29.สามัคคี

“ข้า..ไม่อยากถูกควบคุมจิตใจอีกแล้วค่ะ”

วินเทอร์ยกมือขึ้นมาก่อนที่เขาจะรวบทารีน่าเข้ามาไว้ในอ้อมแขน เขาจุมพิตลงไปบนเรือนผมของเธอเบาๆ

“ในอ้อมกอดของข้าจะไม่มีใครหน้าไหนมาทำร้ายเจ้าได้ทั้งนั้น”

“แต่ข้าไม่อยากเป็นเพียงผู้ที่ต้องเฝ้าระวังอยู่ฝ่ายเดียว ข้าอยากจะโต้กลับไปบ้าง..”

อีกฝ่ายคือองค์รัชทายาทก็จริง แต่เธอไม่ได้กลัวเขาเลยสักนิดเพราะทารีน่ามั่นใจว่าเธอสามารถโค่นเขาลงมาจากหอคอยสูงชันที่เขากำลังนั่งอยู่ได้

“รินา นั่นมันอันตรายมากเลยรู้ไหม ไม่ใช่ว่าข้ากังวลจนเกินเหตุแต่หากว่าเจ้าจะโต้กลับละก็ พี่อยากให้เราวางแผนการอย่างรอบคอบมากกว่านี้”

เธอหลับตาลงช้าๆ

“ได้ค่ะ ข้าจะคิดอย่างรอบคอบในทุกย่างก้าวที่กำลังเดิน แต่ตอนนี้ท่านพี่ช่วยพาข้าไปหาคนผู้หนึ่งก่อนได้ไหมคะ”

วินเทอร์พยักหน้า..

ตอนนี้เขากำลังนั่งอยู่ในห้องรับรองของวิหารศักดิ์สิทธิ์และเบื้องหน้าของเขาคือคาดินันกาเล็ต ชายผู้ที่ทำให้เขารู้สึกพ่ายแพ้ทุกครั้งที่พบเจอ

กับดยุคทารอนเขายังไม่รู้สึกด้อยกว่าเท่ากับคาดินันกาเล็ตเลย อาจจะเพราะว่าทารีน่าและท่านกาเล็ตมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งมากเกินที่เขาเข้าใจ..

เมื่อเห็นสีหน้าของท่านพี่วินเทอร์ไม่ค่อยสู้ดีสักเท่าไหร่เธอก็เอื้อมมือไปจับมือของเขาเอาไว้พร้อมส่งยิ้มให้

“ท่านทารีน่ามาหาข้า..มีเรื่องอะไรอย่างนั้นหรือครับ”

นี่เป็นครั้งแรกที่เราได้เจอกันหลังจากที่กาเล็ตสารภาพความในใจออกไป เพราะอย่างนั้นในใจของเขาก็เลยประหม่ามากทีเดียว แถมท่านทารีน่ายังมากับท่านเคาน์ทรอยอีกต่างหาก

“ข้ารู้สาเหตุที่คาใจมานานแล้วค่ะ ว่าทำไมข้าถึงได้ทอดทิ้งท่านแล้วไปหาองค์รัชทายาท”

“แต่ท่านบอกว่าท่านจำอะไรไม่ได้..”

วินเทอร์มองหน้าทารีน่าในทันทีที่คาดินันกาเล็ตพูดว่าทารีน่า..จำอะไรไม่ได้ เขาคิดเอาไว้แล้วว่าสายตาของเธอมันแปลกไป แต่ไม่คิดว่าทารีน่าจะสูญเสียความทรงจำเพราะว่าเธอยังพูดคุยกับเขาอย่างปกติดีทุกอย่างเลย..

“เมื่อคืนข้าได้พบเจอกับอีกาเวทมนตร์โดยบังเอิญ มันมาหาข้าพร้อมกับเวทมนตร์ควบคุมจิตใจ”

แก้วน้ำชาที่กาเล็ตถืออยู่พลันร่วงหล่นลงไปกระแทกพื้นเสียงดังสนั่น แก้วน้ำชาแตกออกจากกันพร้อมกับกระจายออกไปเต็มพื้น

อีกาตัวนั้นเป็นขององค์รัชทายาทฮาร์วีไม่ผิดแน่ เขาเงยหน้าขึ้นมามองหน้าของทารีน่าด้วยความเจ็บปวด

ในหัวใจเกิดเป็นความยินดีขึ้นมาสายหนึ่ง เพราะนางไม่ได้หมดรักหรือว่าเล่นสนุกกับจิตใจของเขา เพียงแต่ในยามนั้นนางถูกเวทย์สะกดใจต่างหาก

รอยยิ้มที่มุมปากของกาเล็ตมันบ่งบอกได้ดีว่าเขายินดีมากแค่ไหนที่ได้รับรู้ความจริงและนี่คือสิ่งที่ทารีน่าอยากจะมองเห็นมาโดยตลอด

คาดินันกาเล็ตและทารีน่าคนเก่าน่าจะได้มีความสุขมากที่สุดแต่พวกเขากลับถูกพรากความสุขไปเพียงเพื่อให้ตัวละครพระเอกได้มีความสมบูรณ์แบบมากยิ่งขึ้น

“ท่านทารีน่าโปรดวางใจเพราะว่าข้าจะร่ายเวทย์เอาไว้บนร่างกายของท่านเพื่อปกป้องการถูกควบคุมจิตใจ..”

“ข้ามาที่นี่เพราะสิ่งนั้นแหละค่ะ อีกอย่างข้าต้องการแก้แค้นคนผู้นั้นที่ทำให้ข้าเป็นตัวตลกของชนชั้นสูงที่นี่”

คาดินันกาเล็ตเดินเข้ามาหาเธอก่อนที่เขาจะคุกเข่าลงเบื้องหน้าของทารีน่า เขาจับมือเธอขึ้นมาแล้วจุมพิตลงไปบนหลังฝ่ามือเบาๆ

“ข้าจะช่วยท่านเองครับ เรื่องใดก็ตามที่เป็นความสุขของท่าน กาเล็ตผู้นี้ยินดีที่จะทำ”

เมื่อวินเทอร์เห็นเช่นนั้น เขาก็โอบเอวของทารีน่าเอาไว้

เขาเองก็ไม่คิดยอมแพ้กาเล็ตหรอกนะเรื่องนี้เขาเองก็จะช่วยทารีน่าอย่างสุดกำลังเหมือนกัน

“ข้าเองก็จะช่วยเจ้าด้วย..ข้าขอสาบานด้วยเกียรติแห่งทรอย”

วินเทอร์พรมจูบลงไปบนใบหน้าของเธอ และการกระทำแบบนั้นของเขามันทำให้กาเล็ตหรี่ตามองด้วยความไม่พอใจ

กาเล็ตลุกขึ้นมานั่งข้างๆ ทารีน่าอีกฝั่งเขาเอนใบหน้าซบลงบนไหล่ของทารีน่า

“ในเมื่อเรื่องเป็นเช่นนี้เราก็สามารถกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้แล้วสิครับ..คราวนี้ให้ข้าเป็นฝ่ายไปหาท่านทารีน่าบ้างได้ไหม”

ทะ..ทำตัวไม่ถูกแฮะ พอได้รับความรักอันมากล้นจากบุรุษทั้งสองคนนี่พร้อมๆ กันมันทำให้เธอ..สับสนนิดหน่อย

แต่เธอไม่สามารถทอดทิ้งหรือว่าปฏิเสธท่านพี่วินเทอร์ได้ เขาดีเกินกว่าจะเจ็บปวดเพราะเธอ ส่วนท่านกาเล็ต..เขารักกับทารีน่ามาดีๆ อยู่แล้ว และเขาน่าสงสารมากๆ เลยทีเดียว

ในเมื่อเลือกใครไม่ได้ก็อยู่กันไปทั้งแบบนี้แหละ เธอจะเริ่มแก้แค้นและเอาคืนองค์รัชทายาทเอง แต่ก่อนหน้านั้นทารีน่าคิดว่าเธอต้องรู้สาเหตุให้ได้ว่าทำไมอเดเรียถึงหวาดกลัวท่านมาไคล์นัก สาเหตุที่นางอยากย้ายร่าง เป็นเพราะท่านมาไคล์รึเปล่า?

ทารีน่ากำลังใช้ความคิดแต่กาเล็ตกลับพรมจูบไปที่ซอกคอขาวเนียนของเธอ เขาขบเม้มเบาๆ เพื่อสร้างรอยกุหลาบเล็กๆ เอาไว้บนผิวกายที่ขาวเนียน

“ท่านทารีน่าไม่มีธุระที่ไหนแล้วใช่ไหมครับ..”

เขาจับมือของเธอไปสัมผัสส่วนกึ่งกลางร่างกายของเขาที่มันตื่นตัวขึ้นมาจนเห็นเป็นท่อนลำภายใต้กางเกง ทารีน่าตกใจจนเผลอหันหน้าไปมองอีกทาง ซึ่งอีกทางที่เธอกำลังมองอยู่นั้นมันคือใบหน้าของท่านพี่วินเทอร์

“เจ้าสนใจเขามากเกินไปจนข้ารู้สึกเจ็บปวดไปหมดแล้วรินา..พี่เองก็ต้องการเจ้าไม่แพ้เขาหรอกนะ หันมาสนใจพี่บ้างสิครับ”

มือของวินเทอร์กอบกุมใบหน้างามเอาไว้ก่อนที่เขาจะจุมพิตลงมาบนกลีบปากอวบอิ่มคู่สวย

ที่นี่คือห้องรับรองในวิหารศักดิ์สิทธิ์ที่อาจจะมีคนเข้ามาได้ตลอด นี่พวกเขาทั้งสองคนเสียสติไปแล้วรึไงกัน

“อื้อ”

เธอร้องประท้วงในลำคอเมื่อท่านพี่วินเทอร์ทาบทับริมฝีปากลงมา

ส่วนกาเล็ต เหมือนกับว่าเขาจะมองเห็นถึงความกังวลในสายตาของทารีน่า เขาดีดนิ้วเบาๆ บรรยากาศรอบๆ ก็พลันเปลี่ยนแปลงไป ที่นี่ไม่ใช่ห้องรับรองอีกแล้วแต่มันคือห้องนอนของเขา และเราไม่ได้นั่งอยู่บนโซฟาแต่นั่งอยู่บนเตียง

เธอไม่รู้มาก่อนว่าพลังเวทย์ของท่านกาเล็ตจะแข็งแกร่งมากขนาดนี้

เชือกที่มัดชุดเดรสของทารีน่าพลันถูกดึงออก ครั้งแรกที่พบหน้าวินเทอร์ยังรู้สึกไม่ชอบใจสักเท่าไหร่ที่คาดินันกาเล็ตแสดงความรักต่อทารีน่ามากมายขนาดนั้น แต่ตอนนี้พวกเขาทั้งสองคนกลับสามัคคีกันในการถอดชุดเดรสแสนหรูหราของทารีน่าออกจากร่างกายของเธอ