ลงทัณฑ์รัก(สิงห์)ร้าย 의 모든 챕터: 챕터 31 - 챕터 40

บาร์ & Sing "รออยู่ตรงนี้นะ ห้ามเดินไปไหนเด็ดขาด""......" หญิงสาวพยักหน้าตอบรับ ก่อนที่เขาจะเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้เธออยู่ในห้องเพียงลำพัง แต่มันก็ไม่อันตรายหรอก เพราะห้องนี้เป็นห้องทำงานของเขา บวกกับมีคนของเขาคอยเฝ้าดูแลอยู่ตลอดเวลาปกติเขาจะไม่ค่อยพาเธอออกไปไหนด้วยหรอก เว้นแต่จะพาเธอออกไปข้างนอกด้วย เลยพาเธอออกมาทีเดียวเลยคำสั่งของเขาที่สั่งไว้ว่าห้ามออกไปไหน มันก็ใช้ไม่ได้กับเธอขนาดนั้นหรอก เพราะเขาออกคำสั่งกับเธอ เพียงเพราะต้องการให้เธอรออยู่ในห้องอย่างสงบเสงี่ยมมากกว่าแกร๊ก~"คุณเฌอรีนจะออกไปไหนครับ?" พอเปิดประตูออกไปคนของเขาก็เข้ามาขวาง เจ้านายคงจะสั่งเอาไว้สินะ"ฉันจะลงไปหาอะไรกินน่ะ""เดี๋ยวให้คนเอาขึ้นมาให้ครับ คุณเฌอรีนต้องการอะไรสั่งมาได้เลย""ฉันก็แค่จะลงไปดูเอง ฉันไม่ใช่นักโทษนะ ฉันยังนึกไม่ออกว่าจะกินอะไรจะให้รอเจ้านายของพวกเธอก็ไม่รู้จะมาตอนไหน ฉันไม่สามารถหิ้วท้องรอได้หรอกนะ""มันเป็นคำสั่งครับ อีกเดี๋ยวนายก็คงกลับเข้ามาแล้ว""ถ้างั้นก็ลงไปบอกคนข้างล่างด้วย ว่าฉันขอน้ำส้มแก้วนึง แล้วก็ของว่างอะไรก็ได้ที่มีในร้าน เร็วๆ ด้วยล่ะ""ครับ"ร่างบางเดินกลับเข้ามาในห้อง ก่

หลายวันต่อมาเพราะทนถูกเธอรบเร้าไม่ไหวเขาเลยจำใจจะต้องสอนเธอยิงปืนตามที่เธอร้องขอ ถึงแม้ตัวเองจะยังเจ็บตัวอยู่ก็ตามเถอะ"เคยจับปืนมาก่อนหรือเปล่า""ถามแปลกนะ ฉันจะเอาเวลาไหนไปจับ แม้แต่ปืนของเล่น ฉันก็ยังไม่เคยจับเลย"พูดจบหญิงสาวก็หยิบปืนในกล่องขึ้นมา พร้อมกับหันซ้ายหันขวา ดูอะไรไปเรื่อยเปื่อยตามประสาคนไม่รู้อย่างเธอ แต่มันกลับทำให้คนที่อยู่รอบๆ นั้นพากันวิ่งหลบแบบจ้าละหวั่น ลูกน้องของเขาพากันวิ่งหลบเธอกันให้วุ่นเลย"เดี๋ยวๆ ใครสอนให้เธอจับปืนแบบนั้น?""เอ้า? ก็บอกแล้วไงว่าไม่เคยจับ อีกอย่างฉันก็แค่ดูเฉยๆ ไม่ได้จะยิงสักหน่อย กลัวกันทำไม?""ปืนมันขึ้นลำเอาไว้แล้ว แค่เธอแตะตรงไกมันนิดเดียว มันก็ยิงออกมาแล้วนะ ไม่หลบสิแปลก""อ้าวเหรอ ก็ใครมันจะไปรู้เล่า""เวลาจับปืนปลายกระบอกต้องห้ามหันหาคนอื่นเด็ดขาด หรือไม่ก็กดหัวมันทิ่มลง นี่คือการเก็บปืนเข้าใจไหม""อ่าห๊ะ""เมื่อกี้ที่เธอทำ มันผิดมากๆ เลยนะ""โอเคๆ ฉันเพิ่งหัดครั้งแรก ให้อภัยกันได้ไหมล่ะ?""......" มาเฟียหนุ่มถอนหายใจออกมาอย่างแรง จะโกรธเธอก็โกรธไม่ลงจริงๆ เพราะมันก็จริงอย่างที่เธอบอก นี่เป็นการจับปืนครั้งแรกของเธอเลย"เดี๋ยวคนของฉั

ปัง! ปัง! ปัง!เสียงปืนดังขึ้นสามนัดติดรัวๆ แต่มันก็ไม่น่าแปลกใจหรอก เพราะเฌอรีนกำลังอยู่ในช่วงหัดยิงปืน ถึงตอนนี้เธอก็ชำนาญขึ้นมากแล้วล่ะ เรียกได้ว่าไม่ต้องมีครูฝึกคอยยืนกำกับแล้ว"มือนิ่งขึ้นมากเลยนะ""อืม...""เก่งแฮะ""ขอบคุณสำหรับคำชม"มาฝึกยิงปืนแบบนี้ เธอก็ไม่ได้หวังจะเอาไปใช้ตอบโต้คนอื่นซะทีเดียวหรอก ก็แค่อยากยิงปืนเป็นเผื่อเอาไว้ป้องกันตัวและได้เอาคืนอะไรบางอย่าง เพราะเธอก็ไม่ได้คิดที่จะเอาตัวเข้าไปยุ่งกับองค์กรเหล่านั้นอยู่แล้วถ้าเลือกได้เธอจะไม่มีวันเข้าไปยุ่งเด็ดขาด ถึงตอนนี้เธอจะเริ่มหย่อนขาเข้ามาแล้วก็เถอะ แต่มันก็ยังเลือกได้ ว่าเธอจะหยุดแค่นี้ หรือจะไปต่อ............ฟึบ ฟึบ ฟึบเสียงเดินที่เป็นเสียงคนเหยียบหญ้าสดดังตามหลังเฌอรีนมา เธอไม่ต้องเดาเลยว่าใคร เพราะมีอยู่คนเดียวเนี่ยแหละ ที่ไม่ว่าเธอจะเดินไปตรงไหน เขามักจะตามไปตลอด เว้นแต่วันนั้นไม่ได้อยู่ด้วยกัน"เดินมาทำอะไรตรงนี้""มารำลึกความหลังน่ะ""???""จำได้หรือเปล่า ว่าคุณเคยยิงฉันตรงนี้ กระสุนเฉี่ยวหัวไปนิดเดียวเอง""เอ่อ...จะบอกว่าจำไม่ได้ ก็คงไม่ได้สินะ เพราะฉันไม่ได้เป็นอัลไซเมอร์""......" เธอจ้องหน้าเขานิ่งๆ

พอกลับมาถึงบ้านเฌอรีนก็ไม่ได้คุยกับใครเลย ตกกลางดึกเธอก็นอนแทบไม่หลับ เพราะในหัวเอาแต่คิดฟุ้งซ่านเรื่องนั้นอยู่ ถ้ามันเป็นแบบนั้นจริงๆ เขาจะโกหกเธอทำไมกัน เธอไม่เข้าใจเลย ไม่เข้าใจอะไรเลยสักอย่าง ตอนนี้มันสับสนไปหมดเช้าวันต่อมา...มาเฟียหนุ่มกลับมาถึงในช่วงเช้า ตามที่คนของเขาบอกกับเธอเอาไว้จริงๆ เขากลับมาไวกว่าที่คิด ทั้งที่ก่อนหน้านี้เขาบอกเองว่าจะไปหลายวัน แต่นี่ยังไม่พ้นสามวันเลย"เฌอรีนล่ะ?""ยังไม่ลงมาเลยค่ะ สงสัยจะยังไม่ตื่น""อืม เดี๋ยวฉันขึ้นไปตามเอง เตรียมอาหารไว้ให้เรียบร้อยล่ะ""ค่ะ"ชายหนุ่มขึ้นไปด้านบนห้องนอน ขายาวก้าวเดินอย่างใจเย็น ก่อนจะค่อยๆ เปิดประตูห้องนอนของเธอเขาเห็นเธอยังนอนหลับอยู่ ดูเหมือนจะหลับสนิทเลยด้วย ปกติตะวันขึ้นขนาดนี้แล้วเธอตื่นขึ้นมาแล้วนี่นา ไม่สบายหรือเปล่านะ"เฌอรีน...""อือ..""ตื่นได้แล้ว ฉันกลับมาแล้วนะ"เธอลืมตาขึ้นมาประหนึ่งคนที่ตื่นนอนแบบไม่งัวเงีย ก่อนจะมองเขาด้วยความตกใจ ซึ่งเขาเองก็งงเหมือนกัน ที่ถูกเธอมองด้วยสายตาแบบนี้แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรเลย"กลับมาตอนไหน?""คนของฉันไม่ได้บอกเหรอ ว่าฉันจะกลับมาถึงตอนเช้า นี่มันก็ตอนเช้าแล้วนะ""อือ สงสัย

เวลาผ่านไปหลังจากที่ทุกอย่างจบลง ใช่! มันจบลงแล้วจริงๆ ไม่หลงเหลืออะไรให้ค้างคาอีกเลย เธอไม่มีคำถามอะไรอีกทั้งนั้น เพราะในส่วนผิดของเขาก็มี แต่ในส่วนที่เธอเข้าใจในตัวเขาผิดมันก็มีมากเช่นกัน อย่างน้อยเธอก็แก้ตราบาปให้กับพ่อกับแม่เธอได้สำเร็จ ถึงแม้มันจะสายไปแล้วก็ตามพ่อแม่ของเธอก็คือส่วนนึงของเรื่องนี้เท่านั้น ที่ไม่สามารถเลือกอะไรได้ ส่วนคนผิดจริงๆ ก็คือผู้ชายคนนั้น และเขาก็ได้รับโทษตามที่เขาสมควรได้รับแล้วตอนนี้เธอไม่มีอะไรจะพูดไม่มีอะไรจะถาม และก็ไม่อยากโกรธเกลียดใครให้มันเป็นความทุกข์ใจแล้วจริงๆ เธอเหนื่อยกับเรื่องนี้มานานพอสมควรเลย ในที่สุดมันก็จบลงสักที ไม่ต้องรู้สึกอึดอัดที่จะเปิดใจรักเขา และก็ไม่ต้องรู้สึกอึดอัดกับเรื่องต่างๆ ที่ต้องเผชิญเรื่องความรักมันก็จริงที่เธออยากจะเปิดใจรักเขา แต่เธอก็ไม่อยากเจ็บอีกแล้ว คนเราถ้าไม่ได้รักกันหรือแค่รักกันเพียงฝ่ายเดียว มันจะอยู่เป็นครอบครัวที่ยั่งยืนได้ยังไงกัน ไม่วันใดวันหนึ่งก็ต้องเลิกรา อยู่กันไปหากมีลูกขึ้นมาก็จะตัดขาดกันยากขึ้นไปอีก สู้ตัดขาดกันตั้งแต่วันนี้ไปเลยมันคงง่ายเสียกว่าฟึ่บ~"ยืนคิดอะไรอยู่""ไม่ได้คิดอะไรค่ะ ฉันแค่กำลั