All Chapters of ไม่มีอีกแล้ว...สตรีที่เคยโง่งมผู้นั้น: Chapter 41 - Chapter 50

“ดื่มยาต้มให้ครบสามยาม อีกไม่เกินหนึ่งถึงสองวันนางก็จะฟื้นขอรับ”ท่านหมอสวีกล่าวออกมา กู้ฮูหยินมองสะใภ้ด้วยแววตารู้สึกผิด อีกฝ่ายต้องมาได้รับอันตรายเพราะตัวนาง ชาถ้วยนั้นเดิมทีนางต้องเป็นคนดื่ม สตรีเช่นอนุซินช่างไม่ต่างจากงูพิษ เผลอเข้าหน่อยก็ลอบทำร้าย“ขอบน้ำใจท่านหมอยิ่งนัก แต่ข้าหวังว่า…เรื่องที่เกิดขึ้นภายในจวนตระกูลกู้วันนี้ จะไม่มีผู้คนภายนอกได้ล่วงรู้” กู้ฮูหยินกล่าวออกมาน้ำเสียงราบเรียบ ท่านหมอสวีฉีกยิ้มออกมาพลางรับคำ“ข้ามาที่นี่เพียงรักษาอาการป่วยของฮูหยินใหญ่ตามปกติเท่านั้น”กู้ฮูหยินมอบตั๋วเงินให้ท่านหมอสวีหนึ่งใบ เขาจึงคำนับลาแล้วออกจากเรือนรับรองไป บ่าวรับใช้ของจวนทำหน้าที่ไปส่งเขากลับโรงหมอ“คุณหนูรองเจ้าคะ นายท่านกลับมาแล้วเจ้าค่ะ แต่ว่าไม่พบคุณชายใหญ่” ซิวหนีรายงานออกมา หลังจากทำตามคำสั่งของคุณหนูรอง“ปกติยามนี้ท่านพี่ของข้าอยู่ในวังหลวงมิใช่หรอกหรือ เหตุใดถึงตามหาเขาไม่พบกัน” กู้มู่หรงถามออกมาด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง เกิดเรื่องกับภรรยาแต่พี่ชายของนางกลับหายตัวไป&ldqu

ตู้จิ้นลอบมองคุณชายใหญ่ของตนแล้วก็นึกขัน คราแรกที่ได้รู้ความลับของคุณชายรองโดยบังเอิญ เขาถามว่าควรบอกให้ท่านใต้เท้าต้วนทราบหรือไม่ คุณชายใหญ่กลับบอกว่าเรื่องเช่นนี้เขาจะไม่ยุ่ง ทว่าไม่รู้เป็นเพราะเหตุใดคุณชายใหญ่ถึงได้เปลี่ยนใจ สอดมือเข้าไปยุ่งเรื่องของคุณชายรองจนได้ เป็นพี่น้องสายเลือดเดียวกันแท้ๆ กลับมีนิสัยใจคอต่างกันลิบลับ เป็นโชคดีของเขาที่ได้รับใช้คุณชายใหญ่และก็ถือเป็นความโชคดีของฮูหยินเล็ก ที่ได้บุรุษเช่นคุณชายใหญ่ไปเป็นสามี ไม่ใช่บุรุษเสเพลเช่นคุณชายรอง เพราะตั้งแต่ที่เขาติดตามคุณชายใหญ่มา ไม่เคยมีสักคราที่ชายหนุ่มจะออกนอกลู่นอกทาง หรือแสดงออกว่าสนใจสตรีใด ทว่ากับฮูหยินเล็กนั้นต่างจากสตรีอื่น ราวกับว่าคุณชายใหญ่ของเขานั้น รอคอยที่จะได้พบกับนางมาเนิ่นนาน เรื่องนี้สร้างความประหลาดใจให้แก่เขาอยู่ไม่น้อยเรื่องมันเริ่มขึ้นตั้งแต่สี่ห้าปีก่อน หลังจากที่คุณชายใหญ่หายจากอาการป่วย คุณชายใหญ่ก็ได้ขอร้องให้เขาช่วยแอบหาอาจารย์ฝึกวรยุทธ์ให้ จากนั้นคุณชายใหญ่ที่ไม่เคยออกกำลังหนักๆ หรือจับอาวุธมาก่อนเลย ก็แอบฝึกตนราวกับเป็นคนละคน และเมื่อไม่นานมานี้ ทั้งๆ ที่คุณชายใหญ่เองก็มีว

“นายท่านขอรับ นายท่าน เกิดเรื่องแล้วขอรับ”เสียงของบ่าวรับใช้ดังมาจากด้านนอกห้อง ใต้เท้ากู้รู้สึกปวดศีรษะขึ้นมาทันใด วันนี้ในจวนของเขาช่างมีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมายเหลือเกิน เขาถอนหายใจออกมาก่อนที่จะเดินไปเปิดประตู แล้วออกไปฟังบ่าวรายงานข้างนอก“ยังจะมีเรื่องใดที่แย่ไปกว่านี้เกิดขึ้นในจวนข้าอีกเยี่ยงนั้นรึ”“สกุลต้วนขอรับ สกุลต้วนส่งของหมั้นกลับมา พร้อมทั้งกล่าวว่า คุณชายรองกู้ประพฤติตนผิดศีลธรรม ลักลอบมีความสัมพันธ์กับสตรีที่ยังไม่ได้ออกเรือน หลอกลวงและหยามศักดิ์ศรีของคุณหนูรองสกุลต้วน นับแต่นี้ต่อไป สกุลต้วนไม่ขอเกี่ยวดองกับคนในสกุลกู้อีก”บ่าวรับใช้รายงานออกมาตามคำพูดของบ่าวรับใช้อาวุโสของสกุลต้วน คนพวกนั้นนำหีบมาส่งที่หน้าจวน พร้อมทั้งเผาเทียบขอหมั้นหมายที่หน้าประตูจวน แล้วออกจากหน้าบริเวณหน้าประตูจวนไปทันที“เจ้าลูกชั่ว!!! สันดานมารดาเป็นเยี่ยงไร เจ้านั่นก็ได้รับมาเยี่ยงนั้นสินะ”ใต้เท้ากู้เดือดดาลขึ้นมาอย่างไม่อาจระงับโทสะได้ ยังไม่ทันได้แต่งสะใภ้รองเข้ามาด้วยซ้ำ ทว่าบุตรชายรองของเขากลับทำตัวไร้ยางอาย

ในเย็นวันนี้ที่เรือนพักของอนุเซียวจึงมีบรรยากาศที่ครึกครื้นยิ่งนัก หลูเจียงหลียิ้มออกมาจนแก้มปริ ครั้นได้รู้ว่าวันนี้กู้อี้เหวินได้ให้บิดาของเขา ส่งแม่สื่อมาขอหมั้นหมายและสู่ขอนางไปเป็นภรรยาเอก ไม่คิดว่านางอยู่ของนางเงียบๆ เฉยๆ ข้างกายเขา สุดท้ายนางก็กลายเป็นสตรีที่สมหวัง สมความปรารถนาไปเสียได้ อนุเซียวเองก็มองบุตรสาวด้วยแววตาที่แสดงออกมาถึงความภาคภูมิใจ สิ่งที่นางสั่งสอนไปบุตรสาวคงจะเรียนรู้และรับไปเป็นอย่างดี สุดท้ายสิ่งที่นางคอยพร่ำสอนก็ไม่สูญเปล่า“พรุ่งนี้เจ้าเอาเงินนี่ไปตัดชุดงามๆ หลายๆ ชุด หากเจ้าได้ออกเรือนไปจริงๆ จะได้ไม่อายพี่สะใภ้ของเจ้า ข้าได้ยินมาว่า นางเป็นถึงบุตรีของท่านแม่ทัพ ที่เคยชนะศึกชายแดนเมืองโหยว่ถิงเมื่อสองปีก่อน ท่านแม่ทัพผู้นี้เป็นที่โปรดปรานของฝ่าบาทยิ่งนัก เจ้าแต่งเข้าไปก็อย่าได้ไปมีเรื่องบาดหมางอันใดกับนางเชียวล่ะ มิเช่นนั้นแม้แต่สามีของเจ้าก็คงช่วยเหลือเจ้าเอาไว้ไม่ได้”ใต้เท้าหลูมอบถุงเงินให้บุตรสาวก่อนที่จะกล่าวออกมา เขาไม่ลืมที่จะกำชับเรื่องไม่ให้นางไปเป็นศัตรูกับพี่สะใภ้ของนาง เพราะอีกฝ่ายเป็นถึงคุณหนูรองแห่งจวนแม่ทัพ หากบุตรสา

ครั้นทำพิธีกราบไหว้ฟ้าดินและยกน้ำชาลาบิดามารดาฝั่งเจ้าสาวเสร็จ กู้อี้เหวินก็พาหลูเจียงหลีขึ้นเกี้ยวกลับจวนทันที ระยะทางจากจวนตระกูลหลูไปถึงจวนตระกูลกู้นั้นหาได้ไกลกันนัก ทำให้ขบวนรับเจ้าสาวเดินทางไปถึงจวนตระกูลกู้อย่างรวดเร็ว กู้อี้เหวินไม่แม้แต่จะกระทำเช่นเดียวกับกู้มู่เฉิน ที่นำพาขบวนเกี้ยวเจ้าสาววนอยู่ในเมือง เพื่อให้ชาวเมืองได้พากันมาชื่นชม ทว่าเขากระทำการทุกอย่าง อย่างเร่งรีบจนหลูเจียงหลีรู้สึกไม่ค่อยพอใจ และเริ่มไม่ค่อยมั่นใจว่าเขาอยากจะแต่งงานกับนาง แต่ถึงเช่นไรแล้วนางก็ยังต้องการการแต่งงานนี้อยู่ดีหลังจากถึงจวนตระกูลกู้ กู้อี้เหวินก็เดินนำหน้าเจ้าสาวเข้าจวนไปโดยที่ไม่สนใจนางเลยแม้สักนิด ราวกับว่าการแต่งงานในครานี้เขาเป็นฝ่ายถูกบังคับอย่างไรอย่างนั้น ก่อนที่เขาจะเดินไปหยุดรอนางอยู่ในโถงพิธีด้วยใบหน้าที่เฉยชา ซึ่งด้านหน้ามีใต้เท้ากู้และกู้ฮูหยินนั่งอยู่บนตั่งด้วยใบหน้าที่กระอักกระอ่วน เดิมทีคิดว่ากู้อี้เหวินพอใจที่จะแต่งงานกับคุณหนูสี่สกุลหลูผู้นี้เสียอีก เหตุใดผ่านมาไม่นาน กู้อี้เหวินถึงได้ทำตัวเฉยชาใส่อีกฝ่ายไปเสียได้แขกที่มาร่วมงานเอง ก็คิดไม่ต่างจากที่ท่านใต้เท