All Chapters of ทะลุมิติมาเป็นกบฎที่หลงรักท่านอ๋อง: Chapter 21 - Chapter 30

"แมงป่องหางแดง"ดวงตาคมกล้าเบิกอย่างตกใจเมื่อเห็นเจ้าตัวที่ทิ้งร่องรอยไว้บนข้อมือหลันจินเยว่เดิมทีแมงป่องตามธรรมชาติจะเป็นตัวสีดำขลับทั้งตัว พิษของมันก็แค่ปวดบวม หากผู้ใดแพ้จะมีไข้ไม่นานก็หายแต่เจ้าแมงป่องหางแดงตัวนี้มีลักษณะที่เด่นชัดเลยคือตัวเล็กกว่าแมงป่องธรรมดาที่โตเต็มไวถึงสองส่วน หางที่ใช้จู่โจมศัตรูจะมีสีแดงคล้ายสีของเลือด เป็นสัตว์มีพิษที่ประหลาด คนที่โดนต่อยเข้าไปจะมีอาการเดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาวจนสุดท้ายธาตุในร่างกายแปรปรวนยุ่งเหยิงสิ้นใจในทันที"ข้ามิได้ตั้งใจแช่งเจ้า"นึกถึงเรื่องเมื่อครู่ที่เผลอโมโหหลันจินเยว่ที่โยนเสื้อตนทิ้งทำให้เขารู้สึกผิดขึ้นมา"ร้อน ร้อนจัง ร้อนมากเลย"สองมือเรียวสวยดึงทึ้งเสื้อตัวเองจนแทบจะหลุดรุ่ย เดือดร้อนไปถึงบุรุษรูปงามที่นั่งกัดฟันกรอด ๆ หงุดหงิดให้กับความไม่รู้จักระมัดระวังแถมยังถือดีท้าอะไรไม่เข้าท่าต้องจับสองมือแน่งน้อยให้ออกจากเสื้อผ้าที่เกือบจะหลุดเห็นผ้าพันอก"อยู่นิ่ง ๆ" เสียงกังวาลสั่งขึ้น"ข้าจักทำอันใดกับเจ้าดี"บุรุษผู้รู้วิธีรักษาพิษจากแมงป่องหางแดงดีถึงกับครุ่นคิดหนักในตำราแพทย์ที่เคยศึกษามามีเพียงวิธีรักษาด้วยการขับเอาพิษออกจากรูข

ผ่านมาแล้วหลายวัน ที่ตงเปียนอ๋องและหลันจินเยว่ออกมาจากถ้ำได้อย่างปลอดภัยจากการตามหาไม่หยุดหย่อนของอู่ชิงหรงและทหารของจวนเหมยฮัว"ทางนั้นมีความเคลื่อนไหวอันใดหรือไม่"มือหยาบกร้านเล็กน้อยเพราะจับดาบวาดฟันมากกว่าวาดพู่กันหยิบองุ่นโยนเข้าปากวันนี้อากาศช่างดี ท้องฟ้าโปร่งแต่กลับไม่ร้อนระอุ ทำให้ตงเปียนอ๋องเรียกรองแม่ทัพข้างกายมาปรึกษาหารือเรื่องศัตรูที่คิดคตกบฎต่อแผ่นดินถังที่สวนเหออี้เทียน"จากที่สายลับรายงานมา อีกสองวันทหารของใต้เท้าซู่จะเคลื่อนทัพไปยังทิศตะวันตก จำนวนพลมากกว่าห้าสิบนาย"ทิศตะวันตกงั้นหรือ?หากเป็นพื้นที่แถบนั้นจะอยู่ติดกับแคว้นเซียงจี เป็นแคว้นของชนเผ่าโจรภูเขาซีเซียว ถึงแม้จะเรียกว่าโจรภูเขา หากแต่พวกเขาไม่เคยลงมาสร้างความเดือดร้อนนอกอาณาเขตของตนสักครั้ง จะรบลาฆ่าฟันเพียงแค่พ่อค้าที่หลงเข้าไปในอาณาเขตซีเซียวของพวกเขาเท่านั้น หรือจะเรียกให้ถูกว่า เผ่าซีเซียวฆ่าจำเพาะผู้ชะตาขาดเท่านั้น"เจ้าให้สายของเราปะปนเข้าไปในกองทัพนั้นสักสองสามคนแต่มิต้องกระทำอันใด ให้ดูลาดเลาและจำเส้นทางขึ้นเขาไว้ให้ดีเท่านั้น""ขอรับ"อู่ชิงหรงรับคำสั่งเสียงหนักแน่น มือแกร่งเอื้อมไปเทน้ำชาให้กั

"ซินเอ๋อร์"อู่ชิงหรงเอ่ยเรียกสหายวัยเยาว์ทันทีที่เขาเห็นนางกำลังเดินผ่านหน้าไป"ชิงหรง?"น้ำเสียงนางราวประหลาดใจที่เห็นเขาตรงนี้"เจ้าออกมาทำอะไรแถวนี้"เพราะจุดที่ทั้งสองพบกันคือทางไปสนามซ้อมฝึกดาบและธนูของตงเปียนอ๋อง อู่ชิงหรงจึงใคร่สงสัยว่าสตรีเช่นนางจะมาทำอันใดในที่อันตรายและไม่มีกิจอันใดแถวนี้"นั่นสิ ข้ามาทำอะไรตรงนี้"เพราะความเหม่อลอยแท้ ๆ ทำให้นางเดินมาจนถึงที่แห่งนี้อย่างไม่รู้ตัว"ช่างเถอะ ไหน ๆ เจ้าก็มาแล้ว ข้าพาเจ้าไปเข้าเฝ้าท่านอ๋องแล้วกัน""ข้าไปด้วยได้หรือ"ใจหนึ่งนางยังไม่ลืมเรื่องเมื่อไม่กี่วันก่อนที่สร้างไว้จึงไม่กล้าพบหน้าอีกคนเกรงว่าคงถูกพูดจาเหน็บแนมอีกเป็นแน่"เจ้าจะได้ขอบคุณท่านอ๋องเรื่องที่ช่วยเจ้าด้วยไง"ก็จริงอย่างที่อู่ชิงหรงกล่าว ตั้งแต่วันที่ตงเปียนอ๋องช่วยนางขึ้นจากสระน้ำ หลันจินเยว่ก็ไม่ได้เจอผู้มีพระคุณอีกเลย มีเพียงอู่ชิงหรงที่อยู่ดูแลนางต่อจากเสี่ยวโหรวจนร่างกายดีขึ้น"แล้วนี่เจ้าหายดีแน่แล้ว""ตกน้ำแค่นั้นเรื่องจิ๊บ ๆ""เรื่องจะ...จิ๊..บ""อ้อ! ข้าหมายถึงเรื่องเล็กน่ะ เรื่องเล็ก"หลันจินเยว่รีบพลิกแพลงแปลความหมายคำพูดยุคสมัยใหม่ที่หลุดปากด้วยความฉล

ฮี่ ฮี่...เสียงเจ้าทมิฬกาลดังรัวเมื่อถูกหลันจินเยว่จับหญ้ายัดเข้าปากอย่างไม่อ่อนโยนความที่ไม่ชอบถูกบังคับเพราะเจ้านายมันไม่เคยทำเยี่ยงนี้มาก่อนจึงทำให้ทมิฬกาลตกใจเกิดพยศกระโดดออกจากคอกม้า หลันจินเยว่ที่ปีนขึ้นที่สูงเพื่อป้อนหญ้าจึงเสียหลักตกลงไปบนหลังเจ้าทมิฬกาลพอดิบพอดี"ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยข้าที!"เสียงกรีดร้องด้วยความตกใจกลัวดังลั่นตามทางที่เจ้าทมิฬกาลวิ่ง ผ่าน ทั้งกลัวเพราะนี่คือการขึ้นหลังม้าครั้งแรกแถมยังอยู่ในท่าพิศดาลนอนขวางพาดอยู่บนหลังม้าศึกทำให้ตอนนี้หลันจินเยว่ได้แต่ร้องขอเทพเซียนบนสวรรค์ช่วยคุ้มครองนางให้ปลอดภัยเสียงฝีเท้าม้าศึกแสนแข็งแกร่งดังกรับกรับผ่านหน้าบุรุษรูปงามทั้งสองที่กำลังวางแผนรับมือหนอนบ่อนไส้ช่างเร็วดั่งสายฟ้าฟาด"ทมิฬกาล!"สองเสียงดังประสาน ก่อนที่จะมองเห็นสตรีนางหนึ่งพาดอยู่บนหลังม้าท่าทางหวาดเสียวหวั่นจะตกลงมาแล้วถูกเจ้าม้าบ้าเลือดนั่นเหยียบซ้ำเอา"ซินเอ๋อร์!"อู่ชิงหรงนั่งไม่ติดพื้นเมื่อเห็นแน่ชัดแล้วว่าผู้ใดอยู่บนหลังม้าตัวนั้น ทว่ากำลังจะปรี่เข้าไปช่วยสหายวัยเด็กกลับถูกอีกคนชิงตัดหน้าไปเสียก่อนเสียงผิวปากเป็นสัญญาณที่รู้กันระหว่างตงเปียนอ๋องและเจ

"คุณหนูอารมณ์ดีด้วยเหตุใดเจ้าคะ"เสี่ยวโหรวที่กำลังตักยาในถ้วยป้อนคุณหนูนางเอ่ยถามคนที่ตอนนี้บนใบหน้ามีแต่รอยยิ้มขัดกับอาการบาดเจ็บจากกองเพลิงของนางอย่างสิ้นเชิง"เจ้าบอกว่าท่านอ๋องฝ่ากองเพลิงเข้าไปช่วยข้า""เจ้าค่ะ"หากจำไม่ผิด เสี่ยวโหรวบอกเรื่องนี้หลันจินเยว่ไปนับครั้งไม่ถ้วนแล้ว"ข้ายังไม่ได้ทำยาให้ท่านทานท่านก็ตกหลุมรักข้าแล้วสินะ"ริมฝีปากบางสวยได้รูปพึมพำเบา ๆ พร้อมใบหน้าที่แดงก่ำขึ้นด้วยความเขินอายจากการคิดเข้าข้างตนเองฝ่ายเดียว"คุณหนูมีไข้หรือเจ้าคะ"เสี่ยวโหรวตกใจที่เห็นคนบนเตียงจู่ ๆ ก็หน้าแดงลามไปจนถึงคอ"ข้าไม่เป็นอะไร เอายามาป้อนต่อเถอะ"แม้ยานี้จะขม แต่ยามนี้คนที่กำลังลุ่มหลงกับบุรุษรูปงามที่ยอมเสี่ยงชีวิตช่วยเหลือนางกลายเป็นว่ายานี้หวานราวน้ำผึ้งขึ้นมาทันที"คุณหนูคงอยากรีบหายเพื่อไปดูอาการท่านอ๋องใช่ไหมเจ้าคะ"สมแล้วที่เป็นสาวใช้ข้างกายเฟิงเยว่ซิน"แน่นอนสิ เจ้าบอกว่าท่านอ๋องบาดเจ็บที่มือขวาตอนช่วยข้าออกมา เวลานี้คงหยิบจับอะไรยากเป็นแน่"เพราะความวู่วามวิ่งฝ่ากองเพลิงเข้าไปช่วยสตรีเจ้าปัญหาที่กำลังจะถูกไฟย่างสดจึงถูกกระเบื้องที่ร้าวตกลงมาเฉือนเข้าที่ต้นแขนขวาลากยาวเท