LOGINShare
บทที่ 37 ความห่างเหินที่เกิดขึ้นระหว่างเรา
Last Updated:
2025-02-26 17:05:55
Related chapters
ท่านชายแวมไพร์ บทที่ 38 นางเป็นเพียงแค่อดีต(?)
“ปล่อย ฉันเดินเองได้” หญิงสาวเริ่มดิ้นไปมาหวังให้คนตัวโตปล่อยเธอลง แต่มีหรือที่เจย์เดนจะยอมทำเช่นนั้น เขาลอบถอนหายใจอย่างหน่าย ๆ ก่อนจะกล่าวถึงประเด็นนี้ขึ้นอย่างจริงจัง “เจ้ากังวลเรื่องนี้เองสินะ” “บอกให้ปล่อย!” ด้วยความหงุดหงิดกำปั้นเล็กเริ่มทุบลงบนหลังของเขา ท่าทางฉุนเฉียวปนน้อยใจนั้นยิ่งทำให้ความแรงในการทุบเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ แต่แรงเพียงเท่านี้มันไม่ทำให้เจ้าแวมไพร์สะทกสะท้านหรอก เจย์เดนยืนนิ่งเพียงชั่วครู่ก่อนจะออกตัวเดินต่อ “ข้าไม่ได้คิดอะไรกับอิซาเบลแล้ว” เขาตอบเพียงเท่านั้น ไม่ตรงคำถามเลยด้วยซ้ำ สิ่งที่ถามคือ ‘กับอิซาเบลถึงขั้นนี้ด้วยหรือเปล่า’ ราวกับจงใจตอบว่าไม่คิดอะไรแล้วเป็นการบอกปัดแทนอย่างนั้นล่ะ “คงถึงขั้นนี้สินะ...” เสียงหวานกดเสียงต่ำราว แต่มันไม่ได้ดูน่ากลัวเลยแม้แต่น้อย ทำเอาเจ้าแวมไพร์ตัวโตแอบขำเสียด้วยซ้ำ “ปล่อยฉันลงเลย!” เมื่อเห็นอีกฝ่ายแอบขำก็ยิ่งโกรธเข้าไปใหญ่ “เจ้าเดินช้าอย่างกับหอยทาก แล้วยังจะคิดเดินเองอีกเหรอ” เสียงระคนขำขณะยังคงแบกร่างของคนตัวเล็กที่ดิ้นอย่างเป็นเอาตายเอาไว้บนหลังได้อย่างสบาย ส่วนลินินที่โดนเขาพูดจาเย้าแหย่ใส่ประกอบกับการที่ตัวเองหนี
Last Updated : 2025-02-26ท่านชายแวมไพร์ บทที่ 39 ใกล้กันเท่านี้ แต่ไกลหัวใจนัก
ขณะเดียวกัน ชายหนุ่มที่นั่งเฝ้าหญิงสาวที่ยังนอนหลับตาไม่ได้สติก็เกิดนึกได้ว่าเกือบลืมคนสำคัญของตนไป เขาจึงเรียกหาเธอ แต่เพียงแค่หันมองสุดวิสัยสายตาเพียงครู่เดียว เธอก็หายไปจากพื้นที่ข้างกายของเขาเสียแล้ว "ลินิน..." เมื่อเห็นว่าข้างกายว่างเปล่า และกลัวว่าเธอจะเกิดน้อยใจขึ้นมา เขาจึงรีบลุกขึ้นเต็มความสูงหวังจะลุกตามไปหาเธอ แต่ในขณะที่กำลังจะเดินไปนั้น เขาก็สัมผัสได้ถึงอีกมือหนึ่งที่เอื้อมแตะมือของตนเอาไว้เสียก่อน ตามมาด้วยเสียงอ่อยที่ฟังดูอ่อนแรงจากหญิงสาวที่ทอดกายนอนอยู่บนเตียง "ท่านชาย..." ดวงตาคู่สวยมองเขาด้วยสายตาล่องลอยประหนึ่งจะขอวามเห็นใจ "เจ้าฟื้นแล้ว?" "ท่านชาย ท่านอย่าทิ้งข้านะ กอนซาเลซ...เจ้านั่น...มันจะต้องมาตามล่าตัวข้าแน่" ว่าจบมือเรียวก็ยกจับชายผ้าห่มขึ้นคลุมตัวเองท่าทางเหมือนกำลังหวาดกลัว เห็นเช่นนั้นคิ้วหนาก็ขมวดขึ้นเป็นพัลวันก่อนจะเอ่ยถามพร้อมสีหน้าจริงจัง "มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น เจ้าเล่าให้ข้าฟังหน่อยได้ไหม" อิซาเบลนิ่งเงียบไปครู่หนึ่เหมือนว่าเธอกำลังชั่งใจว่าจะเอ่ยดีหรือเปล่า แต่ในอีกแง่หนึ่งก็ดูราวกับจงใจยั่วยุให้อีกฝ่ายเดือดเนื้อร้อนใจในเรื่องของเธออย่างเห็นได
Last Updated : 2025-02-26ท่านชายแวมไพร์ บทที่ 40 ไม่ทันได้ไหวตัว…
หญิงสาวจากไปได้ไม่นาน ร่างสูงในห้องทำงานก็ขยับตัวลุกขึ้นจากกองเอกสารตรงหน้าด้วยความเหนื่อยล้า ก่อนจะก้าวออกจากห้องทำงานเพื่อมุ่งตรงไปหาลินิน จำได้ว่ายังไม่ได้ปรับความเข้าใจกับเธอเลย ป่านนี้คงน้อยใจไปถึงไหนต่อไหนแล้ว และคาดว่าเธอคงไม่คิดจะลงมาทานมื้อเย็นกับตนแน่นอน แต่ยังไม่ทันไปถึงห้องของหญิงสาว เสียงฝีเท้าของผู้ติดตามคนสนิทก็ดังขึ้นเสียก่อน ตามมาด้วยน้ำเสียงชวนฉงน “ท่านชาย จะไปไหนหรือขอรับ” “ข้าก็ต้องไปหาลินินสิ” ว่าพลางหรี่ตามองคนตรงหน้าราวกับกำลังต่อว่าเขาทางอ้อม โทษฐานที่ไม่รู้ใจกันเสียบ้างเลย เรื่องเพียงแค่นี้ก็ต้องถามอย่างนั้นเหรอ “แต่ข้าเพิ่งเจอและพูดคุยกับคุณหนูเมื่อสักครู่นี้เอง นางเก็บของออกไปข้างนอกแล้วนะขอรับ” “ไปข้างนอก???” “เห็นบอกว่าจะไปอยู่คอนโดเพราะช่วงนี้นางใกล้เปิดเทอมเข้าเต็มที” จากนั้นชาร์ลก็ทำท่านึกคิดถึงคำพูดของหญิงสาวอีกครั้งก่อนจะบอกเล่าต่อ “คุณหนูลินินบอกว่าแจ้งให้ท่านชายทราบแล้วหนิขอรับ บอกด้วยว่าเดี๋ยวท่านชายคงจะตามไป ท่านชายลืมไปแล้วหรือขอรับ?” “ข้าไม่เคยเอ่ยเช่นนั้น” ว่าจบสองขายาวก็รีบก้าวเข้าไปในห้องของเธออย่างไม่รอช้า เมื่อประตูเปิดออกเขาก็พบกับค
Last Updated : 2025-02-27ท่านชายแวมไพร์ บทที่ 41 เป็นไปตามแผนที่วางไว้
สติหลุดลอยไปเพียงครู่เดียว ร่างสูงก็รีบยันตัวขึ้นจากพื้นเตียงอีกครั้ง ก่อนจะใช้พละกำลังทั้งหมดที่มีแกะแขนเรียวนั้นออก อย่างที่เข้าใจกันดีว่าเพียงเท่านี้เขาก็รู้สึกผิดต่อลินินมากพอแล้ว ไม่มีทางที่เขาจะทำในสิ่งที่ทำให้เธอเสียใจยิ่งขึ้นโดยเด็ดขาด “ท่านชาย...” อิซาเบลพยายามเอ่ยเรียกเขาด้วยเสียงอ่อนหวานอีกครั้ง แต่ดูเหมือนว่าครั้งนี้จะไม่ได้ผลแล้ว ไม่รอช้า เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายจะเดินจากไปเธอก็รีบส่งมือเรียวของตนออกไปกอบกุมมือหนาของเขาราวกับเป็นการเว้าวอน “หยุด!” “ท่านไม่รักข้าแล้วหรือ” “เจ้าเป็นฝ่ายไม่รักข้าก่อน...” “หากเจ้ายังกล้าทำตัวล้ำเส้นอีก ข้าจะส่งตัวเจ้ากลับคฤหาสน์กอนซาเลซซะ” ถึงแม้จะทราบดีว่าเธอคงเต็มใจกลับไปหาเจ้าของพิษรักอยู่เต็มอก แต่ด้วยความที่เขาเองก็เข้าใจดีว่าอิซาเบลต้องยอมทำตามแผนของกอนซาเลซให้สำเร็จก่อนอยู่แล้ว หากต้องกลับไปก่อนงานสำเร็จก็คงไม่พ้นโดนต่อว่าแน่นอน หลังจากกล่าวประกาศิษย์จบแล้วเขาก็หมุนตัวเดินหันหลังออกจากห้องไปโดยไม่ชายตามองหญิงสาวที่ยังนั่งอยู่บนเตียงเลยแม้แต่น้อย กำปั้นเรียวเล็กทุบลงบนเตียงด้วยความนึกขัดใจ นัยน์ตาคู่สวยแข็งกร้าวขึ้นมาทันทีที่แผ่
Last Updated : 2025-02-27ท่านชายแวมไพร์ บทที่ 42 ข้าต้องประสงค์ตัวท่าน
กลับมาทำงานที่รักอีกตามเคย ลินินนั่งบีบนวดแขนของตัวเองระหว่างที่มีเวลานั่งพักจากการเป็นบริสต้า บรรยากาศภายในหมู่บ้านยามเริ่มพลบค่ำก็เริ่มเงียบสงบ อาจเป็นเพราะอยู่ในแถบชนบท ผู้คนจึงกลับเข้าบ้านเร็วกว่าคนกรุงมากนัก “เลิกงานแล้ว พวกเราไปหาอะไรกินกันเถอะ” พี่ชายเจ้าของร้านแฟที่ลินินมาทำงานเอ่ยปากชวนขึ้น อันที่จริงก็ยังไม่ได้สนิทกันขนาดนั้นหรอก แต่เขาก็อบอุ่นดี หรืออาจเป็นเพราะเขาเห็นว่าลินินหน้าตาสะสวยก็เป็นได้ แต่หญิงสาวกลับคิดว่าเป็นเพียงความหวังดีจากอีกฝ่ายที่เอ่ยเชื้อเชิญไปทานข้าวด้วยกัน จึงตอบตกลงเพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาท เพราะถึงอย่างไรเขาก็เป็นเจ้าของร้านที่เธอทำงานอยู่ล่ะนะ หลังจากลินินไปทานอาหารตามคำเชื้อเชิญของเจ้าของร้านเรียบร้อยแล้ว เธอก็เดินกลับมาทางห้องพัก แต่เหตุใดจึงรู้สึกสังหรณ์ใจพิกล ราวกับมีสายตากำลังจ้องมองมาเสียตั้งแต่ตอนอยู่ในร้านอาหารแล้ว แต่ยังไม่ทันไขข้อสงสัย สายลมเย็นเยียบก็เคลื่อนผ่านตัวเธอไปก่อนจะหยุดลงในบริเวณมุมมืดที่ปลอดสายตาของผู้คน และเธอจำได้ดี... การเคลื่อนไหวลักษณะนี้....มีเพียงแวมไพร์เท่านั้นที่ทำได้ “เจย์เดน นั่นนายเหรอ?” ลินินค่อย ๆ ก้า
Last Updated : 2025-02-27ท่านชายแวมไพร์ บทที่ 43 ไร้หลักฐาน
“เฮือก!” ลินินสะดุ้งเฮือก เธอลืมตาตื่นขึ้นก่อนจะพบว่าตัวเองอยู่ภายในห้องนอนขนาดใหญ่ ไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าตัวเองผล็อยหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ จำได้เพียงว่ารู้สึกเพลียมาก ราวกับพละกำลังหายไปหมด และเพียงชั่วพริบตาเดียวก็ตื่นขึ้นมาอยู่ในสถานที่แห่งนี้แล้ว หากมองจากรูปการณ์แล้วก็คงเป็นสักห้องหนึ่งในคฤหาสน์ตระกูลกอนซาเลซเนี่ยแหละ เขากล่าวอยู่ว่าจะพาตัวเธอมานี่นา แต่ลืมตาได้ไม่นานเธอก็พบเข้ากับสายตาของกอนซาเลซที่กำลังโน้มศีรษะลงมาชายตามองเธอพร้อมรอยยิ้มแสยะแสนเยือกเย็น “ตามผู้คุ้มกันมาคอยเฝ้าหน้าประตูห้องของนางเอาไว้” ว่าจบเขาก็หมุนตัวเดินออกจากห้องของเธอไป “ท่านกอนซาเลซ...ทำเช่นนี้จะคุ้มเสี่ยงหรือ หากแบรดฟอร์ดบุกเข้ามา-/ข้าต้องกลัวมันหรือไง” เสียงทรงอำนาจเอ่ยตอบกลับผู้ติดตามคนสนิทของตัวเอง ดวงตาแดงฉานราวกับไฟที่พร้อมจะลุดโชนเผาไหม้ศัตรูของตัวเอง “ข้าไม่ได้หมายความเช่นนั้น แต่หากเรื่องนี้ไปถึงสภา-/เช่นนั้นข้าคงต้องสังหารผู้นำตระกูลแบรดฟอร์ดเพื่อยึดบัลลังก์ของมัน” สองขายาวจ้ำอ้าวไปยังห้องโถงใหญ่พร้อมเอ่ยปากกำชับบรรดาผู้รับใช้ภายในคฤหาสน์ถึงการมีอยู่ของลินิน “ส่งอาหารและน้ำดื่มให้นางอย่า
Last Updated : 2025-02-28ท่านชายแวมไพร์ บทที่ 44 เผชิญหน้า
เมื่อร่างบางปรากฎขึ้นตรงหน้าก็ราวกับโลกของเจย์เดนหยุดหมุนไปชั่วขณะ ลมหนาวพัดผ่านยอดหอดูดาว บรรยากาศเงียบสงัดขึ้นในทันตา จนสามารถได้ยินเสียงหัวใจของลินินที่กำลังสั่นระรัวด้วยความหวาดกลัว “ลินิน เจ้าไม่ต้องกลัวนะ” เสียงอบอุ่นแสนคุ้นเคยเอ่ยขึ้นเพื่อปลอบให้เธอสงบจากความหวาดกลัว “เจ้ามองข้าเอาไว้ก็พอ” “แหม ดูสิ ช่างเป็นคู่รักที่หวานแหวว ใช่แล้วท่านหญิง จับตามองเขาเอาไว้ เพราะอีกไม่นาน เจ้าแบรดฟอร์ดนี่จะกลายเป็นความทรงจำแทนที่จะมีลมหายใจ” คำพูดนั้นทำลินินคิ้วขมวด ในขณะที่เรียวแขนของเธอก็ยังถูกมือหนาของกอนซาเลซตรึงเอาไว้แน่น ส่วนเจย์เดนที่เห็นเช่นนั้นดวงตาก็เริ่มแดงฉาน ด้วยความโกรธเกรี้ยวที่อีกฝ่ายกำลังแตะต้องคนของตัวเอง “เจย์เดน ฉันขอโทษที่หนีออกมาแบบนี้ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะไปจากนาย แต่...” เธอมีเรื่องราวอยากจะสารภาพความรู้สึกกับเขามากมาย แต่เหตุการณ์ตรงหน้ากลับไม่ค่อยเอื้อนัก เมื่อผู้คุ้มกันของตระกูลกอนซาเลซเริ่มตีวงล้อมเข้ามาเรื่อย ๆ หญิงสาวจึงกลืนน้ำลายตัวเองในทันที สายตาจับจ้องไปยังร่างสูงที่ตอนนี้ก็ยังจ้องมองเธอด้วยสายตาอ่อนโยนโดยไร้ซึ่งสิ่งใดเอื้อนเอ่ย “หนีไปซะ” เธอเอ่ยเสียงกระซิบส่
Last Updated : 2025-02-28ท่านชายแวมไพร์ บทที่ 45 แวมไพร์เกิดใหม่
ขณะที่ร่างกำลังหลับไหลอยู่ในโลงแก้ว ในอีกด้าน หญิงสาวกำลังจมอยู่กับโลกอันแสนสดใส ความรู้สึกเหมือนตนกลับไปเป็นเด็กอีกครั้งก่อตัวขึ้น และมันก็ทำให้เธอมีชีวิตชีวาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน สองขาวิ่งเล่นตามขอบธารน้ำตก ผืนน้ำใสสะท้อนแสงแดดอ่อน ๆ ในยามเช้า เสียงนกร้องประกอบกับความเย็นฉ่ำของสายน้ำทำให้เธอหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข เพียงแต่ในหัวของเธอตอนนี้กลับขาวโพลนไปหมดไร้ซึ่งความรู้สึกนึกคิดถึงสิ่งอื่นใด และนั่นทำให้เธอไม่โหยหาถึงที่ ๆ จากมาเลยแม้แต่น้อย แต่ทันใดนั้นเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นขานเรียกชื่อของเธอ “ลินิน…” เมื่อได้ยินชื่อของตน เธอจึงรีบหันไปมอง คิ้วขมวดงุ่นด้วยความสงสัยก่อนจะเห็นภาพผู้หญิงคนหนึ่งที่ชัดเจนขึ้นในกลุ่มหมอก ดูเหมือนว่าจิตใต้สำนึกจะเริ่มทำงานเมื่อลินินเห็นร่างของหญิงสาววัยกลางคนยืนอยู่ตรงริมธารน้ำตก "แม่เหรอ?" ใบหน้าอ่อนโยนของผู้หญิงคนนั้นแทบจะเลือนหายไปจากความทรงจำของลินินแล้ว และเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าเป็นใคร เธอก็รีบวิ่งเข้าไปหาและสวมกอดผู้เป็นแม่เอาไว้แน่น พลันน้ำตาที่ไหลลินออกมาบ่งบอกถึงความคิดถึงที่อัดแน่นอยู่เต็มอก และในที่สุด ความทรงจำก่อนหน้าก็ถาโถมเข้ามาจ
Last Updated : 2025-03-01
Latest chapter
ท่านชายแวมไพร์ ตอนพิเศษ 8 อยู่บ้านกับท่านพ่อ 2
ในเช้าวันหนึ่งหลังมื้ออาหาร อยู่ๆ ลินินก็ได้รับสายจากบริษัทว่ามีธุระเร่งด่วนต้องเข้าไปเจรจากับทางโรงงานฝ่ายผลิต ด้วยแบบเสื้อผ้าที่โรงงานจัดทำตัวอย่างรุ่นแรกออกมามันผิดไปจากแบบที่เธอคาดหวังเอาไว้มากคิ้วสวยขมวดมุ่นอย่างไม่พอใจ ก่อนจะจัดการบอกเลขาว่าเดี๋ยวจะเข้าไปที่โรงงานด้วยตัวเอง“ดูเหมือนต้องไปที่โรงงานเองแล้วล่ะ แบบที่ส่งมามันไม่ตรงกับที่สั่งไว้เลย” เธอบ่นให้สามีฟังขณะที่เตรียมตัวจะออกไปข้างนอกเจย์เดนที่นั่งอยู่บนโซฟาก็ทำหน้าฉงน “เจ้าสั่งเลขาไปแทนก็ได้หนิลินิน ไม่เห็นต้องไปเองเลย ทำไมต้องเหนื่อยเองด้วย?” น้ำเสียงบ่งบอกชัดเจนว่าคัดค้านสุดตัวลินินจึงหยุดมือจากการเตรียมเอกสารแล้วหันมามองมาทางเขาอย่างไม่เข้าใจนักว่าทำไมสามีเธอจึงมีทีท่าเช่นนั้น“ก็เพราะเป็นแบรนด์ของฉันไง ฉันก็เลยอยากเข้าไปดูเอง”ได้ยินแบบนั้นเจ้าแวมไพร์ก็เริ่มขยับตัวเหมือนอยู่ไม่สุข สีหน้าของเขาเริ่มออกอาการกังวล ส่วนภรรยาตัวน้อยของเขาก็จับจ้องมองตามท่าทีนั้นอย่างไม่วางตา ด้วยสงสัยว่าสามีเป็นอะไรไป“แต่เจ้าไม่ต้องทำทุกอย่างด้วยตัวเองก็ได้นี่นา ข้าแค่…แค่คิดว่าเจ้าควรพักบ้าง” ว่าจบก็ส่งมือหนาเข้ามากอบกุมมือเรียวของเธออ
ท่านชายแวมไพร์ ตอนพิเศษ 7 คำชมจากแม่สามี
ในห้องโถงใหญ่ของคฤหาสน์ที่อบอวลไปด้วยความอบอุ่น ท่านพ่อและท่านแม่ของเจย์เดนมาถึงพร้อมกับบรรยากาศที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะจากเด็ก ๆ ทั้งสี่ที่วิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน พวกเขาเติบโตอย่างรวดเร็วจนผู้ใหญ่ในครอบครัวอดตกใจเสียไม่ได้“ลินิน เจ้านี่เก่งเหลือเกิน” ท่านแม่เอ่ยชมขณะมองดูหลาน ๆ ที่กำลังวิ่งเล่นอยู่ใกล้ ๆ “ของข้าแค่คนเดียวก็ลมแทบจับแล้ว” ลินินยิ้มตอบ ขณะเดียวกันนั้นเจย์เดนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็เริ่มขมวดคิ้วขึ้นในทันทีเมื่อได้ฟังคำพูดของแม่ตัวเอง “อะไรกันท่านแม่ ข้าเลี้ยงยากเหรอ?” ถามด้วยน้ำเสียงจริงจังไลเรนได้ยินก็หัวเราะขึ้น “เลี้ยงยากมาก เจ้าดื้อมากตั้งแต่ยังเล็ก ๆ แล้ว” “ดื้อเหรอคะ?” ลินินเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสนใจ “ไม่เห็นเคยรู้เลย” เธอนึกภาพเจย์เดนผู้มีท่าทีสงบนิ่งกลายเป็นเด็กดื้อไม่ออกเลยจริง ๆ แต่ถ้าหากเรื่องความขี้แกล้ง อันนี้พอจะรู้อยู่บ้างแล้วล่ะเจย์เดนขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม “ข้าไม่ได้ดื้ออะไรสักหน่อย ท่านแม่น่ะพูดเกินไป”“งั้นเหรอ?” ท่านแม่ส่งยิ้มพร้อมสายตาเจ้าเล่ห์มาทางเจย์เดน ก่อนจะหลับตาลงแล้วเล่าเรื่องสมัยที่เจย์เดนยังเป็นเด็กขึ้น “แล้วใครกันที่ปีนต้นไม้หนีออกจากบ้านเพร
ท่านชายแวมไพร์ ตอนพิเศษ 6 อยู่บ้านกับท่านพ่อ
บังเอิญว่าในวันนี้ลินินจะต้องไปตรวจงานออกแบบเสื้อผ้าที่บริษัทของเธอ หลังจากเตรียมตัวเสร็จแล้วก็พร้อมจะออกเดินทางเจย์เดนในเสื้อเชิ้ตที่พับแขนขึ้นเล็กน้อยก็เดินตรงเข้ามาหาเธอด้วยมาดเข้ม "เจ้าจะไปนานไหม?" เขาถามลินินพร้อมย่อตัวนั่งลงตรงหน้าก่อนจะยื่นมือหนาออกไปช่วยสวมรองเท้าให้เธอ"ไม่นานหรอก นายอยู่ดูเด็ก ๆ ไหวใช่ไหม?" ลินินหันมายิ้มให้เล็กน้อยเจย์เดนพยักหน้ามั่นใจ "ข้าเป็นแวมไพร์นะ เลี้ยงเด็กแค่นี้จะไปยากอะไร" ใบหน้าหล่อแสยะยิ้มขึ้นด้วยความมั่นใจลินินเห็นแบบนั้นก็แอบหัวเราะนิดหน่อย "งั้นฝากด้วยนะ อย่าให้พวกเขาทำบ้านพังล่ะ""บ้านทนจะตาย เจ้าอย่ากังวลไปเลย" เขาพูดติดตลก พร้อมยกมือโบกให้ลินินก่อนที่เธอจะเดินออกไปตอนแรกทุกอย่างดูสงบเรียบร้อย เด็ก ๆ นั่งวาดรูปอยู่ในห้องโถงใหญ่ แต่ไม่นานนัก เรย์เน่เริ่มบ่นว่าเบื่อและอยากเล่นซ่อนแอบ"ท่านพ่อ เล่นซ่อนแอบกับพวกเราไหมคะ" ไม่เพียงแค่เอ่ยถาม ยังส่งสายตาแวอย่างออดอ้อนมาให้เจย์เดนอีกต่างหากร่างสูงที่นั่งเฝ้าลูก ๆ พร้อมทำงานไปด้วยก็ชายตาขึ้นจากกองงาน ก่อนจะตอบรับ "ได้สิ นับสิบนะ"ยังไม่ทันจะเริ่มนับ เด็ก ๆ ทั้งห้าก็วิ่งวุ่นหาที่ซ่อนไปทั่วคฤหาสน์
ท่านชายแวมไพร์ ตอนพิเศษ 5 ข้าวกล่องหรรษา
เช้าวันหนึ่งลินินตื่นขึ้นมา และเมื่อเห็นว่าลูก ๆ ยังหลับอยู่ เธอก็ตั้งใจว่าจะทำข้าวกล่องไปให้สามีที่บริษัท จึงรีบเร่งเตรียมวัตถุดิบอย่างพิถีพิถัน“ทำเสต๊กแล้วกัน” เธอว่าพลางตัดชื้นเนื้อแล้วจับมันพลิกใส่เตาย่าง เมื่อสุกได้ที่แบบกลาง ๆ แล้ว ก็นำมาตัดเป็นชิ้นพอดีคำ และพร้อมเริ่มเตรียมอย่างอื่นต่อไปแต่ก่อนที่จะทันได้ลงมือ ลูก ๆ ทั้งสี่ เจย์เนส เรย์เน่ เคย์ลิส และไลเอนน์ ก็ตื่นขึ้นมาได้ยินเข้าเสียก่อน"ท่านแม่ทำอะไรเหรอครับ/คะ?" เสียงเจื้อยแจ้วเอ่ย ถามอย่างตื่นเต้น และเมื่อทราบว่าท่านแม่ของพวกเขากำลังจะทำรู้ข้าวกล่องไปให้ท่านพ่อที่บริษัท ทุกคนก็ดูเหมือนอยากจะช่วยกันคนละไม้คนละมือขึ้นมาในทันทีแต่แทนที่การช่วยจะทำให้งานเสร็จเร็วขึ้นกลับกลายเป็นวุ่นวายกว่าเดิมเสียอย่างนั้นเจย์เนสที่เป็นพี่ใหญ่สุดพยายามช่วยลินินหั่นผลไม้ แต่ด้วยความที่ยังมือใหม่จึงหั่นออกมาได้ไม่ค่อยเท่ากันนัก บางชิ้นก็ใหญ่เกินกว่าจะยัดลงปากได้ ส่วนบางชิ้นก็บางเฉียบจนแทบไม่ไต้องเตี้ยวกันเลย จนลินินต้องเข้ามาแก้ให้ส่วนเรย์เน่ คนนี้ชื่นชอบความสวยงามเป็นชีวิตจิตใจ จึงได้รับหน้าที่ยืนแต่งจานสลัด แต่ด้วยความที่เป็นเด็ก จึงใส่ใ
ท่านชายแวมไพร์ ตอนพิเศษ 4 ศึกชิงนางจากผู้ท้าชิงห้าคน
นานวันเข้า เจย์เนสและเรย์เน่ก็เริ่มโตมากขึ้นเรื่อย ๆ ตอนนี้ก็เหมือนเด็กอายุเจ็ดขวบเข้าแล้ว ส่วนน้องน้อยของพวกเขาตอนนี้ก็คล้ายกับเด็กมนุษย์ในช่วงวัยห้าขวบ และใช่ ทั้งมดนี้เกิดขึ้นในเวลาไม่ถึงปีเป็นอย่างที่ท่านหมอเคยกล่าวว่าพวกเขาจะโตไวและเรียนรู้เร็วมาก เจย์เดนกับลินินจึงจ้างครูมาคอยสอนพวกเขาที่บ้านด้วย เนื่องจากเล็งเห็นว่าพวกเขาอาจยังไม่พร้อมที่จะไปเข้าเรียนร่วมกับเด็กคนอื่น ๆนอกจากนี้ เมื่อเริ่มโตขึ้น การติดแม่ก็เริ่มน้อยลง กลายเป็นน้อง ๆ เข้ามาทำหน้าที่ในส่วนนั้นแทนเจย์เนสในวัยหนุ่มน้อยเริ่มสนใจการอ่านหนังสือในห้องเงียบ ๆ หรือออกไปฝึกศิลปะการต่อสู้กับอาจารย์ที่ท่านพ่อของเขาจ้างมาฝึกส่วนตัวเสียมากกว่ามาขลุกอยู่ในห้องกับน้อง ๆ และนอกเหนือจากนั้นนิสัยก็เริ่มเคร่งขรึมมากขึ้นเรื่อย ๆ เหมือนผู้เป็นพ่ออย่างไม่ทิ้งห่างส่วนเรย์เน่ก็เริ่มมีความสนใจในเรื่องศิลปะและดนตรี บ่อยครั้งเธอจะเก็บตัวฝึกซ้อมเปียโนหรือวาดภาพในมุมของตัวเอง "ช่วงนี้ส่งไม้ต่อให้น้อง ๆ แล้ว ไม่ต้องกลัวว่าแม่จะเหงาเลย"ลินินได้ฟังเช่นนั้นก็หลุดหัวเราะออกมา แต่ถึงก็ยังมีสมาชิกตัวโตที่ดูเหมือนจะคอยมาแย่งแม่ของพวกเขาอยู่ตลอด
ท่านชายแวมไพร์ ตอนพิเศษ 3 เกิดเรื่องไม่คาดฝันอีกแล้ว
และแล้ววันหนึ่งก็เกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้นอีกครั้งเข้าจนได้ เมื่อลินินส่องกระจกและเริ่มเห็นหน้าท้องที่ดูเหมือนจะอวบอิ่มขึ้น“นี่เราไม่ได้ออกกำลังกายจนลงพุงหรือยังไงกันเนี่ย” เธอพึมพำ แต่แล้วก็นึกถึงตอนที่ตั้งท้องสองแฝดขึ้นมาได้ ว่ามันก็เริ่มต้นเช่นนี้นอกจากนี้เมื่อสังเกตอาการไปนานวันเข้า ยังมีอาการพะอืดพะอมร่วมด้วยอีกต่างหาก อาการนั้นรุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ จนเจย์เดนต้องตัดสินใจพาเธอไปตรวจที่โรงพยาบาลในที่สุด“ซูบผอมลงอีกแล้วนะขอรับท่านหญิง” ท่านหมอเอ่ยแซวพร้อมรอยยิ้ม"ตอนแรกฉันคิดว่าอาจจะกินเยอะไป อาหารก็เลยอาจจะไม่ย่อย แต่พอเห็นว่าผอมลงแล้วท้องป่องเหมือนครั้งที่แล้ว ก็เลยคิดว่าคงจะ..." ลินินพูดเสียงเบาขณะที่ท่านหมอก็อัลตร้าซาวน์บริเวณหน้าท้องของเธอไปพลาง“ขอรับ ตั้งครรภ์อีกแล้ว..." ท่านหมอยืนยันความคิดของเธอเจย์เดนที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ พลันหยุดนิ่งราวกับถูกหยุดเวลา ดวงตาสีแดงของเขาจับจ้องไปยังหมอหลวงราวกับอยากจะให้แน่ใจว่าตัวเองฟังไม่ผิดไป "ปกติแล้วแวมไพร์จะตั้งครรภ์ได้ครั้งเดียวไม่ใช่หรือ?"“นั่นน่ะสิ” แววตาคู่สวยของลินินก็จับจ้องใบหน้าของท่านหมอด้วยความฉงนเช่นกัน พร้อมกับหันมองสามีของตน
ท่านชายแวมไพร์ ตอนพิเศษ 2 ตารางเวรนอนกับท่านแม่
หลังจากเจย์เนสและเรย์เน่เริ่มรู้ความ ภายในบ้านก็เริ่มวุ่นวายขึ้นนิดหน่อย โดยเฉพาะเรื่องที่แฝดทั้งสองติดลินินมากจนถึงขั้นที่ว่าต้องจัดตารางว่าใครจะได้นอนกับแม่ในวันไหนกันเลยทีเดียวภายในห้องนั่งเล่น เด็ก ๆ เดินเข้ามาด้วยท่าทางตื่นเต้นก่อนจะวางกระดาษแผ่นหนึ่งลงบนโต๊ะราวกับภูมิใจนำเสนอให้ลินินที่นั่งอยู่ในห้องนั้นได้ดูมัน"ตารางเวรนอนกับแม่" ลินินอ่านตัวหนังสือที่จ่าอยู่บนนั้นที่เรย์เน่และเจย์เนสช่วยกันออกแบบด้วยลายมือเด็ก ๆ ของพวกเขา นอกจากนี้ยังแบ่งช่องพร้อมใส่ชื่อตัวเองอย่างเสร็จสรรพด้วย"ใช่ค่ะ พวกเราจะได้ไม่ต้องแย่งกันว่าใครจะนอนกับท่านแม่วันไหน”“แม่นอนกับพวกลูกได้ทุกวันทั้งคู่อยู่แล้ว” ลินินอธิบาย แต่แล้วก็ได้รับการส่ายศีรษะตอบกลับจากพวกเด็ก ๆ“แต่ท่านแม่นอนตะแคงกอดพวกเราได้แค่คนเดียว เพราะฉะนั้นแบ่งเป็นวันแบบนี้เนี่ยะแหละครับดีแล้ว” เจย์เนสยังคงยืนกรานว่าจะจัดตารางแบบนี้ โดยมีน้องสาวฝาแฝดอย่างเรย์เน่พยักหน้าหงึกหงักอยู่ข้าง ๆ“วันนี้เป็นวันของพี่เจย์เนสนะ” เรย์เน่พูดขึ้นอย่างจริงจัง หลังจากมองดูตารางในมือ “พรุ่งนี้เป็นวันของน้อง” เธอเสริมพลางยิ้มกว้างให้พี่ชายเจย์เนสพยักหน้าใบหน
ท่านชายแวมไพร์ ตอนพิเศษ 1 ครอบครัวสุขสันต์
“เจ้าปีศาจยักษ์ ส่งตัวราชินีของข้ามา ไม่อย่างนั้นโดนดีแน่!” เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กชายวัยหนี่งขวบ (?) ดังลั่นไปทั่วขณะที่ถือดาบไม้ไล่ฟาดฟันพ่อของเขาใช่แล้ว อย่างที่ท่านหมอเคยกล่าวว่าลูกแวมไพร์นั้นโตเร็วและ แต่ก็ไม่คิดว่าเพียงหนึ่งปีจะโตถึงขนาดเล่นอัศวินกับท่านพ่อของพวกเขาได้แล้ว!ช่วงเดือนแรก หากเป็นทารกมนุษย์ทั่วไป ก็คงไม่ส่งเสียงพูดอ้อแอ้ใช่ไหมล่ะ แต่บ้านนี้ส่งเสียงได้ตั้งแต่หนึ่งเดือนหลังคลอด เรื่องนั้นว่าตกใจแล้ว แต่สิ่งที่ยิ่งกว่านั้นก็คือ พวกเขาเริ่มคลานได้ในเดือนที่สอง และตั่งท่าเดินได้เสร็จสรรพในระยะเวลาเพียงหกเดือน! ทำเอาท่านแม่อย่างลินินตกอกตกใจอยู่ไม่น้อย เมื่อเห็นลูกโตวันโตคืนชนิดที่ว่าไม่ต้องสอนให้ตั้งคลานหรือยืนตั้งไข่เลย พวกเขาทำได้เองตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่ทราบ รู้ตัวอีกทีก็ถือดาบวิ่งไล่ฟันเจย์เดนได้เป็นที่เรียบร้อยแล้วและในตอนนี้ หากนับตามลักษณะทางกายภาพของมนุษย์ สองแฝดเหมือนเด็กอายุสี่ขวบเข้าให้แล้วล่ะ“ไม่ส่งคืนหรอก นี่ราชินีของข้า” แต่ดูเหมือนคนเป็นพ่อจะไม่ค่อยตกใจเท่าไหร่นัก ดูจากที่เล่นกับลูกชายอย่างมีความสุขแล้วอยู่ ๆ ร่างสูงใช้สองแขนแกร่งช้อนตัวของลินินท
ท่านชายแวมไพร์ บทที่ 55 ชีวิตใหม่
หลายเดือนต่อมา ท้องของลินินก็เริ่มใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ และอีกไม่นานก็จะถึงวันกำหนดคลอดของเธอแล้ว ถึงแม้จะตั้งครรภ์เพียงสี่เดือนครึ่ง อุ้มท้องไม่นานเท่าอายุครรภ์ของมนุษย์ แต่ก็ไม่ได้สะดวกสบายไปกว่ากันหรอก เพราะข้างในเป็นแวมไพร์เด็กที่เมื่อเวลาดิ้นทีก็ทำผู้เป็นแม่แทบลมจับเลยทีเดียว “ลินิน ข้าต้องออกไปบริษัท พอดีมีโครงการจะซื้อเครื่องบินลำใหม่ ต้องไปฟังความคิดเห็นคณะผู้บริหารด้วย เจ้าอยู่คนเดียวสักพักได้ไหม” จะว่าไปแล้ว ช่วงใกล้คลอดนี้เจย์เดนจับตาดูภรรยาทุกฝีก้าวเสียยิ่งกว่าช่วงแรกเสียอีก จะขยับแต่ละทีก็จะต้องมีเขาคอยช่วยประคองอยู่ตลอด ลินินที่ได้ยินสามีเอ่ยแบบนั้นก็พยักหน้าเหมือนว่ารับทราบ “นายไปเถอะ ฉันอยู่ได้ ไม่ต้องห่วง” โชคยังดี เพราะด้วยความที่ใกล้ครบกำหนดคลอดแล้ว แม่สามีจึงอาสาว่าจะมาช่วยดูแลเธออย่างใกล้ชิดอีกแรงด้วย นั่นทำให้เจย์เดนที่ข่วงนี้งานรัดตัวรู้สึกวางใจไปได้เปราะหนึ่ง แต่ถึงอย่างนั้นก็ใช่ว่าจะไม่เป็นห่วงหรอกนะ “ห้ามดื้อนะรู้ไหม” ว่าจบเขาก็กดนิมฝีปากลงบนหน้าผากของเธอประหนึ่งว่าคนตรงหน้าคือสิ่งที่น่าทะนุถนอมที่สุดในโลก “สภาพนี้ฉันดื้อไม่ไหวหรอก” เธอกล่าวระคนติดตลก แ
