ตอนที่3 รุ้งเช้าด้วยหัวใจว้าวุ่น

รุ้งเช้าด้วยหัวใจว้าวุ่น

พิมพ์ยืนอยู่หน้าร้านหนังสือมองไปบ้านหลังใหญ่ของหมอชานนท์ด้วยแววตาเป็นประกายเธอมีความสุขทุกครั้งที่ได้มองเห็นบ้านหลังนั้น รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบสดใสขึ้นมาทันทีจู่จู่อาการเจ็บหน้าอกกำเริบขึ้นมาทำให้พิมพ์รู้สึกหมดแรง มึนหัวจนเป็นลมล้มพับไปอย่างแรงอยู่ที่หน้าร้านแม่ดาวแม่ของพิมพ์ได้ยินเสียงดังขึ้นจึงรีบเดินมาดูหน้าร้านกับพบเห็นว่าลูกสาวตัวเองนอนลงไปอยู่กับพื้นแล้วจึงรีบวิ่งมาหาพิมพ์

“ พิมพ์ พิมพ์ ลูก พิมพ์ ใครก็ได้ช่วยด้วย พิมพ์พิมพ์ลูกพิมพ์ ’’แม่ดาวร้องให้เขย่าตัวลูกสาวของเธอที่ยังหลับสนิทอยู่เธอตะโกนขอความช่วยเหลือจากเพื่อนบ้าน

ในขณะที่แบงค์กำลังจะขับรถออกไปโรงพยาบาล ก็ได้หันมามองบ้านของพิมพ์ถึงกับต้องหยุดรถกระทัน เพราะหันไปเห็นแม่ของพิมพ์ที่กำลังพยายามกดโทรศัพท์โทรหาใครอยู่นั้นโดยท่าทาง รีบร้อนดูกังวลและร้องไห้สายตาของแบงค์ก็เหลือบไปเห็นคนที่นอนอยู่ข้างหลังแบงค์ถึงรีบลงจากรถเพราะนั่นคือเพื่อนของเขา พิมพ์

“ พิมพ์ พิมพ์” แบงค์รีบวิ่งมาด้วยความตกใจเมื่อเห็นเพื่อนของเขาหมดสตินอนนิ่งอยู่

“ แบงค์ แบงค์ ช่วยพิมพ์ด้วยลูก แม่ดาวที่น้ำตาไหลออกมาไม่หยุดได้กล่าวขอความช่วยเหลือจากแบงค์ แบงค์ที่ตรวจร่างกายเบื้องต้น เห็นท่าไม่ดีเพราะหัวใจของพิมพ์เต้นแรง 180ต่อนาทีอาจจะทำให้หัวใจวายได้ จึงอุ้มพิมพ์ขึ้นรถแล้วขับไปโรงพยาบาลพร้อมกับแม่ดาว

โรงพยาบาลเรารักหัวใจ พิพัฒน์กุล

ห้องฉุกเฉิน

หมอชานนท์กำลังเข้าเวรอยู่ในห้องฉุกเฉิน เมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อก็รีบเดินไปทางเสียงเรียก พยาบาลแจ้งว่ามีคนไข้SVTโรคหัวใจเต้นผิดจังหวะมาค่ะ

หมอชานนท์รับประวัติคนไข้แล้วเดินไปที่เตียงกับต้องเห็นว่าคนที่นอนอยู่บนเตียงคือคนไข้ของเขา เขารู้สึกเอะใจเล็กน้อยเพราะเมื่อวานยังเห็นท่าทีโมโหโวยวายอยู่เลยทำไมตอนนี้ถึงกลับมานอนนิ่งอยู่บนเตียงผู้ป่วย หมอชานนท์หันไปบอกพยาบาล

พาผู้ป่วยโรคหัวใจเต้นเป็นจังหวะเข้าห้องแดงด้วยครับ(ห้องแดงคือห้องผู้ป่วยวิกฤติ)

หมอชานนท์ตรวจร่างกายพิมพ์อย่างละเอียดด้วยสีหน้าเรียบเฉยแต่ลึกๆเค้าก็กังวลไม่น้อย พยาบาลกำลังวุ่นวายกับการหาเส้นเลือดดำ เพราะการรักษาโรคหัวใจเต้นผิดจังหวะนั้นจะต้อง ฉีดยาตรงข้อแขนพับข้างขวาเพื่อให้ยาเข้าไปควบคุมหัวใจให้กับมาเต้นปกติ

“ พยาบาล คุณหมอค่ะพร้อมแล้วค่ะ พยาบาลสองคนจับแขนข้างขวาพิมพ์ยกขึ้นพร้อมด้วยมืออีกข้างถือเข็มฉีดยาอีกคนถือเข็มน้ำเกลือ

“ หมอชานนท์ ยาอะดีโนซีน 6 มิลลิกรัมครับ เวลา 10.35นาที ฉีดได้ครับ”

พยาบาลสองคนฉีดยาเข้าสายน้ำเกลือพร้อมกันและหันไปมองเครื่องวัดชีพจร เพื่อดูว่าอัตราการเต้นหัวใจจะลดลงไหม พยาบาล หมอค่ะอัตราการเต้นหัวใจไม่ลดลงค่ะ ยังอยู่ที่ 190 ต่อนาทีค่ะ

“ เพิ่มยาอะดีโนซีนเป็น 12 มิลลิกรัมครับ เวลา 10.43 นาที ฉีดได้ครับ’’

พยาบาลสองคนฉีดยาเข้าสายน้ำเกลือพร้อมกันและหันไปมองเครื่องวัดชีพจรอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ดูเหมือนจะลดลงมาอยู่ที่ 180ต่อนาที ลงแล้วค่ะคุณหมอนนท์ พยาบาลอีกคน คุณหมอค่ะคนไข้เริ่มรู้สึกตัวแล้วค่ะ

“ ครับ เดี๋ยวเจาะเลือดคนไข้ และเอ็กซเรย์ด้วยครับ’’ หมอชานนท์บอกพยาบาลผู้ช่วยที่กำลังยืนดูเส้นเลือดที่แขนข้างซ้ายของพิมพ์

พยาบาลเปิดประตูเข้ามาคุณหมอคะญาติคนไข้มาแล้วค่ะ อยู่หน้าประตูค่ะ

“ ครับ หมอชานนท์เดินออกไปหาญาติซึ่งเป็นแม่ของพิมพ์

“ สวัสดีค่ะคุณหมอลูกดิฉันเป็นไงบ้างค่ะ น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกังวล

“ ตอนนี้คนไข้อาการเริ่มคงที่แล้วครับ แต่ยังคงต้องเฝ้าระวังอย่างใกล้ชิด คนไข้ได้ทานยาตอนเช้ามาหรือยังครับ’’

“ ยังค่ะคุณหมอ ฉันออกมาตามลูกไปทานข้าวออกมาเห็นลูกนอนสลบอยู่หน้าร้านแล้วค่ะ’’

“ ครับ คนไข้จะต้องทานยาหลังอาหารเช้าเย็นทันที่ ก่อนที่จะออกไปทำอย่างอื่น เพราะยาจะไปควบคุมหัวใจไม่ให้กำเริบนะครับ”

“ ค่ะคุณหมอ ฉับจะกำชับลูกให้ดีค่ะ”

“ครับ คนไข้ต้องนอนโรงพยาบาลนะครับ ”

“ค่ะคุณหมอ” แม่ดาวรู้สึกสบายใจขึ้นมานิดหน่อยที่ลูกสาวของเธอปลอดภัย

ห้องพิเศษ ผู้ป่วยโรคหัวใจ

พิมพ์ถูกย้ายเข้ามานอนในห้องพักพิเศษ ซึงมีอุปกรณ์ตรวจวัดสัญญาณชีพครบครัน หมอชานนท์อธิบายให้แม่ของพิมพ์ฟังว่า

“ ห้องนี้มีกล้องวงจรปิดเพื่อติดตามอาการของคนไข้ครับ หมอและพยาบาลจะได้ตรวจสอบอาการคนไข้ได้ตลอดเวลาครับ’’

“ ค่ะคุณหมอขอบคุณมากนะค่ะ” แม่ของพิมพ์ที่กำลังยกมือไหว้หมอชานนท์ กับต้องตกใจเพราะหมอชานนท์จบมือ แม่ของพิมพ์ไว้ไม่ให้ยกมือไหว้”

“ เป็นหน้าที่ของหมอครับ ที่จะต้องรักษาคนไข้” หมอชานนท์พูดเสร็จก็เดินออกจากห้องไปทันที่

ในห้องพิเศษเหลือแต่พยาบาลที่กำลังเจาะเลือดพิมพ์อีกครั้งและเปลี่ยน กระปุกน้ำเกลือ ติดเครื่องวัดชีพจรหัวใจไว้ที่หน้าอก หน้าจอที่หันไปตรงกล้องวงจรปิดก็จะแสดงผลอัตราการเต้นหัวใจของพิมพ์

“ พยาบาล ญาติค่ะ ท่าคนไข้ตื่นแล้ว ให้ทานยาตรงหัวเตียงด้วยนะค่ะ’’

“ค่ะ พยาบาล ขอบคุณนะค่ะ” แม่ดาวยิ้มให้พยาบาล

พยาบาลยิ้มให้แล้วเดินออกไปจากห้องพิเศษ เสียงเคาะประตูดังขึ้น แบงค์ที่อยู่ชุดนักศึกษาแพทย์เดินเข้ามาในห้อง พร้อมด้วยข้าวกล่อง2กล่องและน้ำ

“ สวัสดีครับคุณป้า พิมพ์อาการเป็นอย่างไรบางครับ’’ แบงค์เดินเข้ามาข้างเตียงมองพิมพ์ที่นอนหลับอยู่ ด้วยความเป็นห่วง

“ หมอบอกดีขึ้นแล้วลูก ไม่ต้องเป็นห่วงแล้ว ป้าต้องขอบใจแบงค์นะลูกที่ช่วยน้อง ถ้าไม่ได้แบงค์ป้าไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเลย ขอบใจนะลูก เธอรู้สึกดีใจมากที่พิมพ์ลูกสาวของเธอมีเพื่อนที่ดีอย่างแบงค์

“ ไม่เป็นไรครับคุณป้า ผมกับพิมพ์เราเป็นเพื่อนกันนะครับ นี่ครับผมซื้อข้าวมาให้ครับต้องการไรบอกผมได้เลยครับ คุณป้าจะกลับบ้านไปเอาของส่วนตัวไหมครับผมจะดูพิมพ์ให้ครับ แบงค์ถามแม่ของพิมพ์ที่กำลังจับมือพิมพ์อยู่

“ จริงด้วยลูก ป้าฝากพิมพ์ด้วยนะลูกป้าจะรีบไปรีบกลับจ๊ะ แม่ของพิมพ์นึกขึ้นได้ว่า คุณหมอ อยากได้ยาที่เหลือของพิมพ์ และเธอต้องกลับไปเอาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนด้วย

“ ครับไม่ต้องห่วงครับ คุณป้าขับรถดีๆๆนะครับ แบงค์ยิ้มให้แม่ของพิมพ์ที่กำลังเดินไปหยิบกระเป๋าและหันมายิ้มให้แบงค์และรีบเดินออกไปเพื่อจะได้กลับมาหาลูกสาวเร็วๆ