บททั้งหมดของ ท่านชายแวมไพร์: บทที่ 51 - บทที่ 60

หลังจากที่หาฤกษ์งานแต่งเป็นที่เรียบร้อย เจย์เดนก็พยายามทำทุกวิธีเพื่อให้ลินินปรับตัวกับชีวิตใหม่ของเธอให้โดยเร็วที่สุด พูดง่าย ๆ ก็คือเขาใจร้อนอยากจะแต่งกับเธอใจจะขาดนั่นแหละ และในที่สุดวันนี้ก็มาถึง บรรดาแขกเหรือที่มาร่วมงาน มีทั้งเครือญาติในวงศ์ตระกูลที่สนิทสนม ท่านพ่อ และท่านแม่ของเจย์เดน ที่ขาดไม่ได้ก็คงเป็นไนเจลและเฟย์ ซึ่งเป็นสหายคนสนิทครั้งเยาว์วัย รวมถึงมิตรสหายจากมหาวิทยาลัยของลินินด้วย ไม่เว้นแม้แต่อิซาเบล...ที่นั่งสีหน้าเรียบเฉย อันที่จริงเธอไม่มีหน้าจะมาร่วมงานนี้หรอก หรืออย่างน้อย ๆ เธอก็รู้สึกละอายแก่ใจกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไปอยู่บ้าง แต่สุดท้ายด้วยการขอร้องจากเจย์เดน เธอจึงยอมมาร่วมงานด้วย แม้จะต้องเปชิญสายตาขากตระกูลอื่นที่มองมาอย่างดูแคลนอยู่บ้างก็ตาม เพื่อนในมหาลัยของลินินต่างรู้สึกยินดี แต่ก็มีบางคนที่คิดสงสัยว่าเหตุใดจึงแต่งงานเร็วถึงเพียงนี้ ไม่รอให้เรียนจบก่อน นอกจากนี้เมื่อตระกูลแวมไพร์อื่นทราบว่าจะให้เพื่อนมนุย์ของลินินจะมาร่วมงานด้วย ทุกคนก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีโดยการปกปิดตัวตนของพวกเขาอย่างเคร่งครัด “เธอไม่ได้ท้องหรอกหน่า ท้องแฟบขนาดนั้น” เจนนิสบอกเพื่อ

หลังจากทริปฮันนีมูนที่ยาวนานเกือบเดือน สองสามีภรรยาก็กลับสู่คฤหาสน์แบรดฟอร์ดเป็นที่เรียบร้อย อีกทั้งยังเป็นช่วงที่ลินินจะต้องกลับไปเข้าเรียนแล้วด้วย หลังจากที่ลามาเกือบหลายเดือน เมื่อได้ยินว่าเธอจะต้องกลับไปเข้าเรียนร่วมชั้นกับเพื่อน ๆ สามีของเธอก็อดเป็นห่วงเสียไม่ได้ เพราะถึงแม้ว่าเธอจะปรับตัวกับชีวิตใหม่ได้แล้ว แต่บางสิ่งบางอย่างก็ยังเป็นที่น่ากังวลอยู่วันยังค่ำ อาการติดเขาแจยังมีให้เห็นอยู่บ่อยครั้ง โดยทุกครั้งหลังจากอาบน้ำเสร็จในทุกเช้า เขาจะคุ้นชินกับสิ่งที่เขาเรียกว่า “ช่วงเวลากอดบังคับ” ของลินิน ภรรยาตัวน้อยจะเดินเข้ามาหาเขาด้วยท่าทางมุ่งมั่น ร่างบางพุ่งเข้าสวมกอดรอบเอวเขาแน่นไม่ยอมปล่อย “นั่งลง” เธอสั่งเสียงนิ่ง ใบหน้าแนบกับแผ่นอกกว้างอย่างออดอ้อน เจย์เดนถึงกับถอนหายใจ แต่ก็ปฏิเสธเธอไม่ได้ เขาจึงยอมทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้อย่างว่าง่าย มือหนาข้างหนึ่งยกขึ้นมาลูบผมของเธอเบา ๆ ส่วนลินินก็โอบกอดเขาแน่น ใบหน้าหวานซุกอยู่ตรงกลางอกอย่างพอใจ “เจ้าทำแบบนี้ทุกวันเลยนะลินิน” เจย์เดนพูดพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ “ก็ฉันอยากกอดหนิ หรือว่านายไม่อยาก?” ลินินตอบเสียงอู้อี้ และถึงแม้ว่าแววตาจะดูไม่พ

รุ่งเช้าในอีกหลายวันต่อมา เจย์เดนยืนถอนใจขณะที่กำลังสวมใส่เสื้อสูทเพื่อเตรียมตัวออกไปประชุมงานสำคัญที่บริษัท บอกตามตรง เขาไม่อยากไปเลยสักนิด ถ้าหากไม่ติดว่าผู้บริหารระดับสูงเข้าประชุมแทนไม่ได้ ด้วยไม่มีอำนาจหน้าที่ตัดสินใจ และสาเหตุที่เขาไม่อยากไปก็เป็นเพราะว่าอยากอยู่เฝ้าภรรยายังไงล่ะ ส่วนลินินก็ได้แตะยกยิ้มส่งเขาออกไปทำงาน “ฉันสัญญาว่าจะอยู่แบบเรียบร้อย เดินน้อย ๆ นั่งอ่านหนังสือ ไม่ดื้อแน่นอน” “แน่ใจว่าจะไม่ดื้อ?” เจย์เดนกดเสียงเข้มต่ำ พลางหรี่ตามองอย่างไม่ค่อยไว้ใจนัก เพราะสุภาษิตที่ว่าแมวไม่อยู่หนูร่าเริงนั้นใช้ได้กับทุกที่นั่นแหละ ลินินพยักหน้ารับอย่างหนักแน่น รอยยิ้มสดใสประดับอยู่บนใบหน้าที่ดูเหมือนพร้อมจะลุกวิ่งเสียด้วยซ้ำ นี่นางไม่เห็นแววตาของตัวเองเลยใช่ไหม ว่ามันเด่นชัดมากแค่ไหน... เจย์เดนแอบคิดในใจแต่ถึงอย่างนั้นก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากกำชับบรรดาผู้รับใช้ให้คอยดูแลอยู่ไม่ห่าง ร่างสูงโน้มตัวลงมาจุมพิตลงบนหน้าผากของเธอ ก่อนจะเดินออกจากคฤหาสน์ไปพร้อมกับผู้ติดตามคนสนิทอย่างชาร์ล และทันทีที่เจย์เดนจากไป ในตอนแรกลินินก็ยังนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นด้วยท่าทางสงบเสงี่ยมอยู่หรอก ทว

“เจ้าปีศาจยักษ์ ส่งตัวราชินีของข้ามา ไม่อย่างนั้นโดนดีแน่!” เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กชายวัยหนี่งขวบ (?) ดังลั่นไปทั่วขณะที่ถือดาบไม้ไล่ฟาดฟันพ่อของเขาใช่แล้ว อย่างที่ท่านหมอเคยกล่าวว่าลูกแวมไพร์นั้นโตเร็วและ แต่ก็ไม่คิดว่าเพียงหนึ่งปีจะโตถึงขนาดเล่นอัศวินกับท่านพ่อของพวกเขาได้แล้ว!ช่วงเดือนแรก หากเป็นทารกมนุษย์ทั่วไป ก็คงไม่ส่งเสียงพูดอ้อแอ้ใช่ไหมล่ะ แต่บ้านนี้ส่งเสียงได้ตั้งแต่หนึ่งเดือนหลังคลอด เรื่องนั้นว่าตกใจแล้ว แต่สิ่งที่ยิ่งกว่านั้นก็คือ พวกเขาเริ่มคลานได้ในเดือนที่สอง และตั่งท่าเดินได้เสร็จสรรพในระยะเวลาเพียงหกเดือน! ทำเอาท่านแม่อย่างลินินตกอกตกใจอยู่ไม่น้อย เมื่อเห็นลูกโตวันโตคืนชนิดที่ว่าไม่ต้องสอนให้ตั้งคลานหรือยืนตั้งไข่เลย พวกเขาทำได้เองตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่ทราบ รู้ตัวอีกทีก็ถือดาบวิ่งไล่ฟันเจย์เดนได้เป็นที่เรียบร้อยแล้วและในตอนนี้ หากนับตามลักษณะทางกายภาพของมนุษย์ สองแฝดเหมือนเด็กอายุสี่ขวบเข้าให้แล้วล่ะ“ไม่ส่งคืนหรอก นี่ราชินีของข้า” แต่ดูเหมือนคนเป็นพ่อจะไม่ค่อยตกใจเท่าไหร่นัก ดูจากที่เล่นกับลูกชายอย่างมีความสุขแล้วอยู่ ๆ ร่างสูงใช้สองแขนแกร่งช้อนตัวของลินินท

และแล้ววันหนึ่งก็เกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้นอีกครั้งเข้าจนได้ เมื่อลินินส่องกระจกและเริ่มเห็นหน้าท้องที่ดูเหมือนจะอวบอิ่มขึ้น“นี่เราไม่ได้ออกกำลังกายจนลงพุงหรือยังไงกันเนี่ย” เธอพึมพำ แต่แล้วก็นึกถึงตอนที่ตั้งท้องสองแฝดขึ้นมาได้ ว่ามันก็เริ่มต้นเช่นนี้นอกจากนี้เมื่อสังเกตอาการไปนานวันเข้า ยังมีอาการพะอืดพะอมร่วมด้วยอีกต่างหาก อาการนั้นรุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ จนเจย์เดนต้องตัดสินใจพาเธอไปตรวจที่โรงพยาบาลในที่สุด“ซูบผอมลงอีกแล้วนะขอรับท่านหญิง” ท่านหมอเอ่ยแซวพร้อมรอยยิ้ม"ตอนแรกฉันคิดว่าอาจจะกินเยอะไป อาหารก็เลยอาจจะไม่ย่อย แต่พอเห็นว่าผอมลงแล้วท้องป่องเหมือนครั้งที่แล้ว ก็เลยคิดว่าคงจะ..." ลินินพูดเสียงเบาขณะที่ท่านหมอก็อัลตร้าซาวน์บริเวณหน้าท้องของเธอไปพลาง“ขอรับ ตั้งครรภ์อีกแล้ว..." ท่านหมอยืนยันความคิดของเธอเจย์เดนที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ พลันหยุดนิ่งราวกับถูกหยุดเวลา ดวงตาสีแดงของเขาจับจ้องไปยังหมอหลวงราวกับอยากจะให้แน่ใจว่าตัวเองฟังไม่ผิดไป "ปกติแล้วแวมไพร์จะตั้งครรภ์ได้ครั้งเดียวไม่ใช่หรือ?"“นั่นน่ะสิ” แววตาคู่สวยของลินินก็จับจ้องใบหน้าของท่านหมอด้วยความฉงนเช่นกัน พร้อมกับหันมองสามีของตน