All Chapters of สวี่หยางหวนคืนทวงแค้น: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 12 ข้าละอายใจหลายวันต่อมาวันนี้เสิ่นเกาหลานไม่อยู่เรือนเพราะออกไปที่ตลาดเพื่อช่วยงานของครอบครัว เจี่ยฟางจึงมาหาสวี่หยางที่ห้องของนาง สวี่หยางกำลังนั่งปักผ้าเช็ดหน้าลายดอกกุ้ยฮวาที่มักจะส่งกลิ่นอยู่ในทุกค่ำคืน ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้ ๆ จึงวางผ้าลงหันไปมองดูทางประตูเห็นใบหน้ายิ้มแย้มของเจี่ยฟางที่เดินมาพร้อมกับสาวใช้ทำให้นางรู้สึกผ่อนคลายว่าเจี่ยฟางมาอยู่ที่นี่มีความสุขเพียงใด แต่เมื่อเจี่ยฟางเห็นใบหน้าของสวี่หยางใบหน้าของนางพลันเปลี่ยนสี ดวงตาเริ่มเอ่อแดงริมฝีปากคว่ำลงคล้ายจะร้องไห้วิ่งเข้ามากอดสวี่หยางแน่นจนนางตกใจ"เกิดอันใดขึ้นกับเจ้า หรือว่าเสิ่นเกาหลานรังแกเจ้าอย่างนั้นหรือ? " สวี่หยางใจสั่นไหวเมื่อเห็นน้องสาวที่ตนเฝ้ารักทะนุถนอมมีน้ำตา"มิใช่เจ้าค่ะ! ข้าแค่รู้สึกผิดต่อท่านพี่ที่มีสามีคนเดียวกัน ข้าเข้ามาอยู่ที่นี่หลายวันแล้วแต่มิได้มาหาท่านพี่เพราะละอายใจเหลือเกิน พี่หยางคงเกลียดชังข้าแล้ว ข้าเข้ามาแย่งความรักของพี่หยาง ฮื้อ ๆ " สวี่หยางเบาใจหลงคิดว่าเจี่ยฟางจะถูกเสิ่นเกาหลานทำเช่นดั่งตน แต่เมื่อได้ยินว่าเป็นเรื่องนี้นางโอบกอดเจี่ยฟางกลับลูบหลังเบา ๆ อย่างอ่อนโยน

บทที่ 14 รู้ตัวดีเจี่ยฟางใบหน้าซีดเผือกอีกครั้ง เมื่อได้ยินคำพูดของฮูหยินผู้เฒ่านางกำมือแน่นเพื่อข่มอารมณ์ของตนเองเพื่อไม่ให้แสดงออกมาทางแววตา“ข้าเจี่ยฟางไม่เคยคิดที่จะเด่นกว่าท่านพี่สวี่หยางอยู่แล้วเจ้าค่ะ หากท่านพี่สวี่หยางมีบุตรให้ท่านพี่เสิ่นเกาหลานข้าเองก็ย่อมร่วมยินดีเจ้าค่ะ ข้าเป็นเพียงฮูหยินรองมิอาจจะหวังไกลเจ้าค่ะ" เจี่ยฟางยิ้มกริ่มให้ฮูหยินผู้เฒ่า นางเห็นเช่นนั้นจึงขอตัวกลับห้องเพราะถึงเวลากินอาหารแล้ว“เช่นนั้นก็ดี ข้าไม่รบกวนเจ้าแล้วข้ากลับเรือนเมื่อไหร่ข้าจะให้เสิ่นจิ้นนำยาสมุนไพรมามอบให้แก่เจ้า หากเจ้ามีบุตรให้แก่เสิ่นเกาหลานได้คงต้องดื่มยาอีกมากมาย เพราะข้าไม่อยากให้หลานของข้าเกิดมาอ่อนแอขี้โรค” เอ่ยจบฮูหยินผู้เฒ่าลุกขึ้นเดินจากไปปล่อยให้เจี่ยฟางยืนจ้องมองด้วยดวงตาโกรธเคือง“ไม่คิดเลยนะเจ้าคะว่าฮูหยินผู้เฒ่าจะปากร้ายเช่นนี้ เหมือนคุณหนูใหญ่สวี่หยางยิ่งนักเจ้าค่ะ เช่นนี้คุณหนูจะรับมือได้หรือเจ้าคะ” ซื่อจินเห็นว่าฮูหยินผู้เฒ่าเดินออกไปแล้วรีบมากระซิบกระซาบต่อว่าให้หลังอย่างทันควัน“ข้ามาถึงขั้นนี้แล้วไม่คิดจะเกรงกลัวอันใด ข้าจะต้องตั้งครรภ์ก่อนพี่หยางให้ได้ ไม่เช่นนั้นส

บทที่ 16 พยานรักยามราตรีมาเยือนท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนผันจากแสงอาทิตย์สาดส่องกำลังเคลื่อนตัวต่ำลงดวงจันทราขึ้นมาแทนที่ส่องประกายงดงามบนท้องฟ้าประดับไปด้วยดาวหลายหมื่นดวงที่รายล้อมเสิ่นเกาหลานเดินจากห้องตนเองหลังจากกินอาหารเย็นเสร็จสิ้นกำลังเดินไปหาเจี่ยฟาง แต่ทว่าระหว่างเดินอยู่เขากลับเหลือบไปเห็นสวี่หยางที่กำลังยืนทอดกายเชยชมดวงจันทราอยู่หน้าห้องของตน"นางจะพึงพอใจหรือไม่นะ! นางช่างเป็นสตรีที่เดาใจยากเหลือเกินหากข้าไปหานางยามนี้คงจะได้รับคำพูดขอบคุณหรือไหมนะ หรือนางจะปาสิ่งที่ข้าให้คืนข้ากัน" เสิ่นเกาหลานพึมพำเท้าข้างขวาอยากเดินไปหาสวี่หยางอยากรู้ด้วยตนเองว่านางชอบสิ่งของที่เขาให้หรือไม่แต่ทว่าเท้าอีกข้างกลับหันไปทางห้องของเจี่ยฟาง เขาช่างใจอยู่พักใหญ่ก่อนจะตัดสินใจก้าวเท้าไปยังห้องของเจี่ยฟางเพราะเขาไม่อยากจะมีอารมณ์โมโหหรือต้องปะทะคารมกับสวี่หยางเจี่ยฟางประโคมผงหอมบนร่างกายแปลงผมอยู่หน้าคันฉ่องจ้องมองความงดงามของตนอย่างชื่นชม ครั้นประตูถูกเปิดเข้ามาจากด้านนอกนางรีบวางแปลงผมลงไว้ลุกขึ้นเดินไปหาเสิ่นเกาหลานด้วยความดีใจ"ท่านพี่มาแล้วหรือเจ้าคะ? ท่านพี่ไม่อยู่เพียงสองคืนเจี่ยฟางเหงาเหล

บทที่ 18 งานเลี้ยงยามสนธยามาเยือนท้องฟ้าก็เริ่มมืดทั่วทั้งเมืองถูกปกคลุมด้วยหมอกสีขาวบาง ที่เรือนถูกบ่าวในเรือนจุดโคมไฟประดับตามระเบียงทางเดินเพื่อเพิ่มแสงสว่างสวี่หยางเตรียมตัวตามคำสั่งของเสิ่นเกาหลานนางเรียกสาวใช้มาคอยปรนนิบัตินางสองคน หนึ่งในสองมีหลีลี่จื่อที่คอยมาช่วยจัดแจงใบหน้าและทรงผม แม้จะกลัวจนสั่นแทบไม่กล้าหายใจแต่ก็ไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหลีลี่จื่อเบาใจที่วันนี้ฮูหยินมิได้มีอารมณ์ร้อนต่อว่า แต่กลับกันวันนี้ฮูหยินกลับเย็นชานิ่งมากกว่าเดิมจนน่ากลัวด้วยซ้ำไป"วันนี้ฮูหยินช่างงดงามเหลือเกินเจ้าค่ะ ในงานเลี้ยงคงไม่มีใครสามารถช่วงชิงรัศมีไปได้แม้เพียงนิด ไม่ว่าผู้ใดมาเทียบเคียงล้วนด้อยรัศมีไปส่วนหนึ่งเป็นแน่ " ในความเงียบสงบหลีลี่จื่อได้เอ่ยขึ้นจนสาวใช้อีกนางรีบดึงแขนให้นางหยุดพูดเพราะกลัวจะไม่ถูกใจฮูหยินจะถูกลงโทษเอาได้แต่ทว่าสวี่หยางเมื่อได้ยินคำเยินยอจากปากของหลีลี่จื่อกลับหัวเราะออกมาอย่างขบขัน"ฮึ ฮึ เจ้าเป็นคนแรกที่เอ่ยกับข้าเช่นนี้ใจกล้าดีเสียจริง เอ้านี่รางวัลของเจ้า " สวี่หยางหยิบเงินให้แก่หลี่ลี่จื่นห้าอีแปะเพื่อเป็นของรางวัลที่หลีลี่จื่อกล้าเอ่ยกับนางเช่นนี้ ก่อนจะล

บทที่ 20 ข่าวดีสายตาของเสิ่นเกาหลานเปลี่ยนไป โอบกอดร่างกายของสวี่หยางรัดแน่นเพื่อไม่ให้นางได้หนี บดจูบนางอีกครั้งอย่างเร้าร้อนทำให้สติของนางไม่อยู่กับเนื้อกับตัวร่างกายอ่อนระทวยไร้ทางขัดขืน มือหนาคืบคานขึ้นมานวดคลึงเนินอกสวยใต้ชุดที่สวมใส่ ความซาบซ่านเริ่มเข้ามาปะทุในร่างกายของสวี่หยาง รถม้าเคลื่อนไปตามทางโดยไม่รู้ว่าด้านในรถม้ากำลังเป็นสนามรบด้านอารมณ์ของเสิ่นเกาหลาน หลังจากมาถึงเรือนเขาอุ้มร่างของสวี่หยางลงจากรถม้าค่ำคืนนี้ที่ยาวนานได้เริ่มขึ้นอีกครั้งส่วนเจี่ยฟางหลังจากที่รถม้าเคลื่อนตัวออกไปนางร่ำไห้เสียใจที่มิได้ไปร่วมงามเลี้ยง ทำให้สาวใช้ในเรือนผ่านมาได้ยินต่างพากันสงสารต่างพากันลือและคิดว่าผู้ที่น่าจะได้ออกงานน่าจะเป็นเจี่ยฟางมากกว่าที่จะเป็นสวี่หยางนั่นอีก เจี่ยฟางนอนไม่หลับเฝ้าเสิ่นเกาหลานกลับมาที่เรือนด้วยหัวใจที่ร้อนรุ่มคิดต่าง ๆ นา ๆ เมื่อเห็นรถม้าเคลื่อนเข้ามานางรีบเดินออกไปเพื่อต้อนรับอยากฟังคำบอกเล่าของเสิ่นเกาหลานว่าพบเจออันใดบ้าง แต่เมื่อนางเดินออกไปกลับเห็นเสิ่นเกาหลานอุ้มสวี่หยางเดินลงรถม้าเข้าไปยังห้องของสวี่หยางไม่นานเทียนในห้องถูกดับลง ใจของเจี่ยฟางเจ็บลึกกำมือ