Tous les chapitres de : Chapitre 131 - Chapitre 140

พวกเธอมาถึงห้างใกล้ ๆ ในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ถึงแม้รถจะติดนิดหน่อยก็ตามที ซูหนิงจิงลงจากรถพร้อมลูกกับกู่ซิงเพื่อเข้าไปด้านในห้างและหาร้านอาหารนั่งทานให้เรียบร้อยก่อนเป็นอย่างแรกทั้งสามคนเดินเข้าห้างจากที่จอดรถชั้น 3 และมองหาชั้นที่น่าจะมีร้านอาหาร ปรากฏว่าห้างนี้ร้านอาหารอยู่ที่ชั้น 1 พวกเธอจึงเดินลงบันไดเลื่อนไปยังชั้น 1 ทันที ตอนนี้เป็นเวลา 12.45 แล้ว คนที่มาทานข้าวเริ่มทยอยออกจากร้านอาหารไปไม่น้อย ซูหนิงจิงเลือกร้านอาหารที่ดูน่ากินร้านหนึ่งแล้วเดินนำลูกสาวกับกู่ซิงเข้าร้านไปพวกเธอสั่งอาหารในเมนูอย่างรวดเร็ว หลังจากรออาหารเกือบ 30 นาที พวกเธอก็ได้ทานอาหารเที่ยงกันในเวลาหลังบ่ายโมงแล้ว ทั้งสามคนทานไปคุยไปเพราะกว่าจะได้ทานมื้อเที่ยงเวลาก็ล่วงเลยมานับชั่วโมงแล้ว“วันนี้แม่จะเดินเล่นที่ห้างนี้ต่อไหมคะ”“อืม แม่ว่าจะแวะซุปเปอร์มาร์เก็ตหน่อยจ๊ะ ของที่บ้านเราใกล้จะหมดแล้ว”“อ่า นั่นสินะคะ หนูก็ลืม

“ดีเหมือนกันนะลู่หรง ฉันกับเธอต้องได้ตารางเรียนเหมือนกันอยู่แล้ว เราแค่ต้องดูว่าตารางเรียนของหนิงเซียวเป็นยังไงบ้าง พวกเราจะได้มีเวลาไปกินไอศกรีมบ้าง”“พวกเธอนี่นะ ห่วงแต่เรื่องกิน แล้วก็บ่นว่าตัวเองอ้วนอยู่นั่นแหละ”“พวกเราอ้วนขึ้นจริง ๆ นี่นา ใครใช้ให้ช่วงปิดเทอมแม่เอาแต่ให้แม่บ้านส่งของว่างมาให้พวกฉันตอนอ่านหนังสือตลอดเวลาเล่า แล้วขนมพวกนั้นก็อร่อยมากด้วย”“จริงอย่างที่เสี่ยวเซียนว่านั่นแหละ ที่บ้านฉันก็ไม่ต่างกัน น้ำหนักฉันขึ้นตั้ง 2 กิโล”“เฮ้อ เสียดายที่บ้านฉันส่วนใหญ่ชอบกินผลไม้กัน น้ำหนักฉันเลยไม่ขึ้นเลย พวกเธอคิดว่าฉันผอมเกินไปหรือเปล่า”“ไม่นะ ฉันคิดว่าหุ่นนางแบบของเธอพอดีแล้ว ห้ามผอมกว่านี้และห้ามอ้วนกว่านี้”“ฉันก็คิดเหมือนลู่หรงนะ หุ่นเธอพอดีแล้วจริง ๆ หนิงเซียว”“ถ้าอย

“ดิฉันก็คงปล่อยเรื่องนี้ไปไม่ได้เหมือนกันค่ะ ลูกสาวดิฉันมีงานถ่ายแบบมาตลอด ถ้ามีคู่แข่งนำเรื่องนี้ออกสู่สาธารณะ คุณคิดว่าลูกสาวดิฉันจะยังมีที่ยืนในวงการอยู่หรือเปล่า และดิฉันขอบอกนักศึกษาทุกคนให้ทราบด้วยนะคะว่า ถึงแม้ดิฉันกับลูกจะไม่ได้มาจากตระกูลใหญ่ แต่ชื่อเสียงในการทำธุรกิจของดิฉันก็ไม่แพ้ใครเหมือนกันในเมืองหลวงนี้ พวกคุณสามารถตรวจสอบได้ว่าซูหนิงจิงเป็นใคร แล้วการที่ดิฉันจะซื้อของแบรนด์เนมให้ลูกนำมาใช้ที่มหาวิทยาลัย มันก็เป็นเงินส่วนตัวของดิฉันที่หามาเองทั้งนั้น ฉันเลี้ยงลูกด้วยตัวคนเดียวมาตลอด ถ้าดิฉันไม่ให้สิ่งที่ดีที่สุดให้ลูก แล้วจะให้ฉันเอาไปให้ใคร คนที่พูดว่าลูกดิฉันมีเสี่ยเลี้ยงคิดเรื่องต่ำ ๆ แบบนี้ขึ้นมาได้ยังไง”“เอ่อ ผมเข้าใจดีครับว่าเรื่องนี้กระทบกับชื่อเสียงของพวกลูก ๆ คุณมาก เพียงแต่ผมก็อยากให้พวกคุณเห็นใจอนาคตของเด็กอีกกลุ่มสักหน่อยน่ะครับ”“ฮึ แล้วเด็กกลุ่มนั้นคิดที่จะเห็นใจอนาคตลูก ๆ พวกเราหรือเปล่าคะ พวกเธอถึงได้สร้างข่าวแบบนี้ขึ้นมา ดิฉันขอถามแค่คำเดียวว่าหลักฐานที่เด็กกลุ่มนั้นพู

“เอ่อ พี่ขอถามหน่อยได้ไหมคะ พวกคุณคิดดีแล้วเหรอที่จะทำเรื่องฟ้องร้องเด็กกลุ่มนั้นน่ะค่ะ พี่คิดว่าการลงโทษจากมหาวิทยาลัยน่าจะรุนแรงพอแล้ว”“เฮ้อ พี่กู่คะ ความจริงพวกเราก็ไม่อยากทำถึงขนาดนั้นหรอกนะคะ เพียงแต่ถ้าไม่ทำแล้วเกิดมีคนเอาอย่างพวกเธออีก เรื่องแบบนี้คงเกิดขึ้นไม่จบไม่สิ้นค่ะ อีกอย่างพวกเราก็ไม่ได้คิดที่จะฟ้องเรียกร้องเงินทองของพวกเธอนะคะ เพียงแต่อยากดัดนิสัยของเด็กกลุ่มนี้เท่านั้นเองค่ะ ศาลก็คงตัดสินเพียงแค่รอลงอาญาสำหรับคดีแบบนี้เท่านั้นเองค่ะ”“ใช่อย่างที่ชิงหนิงพูดนะคะพี่กู่ เราแค่อยากให้บทเรียนเด็กพวกนี้เท่านั้น ในอนาคตเด็กพวกนี้จะได้ไม่กล้าพูดจาสุ่มสี่สุ่มห้าให้ใครเสียหายอีกค่ะ”“น้องก็เห็นด้วยกับคุณนายหานและคุณนายโจวนะคะพี่กู่ น้องเข้าใจดีว่าพี่กู่คงกลัวว่าจะทำให้เด็กกลุ่มนั้นหมดอนาคต จริง ๆ แล้วการฟ้องร้องครั้งนี้ไม่ได้ทำให้พวกเธอหมดอนาคตได้หรอกนะคะ”“แม่คะ หนูคิดเหมือนป้ากู่นะคะว่าบทลงโ

“หืม? เรื่องนี้สำคัญมาจนน้องหนิงเซียวอยากรู้ความคิดเห็นของพี่เลยเหรอครับ”“สำคัญสิคะ แต่รอให้แม่เป็นคนบอกพี่เองดีกว่าค่ะ ว่าแต่พี่จ้านมีอะไรมาฝากหนูบ้างคะไปทำงานที่อังกฤษคราวนี้”“อ่า พี่เกือบลืมไป น้องรอสักครู่นะครับ พี่จะให้คนไปเอาของฝากมาให้”จ้านเกาหันไปเรียกพ่อบ้านให้ไปเอาถุงของฝากที่เขาซื้อจากอังกฤษออกมาจากห้องเพื่อมอบให้พวกซูหนิงเซียวกับป้าเจิ้งและสามีที่กำลังจะมาถึง เขาหันกลับมาคุยกับซูหนิงเซียวต่อ เพราะตอนนี้ตากับยายของเขาดูท่าทางกำลังสนใจสิ่งที่ป้าซูกับป้ากู่กำลังทำกันอยู่“ปีนี้น้องหนิงเซียวก็ขึ้นปี 2 แล้วสินะครับ วิชาเรียนเยอะหรือเปล่า”“ไม่เยอะค่ะ แค่ 11 วิชาเอง แต่ก็น่าจะเรียนหนักอยู่เหมือนกันค่ะ”“ถ้าเรียนหนัก น้องก็อย่าลืมพักผ่อนให้เป็นเวลาด้วยนะครับ พี่เป็นห่วง”“นายน้อย ของฝาก