โรงพยาบาลHHเฌอรีนไม่ได้เป็นอะไรมาก ถึงจะได้รับยาไปเกินขนาด แต่มันก็เป็นเพียงยานอนหลับเท่านั้น สาเหตุที่เธอปลุกแล้วไม่ตื่นก็เป็นเพราะฤทธิ์ของยาที่มันมีอยู่มากในตัวของเธอ แต่ถึงอย่างนั้นหมอก็ยังย้ำเตือนว่า ถ้าหากพาเธอมาช้ากว่านี้ หรือปล่อยให้เธอนอนอยู่อย่างนั้น เธออาจจะหลับไปหลายวันและอาจจะเสียชีวิตได้เนื่องจากขาดสารอาหาร"อือ...""เฌอรีน!""คะ คุณ อืม...ทำไมฉันปวดหัวจัง" เธอพยายามกระพริบตาและมองรอบๆ ตัวเอง คงเป็นเพราะหลับไปค่อนข้างนาน สายตาเลยปรับกับแสงรอบๆ ตัวไม่ได้ทันที"นอนอยู่เฉยๆ ก่อนนะ เดี๋ยวฉันไปตามหมอมาดูอาการให้""อือ..."หลังจากนั้นคุณหมอก็เข้ามาดูอาการของเธอ โดยรวมแล้วก็ถือว่าดีขึ้นมาก เพราะในร่างกายของเธอไม่มีอย่าหลงเหลืออยู่แล้ว จะเหลือก็แต่ผลข้างเคียงของยาที่เธอกินเข้าไป คงจะมีอาการปวดหัวและเวียนหัวอยู่สักพักเลย"เธอเป็นยังไงบ้าง""ฉันหลับไปนานเลยเหรอ?""ถ้านับตั้งแต่วันที่เธอหลับที่อยู่ที่บ้านก็เข้าวันที่สี่แล้ว เธอมานอนโรงพยาบาลสามวัน""จำอะไรไม่ได้เลยแฮะ""ทำไมถึงกินยาเข้าไปเยอะขนาดนั้น เธอไม่รู้หรือไงว่ามันอันตราย ถ้าฉันไม่เอะใจแล้วเข้าไปหาเธอในห้อง มันจะเกิดอะไรขึ้น
เวลาผ่านไป นานแบบนานมากจริงๆ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเธอไม่ได้สนใจเรื่องระยะเวลาด้วยหรือเปล่า แต่เธอออกมาจากเขานานมากแล้วจริงๆ วันที่กลับไปที่บ้านเขาครั้งสุดท้าย คือวันที่เขาพยายามจะคืนทุกอย่างที่มันควรจะเป็นของเธอกลับคืนมาให้ แต่เธอพอแล้วจริงๆ เธอไม่ได้อยากได้อะไรเลยแม้กระทั่งเงินของเขา เธอไม่ได้เอาอะไรของเขาติดตัวมาเลย นอกจากเงินที่พอมีติดกระเป๋าของตัวเองอยู่บ้าง เธอมาเริ่มต้นใหม่ แบบเริ่มต้นใหม่จริงๆ ไม่อยากเป็นคุณหนูไม่อยากเป็นคุณนาย ไม่อยากเป็นคนร่ำรวยอะไรแล้ว เพราะเธอได้รู้แล้วว่าการมีชีวิตที่สงบสุข มันมีความสุขมากกว่าการมีเงินทองด้วยซ้ำ"พี่เฌอๆ มีขนมด้วย""หืม ไปเอามาจากไหนกันเนี่ย""มีผู้ใหญ่ใจดีเขาซื้อมาให้น่ะ เป็นคนที่บริจาคเงิน ให้กับมูลนิธิทุกเดือนไง""อยากรู้จริงๆ เลย ใครกันนะใจดีขนาดนี้""เด็กๆ ไปนั่งกินขนมกันฝั่งโน้นไป จะได้เป็นระเบียบ แล้วก็อย่าลืมเอาถุงขนมทิ้งลงถังขยะด้วยนะ จะได้สะอาด""ครับ/ค่ะ"เด็กๆ พากันวิ่งออกไปอย่างว่านอนสอนง่ายเฌอรีนได้มาอยู่เป็นพี่เลี้ยงให้กับเด็กๆ ที่มูลนิธิเด็กกำพร้าเล็กๆ แห่งนึงได้นานพอสมควรแล้ว ถึงเงินเดือนจะไม่สูงแต่เธอก็เต็มใจทำ เพราะที่เธอท
เวลาต่อมา"รถใครน่ะพี่เฌอ""???" เธอมองไปตามที่น้องคนนึงพูดขึ้น เห็นอย่างนั้นจริงๆ เห็นรถหรูขับเข้ามาจอดในมูลนิธิ เธอไม่รู้จักและก็ไม่รู้ว่าใครมีธุระอะไรทำไมถึงมาที่นี่"เราเดินไปดูกันมั้ยพี่เฌอ""ไม่ต้องเลย รออยู่นี่แหละ เดี๋ยวพี่ไปดูเอง ไปตามแม่กับพี่มาไป""ครับพี่เฌอ"เฌอรีนค่อยๆ เดินออกไปคล้ายกับไปรอต้อนรับเจ้าของรถ แต่เพราะยังกลัวเธอเลยไม่กล้าเข้าไปใกล้ รออยู่อย่างนั้นจนกระทั่งเจ้าของรถลงมาจากรถ เธอกลับยืนขาแข็งไม่กล้าที่จะเดินเข้าไปอีกเลยไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเองเลย เขาจริงๆ เหรอ!?นานเท่าไหร่แล้วนะ ที่ไม่ได้เห็นใบหน้าหล่อๆ นี้ นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่ได้เจอไม่ได้ติดต่อกับเขา"คะ คุณ...""ไม่ได้เจอกันตั้งนาน ทำไมทำหน้างั้นล่ะ?""มะ มาได้ยังไง""ก็เห็นมีคนพยายามติดต่อ คนที่บริจาคของน่ะ เห็นว่าอยากขอบคุณ นี่ก็เลยมาให้ขอบคุณถึงที่เลย""คุณเองหรอกเหรอ?"เธอตกใจที่เป็นเขา ทั้งเงินและข้าวของที่บริจาคมาเป็นจำนวนมาก ก็เป็นของเขางั้นเหรอ แล้วเขารู้ได้ยังไงกันว่าเธออยู่ที่นี่ เพราะเธอไม่ได้ติดต่อเขากลับไปอีกเลยว่าอยู่ที่ไหน ทุกอย่างมันจบลงแล้ว เธอคิดว่ามันไม่มีเรื่องจำเป็นที่จะต้องติดต่อ
หลายวันผ่านไปสิงห์มาที่มูลนิธิแทบทุกวันตามที่เขาบอกกับเธอจริงๆ บางวันเขาก็มาอยู่ยาวชนิดที่ว่าอยู่กินข้าวตอนเย็นกับทุกคนด้วยเลย เฌอรีนเองก็ไม่อยากจะห้ามเพราะเธอกลัวว่าทุกคนจะรู้ว่าระหว่างเธอและเขาความสัมพันธ์ก่อนหน้านั้นมันไม่ค่อยจะดีสักเท่าไร"จะอยู่ที่นี่ก็ไปทำอย่างอื่นสิ จะมาเกาะแกะฉันอยู่ทำไม""ตรงนี้มันก็มีงานให้ทำ แล้วฉันก็อยากช่วยเธอ ฉันผิดตรงไหน?""......" เฌอรีนได้แต่ถอนหายใจออกมา มันก็จริงอยู่ที่ตรงนี้มีงานให้ทำ แต่มันไม่ได้มีแค่ตรงนี้ที่เดียวสักหน่อย การที่เขามาจดจ่ออยู่กับตรงนี้ มันทำให้เธอรู้ว่าเขาตั้งใจที่จะมาอยู่เกะกะกับเธอมากกว่า"เธอดูใจเย็นขึ้นเยอะเลยนะ""พูดอะไรของคุณ ฉันไม่เห็นจะเข้าใจ""ก็หมายถึงเธอดูใจเย็นขึ้นเยอะเลย เมื่อก่อนคงเถียงกับฉันไปแล้วแท้ๆ""แล้วทำไมฉันต้องไปเถียงกับคนอย่างคุณอีกด้วยล่ะ ตอนนี้ฉันไม่ได้มีอะไรกับคุณเป็นการส่วนตัวแล้ว""อ้อเหรอ...""......""จิ๊! วุ่นวายจริงๆ เลย""ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ อย่ามาใส่ร้ายกันสิ ฉันก็ยืนอยู่ของฉันเฉยๆ""ทำไมต้องมาอยู่ที่นี่ที่เดียวด้วย ไหนเคยบอกว่าไม่ชอบเด็กไง""ก็ฉันไม่ได้ไปวุ่นวายอะไรกับพวกเด็กๆ ทำไมฉันต้องรำ
มูลนิธิเด็กกำพร้า "วันๆ เอาแต่เดินตามฉัน งานการไม่ทำแล้วรึไง น่าเบื่อจริงๆ""งานมันก็มี แต่เราเป็นเจ้านายเขา จะทำให้มันเหนื่อยทำไมครับคุณ""....."เขาถูกเธอมองด้วยหางตาอีกครั้ง เพราะชอบมาตามวอแวกับเธอ จึงมักจะถูกเธอนั้นแสดงท่าทีรำคาญใส่อยู่บ่อยครั้งถามว่าเข็ดไหม รู้สึกอะไรบ้างหรือเปล่า ก็คงไม่"ฉันซื้อของมาให้เธอด้วยนะ นอกจากของเด็กๆ แล้วน่ะ""บอกแล้วไงคะว่าฉันไม่ได้ต้องการอะไร ถ้าคุณอยากจะซื้อ ก็ซื้อของให้กับเด็กๆ ก็พอ ไม่ต้องซื้อมาให้ฉัน""ก็คนมันอยากซื้อให้อ่ะ ต่อให้เธอห้าม ต่อให้เธอขู่ว่าจะเอาไปทิ้ง ฉันก็จะซื้อให้เธออยู่ดี""คุณนี่มันดื้อด้านจริงๆ เลย""รับไปเถอะนะ ฉันตั้งใจซื้อให้เธอจริงๆ""ถามจริงเหอะ จีบผู้หญิงไม่เป็นหรือไง""ก็ไม่รู้ เพิ่งเคยจีบใครครั้งแรกเนี่ยแหละ เมื่อก่อนก็แค่จ่ายเงินแล้วก็ขึ้นเตียง""ชิ! ฉันไม่ได้อยากรู้สักหน่อย ไอ้เรื่องจ่ายเงินแล้วขึ้นเตียง หรือซื้อใครมาบำเรอน่ะ""เอ้า! ฉันก็แค่อยากบอกไง เพื่อแสดงความบริสุทธิ์ใจ""แหวะ!"เธอหันหน้าหนีแต่ก็แอบอมยิ้มอยู่เหมือนกัน เธอไม่ได้รู้สึกโกรธที่เขาพูดแบบนั้น อายุก็ปานนี้แล้วจะไม่ให้มีเรื่องแบบนั้นเลยก็คงเป็นไปไม่ไ
สองวันต่อมาครืด ครืด ครืดสายเรียกเข้า >>> เบอร์แปลกฉันขมวดคิ้วมองหน้าจอโทรศัพท์ที่มีเบอร์แปลกโทรเข้ามา มันแปลกที่เป็นเบอร์ที่ไม่คุ้น แถมโทรมาจากต่างประเทศอีกต่างหาก ตอนแรกก็คิดว่าจะไม่รับหรอก แต่พอนึกถึงใครบางคนเข้าก็ทำให้พอจะเดาออกว่าใครโทรมา"ฮัลโหล"( ทำไมรับช้าจัง ) ปลายสายพูดเชิงบ่น"เบอร์แปลกโทรมา ใครมันจะไปรู้ล่ะ"( ทำอะไรอยู่ จะนอนแล้วเหรอ? )"อืม กำลังจะนอนน่ะ ดึกแล้ว"( อยากนอนด้วยจัง ไม่มีเธอนอนด้วยแล้วมันนอนไม่หลับ )"อย่ามาเวอร์หน่อยเลยน่า มีอะไรถึงโทรมาล่ะ"( ก็คิดถึง )"....." ฉันเงียบไม่ได้ตอบกลับเขา บอกตรงๆ ก็เขินแหละ เดี๋ยวนี้นี่เก่งนักเรื่องปากหวาน รู้ว่าฉันแพ้อะไรก็ชอบทำแบบนั้น ไม่รู้ว่าอยากเอาใจหรืออยากได้ตัวฉันกันแน่เขายังไว้ใจไม่ได้หรอกสำหรับฉัน แต่ฉันก็ไม่ได้แปลว่าเขาจะไม่ดีอะไรหรอกนะ แค่สิ่งที่เขาเคยทำมันยังทำให้ฉันรู้สึกระแวง กลัวว่าเขายังต้องการอะไรจากตัวฉันอยู่( ทำไมเงียบล่ะ ฉันพูดอะไรผิดหรือเปล่า? )"เปล่าไม่ได้พูดผิดอะไร ฉันก็แค่ไม่รู้ว่าจะต้องตอบอะไร"( เธอไม่คิดถึงฉันบ้างหรือไง )"ไม่หรอกสบายหูสบายตาดี ตอนคุณอยู่ก็ชอบเกะกะฉัน ใครมันจะไปคิดถึงกันล่ะ
**วันและเวลาผ่านล่วงเลยไปเรื่อยๆ อะไรที่คิดว่ามันจะไม่ดี มันก็กลับดีไปหมดซะทุกอย่าง มันดีมากจริงๆ ในสิ่งที่เขาทำให้เธอและทุกคนในที่นี่ อย่างที่เขาว่าจะเอาชนะใจใครสักคนได้ ไม่ใช่แค่ทำดีกับคนๆ นั้นเพียงอย่างเดียว แต่เป็นการทำดีกับคนรอบข้าง หรือคนที่คนนั้นเขารักด้วยเขาทำให้เธอได้เห็นว่าคนเรานั้นก็เปลี่ยนแปลงกันได้ อะไรที่เคยทำไม่ดีมันก็ไม่ได้แปลว่าปัจจุบันเขายังทำแบบนั้นอยู่มันขึ้นอยู่กับว่าคนๆ นั้นเขาจะเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดี หรือในทางที่แย่ลง"เธอชอบมาเดินเล่นแถวนี้หรือไงกัน?""เปล่าหรอก เมื่อก่อนตอนที่ออกมาซื้อของ ฉันได้แวะมาบ่อยๆ น่ะ ได้มาเดินเล่นแล้วมันก็สบายใจดี""อ่อ...ก็ดีนะ บรรยากาศดี""ฉันนึกว่าคุณจะถอดใจไปแล้วซะอีกนะ""ใครบอก ก็แค่หายไปจัดการเรื่องต่างๆ มา ฉันไม่ได้ถอดใจสักหน่อย""......" มันมีอยู่ช่วงนึงที่จู่ๆ เขาก็หายตัวไป หายไปแบบไม่ติดต่อกลับมา ร่วมเดือนเลยก็ว่าได้ จนเธอคิดไปแล้วว่าเขาคงถอดใจแล้วมั้ง เพราะเธอใจแข็งเอามากๆ เลย ในความคิดเขาคงคิดว่าเธอคงไม่มีวันให้อภัย"คิดถึงกันเหรอ?""เปล่า เห็นหายไป คนที่นี่เขาตามหามากกว่า""น่ารักกันจริง""......""เฌอรีน...""หืม?""ฉ
เวลาผ่านไปไวจนคิดว่าฝันไปหรือเปล่า สิงห์พาเฌอรีนมาที่บ้านของเขาตามที่เคยบอกเธอเอาไว้เมื่อไหร่ที่เธอพร้อมเขาจะพาเธอมารู้จักกับทุกคนที่บ้าน ทุกอย่างมันไม่ได้ผ่านไปแบบกระทันหันหรอก แต่เวลามันผ่านไปนานมากแล้วจริงๆ"บ้านหลังนี้ของคุณเหรอ?""อื้ม เป็นบ้านของพ่อแม่ แต่ฉันไม่ค่อยได้อยู่หรอก ส่วนใหญ่พี่ชายกับเมียเขาอยู่ แล้วก็แม่นมอยู่ด้วย""หลังใหญ่จังเลยคุณ""เข้ามาสิ ฉันจะแนะนำทุกคนให้รู้จัก"เธอเดินเข้าไปด้านในพร้อมกับเขา แล้วก็ได้เจอผู้หญิงมีอายุคนนึง กับผู้หญิงอีกคนนึงที่กำลังยืนอุ้มลูกอยู่"แม่นมครับ""คุณหนูสิงห์""???" เฌอรีนทำท่าทางตกใจเมื่อได้ยินคำพูดนั้น ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง หน้าตาแบบนี้ ท่าทางแบบนี้เนี่ยนะที่เรียกว่าคุณหนู เรียกซะเพราะเลย สวนทางกับบุคลิกของเขามากๆ"นี่ครับแม่นม ผู้หญิงที่ผมเคยเล่าให้แม่นมฟัง""สวัสดีค่ะ""สวัสดีค่ะคุณเฌอ สวยสวยมากๆ เลย""ขะ ขอบคุณมากๆ ค่ะ""ส่วนคนนั้น ชื่อน้ำหนึ่ง เป็นพี่สะใภ้ของฉันเอง แต่อายุน่าจะเท่ากันกับเธอนะ""สวัสดีค่ะ""สวัสดีค่ะ ตามสบายนะคะ หนึ่งขอตัวพาลูกนอนก่อน"เฌอรีนได้แต่ยืนเกร็งไปหมด เธอทำตัวไม่ถูก เพราะเพิ่งเคยมาทำอะไรแบบนี้เป็นคร
...ภายในห้องฉุกเฉิน “อะ โอย...” เสียงร้องแผ่วจากปากของหญิงสาว พร้อมกับใบหน้าที่เหยเกของเธอ มันบ่งบอกถึงความเจ็บร้าวที่แผลรอยเย็บซึ่งเกิดจากการผ่าตัดคลอดก่อนหน้านี้“เฌอรีน ฉันอยู่นี่นะ”“อืม..คุณสิงห์”“นอนนิ่งๆ ก่อนนะ อย่าเพิ่งขยับตัวเดี๋ยวแผลปริ”“ลูกล่ะคะ?” เอ่ยถามเสียงแหบ“พยาบาลดูแลให้อยู่น่ะ น่าจะป้อนนมให้อยู่”“อืม...ลูกเราน่ารักมั้ยคะ?”“น่ารักสิ น่ารักมากๆ เลยด้วย”“.....” เฌอรีนได้แต่ยิ้มตอบรับ“นอนพักเถอะนะ อย่าเพิ่งขยับตัวเลย เดี๋ยวเจ็บแผล”“ฉันนอนพอแล้วล่ะ นอนไม่หลับแล้ว” เธอตื่นเต้นที่จะได้เจอหน้าลูกของเธอมากกว่า เขาทั้งสองต้องน่ารักมากๆ เลยล่ะ“แล้วน้องกันต์ล่ะคะ อยู่กับใคร?”“นมบอกว่าไม่ให้พามาโรงพยาบาล กลัวจะงอแงไม่เอาใคร เลยดูแลให้ก่อนน่ะ แต่ไม่ต้องห่วงนะแกไม่ดื้อกับนมเลย”“ค่ะคุณสิงห์”ถึงจะมีลูกแฝดที่เป็นลูกแท้ๆ ในไส้ของตัวเองแล้ว แต่เธอก็ไม่ได้ลืมเลยว่ายังมีลูกชายคนโตอีกคนนึง เขายังคือคนในครอบครัวที่สำคัญมากที่สุดอีกคนนึงเสมอ และก็ไม่ลืมว่าจะต้องดูแลเขาด้วยเช่นกัน แต่ในเวลานี้ต้องรักษาตัวเองให้หายก่อน....เวลาต่อมาก๊อกๆๆๆ“ขออนุญาตนะคะ พาน้องมาส่งค่ะ”เฌอรีนพยาย
...เก้าเดือนต่อมา โรงพยาบาลHH“ขั้นตอนแรกต้องตรวจร่างกายของคุณพ่อคุณแม่ก่อนนะครับ”“ฉันต้องตรวจอะไรบ้างคะ?”“คุณแม่ต้องตรวจอย่างละเอียดเลยนะครับ เพื่อป้องกันการผิดพลาด”“ค่ะคุณหมอ”ไม่ค่อยเข้าใจหรอกเพราะเพิ่งเคยทำแบบนี้เป็นครั้งแรกเลย ยอมรับว่าแอบเกร็งไม่น้อยเหมือนกัน มันกลัวยังไงก็ไม่รู้ ปกติก็ไม่ชอบโรงพยาบาลอยู่แล้ว พอต้องมาห้องตรวจแคบๆ ฉันรู้สึกหวั่นไปหมดเลยพรึ่บ!!“คุณเฌอรีนคะ!”“มะ ไม่เป็นไรค่ะ ฉันคงกลัวที่แคบ อยู่ๆ ก็เวียนหัวขึ้นมา”“นั่งพักก่อนนะคะ รอผลตรวจก่อนนะคะ เสร็จเรียบร้อยแล้วค่ะ”“ค่ะ”ให้ตายสินี่ฉันเป็นอะไรไปกันแน่เนี่ย อยู่ๆ ก็เวียนหัวขึ้นมาซะงั้น เพราะกลัวเหรอ กดดันเหรอ รู้สึกร้อนหน้าร้อนตาไปหมด หัวใจก็เต้นเร็วกว่าเดิมมากพยาบาลพาฉันเดินออกมาจากห้องตรวจ มาเจอกับคุณสิงห์ พอเขาเห็นฉันเดินกุมหน้าออกมาก็รีบเข้ามาประคองทันที“เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมหน้าซีดแบบนั้น เจ็บเหรอ?”“เปล่าค่ะ แค่เวียนหัว”“คุณเฌอบอกว่ากลัวที่แคบน่ะค่ะ ก็เลยเวียนหัว นั่งพักก่อนนะคะ เดี๋ยวผลตรวจก็เรียบร้อยแล้ว”“ครับ”“อืม...”“เป็นยังไงบ้าง”“ฉันตื่นเต้นน่ะ ครั้งแรกด้วยที่ทำแบบนี้ มันเลยกังวลไปหมด
หนึ่งปีต่อมานี่ก็ปีกว่าแล้วที่ได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน มีความสุขกันมากๆ เลยด้วย เพราะยังไม่มีเจ้าตัวเล็กการใช้ชีวิตมันเลยค่อนข้างอิสระ ได้ไปเที่ยวแบบไม่ต้องคอยห่วงหน้าพะวงหลัง แต่ก็เงียบเหงาไม่น้อยเลยเหมือนกัน ระหว่างนี้ก็เลี้ยงหลาน (ลูกของเสือ+น้ำหนึ่ง) พลางๆ ไปก่อน แต่ก็อยากมีลูกเป็นของตัวเองเหมือนกัน ถึงเวลานั้นก็คงจะมีความสุขปนความวุ่นวาย ดูน่าสนุกดีไม่น้อยเลยล่ะนะพรึ่บ!"คุณสิงห์ตกใจหมดเลยค่ะ!" จู่ๆ เขาก็เข้ามาสวมกอดเธอจากทางด้านหลัง ด้วยความตกใจเธอสะดุ้งจนของในมือแทบจะหล่นลงพื้น"คิดถึงจัง" เสียงทุ้มกระซิบแหบพร่าข้างหู"คิดถึงอะไรกัน ก็เจอกันอยู่ทุกวันนี่คะ""แค่วินาทีเดียวฉันก็คิดถึงแล้วล่ะเมียสุดที่รัก""เวอร์ละ อะไรมันจะขนาดนั้น""อืม จะพูดอะไรก็พูด แต่อย่าผลักออกนะ ฉันอยากกอดแบบนี้นานๆ หน่อย""ว่าแต่วันนี้กลับเร็วกว่าปกตินะคะ""ก็คิดถึงเมียไงครับ เลยกลับเร็วกว่าปกติ""งั้นเหรอคะ นับวันนี่ปากหวานนะคะ""เหงาหรือเปล่า""ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ หาอะไรทำเรื่อยเปื่อยก็หายเหงาแล้วค่ะ""เธอตัดสินใจได้หรือยัง เรื่องทำเด็กหลอดแก้วน่ะ ฉันจะได้ไปปรึกษาหมอเอาไว้""....." พอได้ยินอย่างนั้นเธ
กลางดึกคืนหนึ่งหลังจากงานแต่งงาน “อึกอืม คุณสิงห์ คุณอย่าเพิ่งรีบ อ๊ะ...!!” เธอพยายามดันเขาออกไปเพราะมันรุนแรงจนเธอตั้งรับไม่ทันทั้งๆ ที่หลังแต่งงานก็มีเซ็กซ์กันอยู่ทุกวันทุกคืน แต่สำหรับเขาเท่าไหร่มันก็ไม่พอเลยจริงๆ นะ“เมียจ๋า อยากเอาแล้ว”“ดะ เดี๋ยวก่อนค่ะ คุณสิงห์อื้อ” ไม่รู้จะต้องทำยังไงแล้วจริงๆ เขารุนแรงจนเธอตั้งตัวไม่ทันเลย“อืม ตัวหอมจังเลยเมียจ๋า”“คนบ้า อ๊ะอ๊า!!”เขาสูดดมตามตัวของเธอ แถมไม่วายขบเม้มตามลำคอขาวจนเธอสะดุ้งเพราะมันเจ็บแปล๊บไปอยู่ชั่วขณะไอ้คนบ้า ทำไมถึงได้ทำกันแบบนี้นะ ไม่รู้หรือไงว่ามันเจ็บ!“อืม...”“อยะ อย่าทำแรง มันเจ็บนะคุณสิงห์”“แฮ่ก ขอโทษครับ ลืมตัวไปหน่อย”มาเฟียหนุ่มพูดเสียงแหบพร่า ก่อนที่เขานั้นจะค่อยๆ เล้าโลมเธออย่างนุ่มนวลและตั้งใจเอามากๆ มือหนาบีบเคล้นหน้าอกของเธอไม่ยอมปล่อยเลย มันทั้งเสียว รู้สึกดี ทั้งร่างกายของเธอนั้นสั่นสะท้านจนต้องจิกปลายเท้าลงกับเตียง“อึกอือ...”“จ๊วบ จ๊วบ อืม...นมโคตรหวานเลยครับ”“แฮ่ก! อย่าพูดสิคะ ฉันเขินนะ”“ก็มันอร่อยนี่นา หอมด้วย”ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ถึงได้พูดออกมาแบบนี้ แต่ท่าทางของเขามันทำเอาเธอเขินมากๆ สายตาข
เวลาผ่านไปจนกระทั่งถึงวันแต่งงาน สิงห์ดูแลเจ้าสาวของเขาเป็นอย่างดีมากๆ ใส่ใจแม้กระทั่งเรื่องรองเท้าของเธอ ที่กลัวว่าเธอนั้นจะเจ็บเพราะต้องใส่และอยู่ในงานแทบทั้งวัน แต่เธอก็ไม่ได้เป็นอะไร เพราะชินกับการใส่รองเท้าส้นสูงไปแล้ว ถึงเดี๋ยวนี้จะไม่ได้ใส่บ่อยนักแต่มันก็ไม่ได้แปลว่าเธอจะใส่ไม่ได้อีกแล้วเฌอรีนไม่มีครอบครัวที่ไหน หลังจากที่พ่อแม่เสียไปญาติผู้ใหญ่บางคนที่รู้ข่าวเรื่องพ่อแม่เธอก็พร้อมใจกันตัดขาดเธอเพราะไม่อยากเกี่ยวข้อง ไม่อยากมีส่วนรู้เห็นกับเรื่องพวกนั้นแต่เธอก็ไม่ได้เสียใจมากนักหรอกถึงวันนี้เธอเลยได้แม่หยกผู้ดูแลมูลนิธิเด็กกำพร้าที่เธอทำงานอยู่มาเป็นญาติผู้ใหญ่ให้ งานแต่งนั้นถูกจัดขึ้นแบบเล็กๆ ภายในบ้านของเขา คนร่วมงานก็ไม่ได้มีใครที่ไหนนอกจากคนในครอบครัว กินเลี้ยงกันแบบปาร์ตี้เล็กๆ แต่มีความสุขมาก และจดทะเบียนสมรสกันได้เป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายสมดั่งใจ"เจ็บมากหรือเปล่า ตรงข้อตรงนี้มันแดงมากเลยนะ" มาเฟียหนุ่มย่อตัวนั่งลงพร้อมกับจับเท้าของเธอนั้นพลิกดูอย่างระมัดระวัง เพราะต้องใส่รองเท้าส้นสูงอยู่ตลอด มันจึงมีรอยแดงบริเวณรอบๆ เท้า ซึ่งมันคล้ายกับการถูกรองเท้ากัด"คงเป็น
บ้านของสิงห์ฉันได้มีโอกาสกลับมาที่บ้านของเขาอีกครั้ง นานมากๆ แล้วที่ไม่ได้มา แต่อะไรๆ ที่นี่ไม่ได้เปลี่ยนเลย ห้องนอนที่ฉันเคยอยู่ ของบางอย่างที่ฉันเคยใช้งาน มันยังคงถูกดูแลทำความสะอาดให้เหมือนกับมีคนใช้อยู่ทุกวัน ไม่มีฝุ่นเกาะเลยสักนิดเดียวแต่ก็มีบางอย่างที่เปลี่ยนแปลงไป เหมือนตั้งใจปรับให้มันดูโล่งกว่านี้"มีอะไรหรือเปล่า มองแปลกๆ นะ""แปลกสิคุณ ทำไมถึง...เปลี่ยนล่ะ คุณเคยบอกว่าหวงจะตาย"เขาเคยพูดกับฉันว่าเขาหวงทุกอย่างในบ้านหลังนี้ และไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ถ้าจะมีคนหยิบจับไปตามอำเภอใจ หรือเปลี่ยนที่วางของมันไปที่อื่น"ไม่รู้สิ แค่รู้สึกว่ามันรกตาน่ะ ก็เลยให้แม่บ้านเอาออกไป""....."บางอย่างที่เขาเคยเอาวางไว้มันกลับกลายเป็นแจกันและมีดอกไม้หลากสีใส่เอาไว้อยู่ ที่ฉันรู้ว่ามันแปลกไป ก็เพราะเขาไม่ใช่คนที่จะชอบดอกไม้หรือชอบสีสันอะไรสักเท่าไร"ฉันอยากให้เธอกลับมา""ฉันขอจัดการอะไรให้เสร็จก่อนนะ""บ้านหลังนี้ รอต้อนรับเธอกลับมาเสมอนะ""เฮ้อ..." ฉันถอนหายใจออกมา บ้านหลังนี้มันก็ไม่ได้แย่เลยนะหลังใหญ่น่าอยู่ ถึงมันจะไม่ได้อยู่โซนในตัวเมืองแต่มันก็เงียบสงบ เหมาะสำหรับคนที่ไม่ชอบความวุ่นวาย ตอนมา
เวลาผ่านไปไวจนคิดว่าฝันไปหรือเปล่า สิงห์พาเฌอรีนมาที่บ้านของเขาตามที่เคยบอกเธอเอาไว้เมื่อไหร่ที่เธอพร้อมเขาจะพาเธอมารู้จักกับทุกคนที่บ้าน ทุกอย่างมันไม่ได้ผ่านไปแบบกระทันหันหรอก แต่เวลามันผ่านไปนานมากแล้วจริงๆ"บ้านหลังนี้ของคุณเหรอ?""อื้ม เป็นบ้านของพ่อแม่ แต่ฉันไม่ค่อยได้อยู่หรอก ส่วนใหญ่พี่ชายกับเมียเขาอยู่ แล้วก็แม่นมอยู่ด้วย""หลังใหญ่จังเลยคุณ""เข้ามาสิ ฉันจะแนะนำทุกคนให้รู้จัก"เธอเดินเข้าไปด้านในพร้อมกับเขา แล้วก็ได้เจอผู้หญิงมีอายุคนนึง กับผู้หญิงอีกคนนึงที่กำลังยืนอุ้มลูกอยู่"แม่นมครับ""คุณหนูสิงห์""???" เฌอรีนทำท่าทางตกใจเมื่อได้ยินคำพูดนั้น ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง หน้าตาแบบนี้ ท่าทางแบบนี้เนี่ยนะที่เรียกว่าคุณหนู เรียกซะเพราะเลย สวนทางกับบุคลิกของเขามากๆ"นี่ครับแม่นม ผู้หญิงที่ผมเคยเล่าให้แม่นมฟัง""สวัสดีค่ะ""สวัสดีค่ะคุณเฌอ สวยสวยมากๆ เลย""ขะ ขอบคุณมากๆ ค่ะ""ส่วนคนนั้น ชื่อน้ำหนึ่ง เป็นพี่สะใภ้ของฉันเอง แต่อายุน่าจะเท่ากันกับเธอนะ""สวัสดีค่ะ""สวัสดีค่ะ ตามสบายนะคะ หนึ่งขอตัวพาลูกนอนก่อน"เฌอรีนได้แต่ยืนเกร็งไปหมด เธอทำตัวไม่ถูก เพราะเพิ่งเคยมาทำอะไรแบบนี้เป็นคร
**วันและเวลาผ่านล่วงเลยไปเรื่อยๆ อะไรที่คิดว่ามันจะไม่ดี มันก็กลับดีไปหมดซะทุกอย่าง มันดีมากจริงๆ ในสิ่งที่เขาทำให้เธอและทุกคนในที่นี่ อย่างที่เขาว่าจะเอาชนะใจใครสักคนได้ ไม่ใช่แค่ทำดีกับคนๆ นั้นเพียงอย่างเดียว แต่เป็นการทำดีกับคนรอบข้าง หรือคนที่คนนั้นเขารักด้วยเขาทำให้เธอได้เห็นว่าคนเรานั้นก็เปลี่ยนแปลงกันได้ อะไรที่เคยทำไม่ดีมันก็ไม่ได้แปลว่าปัจจุบันเขายังทำแบบนั้นอยู่มันขึ้นอยู่กับว่าคนๆ นั้นเขาจะเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดี หรือในทางที่แย่ลง"เธอชอบมาเดินเล่นแถวนี้หรือไงกัน?""เปล่าหรอก เมื่อก่อนตอนที่ออกมาซื้อของ ฉันได้แวะมาบ่อยๆ น่ะ ได้มาเดินเล่นแล้วมันก็สบายใจดี""อ่อ...ก็ดีนะ บรรยากาศดี""ฉันนึกว่าคุณจะถอดใจไปแล้วซะอีกนะ""ใครบอก ก็แค่หายไปจัดการเรื่องต่างๆ มา ฉันไม่ได้ถอดใจสักหน่อย""......" มันมีอยู่ช่วงนึงที่จู่ๆ เขาก็หายตัวไป หายไปแบบไม่ติดต่อกลับมา ร่วมเดือนเลยก็ว่าได้ จนเธอคิดไปแล้วว่าเขาคงถอดใจแล้วมั้ง เพราะเธอใจแข็งเอามากๆ เลย ในความคิดเขาคงคิดว่าเธอคงไม่มีวันให้อภัย"คิดถึงกันเหรอ?""เปล่า เห็นหายไป คนที่นี่เขาตามหามากกว่า""น่ารักกันจริง""......""เฌอรีน...""หืม?""ฉ
สองวันต่อมาครืด ครืด ครืดสายเรียกเข้า >>> เบอร์แปลกฉันขมวดคิ้วมองหน้าจอโทรศัพท์ที่มีเบอร์แปลกโทรเข้ามา มันแปลกที่เป็นเบอร์ที่ไม่คุ้น แถมโทรมาจากต่างประเทศอีกต่างหาก ตอนแรกก็คิดว่าจะไม่รับหรอก แต่พอนึกถึงใครบางคนเข้าก็ทำให้พอจะเดาออกว่าใครโทรมา"ฮัลโหล"( ทำไมรับช้าจัง ) ปลายสายพูดเชิงบ่น"เบอร์แปลกโทรมา ใครมันจะไปรู้ล่ะ"( ทำอะไรอยู่ จะนอนแล้วเหรอ? )"อืม กำลังจะนอนน่ะ ดึกแล้ว"( อยากนอนด้วยจัง ไม่มีเธอนอนด้วยแล้วมันนอนไม่หลับ )"อย่ามาเวอร์หน่อยเลยน่า มีอะไรถึงโทรมาล่ะ"( ก็คิดถึง )"....." ฉันเงียบไม่ได้ตอบกลับเขา บอกตรงๆ ก็เขินแหละ เดี๋ยวนี้นี่เก่งนักเรื่องปากหวาน รู้ว่าฉันแพ้อะไรก็ชอบทำแบบนั้น ไม่รู้ว่าอยากเอาใจหรืออยากได้ตัวฉันกันแน่เขายังไว้ใจไม่ได้หรอกสำหรับฉัน แต่ฉันก็ไม่ได้แปลว่าเขาจะไม่ดีอะไรหรอกนะ แค่สิ่งที่เขาเคยทำมันยังทำให้ฉันรู้สึกระแวง กลัวว่าเขายังต้องการอะไรจากตัวฉันอยู่( ทำไมเงียบล่ะ ฉันพูดอะไรผิดหรือเปล่า? )"เปล่าไม่ได้พูดผิดอะไร ฉันก็แค่ไม่รู้ว่าจะต้องตอบอะไร"( เธอไม่คิดถึงฉันบ้างหรือไง )"ไม่หรอกสบายหูสบายตาดี ตอนคุณอยู่ก็ชอบเกะกะฉัน ใครมันจะไปคิดถึงกันล่ะ