บทที่ 2 โชคชะตานำพา (2/3)

“อรุณสวัสดิ์ครับ” แมนเอ่ยทักทายกวางทันทีที่มาถึงแผนก เขารู้สึกว่าการเดินทางมาทำงานในช่วงนี้ เริ่มกลับมามีความสุขและทำให้เขาร่าเริงสดใสอีกครั้งอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“สวัสดีค่ะพี่แมน” น้ำเสียงหวานขานรับพร้อมใบหน้ามนที่คลี่ยิ้มกว้างมาให้ทำเอาแมนมีแรงใจในการทำงานขึ้นมาเลย

เขาวางกระเป๋าเอกสารไว้บนโต๊ะและนั่งลงเปิดคอมพิวเตอร์ ก่อนจะเห็นว่าอีกฝ่ายก็ทำเช่นเดียวกัน ซึ่งแน่นอนว่าเป็นเพราะทั้งคู่ต้องเรียนรู้งานด้วยกันเลยทำให้ตอนนี้พวกเขาต้องนั่งทำงานใกล้กัน เรียกได้ว่าโต๊ะทำงานติดกันเลยมากกว่า

“ช่วงนี้ไม่เห็นไปขึ้นรถไฟเลย พี่กะว่าจะทักทายสักหน่อย” แมนที่อยากสนิทกับอีกฝ่ายมากขึ้นก็ชวนคุยด้วยใจตุ้ม ๆ ต่อม ๆ

“ปกติแล้วกวางไม่ขึ้นรถไฟค่ะพี่แมนแต่วันนั้นรถเสีย แถมยังไม่มีรถแท็กซี่คันไหนจอดรับอีก กวางเลยต้องไปใช้บริการรถไฟค่ะ” หญิงสาวตอบกลับมาพร้อมยิ้มแห้งหน่อย ๆ ราวกับว่าเธอรู้สึกปลงในความโชคร้ายของตัวเองแล้ว

“วันนั้นรถพี่ก็เสียเหมือนกัน เซ็งมาก พี่ไม่ชอบขึ้นรถไฟฟ้าที่คนอัดแน่นกันเป็นปลากระป๋องแบบนั้นเลยครับ” ชายวัยสามสิบก็พูดต่อด้วยสีหน้าเหนื่อยใจ

“แย่เลยค่ะ ว่าแต่รถซ่อมได้ไหมคะ”

“ตอนนี้ยังซ่อมอยู่ที่อู่ครับแต่คิดว่าอีกไม่กี่วันก็คงจะกลับมาใช้งานได้แล้วล่ะ” แมนตอบพลางลอบมองอีกฝ่าย วันนี้หญิงสาวใส่เสื้อเชิ้ตสีครีมและถักเปียสวย พร้อมมีริบบิ้นสีเหลืองอ่อนมัดผมไว้ ยิ่งมองยิ่งรู้สึกว่าความน่ารักของอีกฝ่ายกำลังจะทำให้เขาเป็นลม

“น้องกวางคะ! รบกวนมาทางนี้หน่อยค่ะ!” หนึ่งในพนักงานร่วมแผนกตะโกนเรียกหญิงสาวเสียงดัง

“ค่ะ! กวางไปก่อนนะคะพี่แมน” กวางเลยหันมาบอกแมนเพื่อขอตัวไปทำงาน ซึ่งแน่นอนว่าเขาก็พร้อมส่งกำลังใจไปให้

“ครับ สู้ ๆ นะ” ก่อนจะนั่งมองเธอเดินจากไป

“คนอะไรทั้งน่ารักแถมยังเรียบร้อยอีกต่างหาก เอาวะแมน! ลองจีบดูสักตั้ง!” เมื่อตัดสินใจได้แบบนั้น มือแกร่งก็พิมพ์ค้นหาข้อมูลบางอย่างในคอมพิวเตอร์ทันที โดยหัวข้อที่พิมพ์คือ

‘วิธีการจีบสาววัยทำงาน’

ข้อมูลมากมายก็แสดงผลขึ้นมาอย่างละลานตาจนคนอ่านสับสนมึนงงไปหมด บางหัวข้อก็ช่างไร้สาระเกินกว่าที่จะกดเข้าไปเยี่ยมชม ขณะที่บางหัวข้อก็ดูจริงจังเกินกว่าที่แมนจะเข้าใจ

“อะไรวะเนี่ย” น้ำเสียงของชายหนุ่มเริ่มฟังดูสิ้นหวัง

“เออ อันนี้น่าจะใช้ได้ ไหนลองอ่านดูสิ” ก่อนจะเจอกับเว็บไซต์ที่น่าจะตรงตามความต้องการและเป็นไปได้มากที่สุด สายตาคมของแมนไล่เรียงอ่านไปทีละบรรทัดจนมาสะดุดกับหัวข้อแรก

“หากอยากเริ่มต้นเข้าหาใครสักคนให้ยิ้มบ่อย ๆ” อ่านจบ แมนก็ขมวดคิ้วเข้มเป็นปมทันทีพลางหันซ้ายหันขวามองรอบข้าง เมื่อเห็นว่าไม่มีใคร เขาก็มองเงาตัวเองที่สะท้อนอยู่บนหน้าจอคอม

“ยิ้มยังไงล่ะเนี่ย” ก่อนจะค่อย ๆ เกร็งปากเพื่อสร้างรอยยิ้มอันน่าจดจำ ทว่ายิ่งทำยิ่งเหมือนคนเป็นโรคกล้ามเนื้อใบหน้ากระตุก ไม่ได้มีความน่าเข้าหาแม้แต่น้อย

“ทำไมเวลาตั้งใจยิ้ม หน้าตาถึงได้ตลกแบบนี้” เมื่อลองทำตามวิธีของข้อแรกแล้วไม่เป็นที่น่าประทับใจก็ขอลองอ่านต่ออีกนิด แล้วก็พบว่าเนื้อหาหลังจากนั้นเพียงแค่ขยายความหัวข้อการยิ้ม

“ข้อต่อไปล่ะ” แมนเลยรูดไถนิ้วเพื่อเลื่อนอ่านเนื้อหาข้อใหม่ จนกระทั่งสายตาได้เหลือบไปเห็นคำว่า...

“เสนอตัว? อะไรคือการเสนอตัว” ชายวัยทำงานเริ่มลูบคางครุ่นคิด เขาเอนหลังพิงพนักเก้าอี้และเลื่อนอ่านคำอธิบาย

“พยายามเข้าไปอยู่ในจุดที่เขาหรือเธอมองเห็นคุณได้บ่อย ๆ คอยช่วยเหลือเวลาเขาหรือเธอต้องการ” อ่านจบรอยยิ้มเล็กก็ผุดขึ้น

“โอเค ไว้มาลองกัน” ทว่าตอนนี้เขาต้องเริ่มทำงานได้แล้ว

แมนหยิบเอกสารและชิ้นงานที่ได้รับมอบหมายของวันนี้ขึ้นมาพิจารณาพร้อมวางแผนการทำงาน ระหว่างนั้นก็คอยสอดส่องสายตามองหาหญิงสาวอย่างกวางไปด้วย

เขาจัดการงานหลากหลายชิ้นไปได้ด้วยดีเรื่อย ๆ ตามความรู้และประสบการณ์ที่สั่งสมมา จนกระทั่งมาเจองานชิ้นนี้ เห็นทีเขาคงต้องไปติดต่อประสานงานกับพนักงานในแผนกอื่นด้วย

ชายหนุ่มลุกขึ้นออกจากโต๊ะพร้อมหยิบแฟ้มเอกสารที่จำเป็นติดตัวไปด้วยเผื่ออีกฝ่ายต้องการสอบถามข้อมูลเพิ่มเติม ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังแผนกนั้นซึ่งอยู่ถัดจากชั้นของแมนลงไปสองชั้น

บริษัทที่ใหญ่โตขนาดนี้ย่อมมีทั้งลิฟต์และบันไดไว้บริการพนักงาน ในส่วนของบันไดจะมีห้องพักเล็ก ๆ อยู่ตรงชั้นพักเพื่อให้ทุกคนได้มาผ่อนคลายความเครียด ซึ่งแน่นอนว่าแมนเลือกใช้ลิฟต์ ใครจะเอาเวลาไปเดินขึ้นลงบันไดถึงสองชั้นกันล่ะ

เมื่อเดินทางมาถึงแผนกที่เป็นเป้าหมายแล้ว ขายาวของแมนก็ตรงไปยังโต๊ะพนักงานที่ต้องการติดต่อด้วย เมื่อทั้งคู่ปรึกษาหารือเรื่องรายละเอียดของงานกันจนเข้าใจดีแล้ว แมนก็กลับไปที่ลิฟต์

“คุณครับเดี๋ยวผมช่วย” ระหว่างที่ประตูลิฟต์กำลังเปิดออก เขาก็เห็นพนักงานสาวคนหนึ่งถือแฟ้มเอกสารจนบังหน้าบังตาเสียมิดชิด ถือเยอะขนาดนี้มีหวังมองทางไม่เห็นกันพอดี

“อ๊ะ! ขอบคุณมากค่ะ อ้าวพี่แมน!” แล้วก็รู้ว่าอีกฝ่ายคือใคร แมนตกใจเล็กน้อยที่บังเอิญเจอเธอและก็ดีใจมากที่ได้เจอเธอ

“อ้าว น้องกวางเองเหรอครับเนี่ย ทำไมหอบแฟ้มเอกสารเยอะขนาดนี้ครับ มันหนักนะครับ” ทว่าเขาอดไม่ได้ที่จะถามถึงสิ่งนี้

“พอดีคุณแยมขอช่วยให้กวางเอาเอกสารพวกนี้ขึ้นไปให้ค่ะ” ได้ยินชื่อนี้ทีไรก็รู้สึกปวดขมับขึ้นมาทุกทีอย่างไม่มีสาเหตุ ทว่านั่นไม่ใช่ประเด็นที่แมนสนใจ

“อะไรกัน อยากได้เอกสารก็ควรลงมาเอาเองสิ” เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมคุณเลขาถึงได้ชอบใช้งานเพื่อนร่วมงานคนอื่นนัก ซึ่งกวางก็ไม่ใช่คนแรก ไม่ว่าจะเป็นพนักงานใหม่คนไหนที่ได้เข้ามาทำงานในแผนกนี้ก็มักจะโดนคุณแยมขอช่วยหรือใช้งานทุกราย

“ไม่เป็นไรค่ะพี่แมน ยังไงกวางก็ผ่านทางนี้อยู่แล้ว อีกอย่างเธอเป็นเลขาด้วย กวางไม่อยากมีปัญหาค่ะ” กวางตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเบาหวิวเพราะเธอกลัวว่าจะมีปัญหาหากมีใครบังเอิญได้ยิน หน้าต่างมีหูประตูมีช่อง

“แต่ถ้าพี่ไม่มาช่วย น้องกวางจะถือลำบากกว่านี้นะครับ ช่วยเหลือเขาได้แต่ก็ไม่ควรทำให้ตัวเองลำบากนะ” แมนอดไม่ได้ที่จะขอสอนหญิงสาวสักหน่อย เขาไม่อยากให้เธอเป็นห่วงคนอื่นมากกว่าตัวเองเพราะคนในสังคมนี้ไม่ได้ใจดีกับเธอทุกคน

“ค่ะพี่แมน” กวางตอบรับเสียงเบาอีกครั้งด้วยความจำยอม ความจริงแล้วเธอก็ไม่อยากทำให้แมนต้องลำบากไปด้วยอย่างนี้เลย

“ช่างเถอะครับ ว่าแต่งานที่พี่สอนไปเมื่อวันก่อน น้องกวางมีตรงไหนไม่เข้าใจบ้างไหมครับ” แมนรู้ดีว่าอีกฝ่ายคงเข้าใจก็ชวนคุย

“ไม่มีเลยค่ะ พี่แมนสอนเข้าใจง่ายมาก ขอบคุณมากนะคะ” หญิงสาวรีบส่ายหัวและเผยความในใจให้รุ่นพี่อย่างแมนได้ฟังพลางคลี่ยิ้มหวานมอบให้อีกฝ่าย จังหวะนั้นประตูลิฟต์ก็เปิดออกพอดี

“ถึงแล้ว ให้พี่วางเอกสารพวกนี้ตรงไหนดีครับ” แมนที่ยังอยากช่วยสาวในใจก็อาสาจะถือเอกสารไปให้ ทว่ากวางไม่เห็นด้วย

“เดี๋ยวกวางถือไปเองดีกว่าค่ะ ถ้าคุณแยมมาเห็นว่าพี่แมนช่วยถือเอกสารมาให้ กวางอาจจะแย่...แต่ขอบคุณมากจริง ๆ นะคะ ไว้กวางจะตอบแทนพี่แมนแน่นอนค่ะ” เธอพูดเพียงแค่นั้นและหอบแฟ้มเอกสารออกจากมือของเขาไป

“ไม่เป็นไรครับ พี่ยินดีช่วย” แมนที่ทำอะไรไม่ได้มากเพราะกลัวอีกฝ่ายจะมีประเด็นหรือโดนเพ่งเล็งก็เข้าใจ ก่อนจะแยกย้ายไปทำงาน วินาทีที่ชายหนุ่มเดินมาถึงโต๊ะก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้

“เอ๊ะ? เมื่อกี้คือการช่วยเหลือตามที่อ่านมาหรือเปล่านะ” ว่าแล้วก็เปิดเว็บไซต์นั้นเพื่ออ่านเนื้อหาอีกครั้ง

“ใช่จริง ๆ ด้วย ถือว่าขั้นแรกผ่านไปได้ด้วยดี!”

.

.

.