All Chapters of My Ruthless Possessive Doctor (POSSESSIVE BOYS SERIES 3): Chapter 91 - Chapter 100

Xena’s POVPagkasara ng pinto, parang biglang bumigat ang buong kwarto.Naiwan akong nakatayo sa tabi ng kama, hawak pa rin ang dibdib kong mabilis ang pagtaas-baba. Hindi ko alam kung dahil ba sa galit, sa kaba… o sa isang bagay na hindi ko pa rin kayang pangalanan.I pressed a hand against my forehead and groaned.Ano ba ‘tong nangyayari?Bakit ako naaapektuhan?Ilang beses ko nang sinabi sa sarili ko—this is just a deal. Nothing more, nothing less. Pero bakit pakiramdam ko, sa tuwing nagagalit si Dylan, sa tuwing lumalapit siya sa akin ng gano’n, hindi ko na alam kung anong totoo?Hinawakan ko ang labi ko.Muntik na niya akong halikan.At ang mas nakakabaliw?Hindi ako umiwas.I felt my entire body heat up at the realization. God, Xena, ano bang nangyayari sa ‘yo? This isn’t like you. Dapat mas matino kang mag-isip!Napakagat ako sa labi at bumagsak sa kama, nakatingin sa kisame.Hindi ako naniniwala sa love. Hindi ko kailangan. Hindi ko kailangang dumaan sa lahat ng sakit at kalok

Dylan’s POVMabilis kong tinapos ang tawag at halos hindi ko na narinig ang sunod-sunod na tanong nina Miguel, Nagi, at Azriel. Hindi ko rin naisip na magpaalam—ang nasa isip ko lang ay si Xena.Ano na naman ang nangyari sa kanya?Bakit gano’n ang tono ni Aiden?Damn it.Habang nasa elevator pababa, sinubukan kong tawagan ulit si Aiden, pero hindi na siya sumasagot."Shit," I muttered under my breath as I gripped my phone tightly.Paglabas ko ng building, agad akong sumakay sa kotse at pinaharurot ito sa kalsada. My mind was racing, my grip tightening on the wheel as I navigated through the streets.Ang alam ko lang, wala akong pake kung anong oras na o kung gaano kabilis ang takbo ko.I needed to get to her.Sa sobrang bilis ng takbo ko, halos masagasaan ko ang pulang ilaw sa intersection. Napamura ako nang may bumusina sa akin, pero hindi ko na ‘yun ininda.After what felt like an eternity, finally, nakarating ako sa address na sinend ni Aiden.Isang maliit na café bar.Pagkababa ko

“Dylan! Hoy, bumangon ka!”Pero wala pa rin siyang reaksyon. Halos panicking na ako habang patuloy na niyuyugyog siya. Hindi ko alam kung anong nangyari, pero one second muntik na niya akong halikan—tapos ngayon, nakahandusay siya sa harapan ko.Mabilis akong nagdial sa phone ko. “Aiden! Si Dylan—nawalan siya ng malay! Bilisan mo!”Hindi pa man ako natatapos huminga nang malalim, narinig ko na ang malalakas na yabag papalapit. Ilang saglit lang, bumukas na ang pinto at pumasok si Aiden, halatang nagmamadali.“Ano’ng nangyari?” Lumuhod siya agad sa tabi ni Dylan, mabilis na chineck ang pulso nito. “Shit, ang init niya. May sakit ba siya?”Napalunok ako, hindi ko alam kung paano ko ipapaliwanag ang nangyari. Hindi ko naman pwedeng sabihin na muntik na kaming maghalikan bago siya hinimatay!“He was…” Napatingin ako kay Dylan, still unconscious, bago bumalik ang tingin ko kay Aiden. “Umiinom siya.”Aiden’s brow furrowed. “Uminom?”I nodded quickly. “Yeah. Siguro napagod… o baka naparami.”

Xena’s POVMabilis lumipas ang mga araw. Sa hindi ko alam na dahilan, parang bumalik kami ni Dylan sa dati—yung usual naming asaran, ang pagsira niya sa personal space ko, at ang mga ngiti niyang nakakainis pero…Pero bakit parang mas natural na?Wala na ‘yung dating pilit naming pagpapanggap. Sa harap man ng iba o kaming dalawa lang, parang hindi na namin kailangang mag-effort. Tila hindi ko na rin iniisip kung sino ang nakatingin o kung ginagawa lang namin ito para sa palabas.Pero may isang bagay na bumabagabag sa akin.Ang halik.Hanggang ngayon, hindi pa rin ito inungkat ni Dylan.Hindi ko alam kung iniwasan niya lang ang topic o sadyang hindi niya na ito maalala. Pero hindi ba dapat may awkwardness man lang? Kahit simpleng pang-aasar mula sa kanya?Wala. Ni isang salita, wala akong narinig mula sa kanya tungkol doon.Napabuntong-hininga ako habang naglalakad papunta sa opisina niya, dala ang isang folder ng patient reports. Kakatapos lang ng rounds niya kaya alam kong andoon siy

(Xena's POV)Pagkapasok ko sa penthouse, agad akong napahinto sa bungad.Basa ang sahig.Literal na may mga bakas ng tubig mula sa pinto hanggang sa sala, parang may nabasang basang dumaan dito. Napaangat ang tingin ko—at halos mapatakbo ako sa nakita ko.Si Dylan, nakahiga sa sofa, basang-basa.Mabilis akong lumapit. "Dylan?" tawag ko, pero hindi siya gumalaw. Nanginginig ang mga kamay ko nang hinawakan ko ang noo niya—at agad akong natigilan.Ang taas ng lagnat niya."Shit," napamura ako, mabilis na inaalis ang basa niyang coat. Hindi man lang siya lumaban. Lalo akong kinabahan."Dylan, anong ginawa mo?" bulong ko habang hinuhubad ang sapatos niya. Dumikit ang basang tela sa balat niya, kaya agad akong tumayo para kumuha ng towel at tuyong damit. Kailangan ko siyang palitan bago lumala 'to.Pagbalik ko, wala pa ring pagbabago. Nanginginig siya, nanlalagkit sa pawis at tubig. Dahan-dahan kong hinubad ang basa niyang polo, pero sa bawat galaw ko, mas lalo kong napapansin kung gaano si