All Chapters of ท่านชายแวมไพร์: Chapter 31 - Chapter 40

เช้าวันรุ่งขึ้น หลังจากเสร็จงานในไร่องุ่นแล้วพวกเขาก็พากันควบม้าไปที่ไร่สตรอเบอร์รี่ต่อ ซึ่งเป็นสถานที่ที่ลินินให้ความสนใจมาก เพราะเจ้าผลไม้นิดนี้เป็นสิ่งที่เธอชื่นชอบอย่างยิ่ง แววตาเปล่งประกายจับจ้องไปยังลูกสตรอเบอร์รี่สีแดงสดด้วยความกระหาย ร่างสูงที่แอบมองก็แอบลอบยิ้มอย่างนึกเอ็นดู “เจ้าชอบขนาดนั้นเชียว?” ลินินละสายตาจากลูกสตรอเบอรืรี่นั้นแล้วหันมาพยักหน้าตอบเจย์เดน “แปลกจริงขอรับ วันนี้ลูกสตรอเบอร์รี่ช่างสดนัก ต่างจากเมื่อวานที่ยังห่อเหี่ยวอยู่เลย” ผู้ดูแลสวนสตรอเบอร์รี่เอ่ยขึ้นพลางหันมองสำรวจการผลิผลของมันแทบทุกลำต้น บอกตามตรง ช่วงที่อากาศกำลังผันสู่เข้าหน้าร้อนเช่นนี้ การที่สตรอเบอร์รี่ผลิดอกออกผลได้งดงามนับว่าเป็นเรื่องน่าประหลาดใจอยู่ไม่น้อย แต่เจย์เดนไม่ได้ข้องใจในเรื่องนั้นเลยแม้แต่น้อย เขาทราบดีว่าแฟนสาวของตัวเองมีพลังหล่อหลอมธรรมชาติ เช่นนั้นแล้วก็ไม่แปลกที่เมื่อเธอมาเยือนแล้ว สตรอเบอร์รี่จะเบ่งบานยิ่งกว่าเดิม “ต้องรีบเก็บขอรับ เกรงว่าหากปล่อยทิ้งไว้จะเฉาลงในข้ามคืนอีก” “เช่นนั้นเจ้ารีบจัดการแล้วกัน แล้วก็...เก็บใส่ถังมาให้นางด้วย” ว่าจบเขาก็พาลินินควบม้าไปยังโรงงานผ

ในที่สุดงานเลี้ยงวันสถาปนาตระกูลแบรดฟอร์ดก็มาถึง บรรดาตระกูลน้อยใหญ่ต่างมาร่วมงานตามขนบธรรมเนียมเพื่อเป็นเกียรติแก่ตระกูลของตนเอง นอกจากนี้ ยังไม่ลืมที่จะพาเหล่าบุตรธิดาของตนมาเข้าร่วมงานด้วย เนื่องจากโดยส่วนใหญ่แล้ว การร่วมงานฉลองที่แสนใหญ่โตเช่นนี้ก็เหมือนเป็นอีกช่องทางหนึ่งในการจัดหาคู่และขายบุตรสาวของตัวเองออกไปให้ตระกูลดี ๆ นั่นเอง “เจ้าต้องทำตัวให้สง่างามเข้าไว้นะ เผื่อจะถูกตาต้องใจท่านชายบ้าง...” เสียงชายวัยกลางคนพูดคุยกับบุตรสาวของตน ใช่แล้ว บางตระกูลก็อาจหวังสูงถึงขั้นอยากให้บุตรสาวได้ครองคู่ข้างกายท่านชายอย่างเจย์เดน และถึงแม้ว่าข่าวลือที่ว่าเขามีว่าที่ชายแล้วจะแพร่สะพลัดออกไป แต่ก็ไม่ได้ทำให้คนพวกนี้หยุดคิดไต่เต้าตัวเองเลย ขณะที่เจย์เดนก้าวเดินมุ่งหน้าสู่บัลลังก์ที่เตรียมเอาไว้ด้วยท่าทางองค์อาจ บรรดาหญิงสาวในชุดราตรีทรงสง่าก็มองเขาด้วยแววตาเป็นประกาย บอกตามตรง หากว่าพวกเธอได้ครองคู่กับเขา ชีวิตคงสุขสบายไปตลอดหลายพันปีแน่ แต่ความคิดนั้นก็ต้องสิ้นสุดลง เมื่อลินินปรากฎตัวขึ้นในชุดราตรีสีขาวทรงสง่า ทรงผมถูกรวบเก็บจนเผยให้เห็นลำคอระหง เธอก้าวเดินเข้ามาภายในงานพร้อมกับท่านพ่อแ

อีกด้านหนึ่ง ระหว่างที่ผู้ครองบัลลังก์แห่งแบรดฟอร์ดกำลังเป็นเดือดเป็นร้อนใจอยู่นั้น หนุ่มสาวได้ออกมาเดินเล่นท่ามกลางแสงจันทร์นวลส่องประกาย และด้วยบรรยากาศเช่นนี้ หากผู้ใดมองเพียงผิวเผินคงเข้าใจว่าทั้งสองเป็นคู่รักที่กำลังศึกษาดูใจกันอยู่เป็นแน่ “ท่านหญิง ข้าทราบมาว่าท่านเข้าเรียนมหาลัยด้วย ท่านช่างเก่งเสียเหลือเกิน” ระหว่างที่กำลังเดินเล่นด้วยกัน กอนซาเลซก็เอ่ยปากชวนสนทนา ส่วนร่างบางก็ได้แต่เดินตามและโต้ตอบเป็นบางประโยค “ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ” ถึงแม้ดวงหน้าสวยจะเปื้อนยิ้มตลอดเวลาที่พูดคุยกัน แต่มันรู้สึกกระอักกระอ่วนอย่างไรก็ไม่รู้ เจย์เดนก็หายไปนานเหลือเกิน ลินินคิดในใจก่อนจะหันมองโดยรอบที่มีเพียงเธอและกอนซาเลซอยู่กันตามลำพัง “ท่านหญิงคงพูดไม่เก่งสินะขอรับ” สายตาจับจ้องดวงหน้าสวยเป็นระยะ รอยยิ้มตรงมุมปากแสยะขึ้น แต่กลับเป็นรอยยิ้มที่ไม่มีในแววตา แต่เป็นเช่นนั้นก็ไม่แปลกนักหรอก เพราะการชวนหญิงสาวออกมาเดินเล่นเช่นนี้ เป็นส่วนหนึ่งในแผนการบางอย่างของเขา ระหว่างที่กำลังเดินเล่นด้วยกันนั้น ลินินก็ยกมือขึ้นถูไปมา ด้วยความที่อยู่ท่ามกลางแมกไม้พณาไพรในช่วงเวลาพลบค่ำ จึงทำให้รู้สึกว่าอากาศโด

เจย์เดนยืนครุ่นคิดอยู่หน้าห้องของหญิงสาวอยู่สักพัก ในขณะที่ลินินเองก็ยังไม่ได้หนีห่างไปจากประตูมาก เธอเองก็ครุ่นคิดเช่นกันว่าจะยอมใจอ่อนเปิดให้เขาดีหรือเปล่า แต่เธอคงลืมไปแล้วว่าใครเป็นเจ้าของบ้าน ไม่นานนักมือหนาก็ล้วงหยิบกุญแจสำรองในกระเป๋าออกมาไขก่อนจะเปิดผลักบานประตูเข้าไป ลินินได้ยินเสียงไขกุญแจตั้งแต่แรกแล้ว เธอจึงมีความตั้งใจจะรีบเดินกลับไปที่เตียงแล้วแสร้งว่าตัวเองหลับไปแล้วจึงไม่ได้เปิดประตูให้เขา แต่ด้วยความที่ขายังไม่หายดี จึงกลับไปที่เตียงไม่ทัน เมื่อบานประตูเปิดออกแล้วเธอยังคงหยุดยืนอยู่กลางห้องเสียได้ ไม่เพียงเท่านั้นยังมีสายตาคาดโทษจากเจ้าของคฤหาสน์ที่ค่อย ๆ ก้าวเดินเข้ามาหาเธออีกต่างหาก แขนแกร่งยกขึ้นกอดอกแล้วเดินตรงเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ “เจ้าล็อคประตูห้องทำไมกัน” “ฉัน...ฉันลืมน่ะ...ก็ว่าจะลุกไปเปิดให้แล้ว แต่นายเปิดเข้ามาก่อนนี่ไง” พยายามพูดเอาตัวรอด แต่ไม่รู้ว่าเจ้าแวมไพร์ตัวโตจะปักใจเชื่อหรือเปล่าเนี่ยสิ “อย่างนั้นเหรอ?” ยังไม่เลิกกอกอก สายคมกริบจ้องมาอย่างไม่ลดละเหมือนกำลังอยากจะเค้นหาความจริง “อะ...อื้ม แล้ว...นายมาหาฉันมีธุระอะไรหรือเปล่า” “ธุร

ขณะเดียวกัน ชายหนุ่มที่นั่งเฝ้าหญิงสาวที่ยังนอนหลับตาไม่ได้สติก็เกิดนึกได้ว่าเกือบลืมคนสำคัญของตนไป เขาจึงเรียกหาเธอ แต่เพียงแค่หันมองสุดวิสัยสายตาเพียงครู่เดียว เธอก็หายไปจากพื้นที่ข้างกายของเขาเสียแล้ว "ลินิน..." เมื่อเห็นว่าข้างกายว่างเปล่า และกลัวว่าเธอจะเกิดน้อยใจขึ้นมา เขาจึงรีบลุกขึ้นเต็มความสูงหวังจะลุกตามไปหาเธอ แต่ในขณะที่กำลังจะเดินไปนั้น เขาก็สัมผัสได้ถึงอีกมือหนึ่งที่เอื้อมแตะมือของตนเอาไว้เสียก่อน ตามมาด้วยเสียงอ่อยที่ฟังดูอ่อนแรงจากหญิงสาวที่ทอดกายนอนอยู่บนเตียง "ท่านชาย..." ดวงตาคู่สวยมองเขาด้วยสายตาล่องลอยประหนึ่งจะขอวามเห็นใจ "เจ้าฟื้นแล้ว?" "ท่านชาย ท่านอย่าทิ้งข้านะ กอนซาเลซ...เจ้านั่น...มันจะต้องมาตามล่าตัวข้าแน่" ว่าจบมือเรียวก็ยกจับชายผ้าห่มขึ้นคลุมตัวเองท่าทางเหมือนกำลังหวาดกลัว เห็นเช่นนั้นคิ้วหนาก็ขมวดขึ้นเป็นพัลวันก่อนจะเอ่ยถามพร้อมสีหน้าจริงจัง "มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น เจ้าเล่าให้ข้าฟังหน่อยได้ไหม" อิซาเบลนิ่งเงียบไปครู่หนึ่เหมือนว่าเธอกำลังชั่งใจว่าจะเอ่ยดีหรือเปล่า แต่ในอีกแง่หนึ่งก็ดูราวกับจงใจยั่วยุให้อีกฝ่ายเดือดเนื้อร้อนใจในเรื่องของเธออย่างเห็นได