All Chapters of ถ้าหากคุณต้องการ ฉันเป็นนางเอกให้ก็ได้นะ: Chapter 21 - Chapter 30

เมื่อเพอร์ร่าเปิดประตูห้องเข้ามาแล้วเห็นสภาพบนเตียงที่ไม่ค่อยน่าดูเท่าไหร่ สาวใช้ร่างท้วมก็รีบเดินไปหานายหญิงของเธอในทันใด และเป็นไปอย่างที่คิดเมื่อบนร่างกายของนายหญิงเต็มไปด้วยรอยกุหลาบมากมาย ทั้งบนลำคอและเหนือเนินอกเพอร์ร่าจัดการเรียกสาวใช้มาทำความสะอาดห้องพร้อมกับเปลี่ยนผ้าปูเตียงเพื่อให้อยู่ในสภาพเรียบร้อย เธอใช้ให้สาวใช้สองนางไปจัดการทำความสะอาดร่างกายของนายหญิง ส่วนตัวเองเดินไปเปิดกระเป๋าเสื้อผ้าออกเพื่อตามหาชุดเดรสที่สามารถคลุมปิดจนถึงคอ..“นายหญิงควรรู้สิคะว่าจะต้องออกงาน การสวมใส่ชุดเดรสที่ปิดจนถึงคอไม่เผยส่วนที่งดงามที่สุดของท่านออกมามันจะทำให้คะแนนความนิยมของนายหญิงหายไปนะคะ”เพอร์ร่าบ่นเบาๆ ในขณะที่กำลังสวมชุดเดรสให้ทารีน่า ส่วนทารีน่าเธอกำลังยิ้มอยู่หลังจากที่ท่านมาไคล์ออกไปจากห้องนี้ให้ตายเถอะ เธอเหม่อลอยและเอาแต่ยิ้มราวกับคนบ้า ในใจกำลังเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขที่ไม่รู้จะหาคำใดมาเปรียบเทียบ ไม่ว่าจะพยายามหลอกตัวเองสักกี่ครั้ง สิ่งหนึ่งที่เป็นความจริง คือการที่เธอตกหลุมรักท่านมาไคล์รอบที่ร้อยไม่แน่ใจว่าความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขามันคืออะไรกันแน่ ทารีน่าได้แต่ภาวนาอย่า

“เกมบ้าบออะไรกัน แล้วข้ากำลังทำอะไรอยู่วะเนี่ย”มาไคล์เควี้ยงริบบิ้นในมือลงไปที่พื้น เขาเห็นว่าทารีน่าเป็นผู้ที่หยิบริบบิ้นออกมาจากกล่องเป็นคนแรก เพราะแบบนั้นเขาถึงได้ร่วมลงเล่นเกมนี้ แต่เขาหานางมาค่อนคืนยังไม่เจอแม้เงาของนางเลยไม่ใช่ว่าองค์หญิงโอเรียน่าเล่นสกปรกอย่างนั้นหรือ? เขาถึงได้หาทารีน่าไม่เจอ นางไปซ่อนอยู่ที่ไหนของพระราชวังอันกว้างใหญ่นี้กัน..แล้วเขา..เป็นบ้าอะไรอยู่มาไคล์ยกมือขึ้นมานวดหว่างคิ้วเบาๆ เขาจะมาตามหาสตรีผู้นั้นทำไมกัน? แล้วทำไมถึงจะอยากเจอนางมากขนาดนั้น ในเมื่อนางส่งมอบบ่อเกลือที่เขาต้องการให้แล้วเช่นนั้นเขาก็ไม่มีอะไรจะต้องยุ่งเกี่ยวกับนางอีกด้วยซ้ำ แต่เพราะว่าเมื่อช่วงเย็นเขาเผลอไปมีความสัมพันธ์หวานซึ้งกับนาง ที่ปลายจมูกยังคงได้กลิ่นหอมหวานของทารีน่าอยู่เลยดวงตาที่ฉ่ำวาวและน้ำเสียงที่สั่นเครือของนางมันชวนให้เขารู้สึกอยากจะ..สัมผัสนางอีกสักครั้งไม่ปกติแล้ว เขาในยามนี้กำลังสับสนอยู่..หรือว่าเขาต้องการเงิน โรแกนร่ำรวยมากแต่ทว่าทารอนเองก็ไม่ได้น้อยหน้า เรื่องเงินเขาไม่ได้เดือดร้อนสักนิดเดียวแล้วทำไมถึงอยากจะพบหน้าของนางอีกสักครั้ง ทำไมต้องรู้สึกไม่ชอบใจยามที่

ฮาร์วีจุดซิการ์ในมือก่อนที่เขาจะสูบมันเข้าไปเต็มปอด ริมฝีปากที่เชิดรั้นอย่างเอาแต่ใจของเขาพ่นควันสีขาวจางๆ ออกมาด้วยท่าทางเยือกเย็น รังสีความอำมหิตแผ่ออกมาจากร่างดวงตาดุจพญาเหยี่ยวจ้องมองลงไปด้านล่างซึ่งเป็นสวนที่แสนสวยงามของพระราชวังโอเรียกำลังเล่นสนุกอยู่ และจุดมุ่งหมายของยัยนั่นคงเป็นการหาคู่ให้กับทารีน่าสตรีที่ยินยอมหมอบกราบแทบเท้าเขาเพื่อร้องขอความรัก สตรีที่วิ่งตามเขาอย่างบ้าคลั่งเพราะความรู้สึกที่อัดแน่นในใจ บัดนี้นางกลับหันไปให้ความสนใจคาดินันกาเล็ต ไหนจะดยุคทารอนอีก..ไม่ดีแล้วแบบนี้ เพราะการที่นางไม่เห็นเขาในสายตามันหมายความว่าเวทมนตร์ที่เขาควบคุมนางเอาไว้กำลังเสื่อมลง ทารีน่า โรแกน จะต้องรักเขาสิ ไม่อย่างนั้นเขาจะเป็นองค์รัชทายาทที่ถูกพูดถึงอยู่ตลอดได้อย่างไรกัน ความสามารถของทารีน่าคือการอยู่เหนือกว่าสตรีทุกนางในแวดวงสังคม และเขาจำเป็นที่จะต้องสร้างความนิยมนั้นอยู่เสมอ..ฮาร์วีลูบไล้บนขนนกสีดำสนิทของอีกา ริมฝีปากของเขาปรากฏรอยยิ้มที่แสนเย้ยหยันขึ้นมา“ไปสิอีกาตัวน้อย ไปหาสตรีที่เปล่งประกายที่สุดแล้วย้ำเตือนให้นางรู้ถึงหน้าที่ของตัวเองว่าสิ่งที่นางควรจะมองคือดวงตะวันดวงนี

“นายหญิงไม่ได้กลับมาที่นี่ค่ะท่านเคาน์ มีข้ารับใช้มาแจ้งว่านายหญิงพักอยู่กับท่านดยุคแห่งทารอน”มือของวินเทอร์พลันกำแน่นมากยิ่งขึ้นเมื่อเขาได้ยินคำกล่าวของเพอร์ร่าทารีน่าอยู่กับดยุคแห่งทารอน เหมือนว่าเขาจะช้าไปก้าวหนึ่งเสมอไม่ว่าเมื่อใดก็ตามแต่เขาจะไม่มีทางยอมแพ้ง่ายๆ เหมือนครั้งที่แล้วอีกแน่ วินเทอร์พาตัวเองมาที่เรือนรับรองของทารอน เขาชั่งใจเล็กน้อยก่อนจะเปิดประตูเข้าไปด้านในแน่นอนว่ามันล็อกอยู่ เขาวาดมือไปมาเพื่อคลายกลอนประตูที่ปิดอยู่ และเมื่อประตูห้องนี้เปิดออก เขาก็เห็นใบหน้าของสตรีที่เขาอยากพบเจอนางมากที่สุดทารีน่าที่กำลังนั่งกินชูครีมอยู่ตกใจเล็กน้อยที่ประตูถูกเปิดออกและผู้ที่อยู่เบื้องหลังของประตูมันคือท่านพี่วินเทอร์“ไม่มีใครคอยสอนมารยาทให้ท่านเคาน์รึไง”มาไคล์กล่าวพร้อมกับกอดอกมองหน้าของวินเทอร์ ในขณะที่ทารีน่ายกมือขึ้นมาเพื่อตีเขาเบาๆ“มาร่วมทานน้ำชายามบ่ายด้วยกันสิคะ ข้ากำลังจะกลับหลังจากดื่มน้ำชากับท่านดยุคเสร็จ..”นัยน์ตาของวินเทอร์มีแววกังวลและห่วงใยคละเคล้ากัน เขายื่นมือไปปัดเส้นผมของเธอออกจากตาเพื่อจะได้มองเห็นใบหน้าของทารีน่าชัดๆ ว่าเธอไม่เป็นอะไร“เอาสิ..หากดื่ม

องค์หญิงโอเรียน่าค่อยๆ ปรือตาขึ้นมาเมื่อแสงของดวงตะวันสาดส่องเข้ามาในห้องนอน เธอปรายตามองไปรอบๆ ก็เห็นเหล่าอนุสามีมากมายที่กำลังนอนอยู่รอบๆ เตียงในสภาพเปลือยเปล่าอ่า..ช่างเป็นเช้าที่แสนสดใสซะจริงและเมื่อโอเรียน่ากำลังจะลุกขึ้นจากเตียงก็มีมือมาคว้าแขนของนางเอาไว้“องค์หญิง..จะไปจากกระหม่อมแล้วอย่างนั้นหรือพ่ะย่ะค่ะ”เธอยื่นมือไปสัมผัสเส้นผมที่นุ่มลื่นของบุรุษผู้นั้นเอาไว้ แม้จะจดจำชื่อของเขาไม่ได้ แต่ใบหน้าของเขานั้นถูกใจเธอยิ่งนัก..“ข้ามีงานที่ต้องทำ ที่ข้าลุกออกจากเตียงไม่ได้หมายความว่าข้าจะทอดทิ้งเจ้าสักหน่อย รอข้าอยู่ที่นี่หลังจากทำงานเสร็จแล้วข้าจะกลับมาหาเจ้า”เธอจุมพิตลงไปบนหน้าผากของเขาเพื่อเป็นการกล่าวอำลา ส่วนอนุคนอื่นๆ ยังไม่ตื่น เพราะแบบนั้นโอเรียน่าถึงได้เดินด้วยฝีเท้าที่แผ่วเบาออกมาจากห้องนอนของตัวเอง“องค์หญิงเพคะ เมื่อวานว่าที่พระชายาเสด็จไปบรรทมที่ห้องขององค์รัชทายาท หม่อมฉันจึงเข้าไปในพระราชวังของว่าที่พระชายาอเดเรีย ไม่มีอะไรน่าสงสัยนอกจากบันทึกเล่มนี้..”สาวใช้ส่งสมุดบันทึกเล่มหนาให้กับโอเรียน่า เธอรับมาถือเอาไว้โดยไม่ได้ปิดดูเนื้อหาด้านในเลยแม้แต่น้อย“นำมันไปมอ