บทที่ 2 โชคชะตานำพา (1/3)

“เป็นอะไรไปครับคุณแมน ช่วงนี้หน้าตาดูไม่ค่อยสดชื่นเลย” เจ้าของชื่อสะดุ้งเล็กน้อยหลังจากได้ยินคำทักทายจากหัวหน้าแผนกอย่างคุณรอยด์ดังขึ้นด้านหลัง

เมื่อเขาหมุนเก้าอี้มาก็เห็นอีกฝ่ายยืนอยู่ไม่ไกล รอยด์เป็นชายหนุ่มรูปร่างสันทัด อายุน้อยกว่าเขาประมาณหนึ่งถึงสามปี รอยด์เป็นลูกครึ่งสัญชาติรัสเซียจึงทำให้มีใบหน้าคล้ายคลึงกับชาวต่างชาติเป็นอย่างมาก ไม่ว่าจะเป็นเส้นผมสีบรอนด์ทองแสนสะดุดตาหรือดวงตาสีฟ้าน้ำทะเล

ซึ่งแน่นอนว่าทุกอย่างที่ประกอบขึ้นมาเป็น ‘คุณรอยด์’ มักทำให้พนักงานสาวในบริษัทหลงใหลกันมากมาย ทว่านั่นไม่ใช่สิ่งที่แมนนับถือในตัวอีกฝ่าย เขาให้เกียรติรอยด์ตามฐานะที่เป็นหัวหน้าและยอมรับในศักยภาพการบริหารงานที่อีกฝ่ายทำได้ดีเสมอมา

“สวัสดีครับคุณรอยด์ ผมดูออกขนาดนั้นเลยเหรอครับ” แมนอดไม่ได้ที่จะถามอีกฝ่ายด้วยความกระตือรือร้น

“ฮ่าฮ่าฮ่า! สัปดาห์นี้คุณแมนได้ส่องกระจกบ้างไหมครับเนี่ย หน้าตาอิดโรยขนาดนี้ ระวังสาว ๆ จะหนีหมดนะครับ” และคำตอบที่ได้มาทำเอารู้สึกเจ็บแปลบไปในอกทว่าชายวัยสามสิบก็ได้แต่ทำใจ

“เป็นอย่างนั้นเองเหรอครับ เพราะผมเป็นแบบนี้เองสินะ เธอถึงไม่มาเจอผมอีก” ก่อนที่แมนจะเผลอพึมพำออกมาเสียงเบา

“ใครไม่มาเหรอครับ” รอยด์ที่ได้ยินลูกน้องในแผนกพูดถึงใครบางคนก็ถามโพล่งออกไปตามประสาคนเป็นหัวหน้า

“อ่าา ไม่มีอะไรครับ” แมนส่ายหัวปฏิเสธ ก่อนจะหมุนเก้าอี้กลับไปทำงานเพราะคิดว่าอีกฝ่ายแค่มาทักทาย

“โอเคครับ ความจริงแล้วผมจะมาขอเอกสารงานประชุมสำหรับวันนี้ครับ ทำเสร็จแล้วใช่ไหม” แต่รอยด์มาหาเขาเพราะต้องการงานที่มอบหมายไว้ต่างหาก

“เสร็จเรียบร้อยแล้วครับ นี่ครับ”

“คุณแมนเก่งสมกับเป็นพนักงานคนโปรดของผมเลยครับ ขอบคุณมาก” รอยด์เอ่ยชมแมนทันทีที่ได้รับสิ่งที่ต้องการมาไว้ในมือ

“ด้วยความยินดีครับ” ชายวัยสามสิบที่รู้สึกดีใจก็คลี่ยิ้มบางเพื่อเป็นการตอบรับคำชมนั้น

“อ้อจริงสิ! ช่วงบ่ายก่อนเริ่มงานรบกวนคุณแมนตามสมาชิกในแผนกมารวมตัวกันให้หน่อยนะครับ ผมจะแนะนำพนักงานใหม่ให้ทุกคนรู้จักน่ะ”

“ได้เลยครับคุณรอยด์”

.

.

.

ทุกวินาที ทุกนาที ทุกชั่วโมงผ่านไปไวมากราวกับสายน้ำไหล เหล่าพนักงานบริษัทแต่ละคนต่างก็มีภาระหน้าที่รับผิดชอบของตัวเองซึ่งต้องจัดการให้เสร็จก่อนถึงเวลาพัก...เพราะช่วงบ่ายจะมีงานชิ้นใหม่เดินทางมาถึงพวกเขา

จนกระทั่งตัวเลขที่ระบุอยู่ในนาฬิกาบนผนังห้องบ่งบอกถึงช่วงเวลาพักกลางวัน ร่างกายที่เกือบจะไร้วิญญาณของพนักงานก็ทยอยกันเดินออกจากโต๊ะทำงานเพื่อไปพัก บางคนนำข้าวกล่องมา บางคนเพียงแค่ดื่มกาแฟ ขณะที่บางคนออกไปทานข้าวที่ร้านใกล้ ๆ

ซึ่งแน่นอนว่าช่วงเวลาพักที่แสนสั้นหมดลงอย่างรวดเร็ว ตอนนั้นเองที่แมนก็แจ้งให้ทุกคนในแผนกทราบว่าคุณรอยด์ต้องการรวมตัวก่อนทำงานช่วงบ่ายเพื่อแจ้งข่าวให้ทุกคนได้ทราบโดยทั่วกัน

“เอาล่ะ ทุกคนมากันครบแล้วใช่ไหม ผมขอรบกวนเวลาสักห้าถึงสิบนาทีเพื่อแจ้งข่าวบางอย่างครับ”

คุณรอยด์เลือกใช้น้ำเสียงโทนปกติเพื่อให้พนักงานไม่ตกใจและรับรู้ว่านี่ไม่ใช่การเรียกรวมตัวเพื่อตำหนิ...แต่ถ้าหากเขาใช้น้ำเสียงโทนต่ำกว่านี้ ทุกคนจะเริ่มเสียวสันหลังกันไม่มากก็น้อย

“เชิญครับ” ก่อนที่เขาจะหันไปมองใครบางคนนอกห้องและพยักหน้าเชื้อเชิญให้เข้ามาด้านใน

วินาทีนั้น แมนรู้สึกได้เลยว่าเหตุการณ์นี้เป็นโชคชะตานำพา ราวกับว่าสวรรค์กำลังเข้าข้างชายวัยสามสิบอย่างเขาอยู่ในขณะนี้ เพราะบุคคลที่ปรากฏตัวคือเธอคนนั้น คนที่เขาเฝ้ารอที่สถานีรถไฟ

ตอนนี้ใจของแมนเต้นระรัวจนเหมือนจะหลุดออกมานอกอก ในที่สุดเขาก็ได้เจอเธอแล้วแถมยังมาในรูปแบบของเพื่อนร่วมงาน ซึ่งแปลว่าหลังจากนี้เขาจะได้เจอเธอทุกวันและครั้งนี้เขาจะจีบเธอ!!

“น้องคนนี้ชื่อกวาง เธอจะมาเป็นพนักงานใหม่ของแผนกเราตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฝากทุกคนช่วยดูแลเธอด้วยนะครับ” คุณรอยด์กล่าวแนะนำพนักงานใหม่ให้พนักงานในทีมได้รู้จัก

“สวัสดีค่ะ ดิฉันนางสาวภัตธารา เรียกกวางได้เลยนะคะ รู้สึกเป็นเกียรติมากที่ได้มาทำงานร่วมกับทุกคนค่ะ หลังจากนี้ก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ” หญิงสาวตรงหน้ากล่าวทักทายทุกคนอีกครั้งและโน้มศีรษะลงเพื่อแสดงความเคารพ

“ชื่อเพราะมากเลยนะคะน้องกวาง พี่ชื่อแยมค่ะ เป็นเลขาของคุณรอยด์ มีอะไรสงสัยปรึกษาพี่ได้นะคะ” ก่อนจะตามมาด้วยการต้อนรับของคุณเลขาสุดสวยประจำแผนก

“ขอบคุณค่ะ” กวางยิ้มกว้างเมื่อรับรู้ได้ว่าแผนกนี้เต็มเปี่ยมไปด้วยบรรยากาศของการต้อนรับที่อบอุ่น

“ส่วนคนที่ผมอยากให้รับผิดชอบหน้าที่สอนงานน้องกวาง คงต้องรบกวนคุณแมนด้วยนะครับ” เมื่อได้ยินคุณรอยด์พูดแบบนี้ ทุกคนในแผนกต่างก็พยักหน้างึกงักเห็นด้วยอย่างอัตโนมัติ

“เอ๊ะ? ผมเหรอครับ” ทว่ามีเพียงเจ้าตัวเท่านั้นที่ตกใจเพราะเขาไม่เคยคิดเลยว่าอีกฝ่ายจะมองเห็นศักยภาพในตัวเขา

“ครับ ผมเชื่อมั่นว่าคุณแมนจะสอนงานเด็กใหม่ได้อย่างมีประสิทธิภาพแน่นอน รบกวนด้วยนะครับ” รอยด์จึงยืนยันคำพูดและความคิดของตัวเองออกมาอีกครั้งแบบเสียงดังฟังชัด

“ด้วยความยินดีครับคุณรอยด์” ตอนนี้แมนไม่รู้จะอธิบายความตื้นตันใจออกมาเป็นคำพูดยังไง ชีวิตของเขาเริ่มสดใสขึ้นแล้ว

“เอ่อ พี่ชื่อภูริทัตนะครับ จะเรียกพี่แมนก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับน้องกวาง” ชายหนุ่มเดินไปหาพนักงานใหม่พร้อมกล่าวแนะนำตัวและยิ้มกว้างให้อีกฝ่าย

“แหมมม ช่างเป็นเรื่องบังเอิญอะไรอย่างนี้คะ” ก่อนจะมีเสียงเล็กแหลมแสบแก้วหูของคุณเลขาสาวดังขึ้น

“อะไรครับคุณแยม” แมนพยายามข่มเสียงไม่ให้มีอารมณ์ขุ่นมัวเจือปน เขาจำไม่ได้แล้วว่าต้นตอมาจากอะไร จำได้แค่ว่าตั้งแต่เขามาทำงานที่บริษัทนี้พร้อมอีกฝ่ายก็ไม่มีวันไหนที่จะไม่โดนอีกฝ่ายพูดจาถากถางหรือเหน็บแนมเลยสักวันเดียว

“จะไม่ให้พูดว่าบังเอิญได้ยังไงกันคะ ในเมื่อคนหนึ่งชื่อภูริทัต อีกคนหนึ่งชื่อภัตธารา ฟังแล้วคล้องจองกันมากเลยค่ะ สงสัยจะทำงานเข้ากันได้ดีเป็นปี่เป็นขลุ่ยเลยนะคะ” คนฟังถึงกับคิ้วกระตุกเล็กน้อย ทว่ายังคงโต้กลับไปด้วยความใจเย็น

“ผมทำงานร่วมกับทุกคนได้ดีเป็นปี่เป็นขลุ่ยอยู่แล้วนะครับ ว่าแต่คุณแยมเถอะ...ไม่ทราบว่าเข้ากับคนอื่นได้ดีหรือเปล่าครับ” พูดจบก็จ้องลึกไปในดวงตาสีน้ำตาลที่กำลังสั่นระริกของอีกฝ่าย

“ชิ!” เลขาสาวที่ไม่สามารถเถียงต่อได้ก็ต้องยอมล่าถอยไป ก่อนจะมีเสียงของคุณรอยด์พูดแทรกเข้ามา

“เอาล่ะทุกคน แยกย้ายกันไปทำงานกันเถอะครับ”

เพียงแค่ประโยคนี้ประโยคเดียว กลุ่มคนนับสิบก็แตกสลายและกระจายตัวกลับไปทำงานที่โต๊ะของตัวเองทันที เหลือเพียงแมน กวางและรอยด์ที่ยังยืนอยู่ตำแหน่งเดิม

“ผมขอโทษนะครับคุณรอยด์แต่ผมอดไม่ได้จริง ๆ” แมนหันไประบายกับหัวหน้าทันทีด้วยความรู้สึกคับข้องหมองใจ ซึ่งรอยด์ที่ได้เห็นสถานการณ์แบบเมื่อครู่นี้มาเกือบนับร้อยครั้งก็เข้าใจ

“ผมจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นแล้วกันครับ...แต่คราวหน้าผมว่าคุณแมนเบาลงอีกสักหน่อยก็ดีครับ ยังไงซะเธอก็เป็นผู้หญิง” หัวหน้าอย่างรอยด์ก็ทำได้เพียงพูดปลอบอย่างปลง ๆ ขณะที่แมนพยักหน้ารับและหันมาพูดกับพนักงานสาวคนใหม่

“เราสองคนก็ไปทำงานกันเถอะ”

“ค่ะ”

ครึ่งวันที่เหลือนี้ แมนไม่ได้สอนงานกวางมากนัก เขาเพียงเดินพากวางไปเยี่ยมเยือนสถานที่และห้องต่าง ๆ ที่อีกฝ่ายควรรู้ไว้และบอกถึงกระบวนการหรือขั้นตอนการขอใช้งานของแต่ละห้อง ก่อนจะแยกย้ายกลับบ้านหลังเลิกงาน

.

.

.