แม่ฉันเป็นหญิงแกร่ง のすべてのチャプター: チャプター 151 - チャプター 155

เมื่อทุกคนเห็นว่าเด็กทั้งสองกลับมาแล้ว พวกเขาจึงเริ่มทานข้าวร่วมกันอย่างอบอุ่น ระหว่างมื้ออาหารทุกคนคุยกันอย่างออกรสเหมือนกับเป็นครอบครัวเดียวกันอย่างแท้จริง หลังจากร่วมทานอาหารกันเสร็จแล้ว ทีมออแกไนซ์เดินแจกของชำร่วยที่เป็นแก้วน้ำสกรีนรูปจ้านเกาและซูหนิงเซียว ซึ่งอยู่ในแพ็คเกจของอ้ายหลิว แต่ละตระกูลที่ได้รับแก้วคู่ต่างยิ้มให้กับของชำร่วยน่ารัก ๆ ทั้งที่นี่เป็นแค่งานหมั้นเท่านั้น แต่ในเมื่อเจ้าภาพจัดให้ พวกเขาก็รับเอาไว้ด้วยรอยยิ้มจ้านเกาพาซูหนิงเซียวที่ทานอิ่มแล้วเดินไปหาเพื่อนทั้งสองของเธอที่โต๊ะ เขาแยกออกมาคุยกับนายใหญ่ของแต่ละตระกูลเรื่องธุรกิจของเขา เพื่อให้ซูหนิงเซียวได้คุยกับเพื่อนสนิทของเธอ ส่วนซูหนิงจิงก็ตามจ้านเกากับลูกสาวมาเช่นเดียวกัน เธอรู้ดีว่าพวกคนตระกูลใหญ่อยากรู้เรื่องโครงการของเธอที่กำลังสร้างไม่น้อย กู่ซิงที่ว่างอยู่จึงนั่งคุยกับคุณตา คุณยายของจ้านเกาเป็นเพื่อนพวกเขาแทน เจิ้งเหลียงฮวากับสามีเดินตามซูหนิงจิงออกไปด้วยเช่นกัน พวกเขาเคยชินกับการเข้าร่วมงานเลี้ยงอยู่แล้ว ทั้งสองคนทักทายแขกคนอื่น ๆ อย่างสนิทสนมและแยกเป็นก

ข่าวการหมั้นหมายของจ้านเกาถูกปิดบังจากสื่อเอาไว้เป็นอย่างดี แต่ตระกูลหลงที่มีหลงเอ้อหลางบอกกล่าวว่าทำไมเขาถึงถูกจับกลับรู้ดีว่าตอนนี้จ้านเกามีคู่หมั้นเป็นลูกสาวของซูหนิงจิงผู้เก่งกาจแล้ว หลงฮ่าวโมโหที่ลูกชายไม่ยอมเชิญเขาไปร่วมงานหมั้นที่มีแต่ตระกูลเก่าแก่เข้าร่วมด้วย แถมลูกชายคนรองยังก่อเรื่องใหญ่ขึ้นมาให้เขาปวดหัวอีก ถึงเขาจะต่อว่าลูกยังไงก็ไม่มีประโยชน์ ในเมื่อจ้านเกาไม่เคยเรียกเขาว่าพ่อตั้งแต่ที่เมียเก่าเขาตายไป ส่วนหลงเอ้อหลางก็มีเจียวจูเมียใหม่เขาคอยให้ท้ายอยู่ ทำให้หลงเอ้อหลางไม่ยอมเรียนหนังสือให้จบแล้วมาช่วยงานเขาสักที แต่กลับมั่วสุมอยู่กับกลุ่มเพื่อนเกเรทั้งที่ตัวเองมีคู่หมั้นเป็นตัวเป็นตนแล้วเจียวจูเห็นสามีโกรธลูกชายตัวเองก็ยิ่งเข้าข้างลูกและโทษว่าเป็นความผิดของซูหนิงจิงกับซูหนิงเซียวที่ทำให้ลูกชายเธอต้องถูกจับในครั้งนี้“คุณก็ดีแต่โทษคนอื่นอาจู คุณไม่รู้นิสัยลูกชายคุณหรือยังไง”“เอ๊ะ เอ้อหลางก็ลูกคุณเหมือนกันนะ คุณจะมาพูดแบบนี้ได้ยังไง อีกอย่างที่ฉันพู

หลังอาหารเช้าวันต่อมา ซูหนิงจิง กู่ซิงกับซูหนิงเซียวก็พูดถึงเรื่องที่ต้องไปค้างที่บ้านจ้านเกากันสัปดาห์ละครั้งเว้นสัปดาห์“แม่แน่ใจเหรอคะว่าจะไปค้างบ้านพี่จ้านกันวันหยุด”“ทำไมเหรอ ลูกไม่อยากไปหรือยังไง”“เปล่าค่ะ หนูแค่แปลกใจที่แม่กับป้ากู่ไม่ปฏิเสธคุณตา คุณยาย”“แม่แค่เห็นว่าท่านเอ็นดูพวกเราจริง ๆ และคงเหงาที่ไม่มีลูกหลานอยู่ด้วยน่ะจ๊ะ”“ป้าก็คิดเหมือนแม่หนูนะหนิงเซียว พวกท่านอายุมากแล้ว เราก็ถือซะว่าไปพักผ่อนดีไหมจ๊ะ”“ตกลงค่ะ ถ้าอย่างนั้นหนูจะเอาโน้ตบุ๊คไปด้วย เผื่อจะได้หัดวาดรูปค่ะ”วันนี้ซูหนิงจิงไม่เอาโน้ตบุ๊คออกมาทำงานเหมือนทุกวัน พอเธอได้คุยกับตายายของจ้านเกาเมื่อวานนี้ เธอจึงหาเวลาพักสมองบ้าง ซูหนิงจิงเลือกพักผ่อนในวันอาทิตย์เช่นนี้ เธอแค่นั่งมองดูลูกสาวหัดวาดรูปในโน้ตบุ๊คพร้อมรอยยิ้ม ส่วนก