ชีวิตหลังกลับจากโรงพยาบาล
พิมพ์กลับมาบ้านด้วยความรู้สึกโล่งใจที่ได้กลับมาพักผ่อนในบ้านของตัวเอง เธอใช้เวลาส่วนใหญ่ในการพักผ่อนและอ่านหนังสือที่หน้าต่างห้องนอน โดยแอบมองไปยังบ้านของหมอชานนท์เป็นระยะๆเธอสังเกตเห็นหมอชานนท์ออกมาเดินเล่นในสวนต้นไม้ข้างบ้านกับสุนัขของเขา “เป็นคนรักหมาหรอเนี่ยน่ารักจัง” พิมพ์นั่งยิ้มให้กลับความน่ารักของหมอชานนท์ที่กำลังเล่นกับสุนัขของเขาอยู่ “พิมพ์ลูกลงมากินข้าวได้แล้วลูก” เสียงแม่ดาวเรียกพิมพ์ให้ลงไปกินข้าวเย็น “ไปแล้วจ๊ะแม่” พิมพ์หันไปมองหมอชานนท์อีกสักแป๊บก่อนจะหันไปเปิดประตูห้อง “ว้าวหอมมาแต่ไกลเลยแม่” พิมพ์ลงบันไดยังไม่ทันถึงห้องครัวเธอก็ตะโกนบอกแม่เธอ ด้วยกลิ่นอาหารที่หอมทั้งบ้าน แม่ดาวออกมาจากห้องครัวถือจานกับข้าว ที่มีกลิ่นหอมมากมาที่พิมพ์ “เอานี่ ปูผัดผงกะหรี่ ไปให้บ้านหมอก่อน” แม่ดาวยื่นให้พิมพ์ “บ้านหมอหรอแม่” “ก็ใช่นะสิเอาไปให้คุณหมอก่อนไปเดี๋ยวหายร้อนพอดี” “จ๊ะแม่” พิมพ์ดีใจมากบวกกับตื่นเต้นเป็นอย่างมาก พิมพ์เดินถือจานกับข้าวมาที่หน้าบ้านหมอชานนท์เธอยืนสักพักไม่กล้ากดกริ่ง “มืออย่าสั่นได้ไหมพิมพ์” มือของพิมพ์สั่นจนเหงื่อออกเธอจึงเอามือเช็ดเสื้อ “เอาว่ะ ตั้งสติพิมพ์” พิมพ์กดกริ่งหน้าบ้านหมอชานนท์สองทีแล้วยืนรอเจ้าของบ้านมาเปิดประตู แต่แล้วเธอก็ต้องตกใจเมือประตูมันเปิดเองได้ “อะไรว่ะเนี่ย เปิดเองได้ด้วย” พิมพ์ยืนงงไม่กล้าเข้าไปเพราะเจ้าของบ้านยังไม่มา จู่ๆก็มีเสียง คนพูด “เชิญเข้ามาสิครับ” พิมพ์ยิ่งตกใจเข้าไปกันใหญ่ไม่มีคนแต่มีเสียงพูดออกมาจากด้านบนเครื่องกดกริ่ง พิมพ์เอาหน้าเข้าไปใกล้เครื่องกดกริ่ง หมอชานนท์มองกล้องที่ติดในบ้านเห็นแต่จมูกพิมพ์ เขาอดที่จะหัวเราะไม่ได้กับการกระทำของพิมพ์ “จมูกเธอเหมือนกับเจ้าเลยชาไทย” สุนัขที่หมอชานนท์เลี้ยงสายพันธ์อเมริกันบูลลี่(หมาหน้าย่น) “ไปกันเถอะชาไทย” หมาชานนท์เปิดประตูบ้านเดินออกมาพร้อมกับชาไทย พิมพ์ที่ยังยืนมองเครื่องกดกริ่งอยู่นั้นเธอก็ไม่ได้สังเกตว่ามีคนมายืนอยู่ข้างเธอ แต่จู่ๆชาไทยก็เห่าเสียงดังทำให้พิมพ์ตกใจจานเกือบหล่นลงพื้น “ไม่เป็นไรยังอยู่ดี”พิมพ์ปลอบตัวเองก่อนจะหันไปมองหมอชานนท์ ด้วยสีหน้าอายอย่างมาก “สวัสดีค่ะหมอ”พิมพ์ไม่กล้ามองหน้าหมอชานนท์เธอเอาแต่ก้มหน้าถือจานกับข้าว “สวัสดีครับ มีอะไรหรือป่าวครับ” หมอชานนท์มองไปที่พิมพ์ก่อนจะจับตัวชาไทยไว้ไม่ให้วิ่งไปหาพิมพ์เพราะกลัวว่าจะกัดเธอ “แม่ให้เอาปูผัดผงกะหรี่ มาให้ค่ะ” พิมพ์ยื่นจานให้หมอชานนท์ด้วยอาการมือสั่น “อาการยังไม่ดีขึ้นหรอครับ” หมอชานนท์เห็นมือพิมพ์สั่นและรับจานกับข้าวไว้ที่มือ “หายดีแล้วค่ะ”พิมพ์พูดเสียงเบาและเอาแต่ก้มหน้าเขินสุดๆ “ขอบคุณนะครับฝากบอกแม่คุณด้วย”หมอชานนท์ถือจานกับข้าวและเดินกลับเข้าไปไหนบ้านพร้อมกลับชาไทย ประตูก็เลื่อนปิดเอง “พิมพ์ จะยืนรออะไรไม่มากินข้าว”แม่ดาวเห็นว่าพิมพ์ไปนานเลยออกมาตาม “ไปแล้วจ๊ะแม่” พิมพ์รีบวิ่งกลับบ้านด้วยความอาย แต่ในใจก็มีความสุขมาก “คืนนี้ฉันต้องนอนฝันดีแน่ๆ” เข้าบ้านด้วยใบหน้าเปล่งประกายด้วยความสุขใจ ก่อนจะต้องหุบยิ้มเมื่อแม่ดาวมองหน้าพิมพ์ด้วยสีหน้าคนโมโหหิว “แม่นึกว่าแกจะไปป้อนหมอด้วย ไปนานจัง” แม่ดาวพูดก่อนจะตักข้าวให้พิมพ์ “ได้ก็ดีสิแม่”พิมพ์พูดเสียงเบา ก่อนจะหันไปตักปูผัดผงกะหรี่เข้าปาก “เมื่อกี้พูดว่าไรนะ”แม่ดาวมองพิมพ์ด้วยสายตาสงสัย “หนูบอกว่ากับข้าวแม่อร่อยทุกอย่างเลย”ยิ้มให้แม่ดาว “รีบๆกินไปเลย จะได้ไปอาบน้ำนอน” เขินลูกสาวที่ชม การได้ทำอาหารที่อร่อยให้ลูกกินมันก็มีความสุขแล้ว “ค่ะคุณแม่” พิมพ์กินอย่างอร่อยหมดทุกจาน และช่วยแม่เก็บจานไปล้างแล้วขึ้นห้องไปอาบน้ำก่อนที่จะมานั่งโต๊ะที่หน้าต่างเพื่อมองไปยังบ้านหมอชานนท์ “เจ้าหมาตัวนั้นพันธุ์อะไรกัน”พิมพ์สงสัยหมาของหมอชานนท์ที่เห่าเธอ เสียงเคาะประตูดังขึ้น ก๊อกๆ “พิมพ์ แม่เอานมมาให้ลูก” แม่ดาวถือนมไว้ในมือแล้วเคาะประตูลูกสาว พิมพ์เดินมาเปิดประตูห้องของเธอ “แม่หนูอายุ24นะลูกไม่ต้องดื่มนมก่อนนอนแล้ว ” พิมพ์บอกแม่ของเธอแล้วหันหลังเดินไปใกล้ที่นอนเธอกระโดดลงบนเตียงนอนของเธอ “นี่ไงยังทำตัวเป็นเด็กอยู่เลย”แม่ดาวพูดพร้อมวางนมไว้ตรงโต๊ะหัวเตียง “แม่หมอเขาบอกว่าขอบคุณนะครับ” “บ้านเขาหลังใหญ่อยู่คนเดียวคงเหงา”แม่ดาวพูดก่อนจะหันไปหยิบผ้าห่มขึ้นมาพับให้ลูกสาว “เขาไม่เหงาหรอกแม่ หมอเขาเลี้ยงหมาหน้าโหดด้วย” พิมพ์พูดแล้วนึกถึงหมาที่เห่าเธอ “หมาหน้าโหดหรอ” แม่ดาวหันไปมองพิมพ์ “ใช่แม่มันเห่าหนูเหมือนจะกัดหนูด้วยมันไม่เหมือนหมาทั่วไปเลย” พิมพ์บอกแม่ดาวด้วยสีหน้าจริงจัง “เอาเถอะลูก พักผ่อนได้แล้ว”แม่ดาวเดินออกแล้วปิดประตูให้พิมพ์ @บ้านหมอชานนท์ ชานนท์เทปูผัดผงการหรี่ใส่กล้องเก็บกับข้าวและเดินไปใส่ไว้ในตู้เย็นก่อนจะขึ้นไปบนชั้นสอง ห้องนอนชานนท์มีระเบียงอยู่ฝั่งที่มองไปบ้านของพิมพ์ได้และจะเห็นห้องนอนพิมพ์ “วันนี้อากาศดีนะชาไทย”ชานนท์พูดแล้วมองไปยังบ้านของพิมพ์ เขาเห็นว่ามีคนกำลังกระโดดโลดเต้นอยู่ในห้องนั้นแต่เขามองไม่ชัดว่าใคร “คงไม่ใช่คุณป้าหรอมั้งชาไทย” ชานนท์อุ้มชาไทยกลับเข้าห้องนอนเดินไปนั่งที่หัวเตียงก่อนจะหยิบเอกสารการผ่าตัดคนไข้พรุ่งนี้ขึ้นมาอ่าน @ ห้องนอนพิมพ์ “ ในที่สุดฉันก็ได้เป็นนักเขียนแล้ว” พิมพ์กระโดดโลดเต้นดีใจที่ได้เป็นนักเขียนเต็มตัวสักที่หลังจากที่เธอสมัครการเป็นนักเขียนไปและได้รับอีเมล์ตอบกับมาว่าเธอผ่านและจะได้เซ็นสัญญาในวันพรุ่งนี้โรงพยาบาลเรารักหัวใจพิพัฒน์กุลหน้าห้องตรวจโรคหัวใจพิมพ์ ในวัย24ปีที่มองยังไงก็เหมือนเด็กมัธยมเพราะรูปร่างหน้าตาของเธอนั้น ใบหน้ารูปไข่สวยสะดุดตาจมูกโด่งเป็นสันปากอิ่มแดงออกชมพูฉ่ำดวงตาสีน้ำตาลอ่อนหวานซึ้งและยังมีรูปร่างผิวพรรณที่ขาวเหมือนแป้งเด็กตัวเล็กและผมยาวสีน้ำตาลอ่อนถึงกลางหลัง พิมพ์ มองไปรอบห้องตรวจด้วยความตื่นเต้นและกังวลเพราะพยาบาลบอกวันนี้จะได้เจอกับคุณหมอประจำตัวคนใหม่ที่มาแทนคุณหมอคนเก่าและพยาบาลยังบอกอีกว่าคุณหมอคนใหม่คนนี้ใจดีมาก ฉันดีใจมาก กไก่ล้านตัวเลย เพราะคุณหมอคนเก่าของฉันนั้น ดุมาก ฉันแค่ลืมนำยาเก่ามาด้วย หมอคนนี้ว่าฉันฉ่ำเลยแหละ“โอ๊ย ทำไมตื่นเต้นจังฉัน”พิมพ์ หันไปมองหน้าห้องตรวจ7 อ่านป้ายชื่อคุณหมอที่อยู่หน้าห้องตรวจนั้น “นายแพทย์ ชานนท์ พิพัฒน์กุล ““นามสกุลเหมือนโรงพยาบาลเลย”พยาบาลหน้าห้องตรวจ7เรียกคนไข้คนต่อไป คุณพิมประภา สุขสวัสดิ์ ค่ะ“ค่ะ ฉันค่ะ”พยาบาล…เชิญเข้าห้องตรวจได้เลยค่ะ“ค่ะ พยาบาล”พิมพ์ เดินเข้าไปในห้องตรวจ และต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็น หมอชานนท์ พิพัฒน์กุล ที่นั่งอยู่หน้าโต๊ะทำงาน เขาดูหล่อเหลามากในชุดกาวน์หมอ ผมสีดำ เรียบ
เพื่อนบ้านคนใหม่การย้ายเข้ามาใหม่ เสียงเครื่องยนต์รถบรรทุกดังกึกก้องสะท้อนไปทั่วบริเวณหมู่บ้านอัจฉรา รถยนต์หรูหลาคันโตทยอยจอดเรียงรายไว้หน้าบ้านหลังใหญ่ที่เพิ่งสร้างเสร็จใหม่เอี่ยมตัดกับบ้านในหมู่บ้านที่ดูเรียบง่ายกว่ามากบ้านหลังใหม่นี้เป็นบ้านของใครอื่นไม่ใช่ใครที่ไหนนั่นคือหมอชานนท์นั่นเองตรงข้ามกับบ้านหลังใหญ่ของหมอชานนท์เป็นร้านหนังสือเล็กๆน่ารักชื่อ หนังสือเล่มโปรด ของพิมพ์ เจ้าของร้านสาวสวยคนเดิมที่แอบหลงรักหมอชานนท์ พิมพ์ยืนอยู่ในร้านกำลังจัดเรียงหนังสือใหม่ๆ จู่ๆ ก็มีรถบรรทุกคันใหญ่มาจอดขวางหน้าร้านหนังสือของพิมพ์ทำให้ลูกค้าเข้าออกไม่ได้พิมพ์รีบวิ่งออกมาดูและพบว่ามีรถสปอร์ตสีดำจอดอยู่ด้านหลังรถบรรทุกอีกคัน “นี่มันอะไรกันเนี่ย! มาจอดขวางหน้าร้านแบบนี้ได้ยังไง”พิมพ์โวยวายเสียงดังทันใดนั้น ประตูรถสปอร์ต ก็เปิดออกและคนที่ก้าวออกมาคือหมอชานนท์พิมพ์ถึงกับอ้าปากค้าง ตาโตเพราะไม่คิดว่าจะเป็นผู้ชายที่เธอแอบรัก หมอชานนท์มองมาที่พิมพ์เล็กน้อยก่อนจะหันไปสั่งลูกน้องให้จัดการเรื่องรถบรรทุก และหันกลับมาขอโทษพิมพ์“ ขอโทษนะครับพอดีผมเพิ่งจะย้ายมาครับ” หมอชานนท์ พูดด้วยสีหน้าเย็น
รุ้งเช้าด้วยหัวใจว้าวุ่นพิมพ์ยืนอยู่หน้าร้านหนังสือมองไปบ้านหลังใหญ่ของหมอชานนท์ด้วยแววตาเป็นประกายเธอมีความสุขทุกครั้งที่ได้มองเห็นบ้านหลังนั้น รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบสดใสขึ้นมาทันทีจู่จู่อาการเจ็บหน้าอกกำเริบขึ้นมาทำให้พิมพ์รู้สึกหมดแรง มึนหัวจนเป็นลมล้มพับไปอย่างแรงอยู่ที่หน้าร้านแม่ดาวแม่ของพิมพ์ได้ยินเสียงดังขึ้นจึงรีบเดินมาดูหน้าร้านกับพบเห็นว่าลูกสาวตัวเองนอนลงไปอยู่กับพื้นแล้วจึงรีบวิ่งมาหาพิมพ์“ พิมพ์ พิมพ์ ลูก พิมพ์ ใครก็ได้ช่วยด้วย พิมพ์พิมพ์ลูกพิมพ์ ’’แม่ดาวร้องให้เขย่าตัวลูกสาวของเธอที่ยังหลับสนิทอยู่เธอตะโกนขอความช่วยเหลือจากเพื่อนบ้านในขณะที่แบงค์กำลังจะขับรถออกไปโรงพยาบาล ก็ได้หันมามองบ้านของพิมพ์ถึงกับต้องหยุดรถกระทัน เพราะหันไปเห็นแม่ของพิมพ์ที่กำลังพยายามกดโทรศัพท์โทรหาใครอยู่นั้นโดยท่าทาง รีบร้อนดูกังวลและร้องไห้สายตาของแบงค์ก็เหลือบไปเห็นคนที่นอนอยู่ข้างหลังแบงค์ถึงรีบลงจากรถเพราะนั่นคือเพื่อนของเขา พิมพ์“ พิมพ์ พิมพ์” แบงค์รีบวิ่งมาด้วยความตกใจเมื่อเห็นเพื่อนของเขาหมดสตินอนนิ่งอยู่“ แบงค์ แบงค์ ช่วยพิมพ์ด้วยลูก แม่ดาวที่น้ำตาไหลออกมาไม่หยุดได้กล่าวขอความช่
แสงอรุณยามเช้า ใจเต้นระรัว ห้องพักพิเศษผู้ป่วยโรคหัวใจ พิมพ์ที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้รู้สึกตื่นขึ้นมาเมื่อเธอได้ยินเสียงคนคุยกันทำให้เธอถึงกลับตกใจเมื่อเห็นหมอชานนท์พร้อมกับนักศึกษาแพทย์และพยาบาลยืนอยู่รอบเตียงเธอ หมอชานนท์กำลังอธิบายบางอย่างกับนักศึกษาแพทย์ฟังเกี่ยวกับอาการของพิมพ์ เขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แต่แววตาเขามองมาที่พิมพ์อยู่ตลอดเวลา ทำให้พิมพ์รู้สึกเขินอายเป็นอย่างมาก หมอแมน หนึ่งในหมอรักษาโรคหัวใจ กล่าวทักทายพิมพ์ด้วยความเป็นกันเอง “ สวัสดีครับคุณพิมประภา ผมชื่อหมอแมนครับหมอรักษาโรคหัวใจเด็กครับ’’ “ พิมพ์พยักหน้ารับอย่างเขินอายสวัสดีค่ะ’’ ทันใดนั้น หมอลิซ่าหมอรักษาโรคหัวใจเด็กเดินเข้ามาในห้องผู้ป่วยเธอแต่งตัวสวยสง่าราวกับนางแบบ นักศึกษาแพทย์กล่าวสวัสดีหมอลิซ่า เธอไม่มองนักศึกษาแพทย์เลยสักนิดเธอมองแต่คู่หมั้นของเธอนั้นคือหมอชานนท์ พิพัฒน์กุลนั้นเอง หมอแมนหันไปมองพิมพ์อีกครั้ง แล้วพูดขึ้นมาว่า “ คนไข้รู้ไหมครับว่าคนไข้ทำให้ผมใจสั่นเลยนะครับเนี่ย” คำพูดของหมอแมนทำให้หมอชานนท์ขมวคคิ้วเล็กน้อยและส่งสายตาดุไปให้ หมอลิซ่าได้ยินถึงกับเบะปากมองบน สวยตรงไหนเธอ
ชีวิตหลังกลับจากโรงพยาบาลพิมพ์กลับมาบ้านด้วยความรู้สึกโล่งใจที่ได้กลับมาพักผ่อนในบ้านของตัวเอง เธอใช้เวลาส่วนใหญ่ในการพักผ่อนและอ่านหนังสือที่หน้าต่างห้องนอน โดยแอบมองไปยังบ้านของหมอชานนท์เป็นระยะๆเธอสังเกตเห็นหมอชานนท์ออกมาเดินเล่นในสวนต้นไม้ข้างบ้านกับสุนัขของเขา“เป็นคนรักหมาหรอเนี่ยน่ารักจัง” พิมพ์นั่งยิ้มให้กลับความน่ารักของหมอชานนท์ที่กำลังเล่นกับสุนัขของเขาอยู่ “พิมพ์ลูกลงมากินข้าวได้แล้วลูก” เสียงแม่ดาวเรียกพิมพ์ให้ลงไปกินข้าวเย็น“ไปแล้วจ๊ะแม่” พิมพ์หันไปมองหมอชานนท์อีกสักแป๊บก่อนจะหันไปเปิดประตูห้อง“ว้าวหอมมาแต่ไกลเลยแม่”พิมพ์ลงบันไดยังไม่ทันถึงห้องครัวเธอก็ตะโกนบอกแม่เธอ ด้วยกลิ่นอาหารที่หอมทั้งบ้าน แม่ดาวออกมาจากห้องครัวถือจานกับข้าว ที่มีกลิ่นหอมมากมาที่พิมพ์“เอานี่ ปูผัดผงกะหรี่ ไปให้บ้านหมอก่อน” แม่ดาวยื่นให้พิมพ์“บ้านหมอหรอแม่” “ก็ใช่นะสิเอาไปให้คุณหมอก่อนไปเดี๋ยวหายร้อนพอดี” “จ๊ะแม่” พิมพ์ดีใจมากบวกกับตื่นเต้นเป็นอย่างมากพิมพ์เดินถือจานกับข้าวมาที่หน้าบ้านหมอชานนท์เธอยืนสักพักไม่กล้ากดกริ่ง “มืออย่าสั่นได้ไหมพิมพ์” มือของพิมพ์สั่นจนเหงื่อออกเธอจ
แสงอรุณยามเช้า ใจเต้นระรัว ห้องพักพิเศษผู้ป่วยโรคหัวใจ พิมพ์ที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้รู้สึกตื่นขึ้นมาเมื่อเธอได้ยินเสียงคนคุยกันทำให้เธอถึงกลับตกใจเมื่อเห็นหมอชานนท์พร้อมกับนักศึกษาแพทย์และพยาบาลยืนอยู่รอบเตียงเธอ หมอชานนท์กำลังอธิบายบางอย่างกับนักศึกษาแพทย์ฟังเกี่ยวกับอาการของพิมพ์ เขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แต่แววตาเขามองมาที่พิมพ์อยู่ตลอดเวลา ทำให้พิมพ์รู้สึกเขินอายเป็นอย่างมาก หมอแมน หนึ่งในหมอรักษาโรคหัวใจ กล่าวทักทายพิมพ์ด้วยความเป็นกันเอง “ สวัสดีครับคุณพิมประภา ผมชื่อหมอแมนครับหมอรักษาโรคหัวใจเด็กครับ’’ “ พิมพ์พยักหน้ารับอย่างเขินอายสวัสดีค่ะ’’ ทันใดนั้น หมอลิซ่าหมอรักษาโรคหัวใจเด็กเดินเข้ามาในห้องผู้ป่วยเธอแต่งตัวสวยสง่าราวกับนางแบบ นักศึกษาแพทย์กล่าวสวัสดีหมอลิซ่า เธอไม่มองนักศึกษาแพทย์เลยสักนิดเธอมองแต่คู่หมั้นของเธอนั้นคือหมอชานนท์ พิพัฒน์กุลนั้นเอง หมอแมนหันไปมองพิมพ์อีกครั้ง แล้วพูดขึ้นมาว่า “ คนไข้รู้ไหมครับว่าคนไข้ทำให้ผมใจสั่นเลยนะครับเนี่ย” คำพูดของหมอแมนทำให้หมอชานนท์ขมวคคิ้วเล็กน้อยและส่งสายตาดุไปให้ หมอลิซ่าได้ยินถึงกับเบะปากมองบน สวยตรงไหนเธอ
รุ้งเช้าด้วยหัวใจว้าวุ่นพิมพ์ยืนอยู่หน้าร้านหนังสือมองไปบ้านหลังใหญ่ของหมอชานนท์ด้วยแววตาเป็นประกายเธอมีความสุขทุกครั้งที่ได้มองเห็นบ้านหลังนั้น รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบสดใสขึ้นมาทันทีจู่จู่อาการเจ็บหน้าอกกำเริบขึ้นมาทำให้พิมพ์รู้สึกหมดแรง มึนหัวจนเป็นลมล้มพับไปอย่างแรงอยู่ที่หน้าร้านแม่ดาวแม่ของพิมพ์ได้ยินเสียงดังขึ้นจึงรีบเดินมาดูหน้าร้านกับพบเห็นว่าลูกสาวตัวเองนอนลงไปอยู่กับพื้นแล้วจึงรีบวิ่งมาหาพิมพ์“ พิมพ์ พิมพ์ ลูก พิมพ์ ใครก็ได้ช่วยด้วย พิมพ์พิมพ์ลูกพิมพ์ ’’แม่ดาวร้องให้เขย่าตัวลูกสาวของเธอที่ยังหลับสนิทอยู่เธอตะโกนขอความช่วยเหลือจากเพื่อนบ้านในขณะที่แบงค์กำลังจะขับรถออกไปโรงพยาบาล ก็ได้หันมามองบ้านของพิมพ์ถึงกับต้องหยุดรถกระทัน เพราะหันไปเห็นแม่ของพิมพ์ที่กำลังพยายามกดโทรศัพท์โทรหาใครอยู่นั้นโดยท่าทาง รีบร้อนดูกังวลและร้องไห้สายตาของแบงค์ก็เหลือบไปเห็นคนที่นอนอยู่ข้างหลังแบงค์ถึงรีบลงจากรถเพราะนั่นคือเพื่อนของเขา พิมพ์“ พิมพ์ พิมพ์” แบงค์รีบวิ่งมาด้วยความตกใจเมื่อเห็นเพื่อนของเขาหมดสตินอนนิ่งอยู่“ แบงค์ แบงค์ ช่วยพิมพ์ด้วยลูก แม่ดาวที่น้ำตาไหลออกมาไม่หยุดได้กล่าวขอความช่
เพื่อนบ้านคนใหม่การย้ายเข้ามาใหม่ เสียงเครื่องยนต์รถบรรทุกดังกึกก้องสะท้อนไปทั่วบริเวณหมู่บ้านอัจฉรา รถยนต์หรูหลาคันโตทยอยจอดเรียงรายไว้หน้าบ้านหลังใหญ่ที่เพิ่งสร้างเสร็จใหม่เอี่ยมตัดกับบ้านในหมู่บ้านที่ดูเรียบง่ายกว่ามากบ้านหลังใหม่นี้เป็นบ้านของใครอื่นไม่ใช่ใครที่ไหนนั่นคือหมอชานนท์นั่นเองตรงข้ามกับบ้านหลังใหญ่ของหมอชานนท์เป็นร้านหนังสือเล็กๆน่ารักชื่อ หนังสือเล่มโปรด ของพิมพ์ เจ้าของร้านสาวสวยคนเดิมที่แอบหลงรักหมอชานนท์ พิมพ์ยืนอยู่ในร้านกำลังจัดเรียงหนังสือใหม่ๆ จู่ๆ ก็มีรถบรรทุกคันใหญ่มาจอดขวางหน้าร้านหนังสือของพิมพ์ทำให้ลูกค้าเข้าออกไม่ได้พิมพ์รีบวิ่งออกมาดูและพบว่ามีรถสปอร์ตสีดำจอดอยู่ด้านหลังรถบรรทุกอีกคัน “นี่มันอะไรกันเนี่ย! มาจอดขวางหน้าร้านแบบนี้ได้ยังไง”พิมพ์โวยวายเสียงดังทันใดนั้น ประตูรถสปอร์ต ก็เปิดออกและคนที่ก้าวออกมาคือหมอชานนท์พิมพ์ถึงกับอ้าปากค้าง ตาโตเพราะไม่คิดว่าจะเป็นผู้ชายที่เธอแอบรัก หมอชานนท์มองมาที่พิมพ์เล็กน้อยก่อนจะหันไปสั่งลูกน้องให้จัดการเรื่องรถบรรทุก และหันกลับมาขอโทษพิมพ์“ ขอโทษนะครับพอดีผมเพิ่งจะย้ายมาครับ” หมอชานนท์ พูดด้วยสีหน้าเย็น
โรงพยาบาลเรารักหัวใจพิพัฒน์กุลหน้าห้องตรวจโรคหัวใจพิมพ์ ในวัย24ปีที่มองยังไงก็เหมือนเด็กมัธยมเพราะรูปร่างหน้าตาของเธอนั้น ใบหน้ารูปไข่สวยสะดุดตาจมูกโด่งเป็นสันปากอิ่มแดงออกชมพูฉ่ำดวงตาสีน้ำตาลอ่อนหวานซึ้งและยังมีรูปร่างผิวพรรณที่ขาวเหมือนแป้งเด็กตัวเล็กและผมยาวสีน้ำตาลอ่อนถึงกลางหลัง พิมพ์ มองไปรอบห้องตรวจด้วยความตื่นเต้นและกังวลเพราะพยาบาลบอกวันนี้จะได้เจอกับคุณหมอประจำตัวคนใหม่ที่มาแทนคุณหมอคนเก่าและพยาบาลยังบอกอีกว่าคุณหมอคนใหม่คนนี้ใจดีมาก ฉันดีใจมาก กไก่ล้านตัวเลย เพราะคุณหมอคนเก่าของฉันนั้น ดุมาก ฉันแค่ลืมนำยาเก่ามาด้วย หมอคนนี้ว่าฉันฉ่ำเลยแหละ“โอ๊ย ทำไมตื่นเต้นจังฉัน”พิมพ์ หันไปมองหน้าห้องตรวจ7 อ่านป้ายชื่อคุณหมอที่อยู่หน้าห้องตรวจนั้น “นายแพทย์ ชานนท์ พิพัฒน์กุล ““นามสกุลเหมือนโรงพยาบาลเลย”พยาบาลหน้าห้องตรวจ7เรียกคนไข้คนต่อไป คุณพิมประภา สุขสวัสดิ์ ค่ะ“ค่ะ ฉันค่ะ”พยาบาล…เชิญเข้าห้องตรวจได้เลยค่ะ“ค่ะ พยาบาล”พิมพ์ เดินเข้าไปในห้องตรวจ และต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็น หมอชานนท์ พิพัฒน์กุล ที่นั่งอยู่หน้าโต๊ะทำงาน เขาดูหล่อเหลามากในชุดกาวน์หมอ ผมสีดำ เรียบ