บททั้งหมดของ แอบรักคุณหมอ(โรคหัวใจ): บทที่ 11 - บทที่ 20

ความใกล้ชิดที่คาดไม่ถึงพายุฝนฟ้าคะนองอย่างรุนแรงต่อเนื่องเสียงฟ้าผ่าดังไม่หยุด หมอชานนท์ถือร่มวิ่งฝ่าสายฝนออกจากบ้านมุ่งหน้าไปทางบ้านพิมพ์ หมอชานนท์วิ่งมาถึงหน้าประตูรั้วบ้านพิมพ์ ก่อนที่เขาจะส่องไฟฉายไปที่หน้าต่างกระจกห้องชั้นบนซึ่งเขาก็ไม่รู้เป็นห้องใครแต่เขาภาวนาให้เป็นห้องของพิมพ์คนไข้ของเขาพิมพ์ที่นอนไม่หลับลุกขึ้นนั่งก่อนที่เธอจะสังเกตเห็นแสงไฟส่องหน้าต่างห้องเธอ พิมพ์จึงลุกเดินไปเปิดผ้าม่านแล้วมองลงไป เธอมองลงไปเห็นมีคนยืนส่องไฟมาหาเธอ พิมพ์มองไม่ชัดว่าเป็นใครก่อนจะคิดขึ้นได้ว่าอาจจะเป็น“แบงค์ แบงค์” พิมพ์ยิ้มออกมาด้วยความดีใจเธอไม่ต้องกลัวอีกแล้วพิมพ์รีบวิ่งไปเปิดประตูห้องนอนลงไปชั้นล่างก่อนจะรีบเปิดประตูบ้านพิมพ์สะดุดล้มลงไปกระแทกกับพื้นปูนอย่างแรง หมอชานนท์ที่เห็นพิมพ์ล้มลงเขาตกใจมากก่อนจะรีบปืนประตูรั้วข้ามไปหาพิมพ์เขาส่องไฟเห็นว่าพิมพ์ได้รับบาดเจ็บที่หัวเข่ามีเลือดออก พิมพ์ที่กำลังจะลุกแต่กลับเจ็บที่หัวเข่าใบหน้าของพิมพ์น้ำตาเอ่อคลอดดวงตาของเธออย่างสุดกลั้น เธอไม่ได้สังเกตว่าคนที่อยู่ข้างเธอคือใคร“อย่าพึ่งลุกนะครับ” หมอชานนท์บอกกับพิมพ์ก่อนจะเดินไปล็อกประตูบ้านพิม

เค้กมะพร้าวอ่อนหัวใจดวงอาทิตย์ลอยขึ้นช้าๆ จากขอบฟ้าสาดแสงสีทองไปทั่ว หมดฤดูฝนแล้วเข้าฤดูหนาว พิมพ์กับแม่ดาวลุกแต่เช้าเพื่อทำกับข้าวใส่บาตร สองคนแม่ลูกเดินออกมาหน้าบ้านรอพระมาบิณฑบาตตอนหกโมงเช้า“แผลที่หัวเข่าหายดีแล้วหรือยังลูก” แม่ดาวถามพิมพ์“หายดีแล้วจ๊ะแม่ เหลือแต่แผลเป็นนิดหน่อย” พิมพ์ตอบแม่“เออแม่หนูลืมเลยวันนี้มีออเดอร์เค้กวันเกิดห้าก้อนนะ” พิมพ์นึกขึ้นได้“แล้วพิมพ์อยากกินเค้กมะพร้าวอ่อนไหมลูก” แม่ดาวถามพิมพ์“หนูขอทำเค้กมะพร้าวอ่อนเองได้ไหมแม่” พิมพ์ถาม เธออยากทำเค้กไปฝากหมอชานนท์ด้วยตัวเอง“ได้สิลูก”แม่ดาวยิ้มให้พิมพ์หมอชานนท์ขับรถออกมาจากบ้านเห็นสองแม่ลูกกำลังใส่บาตรอยู่เขาขับรถเก๋งสีขาวช้าๆ ผ่านสองคนแม่ลูก พิมพ์ที่เห็นรถหมอชานนท์เธอยิ้มแล้วยกมือขึ้นบ๊ายบายให้หมอชานนท์ “เธอกำลังยิ้มให้ฉันหรอ” ชานนท์พูดเบาๆในรถแล้วหันกลับไปโฟกัสทางข้างหน้า “ทำอะไรของลูกนะพิมพ์” แม่ดาวสังเกตเห็นพิมพ์ที่ยืนยิ้มอย่างนั้นไม่เข้าบ้าน“เปล่าจ๊ะแม่ ไปแล้วจ๊ะ” พิมพ์วิ่งเข้าบ้านวันนี้พิมพ์เปิดร้านหนังสือสายเพราะช่วยแม่ทำเค้กวันเกิดให้ลูกค้า พิมพ์ถือเค้กมะพร้าวอ่อนสีขาวขนาดสองปอนด์ต

ณ ร้านหนังสือเล่มโปรด ในช่วงเวลาเที่ยงวันแสงแดดส่องสว่างเข้ามาภายในร้านพิมพ์อยู่ในร้านกำลังนั่งเขียนนิยายของเธออยู่ หลังจากที่แขกหมอชานนท์กลับไป เธอกำลังจะอุ้มเจ้าชาไทยไปส่งคือหมอชานนท์ พอพิมพ์เปิดประตูร้าน ก็เห็นรถเก๋งBM ขับออกไปแล้วพิมพ์ที่ยืนงงอยู่หน้าร้านกับเจ้าชาไทย “ชาไทยเจ้านายแกไปแล้ว” พิมพ์ที่ยืนมองตามรถหมอชานนท์ขับออกจากหมู่บ้านไป“อยู่กับฉันก่อนนะ” พิมพ์เปิดประตูเข้าไปในร้านวางเจ้าชาไทยลงเดิน “พี่แน่ใจนะ ว่ามันไม่กัด” ลูกค้าที่อยู่ในร้านหนังสือ กล่าว“ไม่กัดนะคะ น้องแค่หน้าโหดน่ะ” พิมพ์บอกกับลูกค้า เธอยิ้มบางๆ “แต่มันมองมาทางพวกหนู เหมือนมันจะกินพวกหนูเลยค่ะ” ลูกค้าทำสีหน้ากังวล“ไม่ต้องกลัวนะคะ เดี๋ยวพี่อุ้มไปที่เคาน์เตอร์แล้ว”พิมพ์อุ้มเจ้าชายไทยไปที่เคาน์เตอร์ก่อนจะหาอะไรปิดช่องทางออกไม่ให้มันออกไปข้างนอกรบกวนลูกค้าเพราะลูกค้าในร้านกลัวกันแทบทุกคน“นี่ชาไทยอยู่เฉยๆ นะเดี๋ยวฉันจะเอาเค้กมาให้กิน” พิมพ์เดินไปหยิบเค้กในตู้เย็นก่อนจะกลับมานั่งเล่นกับเจ้าชาไทย @ โรงพยาบาลเรารักหัวใจ พิพัฒน์กุลหมอชานนท์ เดินเข้า ไปในตึกผ่าตัดโรคหัวใจและหลอดเลือด “สวัสดีค่ะอาจ

บรรยากาศยามเช้าแสงแดดอ่อนๆ สาดส่องทั่วบริเวณบ้าน พิมพ์ยืนอยู่หน้าบ้านพร้อมกับแม่ดาว รอใส่บาตรพระด้วยใบหน้าที่ดูไม่สดใสเท่าไรนัก เธอนึกถึงชาไทยตลอดทั้งคืน ไม่สามารถหลับได้เพราะกังวลชาไทยจะดีขึ้นหรือยัง“แม่ เฝ้าร้านให้หนูก่อนนะ หนูขอไปดูชาไทยหน่อย” พิมพ์พูดด้วยน้ำเสียงกระวนกระวาย“ลูกเอาเค้กที่ทำไว้ไปให้ชาไทยด้วยพิมพ์” แม่ดาวตอบรับพลางส่งเค้กที่อบใหม่ให้พิมพ์พิมพ์รับเค้กมาแล้วรีบเดินไปที่บ้านของหมอชานนท์ ทันทีที่พิมพ์ออกมาหน้าบ้านก็เห็นรถตู้ของโรงพยาบาลสัตว์จอดอยู่หน้าบ้านหมอชานนท์ทำให้ใจของเธอเต้นรัวขึ้นมาทันที“หรือว่าชาไทยจะยังไม่ดีขึ้น” พิมพ์พึมพำกับตัวเองบรรยากาศที่บ้านหมอชานนท์ พิมพ์กดกริ่งที่ประตูรั้ว สองทีประตูก็เปิดเองโดยอัตโนมัติ พิมพ์เดินเข้าบ้านหมอชานนท์ ด้วยความกังวน ในมือถือเค้ก ช็อกโกแลตที่เจ้าชาไทยชอบกิน พิมพ์ยืนอยู่หน้าประตูบ้าน ไม่กล้าเปิดเข้าไปจนมีคนเดินมาเปิดประตูเป็นหมอรักษาสัตว์พร้อมผู้ช่วยเดินออกมา ก่อนจะยิ้มให้พิมพ์ แล้วเดินออกไปพิมพ์ ค่อยๆเดินเข้าไปในบ้านของหมอชานนท์ เห็นหมอชานนท์นั่งอยู่ที่โซฟา เล่นกับเจ้าชาไทยอยู่ พิมพ์ โล่งใจที่เห็นชาไทยวิ่งเ

รถยนต์สีดำสนิทเคลื่อนตัวผ่านความมืดมิดของถนนยามค่ำคืน ไฟหน้ารถส่องสว่างนำทางไปข้างหน้าอย่างเงียบเชียบ ภายในรถบรรยากาศอึดอัดและเย็นชา พิมพ์นั่งตัวตรงแข็งทื่ออยู่ข้างคนขับ เธอไม่กล้าแม้แต่จะหันไปมองหน้าหมอชานนท์ ความเงียบทำให้เธอได้ยินเสียงลมหายใจของตัวเองชัดเจน"คุณหมอคะ..." ในที่สุดพิมพ์ก็เอ่ยทำลายความเงียบ เสียงของเธอสั่นเล็กน้อยหมอชานนท์เหลือบมองเธอแวบหนึ่งก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "ครับ""คือว่า..." พิมพ์เริ่มต้นประโยคด้วยความยากลำบาก เธอไม่รู้จะเรียบเรียงคำพูดยังไงให้มันไม่ดูเหมือนเป็นการแก้ตัว "เรื่องที่พี่ดำพูด...""ผมไม่ได้สนใจครับ" หมอชานนท์พูดแทรกขึ้นมา น้ำเสียงของเขาเย็นชาพิมพ์หน้าเสียลงเล็กน้อย เธอรู้สึกเจ็บปวดกับคำพูดของเขา "อ่อค่ะ""คนเป็นโรคหัวใจควรพักผ่อนให้เพียงพอนะครับ" หมอชานนท์พูดต่อ"ค่ะคุณหมอ" พิมพ์ตอบรับหมอชานนท์ขับรถมาจอดหน้าบ้านของพิมพ์ "ถึงบ้านแล้วครับ""ขอบคุณนะคะ" พิมพ์พูดเสียงแผ่วเบาหมอชานนท์พยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะขับรถออกไป กลับไปยังงานวันเกิดของหมอแมนพิมพ์มองรถหมอชานนท์ขับออกไป เธอพึมพำกับตัวเอง "เขาไม่เข้าบ้านเหรอ... เขาคงกลับไปงาน"@บ้านแมน-