All Chapters of ภูริทัต ภัตธารา : Chapter 1 - Chapter 10

“พี่แมนนนนนน” เสียงเจื้อยแจ้วของน้องชายดังมาให้ได้ยินแต่ไกล ชายวัยสามสิบที่กำลังจะปิดตางีบบนโซฟาก็ต้องตื่นขึ้นมาเพื่อกล่าวทักทายอีกฝ่าย“จะมาทำไมไม่โทรบอกกันก่อน พี่จะได้เตรียมกับข้าวไว้ให้” แมนพยุงตัวเองให้ลุกนั่งและอ้าแขนรับกอดจากน้องชายแสนขี้อ้อน“หมี่มาขนของน่ะ” คิ้วเข้มของผู้เป็นพี่ขมวดเข้าหากันทันทีเมื่อได้ยินประโยคนี้จากคนตรงหน้า ทว่าไม่ทันจะได้เอ่ยปากถามอะไรออกไป แฟนหนุ่มของหมี่ก็เดินเข้าบ้านมาพอดี“พี่แมนสวัสดีครับ” อิน เจ้าของชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง หน้าตาหล่อเหลาแถมยังมาจากครอบครัวฐานะร่ำรวย บุคคลที่แมนไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้มาเป็นน้องเขย กำลังยกมือไหว้เขาอยู่ตอนนี้“สวัสดีครับ อินขับรถมาเหนื่อย ๆ เข้ามานั่งก่อน” ชายหนุ่มรับไหว้อีกฝ่ายและเชื้อเชิญเข้าบ้าน ไม่ว่าจะเจอกันกี่ครั้ง อินก็ดูสุขุมและพึ่งพาได้เสมอเลย เขาดีใจที่น้องชายได้เจอคนรักที่ดี“ว่าแต่เมื่อกี้ หมี่บอกว่าจะมาขนของอะไรนะ” ทว่าสมองของเขายังไม่ลืมเรื่องที่ยังสงสัยค้างคาใจในก่อนหน้านี้ เลยถามน้องชายออกไปตามตรง ซึ่งแน่นอนว่าอีกฝ่ายก็ตอบกลับมาตามตรงเช่นกัน“หมี่จะมาขนของไปอยู่บ้านอินน่ะ” จากที่คิ้วของแมนขมวดเข้าหากันเป

“เฮ้อ” เสียงถอนหายใจของแมนดังขึ้นอีกครั้ง หลายวันมานี้เขาถอนหายใจบ่อยมากจนรู้สึกหดหู่และไม่กะปรี้กะเปร่าเอาเสียเลย ซึ่งตอนนี้เขากำลังนั่งรอรถไฟฟ้าขบวนหนึ่งมาถึงสถานีความจริงแล้วชายวัยทำงานมีรถส่วนตัวอยู่แล้วและปกติเขาก็ดูแลตรวจเช็กสภาพรถอย่างดีเป็นประจำ แน่นอนว่ารถไม่มีปัญหาหรือเสียหายเลยสักครั้ง จนกระทั่งเมื่อไม่กี่วันก่อน จู่ ๆ รถของเขาก็ดันมาเสียซะงั้น เขาเลยต้องมาใช้บริการรถไฟฟ้าอย่างทุกวันนี้แมนสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาวธรรมดา กางเกงสแล็กสีดำทรงหลวมเล็กน้อยพร้อมรองเท้าหนังคู่ใจตามประสาชายวัยทำงาน เขานั่งบนเก้าอี้ตัวเก่าตัวเดิม ในเวลาเดิม ถือกระเป๋าสัมภาระใบเดิมรอขึ้นรถไฟขบวนเดิมเพื่อไปทำงานเดิม ๆ แค่คิดแล้วก็รู้สึกหดหู่ใจตอนนั้นเองที่สมองเจ้ากรรมดันถึงเรื่องของน้องชายที่ได้มีคนรักแสนดีและไม่ได้มีชีวิตจืดชืดแบบเขา วินาทีนั้นแมนก็นึกอยากจะมีความรักเหมือนอย่างใครเขาบ้าง ชายวัยสามสิบเหม่อมองรางรถไฟตรงหน้าและคิดมโนถึงเรื่องความรักใคร่ไปต่าง ๆ นานาแฟนสาวของเขาจะหน้าตาแบบไหนนะ จะน่ารักหรือเปล่าหรือจะเป็นแฟนหนุ่มกันนะ ถ้าหากเขามีแฟนหนุ่มก็คิดไม่ตกเลยว่าอีกฝ่ายจะตัวเล็กตัวน้อยหรือรูปร่า

“อรุณสวัสดิ์ครับ” แมนเอ่ยทักทายกวางทันทีที่มาถึงแผนก เขารู้สึกว่าการเดินทางมาทำงานในช่วงนี้ เริ่มกลับมามีความสุขและทำให้เขาร่าเริงสดใสอีกครั้งอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน“สวัสดีค่ะพี่แมน” น้ำเสียงหวานขานรับพร้อมใบหน้ามนที่คลี่ยิ้มกว้างมาให้ทำเอาแมนมีแรงใจในการทำงานขึ้นมาเลยเขาวางกระเป๋าเอกสารไว้บนโต๊ะและนั่งลงเปิดคอมพิวเตอร์ ก่อนจะเห็นว่าอีกฝ่ายก็ทำเช่นเดียวกัน ซึ่งแน่นอนว่าเป็นเพราะทั้งคู่ต้องเรียนรู้งานด้วยกันเลยทำให้ตอนนี้พวกเขาต้องนั่งทำงานใกล้กัน เรียกได้ว่าโต๊ะทำงานติดกันเลยมากกว่า“ช่วงนี้ไม่เห็นไปขึ้นรถไฟเลย พี่กะว่าจะทักทายสักหน่อย” แมนที่อยากสนิทกับอีกฝ่ายมากขึ้นก็ชวนคุยด้วยใจตุ้ม ๆ ต่อม ๆ“ปกติแล้วกวางไม่ขึ้นรถไฟค่ะพี่แมนแต่วันนั้นรถเสีย แถมยังไม่มีรถแท็กซี่คันไหนจอดรับอีก กวางเลยต้องไปใช้บริการรถไฟค่ะ” หญิงสาวตอบกลับมาพร้อมยิ้มแห้งหน่อย ๆ ราวกับว่าเธอรู้สึกปลงในความโชคร้ายของตัวเองแล้ว“วันนั้นรถพี่ก็เสียเหมือนกัน เซ็งมาก พี่ไม่ชอบขึ้นรถไฟฟ้าที่คนอัดแน่นกันเป็นปลากระป๋องแบบนั้นเลยครับ” ชายวัยสามสิบก็พูดต่อด้วยสีหน้าเหนื่อยใจ“แย่เลยค่ะ ว่าแต่รถซ่อมได้ไหมคะ”“ตอนนี้ยังซ่อมอยู

 “พี่ใกล้ถึงแล้วนะครับ” เสียงแมนพูดบอกคนในสาย ตอนนี้เขากำลังขับรถมุ่งหน้าไปรับกวางที่บ้านเพื่อเข้าบริษัทพร้อมกันและกำลังโทรบอกให้อีกฝ่ายได้รับรู้“ค่ะ เดี๋ยวกวางออกไปรอด้านนอกเลยนะคะ” ได้ยินเสียงหวานตอบรับมาจากปลายสาย แมนก็รู้สึกชื่นใจก่อนกดวางตั้งแต่เมื่อวานที่เขาได้เบอร์โทรศัพท์ของอีกฝ่ายมา ชายหนุ่มก็รู้สึกตื่นเต้นมากจนนอนไม่หลับทั้งคืน ทำได้แค่พลิกตัวไปมาและจ้องมองเลขสิบหลักที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอพลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แถมเช้าวันนี้ยังได้มีโอกาสโทรหาอีกฝ่ายด้วย ไม่คิดไม่ฝันเลยว่าสวรรค์จะเป็นใจให้เขาขนาดนี้ เรียกได้ว่าเป็นอะไรที่เกิดคาดมากสำหรับแมน และแล้วตอนนี้รถเก๋งของชายหนุ่มก็จอดเทียบริมรั้วบ้านของกวางเรียบร้อย“พี่แมนคะ นี่ขนมค่ะ” ทันทีที่หญิงสาวขึ้นมาบนรถ เธอก็ยื่นขนมมาให้เขาและนั่นสร้างความประทับใจให้แมนเป็นอย่างมาก“ของพี่เหรอครับ” น้ำเสียงที่ตอบกลับไปดูเหมือนจะไม่ค่อยมั่นใจนักและออกรถเพื่อมุ่งหน้าไปยังบริษัททันที ทว่าเมื่อได้ยินคำยืนยันจากเจ้าของขนม แมนก็ยิ้มร่าออกมาอย่างห้าไม่อยู่

 “มื้อเที่ยงนี้อิ่มอร่อยมากค่ะ ขอบคุณนะคะ” กวางเอ่ยขึ้นขณะที่กำลังอยู่ในลิฟต์เพื่อกลับขึ้นไปทำงาน“ด้วยความยินดีครับ” แมนเองก็รู้สึกเช่นเดียวกัน ปกติเขามักจะกินข้าวคนเดียวจนชินไปแล้วแต่การได้กินข้าวกับใครบางคนทำให้อาหารมื้อนั้นอร่อยขึ้นเป็นเท่าตัว ก่อนที่ความรู้สึกนั้นจะหยุดชะงักลงเพราะคำทักทายจากคุณเลขาสาว“อ๊ะ! ตายจริง ทั้งสองคนกลับเข้าบริษัทมาพร้อมกันแบบนี้ ไม่ทราบว่าแอบไปทานข้าวด้วยกันมาหรือเปล่าคะเนี่ย”“ผมไม่แน่ใจว่าอะไรทำให้คุณแยมคิดแบบนั้น ทำไมพวกเราต้องแอบไปทานข้าวกันด้วยครับ” นี่สินะที่เขาเรียกว่าตัวขัดอารมณ์ คิ้วของแมนย่นเข้าหากันทันทีเพราะไม่เข้าใจหญิงสาวตรงหน้า“แหม คุณแมนอย่าคิดมากสิคะ แยมแค่พูดเล่นเองค่ะ” เสียงแหลมของคุณเลขาที่พูดอธิบายออกมาไม่ได้ช่วยให้เหตุการณ์นี้ดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย“ผมกับน้องกวางไปกินข้าวด้วยกันจริง ๆ ครับ ผมไปร้านนี้เพราะเห็นว่าเป็นร้านอาหารเปิดใหม่และดูน่าอร่อย ว่าง ๆ คุณแยมก็ลองชวนเพื่อนร่วมงานไปเปิดหูเปิดตาดูบ้างนะครับ” ไม่ว่า