Semua Bab Bad Love ขุนเขา คนเถื่อน: Bab 11 - Bab 20

วันงานแต่ง•••เป็นงานแต่งเล็กๆตามที่ฉันเคยขอแม่ของพี่ขุนเขาเอาไว้ งานแต่งก็เหมือนกับงานผูกข้อไม้ข้อมือสำหรับคนทางภาคอีสาน ไม่ได้ใส่ชุดที่มันหรูหรา ไม่เชิญคนมามากมาย ไม่จัดงานใหญ่โตงานแต่งของฉันกับพี่ขุนเขาจัดขึ้นที่บ้าน ซึ่งเป็นบ้านที่พ่อกับแม่ของพี่ขุนเขาซื้อไว้ให้เราสองคน ท่านใจดีมากกว่าที่ฉันคิดเอาไว้จริงๆส่วนแขกที่มาในงาน เชื่อมั้ยว่ามีแค่คนในครอบครัว แต่ไม่มีคนใจครอบครัวฉันมาร่วม เพราะมันเป็นสิ่งที่ฉันขอคุณแม่ของพี่ขุนเขาเอาไว้ ท่านไม่ขัดอะไร เพราะท่านคิดว่าฉันท้องอยู่คงไม่อยากเจอผู้คนมากมาย ส่วนเรื่องคนในครอบครัวของฉัน ฉันบอกไปว่าทางบ้านรับไม่ได้ที่ฉันท้องก่อนแต่งและแน่นอนว่างานแต่ง หรืองานผูกข้อมือของฉันกับพี่ขุนเขาในครั้งนี้ ต้องมีเจ้แอมมาด้วยอย่างแน่นอน และแน่นอนว่าสีหน้าของเจ้ตอนนี้คือมองฉันทั้งตกใจปนสงสัย สีหน้าและแววตาเต็มไปด้วยคำถามเต็มไปหมดหลังจากจบพิธีแต่งงานที่เรียบง่ายแล้ว ก็ต่างคุยกัน เรื่องลูก เรื่องเรียนของฉัน ฉันต้องย้ายมาเรียนที่นี่ ฉันยังคงรู้สึกละอ่ายแก่ใจตัวเองตลอดเวลา....พอได้จังหวะ ไม่มีใครอยู่ เจ้แอมก็รีบดึงฉันเข้ามุมๆที่ลับตาคน แล้วก็ยิงคำถามๆฉันทันที

"ขอตัวนะคะ"พูดจบฉันก็เปิดประตูเข้าห้องของตัวเองทันที เพราะไม่ยากจะพูดหรือเถียงอะไร เพราะฉันรู้แค่มองผ่านๆก็รู้ว่าเธอคงไม่ใช่คนที่น่าคุยด้วยสักเท่าไหร่ ฉันไม่ต้องการจะมีปัญหา เพราะอีกไม่นานฉันก็จะไปจากชีวิตของเขาสองคนวันนี้ทั้งวันหลังจากที่ฉันมีปากเสียงกับผู้หญิงที่ชื่อเส้นด้าย ฉันก็ไม่ออกไปจากห้องอีกเลยจนกลางดึก จู่ๆ เสียงเคาะประตูห้องนอนของฉันมันก็ดังขึ้นถี่ๆ ตามมาด้วยเสียงเรียกชื่อฉัน ราวกับว่าบ้านไฟไหม้ต้องรีบขนของออกจากบ้านอย่างงั้นแหละปัง ปัง ปัง!"เปิดประตู วีนัส!!"ฉันงัวเงียตื่นขึ้นมา ก่อนจะลุกขึ้นเดินสะลึมสะลือไปเปิดประตูให้กับคนที่เคาะห้องแกร็ก~ ประตูห้องถูกฉันเปิดออก พร้อมกับไฟภายในห้องที่เปิดสว่าง แต่ไม่ใช่ฉันที่เปิดไฟ เป็นคนที่เคาะห้องต่างหากที่กดเปิดสวิตช์ไฟสายตาฉันค่อยๆปรับโฟกัสกับแสงไฟจ้าที่มันกระทบตาอยู่ตอนนี้ หลังจากที่สายตาเริ่มชินกับแสงไฟภายในห้องแล้ว ฉันก็เพ่งมองคนตรงหน้า"มะ มีอะไรรึเปล่าคะ ?" ฉันขมวดคิ้วมองพี่เส้นด้าย กับพี่ขุนเขาอย่างแปลกใจไม่รู้จะมาเคาะห้องฉันทำไม ดึกดื่นป่านนี้ พี่ขุนเขามองหน้าฉันเหมือนว่าฉันทำอะไรผิดมาอย่างงั้นแหละ"ขุนเขาด้ายว่า...."

พี่ขุนเขาสั่งเสียงแข็ง ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นตามที่เขาบอก ไอ้ท่อนเอ็นของเขายัวคงคาอยู่ใรน้องสาวของฉันโดยที่เขาไม่ได้ขยับพอลืมตาขึ้นมาฉันก็เห็นใบหน้าของพี่ขุนเขาที่กำลังจ้องมองฉันอยู่ เหมือนเขาอยากจะถามอะไรฉันสักอย่าง“มีอะไรจะพูดมั้ย ?” พี่ขุนเขาเลิกคิ้วถาม“นะ หนูเจ็บเอาออกได้มั้ย”พี่ขุนเขายอมเอาท่อนเอ็นอย่างว่าง่าย ฉันรู้สึกใจชื้นขึ้นมาทันทีที่ที่ขุนเขายอมทำตามคำขอร้องจากฉัน พอพี่ขุนเขาออกไปจากตัวของฉันแล้ว ฉันรีบดึงผ้าห่มมาปิดร่างกายของตัวเองเอาไว้ทันที“ใส่เสื้อผ้า ฉันจะพาเธอไปโรงพยาบาล” พี่ขุนเขาลุกขึ้นโดยไม่คิดที่จะอายฉันเลยสักนิด ก็ตอนนี้ร่างกายเขาเปลือยเปล่า พอเห็นแบบนี้ฉันหันหน้าหนีแทบไม่ทัน“ไปทำไมคะ” ฉันถามออกไปโดยที่ไม่หันไปมองหน้าพี่ขุนเขาทำไมถึงต้องไปโรงพยาบาลกัน ระ หรือว่าพี่ขุนเขาจะรู้เรื่องแม่แล้ว ไม่ๆสิ หรือว่าพี่ขุนเขาจะรู้ว่าฉันไม่ได้ท้อง แต่ก็ไม่น่าใช่ ทั้งสองอย่าง“ถ้าเธอไม่ลุกขึ้นใส่เสื้อผ้า ฉันจะเอาเธอจริงๆนะวีนัส !!”สิ้นสุดคำพูดของพี่ขุนเขาฉันก็รีบลุกขึ้นใส่เสื้อผ้าทันที โดยไม่สนใจเลยว่าตัวเองไม่มีเสื้อผ้าอยู่บนร่างกายสักชิ้น เพราะฉันกลัวโดนแบบเมื่อกี้มากกว่า ฉ

จู่ๆ พี่ขุนเขาก็ลุกขึ้นเดินตรงมาหาฉัน ฉันได้แต่นั่งตัวแข็งทื่อไม่กล้าขยับ อยากจะวิ่งหนี แต่ก็วิ่งหนีไม่ได้ เพราะฉันตกลงกับเขาไปแล้ว ว่าจะยอมทำตามข้อเสนอของพี่ขุนเขา“เหมือนเธอจะไม่ได้ยินที่ฉันพูดนะวีนัส....” พี่ขุนเขาพูดพลางนั่งลงข้างๆ ฉัน“อะ....” ฉันสะดุ้งตัวเล็กน้อย เพราะจู่ๆ พี่ขุนเขาก็เอามือมาคว้าเอวของฉันก่อนจะออกแรงดึงเอวของฉันเข้าไปหาตัวเองแรงๆ“อยากให้ฉันมากระซิบใกล้ๆ ก็ไม่บอก”“.....”“แก้ผ้าสิ ฉันจะเอาเธอสาวน้อย...” พี่ขุนเขาก้มหน้าลงมากระซิบตรงใบหูของฉัน น้ำเสียงแบบนี้ ทำเอาใจฉันเต้นรัวเพราะความกลัว แถมขนยังลุกซู่ไปทั้งตัวฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้น และค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าออก ส่วนพี่ขุนเขาก็เอาแต่จ้องมองฉันตาไม่กะพริบ ทั้งที่ฉันเคยโป๊ ไม่ใส่เสื้อผ้าต่อหน้าพี่ขุนเขามาแล้ว แต่มันก็ไม่เคยจะชินเลยสักครั้ง“เธอรู้มั้ยว่าร่างกายเธอมันทำให้อารมณ์ของฉันมันพลุ่งพล่านขนาดไหน...” หลังจากที่ฉันปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกจนหมด พี่ขุนเขาก็พูดขึ้น พร้อมกับคว้าตัวฉันให้นั่งลงไปบนตักแกร่งของเขา“อะ มะ มันจั๊กจี้นะคะ...” ฉันพูดท้วง เมื่อพี่ขุนเขากำลังลากไล่เรียวลิ้นสากไปมาบนแผ่นหลังของฉัน มั

@โรงพยาบาลฉันเดินขึ้นตึกมาอย่างทุลักทุเล เพราะมันรู้สึกเจ็บแสบตรงน้องสาวตัวเองเอามากๆ ยิ่งเดินมันยิ่งเสียดสีกัน ทำเอาฉันน้ำตาคลอเลยกว่าจะเดินมาถึงห้องที่แม่นอนพักฟื้นอยู่“วีนัส แม่ถามหาใหญ่เลยทำไมเพิ่งมา” ป้านิ่มพูดท้วงขึ้นเมื่อเห็นว่าฉันเดินเข้าไปในห้อง“หนูไปจัดการเรื่องเรียนมาน่ะป้า แล้วนี่แม่หลับไปนานหรือยังคะ”“เพิ่งหลับไปเมื่อกี้หมอให้ยา เห็นบ่นว่าปวดหัวนอนไม่หลับ”“แม่จะได้ผ่าตัดอีกครั้งจริงๆหรอป้า หนูไม่อยากให้แม่เจ็บ....”หยดน้ำใสๆ ค่อยๆ ไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้างเมื่อหันมองไปยังร่างของแม่ที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียงผู้ป่วย ฉันรู้ว่าหลังจากการผ่าตัดเมื่อแม่ฟื้นขึ้นมาแม่จะเจ็บขนาดไหน แต่เมื่อฉันถามแม่จะตอบว่าไม่เจ็บตลอด“วีนัสเอ้ย ไหวมั้ยลูกป้าว่าถอยออกมา....”“ถ้าถอยหนูก็ติดคุก แค่ติดคุกไม่เท่าไหร่ ยังจะไม่มีเงินมาจ่ายค่ารักษาแม่อีก หนูยอมป้าเพื่อแม่หนูยอม”“....” ป่านิ่มถอนหายใจออกมาเบาๆ พลางเอามือมาลูบหัวฉันเบาๆ“ไม่ต้องห่วงนะป้า ลูกชายเขารู้แล้วว่าหนูไม่ได้ท้อง เขาจะช่วยแม่ แต่หนูคงต้องอยู่ที่นี่จนกว่าจะเรียนจบ”ฉันคุยกับป้านิ่มประมาณชั่วโมงกว่าก่อนจะขอตัวกลับบ้าน เพราะมันด