All Chapters of ปรารถนาเถื่อนอสูรร้าย: Chapter 11 - Chapter 20

ภูตะวันตัวสั่น สมองเริ่มไม่สั่งการ เมื่อถูกชายหนุ่มปลุกเร้าด้วยความชำนาญ “ตะวัน...ตะวัน...ไม่รู้...” หน้าท้องเนียนนุ่มบิดเกร็ง ทรวงอกอวบอิ่มเคลื่อนไหวตามแรงหายใจ ความร้อนผ่าวจากกายใหญ่ทาบทับแนบชิดกับกลีบดอกไม้อันอ่อนเยาว์ทำให้อารมณ์เธอกระเจิดกระเจิงมากยิ่งขึ้น“ถ้าฉันทำแบบนี้ละตะวัน” ชายหนุ่มถาม ละมือจากทรวงอกอวบ เคลื่อนลงไปตามลำตัวเนียนนุ่มอย่างเชื่องช้า จนได้พบกับกุหลาบอ่อนเยาว์ เขาส่งนิ้วมือเข้าไปซอกซอนหาความอบอุ่นจากกลีบกายสาวอย่างไม่รอช้า“อื้อ...คุณเกล...” ภูตะวันส่ายศีรษะ“เรียกฉันทำไมล่ะตะวัน” เกเบรียลถาม ปลายนิ้วเขาสำรวจความลึกล้ำตามธรรมชาติของกลีบกายบอบบางและนุ่มนวล“หรือว่าไม่ชอบให้ฉันทำแบบนี้..” ชายหนุ่มยังคงถามมาอีก ทั้งที่รู้ว่าคนที่นอนตัวอ่อนระทวยอยู่ใต้ร่างกำลังวอนขอให้เขาช่วยเหลือ และต้องการให้เข้าครอบครองเธออีกครั้ง“ไม่รู้...”ภูตะวันร้อนผ่าวไปทั่วร่าง มือเล็กลูบไล้ไปบนลำตัวแกร่ง พลางขยับให้แนบชิดกับร่างแกร่ง แต่ก็เหมือนกับว่าชายหนุ่มแกล้งเธอ หญิงสาวร้องครางอย่างเสียอารมณ์เมื่อชายหนุ่มเคลื่อนกายหนีเกเบรียลหัวเราะกลั้วลำคอ ขณะจับมือเรียวมาวางกึ่งกลางลำตัว แต่หญิงสาว

ภูตะวันให้เสียดายที่สุด ด้วยอยากจะถ่ายภาพที่นี้ไว้เป็นที่ระลึก บ่งบอกว่าเธอได้มาที่นี่จริงๆ หาใช่ความฝัน แต่...ริมฝีปากอวบอิ่มอ้าออกแล้วก็ต้องปิดลงอีก เมื่อได้เห็นสายตาวามวามของอีกฝ่าย ที่มองเธอราวกับเป็นอาหารหวาน หลังจากที่เขาได้ทานอาหารหลักมาแล้วเมื่อตอนเช้าภูตะวันเดินตามเกเบรียลไปเรื่อยๆ ในสมองก็ครุ่นคิดตามคำพูดแปลกๆ ของชายหนุ่มที่พูดใส่หน้า ตอนแรกเขาก็หาว่าเธอเป็นโสเภณีที่มาขายบริการให้ แต่ตอนนี้เขากลับไม่เคยพูดถึงเรื่องนั้นอีกแล้ว แต่กลับพูดแปลกๆ เรื่องงานแทน เธออยากคนหาความจริงที่สงสัยใคร่รู้ แต่กลัวจะยิ่งทำให้เรื่องที่เลวร้ายอยู่แล้วยิ่งร้ายไปกว่าเก่าภูตะวันหยุดมองลานลำหรับประกอบพิธีการทางศาสนาซึ่งล้อมรอบด้วยเสาหิน ปลายยอดของเสาจะมีรูปแกะสลักของบรรดาพระคริสต์ ซึ่งเธอจำได้ว่าเป็นฝีมือของช่างนาม เบอร์นินี่ ช่างชื่อดังของอิตาลี ใกล้ๆ กับที่เธอยืนอยู่ไม่ไกลมีกลุ่มคนขนาดใหญ่กำลังถ่ายรูปกันอยู่ร่างคนเอเชียและฝรั่งต่างกันอยู่ แล้วกลุ่มคนที่ถ่ายรูปอยู่นั้น ดูยังไงก็มีลักษณะไปทางคนเอเชียที่น่าจะให้ความช่วยเหลือเธอได้ภูตะวันเหลียวมองหาเกเบรียลแล้วก็ต้องยิ้มกว้าง เมื่อเห็นว่าตอนนี้ชาย

ชายหนุ่มกำหมัดแน่น กรามหนาบดเบียนกันจนนูนเด่นขึ้นมา เอกสารที่เขาได้รับจากพนักงานเมื่อครู่ เป็นข้อความที่ปาโก้ฝากไว้ บอกว่าหนึ่งในบริษัทที่กำลังเข้าร่วมประมูล ได้ส่งสายเข้ามาสืบข้อมูลในบริษัทเขาแล้ว แต่ที่เขาโกรธมากนะไม่ใช่เพราะเรื่องนั้น แต่เป็นเรื่องที่เขากำลังจะต้องไปจัดการอยู่ภายในชั่วโมงนี้ต่างหากละส่วนหนึ่งมันก็เป็นเพราะผู้หญิงร้อยเล่ห์คนนี้ที่ใช้เรือนร่างหลอกล่อให้เขาหลงใหล แล้วก็ส่งคนอีกชุดหนึ่งไปค้นที่บ้านของเขาและส่งคนเข้าไปป่วนบริษัทสาขาอีกสองแห่งด้วยแต่คิดหรือว่าเรื่องแค่นี้จะทำให้เขาท้อและถอดใจนะ เป็นไปไม่ได้เลย ยิ่งก่อกวนมากเท่าไหร่ เขาจะยิ่งสู้ และก็จะต้องเอาชนะให้ได้ด้วย ไม่เช่นนั้นเขาจะบริหารงานนำบริษัทโนเนมให้กลายมาเป็นบริษัทที่ยิ่งใหญ่ มีคนรู้จักกันทั่วประเทศอย่างทุกวันนี้หรือเกเบรียลถอยห่างจากร่างบอบบาง แต่ใบหน้าและดวงตายังคงจ้องหญิงสาวอย่างดุร้ายและรอยยิ้มเชือดเฉือนภูตะวันถอนใจอย่างโล่งอก เมื่อเห็นว่าเกเบรียลเดินไปหยิบเสื้อโค้ตที่แขวนไว้ข้างฝาผนัง เธอก็รีบซุกตัวเข้ากับโซฟาตัวใหญ่อีกครั้ง เมื่อชายหนุ่มตวัดตามองมาก่อนที่เขาจะเปิดประตูออกไปและปิดลงดังปังภูตะวันสะ

“เฟดขา” ดูเหมือนว่าหญิงสาวนางนั้นจะเป็นอายแทน สองมือเรียวจับใบหน้าคมให้หันมามองด้านนอก ที่มีหญิงสาวร่างเล็กบางยืนหน้าแดงก่ำและอ้าปากค้างอยู่เฟดเดอริโกลุกขึ้นถอนหายใจอย่างหงุดหงิด สำหรับที่นี่ทุกๆ คนเห็นว่าการทำแบบนี้ของเขาเป็นเรื่องธรรมดา แต่กับแม่ผู้หญิงหน้าใสตรงหน้านี่กลับไม่ใช่“มีอะไรกับฉันหรือตรีประดับ ถึงได้มาหาดึกดื่นแบบนี้ ถ้าไม่สำคัญมาก็ค่อยมาวันหลังแล้วกัน วันนี้ฉันมีธุระ” พูดจบเฟดเดอริโกก็จับแขนเรียวยาวของหญิงสาวที่เขาเรียกว่าฮันนี่เดินออกจากลิฟต์ไป ไม่แม้แต่จะมองหน้าหรือฟังคำตอบจากตรีประดับเลยสักนิด“เดี๋ยวค่ะพี่เฟด” หญิงสาวทำใจกล้ายื่นมือไปจับแขนแกร่งเพื่อรั้งตัวชายหนุ่มไว้ แต่เมื่อเขาหันกลับมามองด้วยความไม่ชอบใจ ดวงตาคมดุมองเหมือนกับมีดกำลังกรีดลงบนเรือนกายบอบบาง ก็ทำให้ตรีประดับต้องรีบปล่อยแขนใหญ่อย่างรวดเร็วราวกับโดนถ่านลวกมือ“เอ่อ...คือ...”เมื่อเห็นว่าหญิงสาวคนตรงหน้าเอาแต่อ้ำอึ้ง เฟดเดอริโกก็สบถเบาๆ และถามกลับไปด้วยน้ำเสียงไร้เยื่อใยและดังลั่น “เธอมีธุระอะไรกับฉันก็รีบพูดมาตรีประดับ ฉันจะได้ไปธุระเสียที”ตรีประดับสะดุ้ง ใบหน้าที่เคยร้อนผ่าวเพราะความอายกลับเย็นลงจน

ดวงตากลมโตเบิกกว้าง เมื่อเห็นว่าใครเป็นคนจับแขนตัวเอง“คุณเกล...ปล่อยตะวันนะ ปล่อย...” ภูตะวันวันรีบสะบัดมือออกจากการเกาะกุม แต่มีหรือที่เรี่ยวแรงเท่ามดของเธอจะหาญสู้เรี่ยวแรงช้างสารของคนที่กำลังโกรธภูตะวันกลืนน้ำลายลงคอเมื่อสบกับสายตาสีแดงก่ำ แต่ประกายตากลับเย็นยะเยือกราวกับน้ำแข็ง“จะรีบไปไหนละภูตะวัน จำคำพูดที่ฉันบอกไว้ไม่ได้หรือไง” ชายหนุ่มกัดฟันถาม ในน้ำเสียงคล้ายจะมีเสียงหัวเราะที่ภูตะวันฟังแล้วเหมือนเสียงของเสือที่กำลังคำรามมากกว่าชายหนุ่มกระชากร่างบางให้เดินตามไปที่ลิฟต์ นี่ดีนะว่าเขาตาไว ที่เมื่อกี้เห็นร่างคุ้นๆ เลยออกมาดู ไม่งั้นแม่ผู้หญิงตัวแสบและเจ้าเล่ห์คนนี้จะต้องหนีไปได้ แต่ถึงหนีไปได้ เขาก็เชื่อว่าตามเธอเจอแน่ ในเมื่อพนักงานที่ขับแท็กซี่นั้นส่วนหนึ่ง ก็คือพนักงานที่ทำงานกับเขา แต่กว่าที่จะเจอมันก็ต้องใช้เวลาเหมือนกันภูตะวันยิ่งกลัวจนตัวสั่นกับคำพูดเย็นยะเยือกราวกับน้ำแข็งและแรงบีบบนแขนของเธอก็หนักขึ้นจนรู้สึกเหมือนกับมีเสียงกระดูกลั่นดังในหู“คุณเกล...ตะวันเจ็บ”“ผู้หญิงสองหน้าอย่างเธอเจ็บเป็นด้วยหรือไง”“ตะวันไม่เข้าใจ ทำไมคุณเกลถึงชอบพูดแบบนี้ แล้วตะวันไปทำอะไรให้