All Chapters of ท่านชายแวมไพร์: Chapter 21 - Chapter 30

ลินินพาเจย์เดนเดินไปทางหอพักข้างในมหาวิทยาลัย วันนี้เธอยังไม่ได้นำของย้ายเข้ามา เพียงแต่จะมาดูห้องก่อนว่าเหมาะสมที่จะอยู่อาศัยหรือไม่ ส่วนเจ้าแวมไพร์ตัวใหญ่ด็กอดอกเดินทำหน้ามุ่ยอยู่ไม่ห่าง ทำเอาลินินต้องแอบเหลือบมองเป็นระยะ‘นี่เขาเต็มใจจะมาดูหอพักกับฉันหรือเปล่าเนี่ย’ ลินินแอบคิดในใจ ก่อนจะพิจารณาถึงความเป็นไปได้ ‘หรือเพราะเขาเสียเงินจ่ายค่าเทอมของเราไปมหาศาลกันนะ ถึงทำหน้าไม่พอใจแบบนี้’เมื่อคิดได้เช่นนั้นเธอก็รีบเอ่ยขึ้น ระหว่างทางที่กำลังจะเข้าไปดูหอพักด้วยกัน พลันมือเรียวเล็กหยิบซองใส่ธนบัตรจำนวนหนึ่งออกมายื่นให้ต่อหน้าเขา “ค่าเทอม...”เจย์เดนที่กำลังก้าวเดินอยู่ก็หยุดชะงักลงทันทีก่อนจะหันมองเธออย่างไม่ค่อยเข้าใจนัก “แล้วเอามาให้ข้าเพื่ออะไรกัน -_-” น้ำเสียงฟังดูหงุดหงิด เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหาเลยสักนิด แต่เป็นเพราะเขาไม่อยากให้เธอมาพักอยู่ไกลหูไกลตาของตัวเองต่างหากเล่า!“ฉัน...เกรงใจ...แล้วนายเองก็ดูหงุดหงิดด้วย...”เจย์เดนจ้องมองร่างบางตรงหน้าด้วยสายตาเหลือจะเชื่อ ก่อนจะเอ่ยตัดพ้อขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ “เจ้านี่ไม่รู้ใจข้าเลยสักนิด!” ว่าจบก็เดินผ่านหน้าลินินที่ถือซองใส่ธนบัตรนั้นไป

นับแต่นั้นเป็นต้นมา เจย์เดนเริ่มมาหาลินินบ่อยขึ้น ในช่วงแรกเขาไม่ได้มาถี่นัก แต่ตอนนี้กลับโผล่หน้ามาที่คอนโดทุกวันด้วยข้ออ้างหลากหลายรูปแบบมากขึ้นเรื่อย ๆ “วันนี้น้ำปะปาที่คฤหาสน์ไม่ค่อยดีน่ะ ข้าจึงอยากจะมาพักที่นี่” ตรงหน้าประตูห้องคอนโดเผยร่างชายหนุ่มที่ยืนถือกระเป๋าเป้ไม่ต่างจากครั้งก่อน ๆ ที่เขาแวะเวียนมาเรื่อย จนลินินเริ่มคุ้นชินกับข้ออ้างแสนแปลกประหลาดของเขาไปเสียแล้วล่ะ มีเพียงเรื่องเดียวเท่านั้นที่เธอยังต้องคอยระแวดระวังนั่นคือเวลาเข้านอน เพราะเจย์เดนไม่ยอมปล่อยให้เธอนอนที่โซฟา หากตื่นขึ้นมาเจอในตอนกลางดึกเขาก็จะแบกร่างเธอกลับไปนอนบนเตียงตามเดิม นอกจากนี้ ยิ่งนานวันเข้าเขาก็ยิ่งละลาบละล้วงมากขึ้นเรื่อย ๆ อีกด้วย มิหนำซ้ำ แผนการที่เธอเตรียมเอาไว้ว่าจะออกไปหางานทำหลังเลิกเรียนกลับเป็นต้องล้มเลิกไปโดยปริยาย เนื่องจากเจย์เดนไม่ยอมให้กลับหลังสองทุ่มอีกตามเคย ด้วยเหตุที่ว่า... “ข้าเทอมข้าก็จ่ายให้แล้ว ขาดเหลืออะไรเจ้าแค่เพียงบอกข้าก็พอ จะออกไปทำงานให้ตัวเองลำบากเพื่ออะไรกัน” อย่างที่เขาว่านั่นแหละ แต่ถึงอย่างนั้นลินินก็ยังเกรงใจที่จะขอเงินเขามาใช้ในชีวิตประจำวันอยู่ดี ในช่วง

รุ่งเช้า เปลือกตาของคนตัวเล็กค่อย ๆ ลืมตื่นขึ้นมา เธอกระพริบตาเพื่อปรับความชัดของสายตาตัวเอง หลังจากเริ่มมองเห็นอะไรหลายอย่างชัดเจนขึ้นแล้ว ก็พบเข้ากับใบหน้าหล่อเหลาที่นอนหลับตาอยู่ข้างกาย และเริ่มทำให้เธอนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนจนใบหน้าขึ้นสีแดงฉาน ‘จะทำอย่างไรดี จะมองหน้าเขายังไงเนี่ย ทำไมถึงปล่อยให้มันเกิดขึ้นได้นะลินิน’ หญิงสาวเริ่มว้าวุ่นใจ ก่อนจะได้ยินเสียงครวญครางแสนงัวเงียดังขึ้น “อื้อ...” เจย์เดนเริ่มพลิกตัว ดูเหมือนว่าเขาจะตื่นแล้วสินะ ลินินครุ่นคิดในใจ โดยหารู้ไม่ว่าอันที่จริงแล้วเขาไม่ได้หลับเลยสักนิด เพียงแค่พักสายตาเท่านั้น อีกทั้งยังรับรู้ได้ว่าเธอตื่นแล้วอีกต่างหาก เมื่อร่างสูงเริ่มขยับตัว ลินินที่ยังวางตัวไม่ถูก ซ้ำยังไม่ร็ว่าจะสู้หน้าเขาได้อย่างไรจึงรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงและแสร้งทำเป็นว่ายังหลับอยู่แทน ร่างสูงดันตัวลุกขึ้นในท่ากึ่งนอน สายตาคมกริบเหลือบมองคนตัวเล็กพลางยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ มือหนาของเขาดึงผ้าห่มของเธอออกเล็กน้อยก่อนจะกระซิบข้างหูด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “หากเจ้าแกล้งหลับเช่นนี้ จะเจอดีอีกรอบนะ คุณภรรยา” คำว่า คุณภรรยา ที่เอ่ยออกมาพร้อมเสียงเข้

ไนเจลที่ล่วงหน้ามายังสวนหลังคฤหาสน์ก่อนเจย์เดนก็มาถึงที่หมายเรียบร้อย สายตาของเขากวาดมองไปทั่วสวนร่มรื่นย์ ก่อนจะสูดหายใจนำอากาศบริสุทธิ์เข้าเต็มปอด “สวนเบ่งบานขนาดนี้แล้วหรือนี่ สงสัยข้าไม่ได้มาที่นี่นานแล้วสินะ” ระหว่างที่กำลังชื่นชมความสวยงามของสวนตระกูลปบรดฟอร์ดอยู่นั้น สายตาก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างที่กำลังดุ๊กดิ๊กอยู่ใต้ต้นแอปเปิ้ล “ทำไม...ฉันถึงได้...เตี้ยขนาดนี้นะ!” อะไรกันน่ะ ไนเจลหยุดยืนพิจารณาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยกยิ้มขึ้นมุมปากอย่างนึกเอ็นดูกับท่าทางของหญิงสาวตรงหน้า แม้จะยังไม่ได้เห็นหน้าคร่าตา แต่เขาก็พอคาดเดาได้ว่าเธอผู้นี้คือใคร ก็ในคฤหาสน์แบรดฟอร์ดมีมนุษย์เสียที่ไหนกัน นอกจากนี้กลิ่นเลือดของเธอยังหอมหวนเด่นชัดเยี่ยงนี้ หากมิใช่ว่าได้กลิ่นของเจย์เดนที่ติดอยู่บนเสื้อผ้าของเธอ เขาคงหลงไปในภวังค์ของความหอมนี้อย่างแน่นอน หมับ! ร่างสูงยืนซ้อนอยู่ทางด้านหลังของเธออย่างถือวิสาสะ ก่อนจะดึงผลแอปเปิ้ลนั้นลงมาก่อนจะยื่นมันไปตรงหน้าของเธอ “คุณ...เป็นใครคะ?” ลินินเอียงศีรษะมองคนตรงหน้าด้วยความฉงน ในตอนแรกเธอคิดว่าเป็นเจย์เดน แต่เมื่อหันกลับมาแล้วพบว่าไม่ใช่ เธอจึงแตกตื่นไม่

ทั้งสองพาเธอชิมไปเรื่อย ๆ แต่ละถังให้รสชาติต่างกันไปอย่างน่าเหลือเชื่อ จนกระทั่งมาถึงถังหนึ่งที่ทำให้เธอเผยรอยยิ้มและเบิกตากว้างขึ้นมา “อันนี้หวานจัง” เธอพูดเสียงใส รสชาติหวานละมุนทำให้เธอรู้สึกประทับใจ อร่อยจนน่าเหลือเชื่อ ไนเจลและชาร์ลเห็นว่าลินินเพลิดเพลินกับการลิ้มลองไวน์ จึงยิ่งภูมิใจนำเสนอเข้าไปใหญ่ โดยหารู้ไม่ว่าระดับแอลกอฮอล์ในร่างกายของหญิงสาวเริ่มที่จะสะสมมากขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว จนกระทั่งใบหน้าของหญิงสาวเริ่มแดงก่ำ สายตาเริ่มพร่ามัว การทรงตัวโซซัดโซเซอย่างเห็นได้ชัด แต่ถังไม้โอ๊คที่เรียงรายพวกนั้น กลับดูเหมือนว่าจะไม่หมดลงง่าย ๆ เนี่ยสิ ถึงอย่างนั้น สองหนุ่มก็ยังคงรินไวน์ให้เธอชิมต่อไป พวกเขาไม่มีความรู้ว่ามนุษย์นั้นเมามายง่ายกว่าแวมไพร์เช่นพวกเขา นอกจากนี้ยังไม่ได้สังเกตอาการของเธอด้วย และแล้ว...เจ้าของเธอก็กลับมาจนได้... “นี่พวกเจ้าให้นางดื่มอย่างนั้นเหรอ!?” สายตาคมกริบของเจย์เดนหันจ้องชาร์ลและไนเจลที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ ลินินก็ยืนโอนเอนพลางถือไวน์แก้วที่แปดอยู่ในมือเตรียมจะกระดกเข้าไปอีกครั้ง แต่ยังไม่ทันจะได้เข้าปาก เจย์เดนก็รีบพุ่งเข้ามารั้งมือเธอที่ถือแก้วเอาไว้ซะก่อน ไน