Tous les chapitres de : Chapitre 141 - Chapitre 150

ระหว่างมื้ออาหาร จ้านเกาคอยดูแลตักอาหารให้ตา ยายและซูหนิงเซียวแทบทุกอย่าง เจิ้งเหลียงฮวาผู้ร่าเริงถือโอกาสแซวหลานชายว่าไม่สนใจพวกเธอเสียแล้วพอได้เจอหนิงเซียว“โธ่ ป้าเจิ้งครับ ผมก็ดูแลคุณตากับคุณยายเหมือนเดิมนะครับ ไม่ได้ดูแลแต่น้องหนิงเซียวคนเดียวเสียหน่อย”“ฮ่า ฮ่า ป้าล้อเล่นหน่อยไม่ได้หรือไง อย่างน้อยหลานก็ดูแลน้องได้ดี สมกับเป็นคนตระกูลจ้านล่ะนะ”“อืม แม่หนูซู เรื่องเด็ก ๆ แม่หนูคิดว่าน่าจะให้หมั้นกันเอาไว้ก่อนดีไหม ยายกลัวว่าจะมีคนมาแย่งหลานหนิงเซียวไปเสียก่อน แล้วหลานชายยายจะอกหักเอา”“คุณยายคิดมากเกินไปแล้วค่ะ หนิงเซียวไม่เคยมองผู้ชายคนไหนมาก่อนเพราะเรื่องหนูกับพ่อของเธอ ยากนักที่หนิงเซียวจะยอมให้ผู้ชายเข้าใกล้ตัวง่าย ๆ แต่หนูก็เห็นด้วยนะคะเรื่องหมั้นเอาไว้ก่อน ปีนี้หนิงเซียวก็จะอายุ 18 แล้วค่ะ”“ถ้าอย่างนั้นตากับยายจะหาฤกษ์หมั้นให้ดีไหม เราจะจัดใหญ่หรือจัดแค่ในครอบ

“นั่นสินะคะ หนิงเซียวต้องสวยที่สุดในงาน ว่าแต่เราต้องจ้างช่างแต่งหน้าหรือเปล่า”“คงไม่ต้องขนาดนั้นมั้งคะป้ากู่ หนูอยากแต่งหน้าบาง ๆ มากกว่าค่ะ ถ้าจ้างช่างมาคงแต่งหน้ามากเกินไปจนหนูดูแก่แน่เลย”“ฮ่า ฮ่า ลูกนี่ก็ช่างคิดจริง ๆ นะ ใครเขาจะแต่งหน้าให้ลูกแก่กันเล่า”“ไม่รู้ล่ะค่ะ ก็เวลาหนูถ่ายแบบทีไร พวกเขาก็ชอบแต่งหน้าหนัก ๆ จนหนูดูแก่อ่ะ”“ตกลง ๆ ถ้าอย่างนั้นป้าจะไม่จ้างช่างแต่งหน้าก็แล้วกัน วันงานเราก็แต่งหน้ากันเองแล้วค่อยดูว่าเหมาะกับชุดหรือเปล่านะ ถ้าไม่เหมาะค่อยแต่งหน้ากันใหม่”ซูหนิงจิงกับซูหนิงเซียวยิ้มรับคำกู่ซิง ซูหนิงจิงขอชุดลูกสาวกับกู่ซิงมาเพื่อที่เธอจะได้จ่ายค่าชุดรวมกัน กู่ซิงเข้าใจดีว่าซูหนิงจิงไม่อยากให้เธอใช้เงิน เธอจึงยื่นชุดส่งให้พร้อมรอยยิ้มขอบคุณพนักงานเห็นซูหนิงจิงถือชุดหลายชุดเอาไว้ก็รีบเข้ามาจะช่วยถือ แต่ซูหนิงจิงให้พน

“ฮึ คิดว่าเก่งแล้วผมจะกลัวหรือไง เรื่องนี้ผมจะฟ้องพ่อแน่ พวกเราไปกันเถอะ ในเมื่อเราเตือนเขาแล้วว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ดีอย่างที่คิดแล้วเขาไม่เชื่อก็ปล่อยให้เขาถูกดูดเงินไปเถอะ”“หยุด! พวกคุณคิดว่าจะกล่าวหาฉันลอย ๆ แล้วเดินจากไปง่าย ๆ อย่างนั้นเหรอ เลขาเค่อคะ รบกวนแจ้งตำรวจให้ดิฉันด้วยค่ะ ดิฉันจะแจ้งความในเรื่องที่คนพวกนี้เคยคุกคามฉันมาก่อน และเรื่องที่พวกเขาดูหมิ่นฉันวันนี้ด้วย”เค่อหานหันไปหาเจ้านายเพื่อขอคำตอบ จ้านเกาพยักหน้าให้เขาทำตามที่ซูหนิงเซียวบอก อีกทั้งยังให้บอดี้การ์ดล้อมกลุ่มของหลงเอ้อหลางเอาไว้ไม่ให้หนีไปก่อนที่ตำรวจจะมาด้วยผู้จัดการห้างที่เพิ่งมาถึงได้ยินเหตุการณ์ช่วงท้าย เขารีบให้พนักงานเคลียร์คนที่ทานอาหารเสร็จออกจากร้านทันที ก่อนที่จะเหลือแค่กลุ่มของหลงเอ้อหลางกับกลุ่มของจ้านเกาเท่านั้น“มันจะมากเกินไปแล้วนะนังตัวดี คิดว่าตัวเองเป็นใครถึงกล้าแจ้งความพวกเราน่ะ”“ฉันซูหน

ซูหนิงจิงกับกู่ซิงใช้เวลาไม่นานในการเดินหาร้านที่ซูหนิงเซียวอยู่ จ้านเกาที่ยืนยิ้มรอซูหนิงเซียวจ่ายค่าเข็มกลัดเนคไทที่เธอเลือกให้เขาหันกลับไปมองประตูร้าน เพราะเค่อหานมากระซิบบอกเขาว่าซูหนิงจิงกับกู่ซิงมาถึงแล้ว“น้องหนิงเซียวรอที่นี่ก่อนนะครับ พี่จะไปทักทายป้าซูกับป้ากู่สักครู่”“ได้ค่ะ หนูจ่ายเงินเสร็จจะตามไปนะคะ พี่พาแม่กับป้ากู่นั่งรอที่หน้าร้านได้เลยค่ะ”“ครับผม”จ้านเกาเดินออกห่างจากซูหนิงเซียวไปหาซูหนิงจิงกับกู่ซิง เขาทักทายทั้งคู่ก่อนที่จะเชิญทั้งสองคนไปนั่งรอตามที่ซูหนิงเซียวบอก“ป้าซูกับป้ากู่มาถึงเร็วจังเลยครับ น้องหนิงเซียวเพิ่งเลือกของให้ผมได้ไม่นานนี้เอง”“เฮ้อ ป้าเป็นห่วงหนิงเซียวน่ะ กลัวว่าน้องจะคิดมากถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเลยรีบมากัน”“อ้อ ที่จริงป้าซูไม่ต้องห่วงน้องมากขนาดนี้ก็ได้ครับ น้องอย

กว่าที่คนในห้องส่วนตัวจะทานอาหารเสร็จก็เลยเวลาหนึ่งทุ่มไปครึ่งชั่วโมงแล้ว จ้านเกาเห็นว่าค่ำมากแล้ว เขาจึงเดินออกไปส่งซูหนิงจิง กู่ซิงและซูหนิงเซียวที่ประตูห้างด้านข้าง ก่อนที่บอดี้การ์ดของซูหนิงจิงที่ตามมาวันนี้จะเข้าไปรับช่วงต่อหลังจากพวกเขาร่ำลากันเพียงเล็กน้อยหลังจากแยกกันแล้ว ซูหนิงจิงพาซูหนิงเซียวกับกู่ซิงไปขึ้นรถที่จอดอยู่ชั้น 4 ส่วนจ้านเกาก็กลับไปพร้อมบอดี้การ์ด เค่อหานเองก็แยกกับจ้านเกาแล้วกลับบ้านเขา เพราะพรุ่งนี้เขายังมีงานต้องทำอีกมากที่บริษัทซูหนิงจิงกลับถึงบ้านเกือบสามทุ่ม เธอรีบบอกให้ลูกและกู่ซิงแยกย้ายกันไปพักผ่อนก่อน พรุ่งนี้พวกเธอจะอยู่บ้านเพื่อติดตามออแกไนซ์ว่าเตรียมงานไปถึงไหน รวมทั้งสอบถามเรื่องแขกกับเจิ้งเหลียงฮวาอีกครั้ง ส่วนเรื่องคดีนั้น ซูหนิงจิงปล่อยให้ทนายฮวงไหลจัดการเหมือนเช่นทุกครั้งที่เธอเคยใช้บริการเขามาตลอดหลายปีขณะยังบริหารงานบริษัทเมื่อ 10 กว่าปีก่อน เธอเชื่อมั่นในฝีมือของเขามาตลอดว่าคดีนี้เธอจะชนะอีกครั้งและได้นำเงินจากพวกเด็กรวยไปบริจาคให้เด็กยากไร้ด้วย