บททั้งหมดของ ท่านชายแวมไพร์: บทที่ 41 - บทที่ 50

หญิงสาวจากไปได้ไม่นาน ร่างสูงในห้องทำงานก็ขยับตัวลุกขึ้นจากกองเอกสารตรงหน้าด้วยความเหนื่อยล้า ก่อนจะก้าวออกจากห้องทำงานเพื่อมุ่งตรงไปหาลินิน จำได้ว่ายังไม่ได้ปรับความเข้าใจกับเธอเลย ป่านนี้คงน้อยใจไปถึงไหนต่อไหนแล้ว และคาดว่าเธอคงไม่คิดจะลงมาทานมื้อเย็นกับตนแน่นอน แต่ยังไม่ทันไปถึงห้องของหญิงสาว เสียงฝีเท้าของผู้ติดตามคนสนิทก็ดังขึ้นเสียก่อน ตามมาด้วยน้ำเสียงชวนฉงน “ท่านชาย จะไปไหนหรือขอรับ” “ข้าก็ต้องไปหาลินินสิ” ว่าพลางหรี่ตามองคนตรงหน้าราวกับกำลังต่อว่าเขาทางอ้อม โทษฐานที่ไม่รู้ใจกันเสียบ้างเลย เรื่องเพียงแค่นี้ก็ต้องถามอย่างนั้นเหรอ “แต่ข้าเพิ่งเจอและพูดคุยกับคุณหนูเมื่อสักครู่นี้เอง นางเก็บของออกไปข้างนอกแล้วนะขอรับ” “ไปข้างนอก???” “เห็นบอกว่าจะไปอยู่คอนโดเพราะช่วงนี้นางใกล้เปิดเทอมเข้าเต็มที” จากนั้นชาร์ลก็ทำท่านึกคิดถึงคำพูดของหญิงสาวอีกครั้งก่อนจะบอกเล่าต่อ “คุณหนูลินินบอกว่าแจ้งให้ท่านชายทราบแล้วหนิขอรับ บอกด้วยว่าเดี๋ยวท่านชายคงจะตามไป ท่านชายลืมไปแล้วหรือขอรับ?” “ข้าไม่เคยเอ่ยเช่นนั้น” ว่าจบสองขายาวก็รีบก้าวเข้าไปในห้องของเธออย่างไม่รอช้า เมื่อประตูเปิดออกเขาก็พบกับค

กลับมาทำงานที่รักอีกตามเคย ลินินนั่งบีบนวดแขนของตัวเองระหว่างที่มีเวลานั่งพักจากการเป็นบริสต้า บรรยากาศภายในหมู่บ้านยามเริ่มพลบค่ำก็เริ่มเงียบสงบ อาจเป็นเพราะอยู่ในแถบชนบท ผู้คนจึงกลับเข้าบ้านเร็วกว่าคนกรุงมากนัก “เลิกงานแล้ว พวกเราไปหาอะไรกินกันเถอะ” พี่ชายเจ้าของร้านแฟที่ลินินมาทำงานเอ่ยปากชวนขึ้น อันที่จริงก็ยังไม่ได้สนิทกันขนาดนั้นหรอก แต่เขาก็อบอุ่นดี หรืออาจเป็นเพราะเขาเห็นว่าลินินหน้าตาสะสวยก็เป็นได้ แต่หญิงสาวกลับคิดว่าเป็นเพียงความหวังดีจากอีกฝ่ายที่เอ่ยเชื้อเชิญไปทานข้าวด้วยกัน จึงตอบตกลงเพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาท เพราะถึงอย่างไรเขาก็เป็นเจ้าของร้านที่เธอทำงานอยู่ล่ะนะ หลังจากลินินไปทานอาหารตามคำเชื้อเชิญของเจ้าของร้านเรียบร้อยแล้ว เธอก็เดินกลับมาทางห้องพัก แต่เหตุใดจึงรู้สึกสังหรณ์ใจพิกล ราวกับมีสายตากำลังจ้องมองมาเสียตั้งแต่ตอนอยู่ในร้านอาหารแล้ว แต่ยังไม่ทันไขข้อสงสัย สายลมเย็นเยียบก็เคลื่อนผ่านตัวเธอไปก่อนจะหยุดลงในบริเวณมุมมืดที่ปลอดสายตาของผู้คน และเธอจำได้ดี... การเคลื่อนไหวลักษณะนี้....มีเพียงแวมไพร์เท่านั้นที่ทำได้ “เจย์เดน นั่นนายเหรอ?” ลินินค่อย ๆ ก้า

เมื่อร่างบางปรากฎขึ้นตรงหน้าก็ราวกับโลกของเจย์เดนหยุดหมุนไปชั่วขณะ ลมหนาวพัดผ่านยอดหอดูดาว บรรยากาศเงียบสงัดขึ้นในทันตา จนสามารถได้ยินเสียงหัวใจของลินินที่กำลังสั่นระรัวด้วยความหวาดกลัว “ลินิน เจ้าไม่ต้องกลัวนะ” เสียงอบอุ่นแสนคุ้นเคยเอ่ยขึ้นเพื่อปลอบให้เธอสงบจากความหวาดกลัว “เจ้ามองข้าเอาไว้ก็พอ” “แหม ดูสิ ช่างเป็นคู่รักที่หวานแหวว ใช่แล้วท่านหญิง จับตามองเขาเอาไว้ เพราะอีกไม่นาน เจ้าแบรดฟอร์ดนี่จะกลายเป็นความทรงจำแทนที่จะมีลมหายใจ” คำพูดนั้นทำลินินคิ้วขมวด ในขณะที่เรียวแขนของเธอก็ยังถูกมือหนาของกอนซาเลซตรึงเอาไว้แน่น ส่วนเจย์เดนที่เห็นเช่นนั้นดวงตาก็เริ่มแดงฉาน ด้วยความโกรธเกรี้ยวที่อีกฝ่ายกำลังแตะต้องคนของตัวเอง “เจย์เดน ฉันขอโทษที่หนีออกมาแบบนี้ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะไปจากนาย แต่...” เธอมีเรื่องราวอยากจะสารภาพความรู้สึกกับเขามากมาย แต่เหตุการณ์ตรงหน้ากลับไม่ค่อยเอื้อนัก เมื่อผู้คุ้มกันของตระกูลกอนซาเลซเริ่มตีวงล้อมเข้ามาเรื่อย ๆ หญิงสาวจึงกลืนน้ำลายตัวเองในทันที สายตาจับจ้องไปยังร่างสูงที่ตอนนี้ก็ยังจ้องมองเธอด้วยสายตาอ่อนโยนโดยไร้ซึ่งสิ่งใดเอื้อนเอ่ย “หนีไปซะ” เธอเอ่ยเสียงกระซิบส่

"เจย์เดน นายเป็นอะไรไปน่ะ!" แต่เป็นกังวลได้ไม่นาน หญิงสาวก็ได้ยินเสียงขำขันดังขึ้นมาจากชาร์ลที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก "นี่ไม่ตลกเลยนะ..." และด้วยความที่แววตาของลินินเปลี่ยนเป็นสีแดงแล้วจึงเพิ่มความดุดันได้มากขึ้นพอตัว ชาร์ลจึงต้องค่อย ๆ อธิบายให้เธอฟังก่อนที่จะเกิดเรื่องราวใหญ่โต "ไม่มีอะไรต้องเป็นกังวลหรอกขอรับท่านหญิง เป็นเพราะหลายวันมานี้ท่านชายไม่ค่อยได้พักผ่อน" "เรียกได้ว่าไม่ได้พักเลยเสียมากกว่าขอรับ" ชายชราผู้มีหน้าที่เป็นโหรหลวงประจำตระกูลกล่าวเสริม ชาร์ลก็พยักหน้าตามแล้วกล่าวอธิบายปิดท้ายอีกครั้ง "ใช่ขอรับ โดยปกติแล้ว อาการแบบนี้เป็นในแวมไพร์ที่อ่อนแรง จะเหมือนการปิดสวิตช์ตัวเองเพื่อพักผ่อนน่ะขอรับ" "หมายความว่า เขายืนหลับกลางอากาศเหรอ?" ลินินมองคนตรงหน้า ความรู้สึกตอนนี้ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี ก่อนที่ชาร์ลจะเข้ามาช่วยประคองตัวของเขากับไปนอนพักผ่อนบนห้อง แต่เมื่อก้าวขาผ่านประตูห้องมาได้ไม่นานเสียงของหญิงสาวอีกคนก็ดังขึ้น เธอมารอเจย์เดนเพื่อสอบถามเกี่ยวกับเจ้าของพิษรักของเธออย่าง กอนซาเลซ แต่เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายสลบไป ท่าทางของเธอก็ดูร้อนรนอย่างออกนอกหน้า "เจย์เดน..."

บรรยากาศในคฤหาสน์แบรดฟอร์ดในช่วงนี้จึงค่อนข้างเปลี่ยนไปจากแต่ก่อนตามคำประกาศกร้าวของเจย์เดน เนื่องจากลินินเพิ่งกลายเป็นแวมไพร์เกิดใหม่ ทุกคนจึงต้องร่วมมือกันเพื่อช่วยให้เธอปรับตัวได้ และรวมไปถึงการที่เจย์เดนต้องจำกัดอาณาเขตของอิซาเบล เพื่อไม่ให้เข้ามาอยู่ในลานสายตาของลินินอีกด้วย นอกจากนี้ยังมีเรื่องความกระหายที่ต้องเฝ้ามองอย่างใกล้ชิด เพราะอาจไปเจอมนุษย์และเผลอทำร้ายพวกเขาเข้า และดูเหมือนว่าช่วงนี้เธอจะติดคู่ครองของตัวเองมากเป็นพิเศษด้วย ชนิดที่ว่าเจย์เดนไม่ได้ขยับออกห่างเกินหนึ่งช่วงแขนเลยทีเดียว แต่ไม่รู้ทำไมเจย์เดนกลับรู้สึกชอบที่เธอเป็นแบบนี้ อาจเป็นเพราะตอนเป็นมนุษย์เรียกร้องเท่าไหร่ก็ไม่เคยกล้าจะเข้ามาออดอ้อน แต่ตอนนี้ได้โดนอ้อนสมใจแล้ว อยู่ ๆ เจย์เดนก็พูดขึ้นกลางห้องโถงใหญ่ที่เขาเรียกผู้อยู่อาศัยภายในคฤหาสน์มารวมตัวกัน ยกเว้นลินิน ก่อนจะประกาศกร้าวเรื่องสำคัญถึงสองเรื่องด้วยกัน ประการแรก เขาอยากให้ทุกคนเข้าใจพฤติกรรมของแวมไพร์เกิดใหม่อย่างถ่องแท้ เพื่อการดูแลว่าที่ชายาของเขาได้ดียิ่งขึ้น และเข้าใจอารมณ์ที่แสนอ่อนไหวของเธอในช่วงนี้ไปพร้อมกัน “ทุกคนคงเห็นเหตุการณ์ในห้องโ