All Chapters of ทะลุมิติมาเป็นกบฎที่หลงรักท่านอ๋อง: Chapter 31 - Chapter 40

"กู้หลุนเฟยเจินกงจู่[1]รับสั่งให้หม่อมฉันนำยาชั้นดีมาถวายแก่ท่านอ๋องเฟยหลงเพคะ"กริยานอบน้อมอ่อนหวาน หากเป็นชายที่สนใจสตรีคงต้องเชยชมนางอย่างไม่หยุดปาก ต่างจากตงเปียนอ๋องผู้เย็นชาคนนี้ที่มิได้ชายตามองเฟิงเยว่ซูสักนิดเดียว"ข่าวไวเหมือนกัน สงสัยข้าคงต้องเข้าวังไปขอบพระทัยเสด็จพี่สามแล้ว""กู้หลุนเฟยเจินกงจู่ยังฝากหม่อมฉันบอกกล่าวแก่ท่านอ๋องอีกเรื่องเพคะ""หืม เสด็จพี่ว่าอย่างไรบ้าง""องค์หญิงสามทรงรับสั่งให้ข้าแจ้งแก่ทานอ๋องว่า เรื่องไฟไหม้โรงครัวเรื่องเล็ก แต่สุขภาพท่านอ๋องเรื่องใหญ่ยิ่ง ครั้งหน้าหากเกิดเรื่องเช่นนี้อีก ท่านอ๋องอย่าทรงเสียดายเพียงแค่โรงครัวจนตัวเองต้องบาดเจ็บอีกเป็นพอเพคะ"ตงเปียนอ๋องผู้ฉลาดเฉลียวเงยหน้ามองเฟิงเยว่ซูที่หลุบตาลงต่ำตามประเพณีแบ่งชนชั้นเขาคือองค์ชายสี่น้องขององค์หญิงสามเฟยเจิน ถึงแม้จะคนละมารดา แต่ทั้งสองคนก็เรียกว่าสนิทกันอยู่บ้าง ตงเปียนอ๋องเฟยหลงพอจะรู้นิสัยใจคอพี่สาวคนนี้ของเขาดีเจ้ากี้เจ้าการ เป็นคนโผงผาง แต่นับว่ามีเมตตาและจิตใจดี สิ่งที่เขามองจากสารที่องค์หญิงสามส่งผ่านแม่นางเฟิงผู้นี้มาคงมิพ้นกำลังส่งนางมาให้เขาดูตัวอีกกระมัง"โรงครัวข้าย่อมเสี

"ทำสวนแค่นี้สบายมาก แต่ก่อนวิ่งขึ้นวิ่งลงตึกสิบชั้นยังไม่บ่นเลย""คุณหนูหมายถึงที่หอคัมภีร์หรือเจ้าคะ"เผลอหลุดพูดเกี่ยวกับชีวิตประจำวันโลกปัจจุบันตัวเองเสียได้ ทำเอาเสี่ยวโหรวมองหน้าอย่างใคร่สงสัยกับสิ่งที่ได้ยิน"ใช่ ๆ ข้าหมายถึงหอคัมภีร์นั่นแหละ เลิกมากความได้แล้ว รีบกลับไปก่อนจะมีคนมาเจอเร็ว!"สองมือผลักไสสาวใช้ให้รีบกลับออกจากเขตหวงห้าม ในใจเสี่ยวโหรวแม้จะสงสัยว่าคุณหนูนางไปวิ่งเล่นที่หอคัมภีร์ตั้งแต่เมื่อใดแต่ก็มิกล้าถาม อีกทั้งยังไม่อยากกลับแต่ก็มิอยากสร้างความเดือดร้อนเพิ่มโทษให้หลันจินเยว่จึงลุกเดินออกมาอย่างอ้อยอิ่ง"นางเป็นเช่นไรบ้าง"เสียงทุ้มที่ยืนมองทั้งสองนางมาได้สักพักถามขึ้น ทำเอาเสี่ยวโหรวแข้งขาอ่อนแรงเพราะกลัวจะโดนลงโทษอีกคน"ทะ ท่านอ๋อง""ข้าไม่ลงโทษเจ้าหรอก นาง... เป็นเยี่ยงไรบ้าง"ความจริงแล้วคนที่สั่งให้นำเสี่ยวโหรวมายังจวนปีกในคือตงเปียนอ๋อง ทว่าเขาไม่อยากให้คนอื่นมองว่าปฏิบัติต่อหลันจินเยว่ดีเกินไปจึงใช้ชื่ออู่ชิงหรงแทน"คุณหนูไม่ยอมให้บ่าวช่วยแม้ว่ามือนางจะเจ็บจนช้ำเลือดทั้งฝ่ามือแล้วเจ้าค่ะ"ตงเปียนอ๋องเหลือบมองไปยังจุดที่หลันจินเยว่กำลังนั่งพักอย่างเหม่อลอย

ภายในห้องโถงรับรองเต็มไปด้วยบรรดาขุนนางมากหน้าหลายตากำลังนั่งจิบน้ำชาในงานเลี้ยงต้อนรับบุตรชายของซู่จินเพ่ยกันอย่างสุขสำราญ"จิ่งอวิ๋นนำชัยกลับมาเป็นของขวัญท่านพ่อขอรับ"ซู่จิ่งอวิ๋น บุตรชายเพียงคนเดียวของซู่จินเพ่ยออกศึกขับไล่ข้าศึกที่ชายแดนใต้ได้ชัยชนะกลับมา ทำให้เสนาบดีกรมกลาโหมอย่างซู่จินเพ่ยจัดงานต้อนรับอย่างสมเกียรติ"ท่านแม่ทัพอวิ๋นช่างเก่งกาจสมคำร่ำรือ" หนึ่งในขุนนางสอพลอกล่าวยกย่องอย่างนอบน้อม"ขอบคุณใต้เท้าทุกท่านที่มาร่วมงานวันนี้"นอกจากจะเป็นบุรุษผู้กรำศึกมานับไม่ถ้วน ซู่จิ่งอวิ๋นยังรูปงามไม่แพ้บุรุษทั่วไป หากเพียงเขามีจิตใจเมตตาสักหน่อย คงนับว่าเป็นชายที่ควรค่าแก่การเป็นคู่ครอง"ข้าขอตัวรำลึกความหลังกับจิ่งอวิ๋นสักครู่"ซู่จิตเพ่ยรีบตัดบทเพื่อให้ได้อยู่ด้วยกันกับลูกชายตามลำพัง"เชิญท่านเสนาซู่ตามสบาย"ขุนนางอีกท่านเอ่ยอย่างไม่รั้ง แค่ได้มากินอาหารหรู ๆ อิ่มฟรี แถมยังอาจจะมีเบี้ยหวัดเพิ่มติดไม้ติดมือเพิ่มขึ้น คนพวกนี้ก็พร้อมจะก้มหัวให้สองพ่อลูกตระกูลซู่"ท่านเรียกข้ากลับมาครานี้คงมิใช่แค่จัดงานเลี้ยงฉลองชัยให้ข้าใช่หรือไม่"สมแล้วที่ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น เพียงแค่เห็นท่าทีขอ

อีกด้านของจวนเหมยฮัว"เป็นดั่งท่านอ๋องคาดการณ์ไว้ ตอนนี้ตั๊กแตนจับจักจั่นขึ้นรถม้าไปทางใต้แล้ว"สายลับเงารายงานความเคลื่อนไหวแก่ตงเปียนอ๋องที่กำลังนั่งเล่นหมากล้อมอย่างสบายใจกับองครักษ์คนสนิท"ซินเอ๋อร์จะไม่เป็นอันตรายแน่หรือ"ใบหน้ารองแม่ทัพชิงหรงมีแต่ความกังวลจนตงเปียยอ๋องลอบถอนหายใจ"เจ้าไม่เชื่อใจคนของข้า""ข้ามิกล้า เพียงแต่ซินเอ๋อร์ไม่เป็นวรยุทธ์ แถมนางยังเป็นเพียงสตรีอ่อนแอ"คำว่าสตรีอ่อนแอเหมือนเป็นคำต้องห้ามของตงเปียนอ๋อง เพราะยามที่ได้ยินทีไรเขามักจะหัวใจวูบไหวพร้อมกับมีใบหน้าสวยหวานของหลันจินเยว่โผล่ขึ้นมา"เจ้าคิดว่าเหตุใดพวกนั้นถึงไม่ฆ่านางหรือเนรเทศเหมือนคนอื่น ๆ"ตงเปียนอ๋องยังดูใจเย็นและสง่าผ่าเผยราวไม่มีอะไรให้คิดมาก"ข้าน้อยโง่เขลา ท่านอ๋องโปรดชี้แนะ"ผู้หนึ่งก็อยากรู้ใจจะขาด ผู้รู้แจ้งกลับยื้อเวลาเอาแต่นั่งมองหมากสีขาวกับสีดำอย่างใช้ความคิด"เจ้าว่าหากข้าวางหมากลงตรงนี้ ใครจะแพ้ ผู้ใดจะชนะ"อู่ชิงหรงมองดูหมากในกระดานก็ตอบได้ในทันที"ข้าน้อยแพ้ท่านทั้งกระดาน""เหตุใดเจ้าถึงแพ้"คำถามของตงเปียนอ๋องทำให้อู่ชิงหรงมองที่กระดานของตัวเอง"ข้าชะล่าใจคิดว่าหมากตานี้ยังไงก็ชน

เวลาผ่านไปเพียงครึ่งก้านธูป[1]ซู่จิ่งอวิ๋นที่เป็นคนใจร้อนไม่ชอบการรอคอยนาน ๆ จึงเดินกลับมาสอบปากคำเชลยที่จับตัวมาอีกรอบ"ได้พักผ่อนอิ่มท้องแล้วหวังว่าแม่นางเยว่ซินจะจำอะไรได้บ้าง"หลันจินเยว่ลอบกลืนน้ำลายพลางใช้ความคิดหากนี่คือชะตาฟ้าลิขิตให้ได้เกิดใหม่เพียงเวลาแค่เดือนเดียวอย่างน้อยช่วยให้นางได้จากโลกนี้ไปอย่างสงบร่างกายครบถ้วนด้วยเถิด"กล่อง กล่องนั่นอยู่ที่..."หลันจินเยว่แสร้งทำท่าครุ่นคิด กดสายตาลงต่ำมองเชือกที่เคยลองแกะแล้วแต่แน่นเกินจะหลุด แถมยิ่งดิ้นยิ่งรู้สึกเหมือนถูกรัดแน่นขึ้นไร้วี่แววว่าจะรอออกไปได้หนำซ้ำนางประเมินจากสายตาปากทางเข้าถ้ำน่าจะห่างจากตรงนี้ไปหลายสิบจั้ง ถึงจะหลุดออกจากเชือกแล้วผ่านบุรุษผู้นี้ไปได้ ด้านนอกถ้ำคงมีกำลังคนคอยเฝ้าไว้อยู่ดี ยิ่งคิดหนทางรอดของนางยิ่งเท่ากับศูนย์หากแต่ในเวลาต่อมาเหมือนสวรรค์ได้ยินคำขอร้องของนาง ด้านนอกเกิดเสียงดังคล้ายมีคนกำลังห้ำหั่นกันอยู่ เพียงไม่กี่เค่อ บุรุษชุดดำสองคนก็เดินเข้ามาอย่างองอาจ"ปล่อยนางผู้นั้นเสีย"หนึ่งในโจรชุดดำคลุมหน้าเอ่ยบอกอย่างไม่เจาะจงว่าสั่งใครซู่จิ่งอวิ๋นหันไปเผชิญหน้ากับสองโจรผู้มาใหม่อย่างไร้ความหวาดกล