All Chapters of แอบรักคุณหมอ(โรคหัวใจ): Chapter 1 - Chapter 10

โรงพยาบาลเรารักหัวใจพิพัฒน์กุลหน้าห้องตรวจโรคหัวใจพิมพ์ ในวัย24ปีที่มองยังไงก็เหมือนเด็กมัธยมเพราะรูปร่างหน้าตาของเธอนั้น ใบหน้ารูปไข่สวยสะดุดตาจมูกโด่งเป็นสันปากอิ่มแดงออกชมพูฉ่ำดวงตาสีน้ำตาลอ่อนหวานซึ้งและยังมีรูปร่างผิวพรรณที่ขาวเหมือนแป้งเด็กตัวเล็กและผมยาวสีน้ำตาลอ่อนถึงกลางหลัง พิมพ์ มองไปรอบห้องตรวจด้วยความตื่นเต้นและกังวลเพราะพยาบาลบอกวันนี้จะได้เจอกับคุณหมอประจำตัวคนใหม่ที่มาแทนคุณหมอคนเก่าและพยาบาลยังบอกอีกว่าคุณหมอคนใหม่คนนี้ใจดีมาก ฉันดีใจมาก กไก่ล้านตัวเลย เพราะคุณหมอคนเก่าของฉันนั้น ดุมาก ฉันแค่ลืมนำยาเก่ามาด้วย หมอคนนี้ว่าฉันฉ่ำเลยแหละ“โอ๊ย ทำไมตื่นเต้นจังฉัน”พิมพ์ หันไปมองหน้าห้องตรวจ7 อ่านป้ายชื่อคุณหมอที่อยู่หน้าห้องตรวจนั้น “นายแพทย์ ชานนท์ พิพัฒน์กุล ““นามสกุลเหมือนโรงพยาบาลเลย”พยาบาลหน้าห้องตรวจ7เรียกคนไข้คนต่อไป คุณพิมประภา สุขสวัสดิ์ ค่ะ“ค่ะ ฉันค่ะ”พยาบาล…เชิญเข้าห้องตรวจได้เลยค่ะ“ค่ะ พยาบาล”พิมพ์ เดินเข้าไปในห้องตรวจ และต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็น หมอชานนท์ พิพัฒน์กุล ที่นั่งอยู่หน้าโต๊ะทำงาน เขาดูหล่อเหลามากในชุดกาวน์หมอ ผมสีดำ เรียบ

รุ้งเช้าด้วยหัวใจว้าวุ่น พิมพ์ยืนอยู่หน้าร้านหนังสือมองไปบ้านหลังใหญ่ของหมอชานนท์ด้วยแววตาเป็นประกายเธอมีความสุขทุกครั้งที่ได้มองเห็นบ้านหลังนั้น รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบสดใสขึ้นมาทันทีจู่จู่อาการเจ็บหน้าอกกำเริบขึ้นมาทำให้พิมพ์รู้สึกหมดแรง มึนหัวจนเป็นลมล้มพับไปอย่างแรงอยู่ที่หน้าร้านแม่ดาวแม่ของพิมพ์ได้ยินเสียงดังขึ้นจึงรีบเดินมาดูหน้าร้านกับพบเห็นว่าลูกสาวตัวเองนอนลงไปอยู่กับพื้นแล้วจึงรีบวิ่งมาหาพิมพ์ “ พิมพ์ พิมพ์ ลูก พิมพ์ ใครก็ได้ช่วยด้วย พิมพ์พิมพ์ลูกพิมพ์ ’’แม่ดาวร้องให้เขย่าตัวลูกสาวของเธอที่ยังหลับสนิทอยู่เธอตะโกนขอความช่วยเหลือจากเพื่อนบ้าน ในขณะที่แบงค์กำลังจะขับรถออกไปโรงพยาบาล ก็ได้หันมามองบ้านของพิมพ์ถึงกับต้องหยุดรถกระทัน เพราะหันไปเห็นแม่ของพิมพ์ที่กำลังพยายามกดโทรศัพท์โทรหาใครอยู่นั้นโดยท่าทาง รีบร้อนดูกังวลและร้องไห้สายตาของแบงค์ก็เหลือบไปเห็นคนที่นอนอยู่ข้างหลังแบงค์ถึงรีบลงจากรถเพราะนั่นคือเพื่อนของเขา พิมพ์ “ พิมพ์ พิมพ์” แบงค์รีบวิ่งมาด้วยความตกใจเมื่อเห็นเพื่อนของเขาหมดสตินอนนิ่งอยู่ “ แบงค์ แบงค์ ช่วยพิมพ์ด้วยลูก แม่ดาวที่น้ำตาไหลออกมาไม่หยุดได้กล่

ชีวิตหลังกลับจากโรงพยาบาล พิมพ์กลับมาบ้านด้วยความรู้สึกโล่งใจที่ได้กลับมาพักผ่อนในบ้านของตัวเอง เธอใช้เวลาส่วนใหญ่ในการพักผ่อนและอ่านหนังสือที่หน้าต่างห้องนอน โดยแอบมองไปยังบ้านของหมอชานนท์เป็นระยะๆเธอสังเกตเห็นหมอชานนท์ออกมาเดินเล่นในสวนต้นไม้ข้างบ้านกับสุนัขของเขา “เป็นคนรักหมาหรอเนี่ยน่ารักจัง” พิมพ์นั่งยิ้มให้กลับความน่ารักของหมอชานนท์ที่กำลังเล่นกับสุนัขของเขาอยู่ “พิมพ์ลูกลงมากินข้าวได้แล้วลูก” เสียงแม่ดาวเรียกพิมพ์ให้ลงไปกินข้าวเย็น “ไปแล้วจ๊ะแม่” พิมพ์หันไปมองหมอชานนท์อีกสักแป๊บก่อนจะหันไปเปิดประตูห้อง “ว้าวหอมมาแต่ไกลเลยแม่” พิมพ์ลงบันไดยังไม่ทันถึงห้องครัวเธอก็ตะโกนบอกแม่เธอ ด้วยกลิ่นอาหารที่หอมทั้งบ้าน แม่ดาวออกมาจากห้องครัวถือจานกับข้าว ที่มีกลิ่นหอมมากมาที่พิมพ์ “เอานี่ ปูผัดผงกะหรี่ ไปให้บ้านหมอก่อน” แม่ดาวยื่นให้พิมพ์ “บ้านหมอหรอแม่” “ก็ใช่นะสิเอาไปให้คุณหมอก่อนไปเดี๋ยวหายร้อนพอดี” “จ๊ะแม่” พิมพ์ดีใจมากบวกกับตื่นเต้นเป็นอย่างมาก พิมพ์เดินถือจานกับข้าวมาที่หน้าบ้านหมอชานนท์เธอยืนสักพักไม่กล้ากดกริ่ง “มืออย่าสั่นได้ไหมพิมพ์” มือของพิม

บรรยากาศฝนตกท้องฟ้ามืดมิดกลางวันแสกๆเหมือนกลางคืน เนื่องจากเมฆฝนหนาทึบจู่ๆ ฝนพรำละอองบางๆตกลงมาไม่ขาดสาย พิมพ์และแบงค์ที่ยังอยู่ในร้านคาเฟ่เล็กๆในหมู่บ้านถึงกับทำหน้างงจู่ๆฝนก็ตกลงมาทั้งที่เมื่อเช้าอากาศยังดีอยู่เลย“จะกลับบ้านกันยังไงดีล่ะที่นี้” พิมพ์พูดแล้วตักเค้กมะพร้าวอ่อนเข้าปากก่อนจะหันไปมองแบงค์และต้องหัวเราะออกมา“หัวเราะอะไรของเธอ”แบงค์ถามด้วยความสงสัยอยู่ดีๆก็หัวเราะออกมาจนเห็นลิ้นไก่แล้ว“นายอายุเท่าไรแล้วกินเป็นเด็กไปได้” พิมพ์ถามแบงค์ก่อนจะชี้นิ้วไปที่แก้มข้างขวาของแบงค์และหยิบกระดาษเช็ดชูเช็ดเศษเค้กให้แบงค์“อย่าว่าแต่ฉันเลยเธอก็มีพิมพ์สองข้างเลยด้วยยิ่งกว่าเด็กอีกเธออ่ะ”แบงค์พูดเสร็จก็ชี้นิ้วไปที่แก้มของพิมพ์ทั้งสองข้างทั้งคู่มองหน้ากันและก็หัวเราะกันอย่างมีความสุข“รอตรงนี้ก่อนนะฉันไปซื้อร่มก่อน” แบงค์บอกพิมพ์ที่ยืนหลบฝนอยู่หน้าร้านเคเฟ่“ไม่ต้องหรอกกลับบ้านเถอะแป๊บเดี๋ยวเอง”พิมพ์บอกแบงค์ก่อนจะขึ้นไปนั่งบนรถจักรยานยนต์เวสป้า แบงค์จึงถอดเสื้อเชิ้ตลายสก๊อตออกเหลือไว้แต่เสื้อยืดสีขาวแขนสั้นและยื่นเสื้อเชิ้ตให้พิมพ์ “เอาไปคลุมหัวไว้” แบงค์ยื่นเสื้อให้พิ

ห้องพักพิเศษผู้ป่วยชายแสงแดดอ่อนๆ สาดส่องผ่านม่านหน้าต่างเข้ามาในห้องพักผู้ป่วยพิมพ์กำลังนั่งเฝ้าไข้แบงค์ เพื่อนสนิทที่ป่วยด้วยไข้หวัดใหญ่ แบงค์นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง ใบหน้าซีดเซียว“แบงค์….ตื่นได้แล้ว เดี๋ยวจะอดข้าวเช้านะ” พิมพ์เอ่ยเสียงเบาๆพร้อมกับลูบหัวเพื่อนเบาๆ“อื้อ…เพลียจัง” แบงค์ตอบรับเสียงแหบพร่า“จะกินข้าวโรงบาลหรือข้าวต้มฉันจะลงไปซื้อให้” พิมพ์ถามแบงค์ก่อนจะลุกเดินไปหยิบกระเป๋า“ไม่เป็นไรฉันยังไม่หิว” แบงค์บอกพิมพ์ก่อนจะค่อยๆลุกนั่ง พิมพ์รีบเดินไปช่วยประคองแบงค์แล้วกดหัวเตียงขึ้นให้แบงค์นั่งพิง“ไม่ได้นะมียาหลังอาหาร” พิมพ์บอกแบงค์ก่อนจะหันไปรินน้ำยื่นให้แบงค์“ข้าวต้มที่โรงอาหารอร่อยร้านประจำฉัน” แบงค์บอกพิมพ์แล้วดื่มน้ำ“Ok เดี๋ยวฉันมานะ” พิมพ์ยิ้มให้แบงค์อย่างอ่อนโยนก่อนจะเดินออกจากห้องไป@โรงอาหารโรงพยาบาล พิมพ์เดินเข้ามาในโรงอาหารที่ค่อนข้างเงียบสงบ เพราะเป็นช่วงเช้าตรู่ พิมพ์หันมองป้ายชื่อร้านข้าวต้มก่อนจะเดินไปสั่งข้าวต้มที่อยู่ติดกับร้านข้าวมันไก่ทอด“สวัสดีค่ะเอาข้าวต้มทรงเครื่องหนึ่งถุงค่ะ” พิมพ์บอกกับแม่ค้าที่ยืนอยู่ในร้าน“จ๊ะ รอแป๊บนึงนะจ๊ะ” แม