All Chapters of ลงทัณฑ์รัก(สิงห์)ร้าย : Chapter 11 - Chapter 20

สายๆ ของวันหนึ่ง เฌอรีนออกมาจากห้องนอนและเดินเล่นไปรอบๆ ตัวห้องด้านบน เพราะเป็นชั้นสองที่วนแบบวงกลมและมีห้องไม่กี่ห้องนัก แต่ด้านในกว้าง ซึ่งมีอยู่ห้องนึงที่เธอนั้นถูกสั่งห้ามอย่างเด็ดขาดว่าไม่ให้เข้าไปยุ่ง และเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคือห้องอะไร ทำไมเขาถึงหวงนักหนา หรือว่ามันมีอะไรที่เขาไม่อยากให้เธอเห็นสิ่งผิดกฎหมายเหรอ หรือว่าอะไรที่มันมากกว่านั้น แบบว่าคงไม่ใช่เรื่องดีอะไรเขาถึงได้ไม่อยากให้เธอเอาไปเห็นแต่ถามว่าฟังไหม ก็ไม่ เพราะเธอพูดแล้วว่าจะทำทุกทางเพื่อท้าทายคนอย่างเขา ไม่ได้เกรงกลัว ตายเป็นตาย ถ้าเขากล้าทำเธอก็กล้าจะเอาชีวิตเข้าแลกแกร๊ก!หญิงสาวค่อยๆ เดินเข้าไปด้านในอย่างระมัดระวัง ก่อนปิดประตูเธอก็หันมองด้านนอกก่อนด้วยด้านในเป็นเหมือนห้องทำงานใหญ่ๆ มีโต๊ะทำงาน ตู้หนังสือสูงๆ และมีหนังสือเรียงรายเต็มไปหมด มันก็ห้องทำงานธรรมดานี่นาไม่เห็นจะมีอะไรดูน่าปิดบังขนาดนั้นเลย ก็แค่ห้องทำงานธรรมดาๆ“เธอเข้ามาได้ยังไงเฌอรีน!” เสียงเข้มน่าสะพรึงดังขึ้นจากด้านหลังของเธอ ทำเอาเธอนั้นตกใจจนสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ“นะ ไหนว่าออกไป...”“ใครให้เธอเข้ามา?”“ไม่มี แค่อยากเข้ามา มีไรมั้ย”

เผลอหลับไปไม่รู้เมื่อไหร่รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกทีก็เกือบจะข้ามวันแล้ว และก็ตื่นมาในสภาพที่เหมือนอีเพิ้ง หมดสภาพไม่เหมือนคน ถึงจะมองไม่เห็นตัวเองตอนนี้ก็พอจะเดาได้ว่ามันคงไม่น่ามองแน่ๆ ผมเผ้าฟูฟ่องกระเซอะกระเซิงรุงรังมากแน่ๆ ล่ะเฌอรีนลุกออกจากเตียงด้วยอาการงัวเงีย เธอเดินเข้าห้องน้ำเพราะมองไม่เห็นเขานอนอยู่บนเตียงด้วยกัน ไม่รู้ว่าหายไปไหนหรอก แต่ก็ไม่แปลกที่จะไม่เห็น เพราะมันก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้วตึก ตึก ตึก“ตื่นละเหรอ?”“เฮ้ย!!” หญิงสาวร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจเพราะเห็นเขาอยู่ในห้องน้ำก่อนแล้ว และภาพตอนนี้ก็ดูไม่น่ามองเท่าไหร่ด้วยสิ เขาแก้ผ้าแก้หมดเลย เห็นส่วนนั้นที่ห้อยโตงเตงและขนรำไรตรงท้องน้อยลงเป็นทางเรื่อยลงไป“ตกใจทำไม ทำอย่างกับไม่เคยเห็น”“ตกใจเพราะเห็นคุณเนี่ยแหละ ไม่ได้ตกใจเพราะเห็นหนอนน้อยหรอก”“เธอว่าไงนะ!”“จะเสียงดังทำไม ฉันก็พูดชัดแล้วนี่ หนอนน้อย..” “ปากดีนักนะ เดี๋ยวก็โดนอีกรอบหรอก” มองตาขวางพร้อมกับถอนหายใจแรงใส่คนตรงหน้า“.....” เธอไม่ได้สนใจคำพูดของเขา ร่างบางเดินผ่านมาเฟียหนุ่มออกไป ทำอะไรต่อมิอะไรด้วยอาการที่ยังงัวเงียอยู่ จนกระทั่งดวงตาที่ปรือของเธอนั้น

เวลาผ่านไปไม่รู้ว่านานเท่าไหร่แล้ว จากวันผ่านมาเป็นเดือนๆ เธออยู่กับเขาจนแอบคิดไปแล้วว่า เธอคือส่วนนึงในครอบครัวของเขา ถึงมันจะสวนทางกับความจริงแต่เธอก็แค่แอบคิดก็เท่านั้นแหละเช้าวันหนึ่ง...อุ๊บ! แหวะ! แหวะ! แหวะ!อยู่ๆ เฌอรีนก็มีอาการที่ไม่รู้ว่าเป็นอะไร เธออาเจียนหนักมากในตอนเช้า เป็นแบบนี้มาสักพักแล้ว แต่เดี๋ยวพออาบน้ำลงไปสูดอากาศตอนเช้าๆ อาการพวกนี้มันก็จะหายไปเองแต่ทว่าอาการมันหนักขึ้น จากที่มีแค่อาเจียนเธอก็เริ่มมีอาการเหม็นอาหาร บางอย่างเธอก็เหม็นจนกินไม่ลง เหม็นในความรู้สึกของเธอมันบอกไม่ถูกและในวันนี้เธอก็ยังเป็นเหมือนเดิม อาเจียนในตอนเช้า ทำอะไรต่อมิอะไรเสร็จก็ออกไปเดินเล่น และกลับมาเตรียมนั่งกินข้าวเหมือนทุกวัน“เป็นอะไรหน้าซีดๆ” มาเฟียหนุ่มเอ่ยถามขึ้น “เปล่าค่ะ ไม่ได้เป็นอะไร”“งั้นไม่ได้ตาบอดนะ ที่จะมองอาการเธอไม่ออก”“ก็ไม่ได้เป็นอะไรค่ะ แค่เพลียๆ ต้องให้พูดมั้ยคะ ว่าเพราะอะไร?”“.....” เขาเงียบ ทำเป็นจิบกาแฟเหมือนตั้งใจจะเมินเลี่ยงที่จะตอบคำถามของเธอไม่นานนักอาหารก็ถูกเอามาวางเสิร์ฟตรงหน้า เฌอรีนทำหน้าพะอืดพะอมเหมือนจะอาเจียนก่อนจะรีบลุกออกไปจากโต๊ะอาหาร ท่ามกลาง

ฉันนั่งเรืออยู่นานกว่าจะถึง ทั้งเวียนหัวคลื่นไส้ไม่รู้อาการบ้าอะไรเป็นไปหมดเลยฟึ่บ...“อึก...”“ไหวหรือเปล่า?”“จะอ้วกอ่ะ เวียนหัวคลื่นไส้ไงไม่รู้” ฉันพูดเสียงแหบๆ ณ ตอนนี้ไม่สนใจอะไรรอบข้างแล้วล่ะ มันมึนมันเวียนพาให้ขมุกขมัวไปหมดเลย ฉันไม่น่าตกลงมากับเขาตั้งแต่แรกเลย ดูสภาพตัวเองตอนนี้สิ แย่ชะมัดเลย“สวัสดีค่ะคุณสิงห์ พาใครมาด้วยคะเนี่ย แฟนเหรอคะ”จบประโยคคำถามของผู้หญิงคนนั้นเขาก็มองหน้าของฉัน“เปล่าหรอก แค่คนติดตามน่ะ ฝากพาไปพักทีเธอเมาเรือนะ”“ได้ค่ะ”ฉันถูกผู้หญิงที่ไม่รู้ว่าใครพาเดินออกไปจากกลุ่มคนมากมาย ก่อนจะพาฉันนั่งลงตรงที่อากาศโล่งๆ ลมพัดเย็นสบาย ผู้หญิงคนนั้นยื่นยาดมให้กับฉันโดยที่เราสองคนยังไม่ได้พูดคุยอะไรกันเลย“ช่วงนี้คลื่นแรง เรืออาจจะโคลงเคลงมากกว่าเดิมหน่อย นั่งเรือครั้งแรกเหรอคะ”“.....” ฉันมองแล้วพยักหน้าตอบ เพราะยังไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ยังไม่อยากคุยกับใครเลยด้วย“ครั้งแรกก็แบบนี้แหละค่ะ”“ว่าแต่คุณเป็นเจ้าของที่นี่เหรอคะ?”“เป็นภรรยาค่ะ เจ้าของคือสามีของฉัน”“อ๋อ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ฉันชื่อเฌอรีนค่ะ เรียกเฌอก็พอค่ะ”“ค่ะคุณเฌอ”“ครั้งหน้าถ้ามีงานอีกฉันจะบอกเขาว่

วันต่อมาเฌอรีนตื่นแต่เช้าลงไปหาสองแม่ลูกในครัวอีกบ้านหลังนึง เพราะไม่อยากนอนอยู่กับเขา ไม่อยากมองหน้าของเขา โกรธเรื่องเมื่อวานและสิ่งที่เขาทำเมื่อคืนไม่หายจริงๆ“นอนหลับสบายไหมคะคุณเฌอ”“สบายดีค่ะ” จะบอกว่าเกิดอะไรขึ้นก็เห็นทีว่าจะไม่ดีหรอก เพราะไม่มีใครรู้ว่าจริงๆ แล้วเธอและเขาอยู่ในฐานะอะไรกัน“เมื่อคืนคุณสิงห์คงเมาน่าดู เพราะทางนี้นอนสลบอยู่หน้าประตูบ้าน”“แหะๆ ค่ะ เขย่าประตูเสียงดังลั่นเลย ฉันก็เลยต้องตื่นมาเปิดประตูน่ะค่ะ” เฌอรีนหัวเราะแห้ง“ตายจริง แบบนี้ก็คงนอนไม่หลับเลยสิคะ”“ก็ไม่เชิงหรอกค่ะ เขาเองก็เมาหลับเหมือนกัน”“อ๋อ นึกว่าคุณเฌอนอนไม่หลับซะแล้ว”“ก็หลับค่ะ แค่สะดุ้งตื่นเพราะเสียงเขา”“วันนี้คุณเฌอต้องตามคุณสิงห์ไปดูสินค้าสินะคะ ไม่ต้องมาช่วยหรอกค่ะ”“ไม่เป็นอะไรค่ะ เผลอๆ เขาคงไม่ให้ฉันตามไปหรอก”“อ้าว ไหนว่าเป็น...?”“ฉันติดตามมาดูแลเขาน่ะค่ะ ไม่ใช่พนักงานหรือเลขาของเขา”“ตายจริง ฉันขอโทษนะคะที่เข้าใจผิด” “ไม่เป็นอะไรเลยค่ะ”ฉันไม่รู้จะบอกกับคุณจันทร์ยังไงดีเหมือนกัน แต่ก็เป็นอย่างที่บอกแหละ ฉันไม่ใช่คนของเขาที่จะทำงานแล้วกินเงินเดือน สถานะที่ฉันเข้าใจตอนนี้ก็คือ ล