บทที่ 2 โชคชะตานำพา (3/3)

หลังจากที่แมนได้รับรู้ว่าตัวเองเผลอทำตามคำแนะนำของวิธีการจีบสาววัยทำงานไปแล้วถึงสองข้อโดยไม่ได้ตั้งใจ ไม่ว่าจะเป็นการยิ้มหรือการเสนอตัวเข้าไปช่วยเหลืออีกฝ่าย เขาก็ส่งเสียงดีใจอย่างเงียบ ๆ เพียงลำพังที่โต๊ะทำงาน

“ข้อแรกผ่านไปแล้ว งั้นข้อถัดไปล่ะ คืออะไร” เมื่อทุกอย่างดำเนินไปได้ด้วยดีก็ไม่มีอะไรจะฉุดรั้งความมุ่งมั่นตั้งใจนี้ของเขาได้ สายตาคมเริ่มไล่อ่านเนื้อหาอีกครั้ง จนกระทั่งหัวข้อที่สามปรากฏขึ้น

“ถามเรื่องแฟน คุณต้องถามให้แน่ใจว่าอีกฝ่ายยังโสดอยู่ก่อนที่จะเริ่มการเริ่มต้นรุกจีบอย่างจริงจัง” อ่านจบปุ๊บ แมนก็รู้สึกเครียดขึ้นมาทันที

“แล้วจู่ ๆ จะไปถามน้องยังไงล่ะเนี่ย” ก่อนจะต้องยกมือขึ้นกุมขมับ เขาเป็นถึงพนักงานผู้มากความสามารถ เรื่องแค่นี้ต้องทำได้

“ถึงข้อนี้อาจจะยากแต่มันก็ค่อนข้างสำคัญมากเพราะถ้าน้องมีแฟนแล้ว เราก็คงต้องจำใจถอยออกมา” คิดมาถึงตรงนี้สีหน้าของชายวัยทำงานก็หม่นลงเล็กน้อย ทว่าเขาเองก็ยังไม่อยากยอมแพ้ตั้งแต่แรก เห็นทีคงต้องงัดวิชาความรู้เรื่องการทำงานมาประยุกต์ใช้

“โอ๊ยยย ไอ้แมนคนนี้อยากจะมีแฟนสักคน ทำไมมันถึงได้ยากเย็นแบบนี้กันนะ” ก่อนจะเผลอพึมพำออกมาแบบกัดฟันเพราะไม่อยากให้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาได้ยิน แล้วก็ลงมือทำงานกันต่อ

เวลาช่วงบ่ายก็ค่อย ๆ ล่วงเลยไปจนถึงเย็น ทันทีที่ตัวเลขบนนาฬิกาแสดงเลขที่ทุกคนรอคอย พนักงานทุกคนต่างก็พร้อมใจกันเก็บสัมภาระและลุกออกจากโต๊ะทำงาน ต้องยอมรับเลยว่าหลายคนตั้งหน้าตั้งตารอช่วงเวลาอันมีค่านี้หรือที่เรียกว่า ‘เวลาเลิกงาน’

แมนเองก็เป็นหนึ่งในคนที่รอเวลาเลิกงาน ไม่ใช่เพราะเขาเบื่องานหรืออะไร แต่เป็นเพราะเขาอยากกลับบ้านให้ตรงเวลาเพื่อจะได้กินข้าวและนอนพักผ่อนอย่างไม่รีบร้อน

ชายหนุ่มเดินลงไปยังลานจอดรถใต้อาคาร วันนี้เขาไม่ได้นั่งรถไฟฟ้าเหมือนอย่างก่อนหน้านี้เพราะได้ขับรถยนต์คู่ใจมาทำงาน หลังจากที่รอซ่อมอยู่นานหลายวัน

ระหว่างที่กำลังเก็บสัมภาระก็มีเม็ดฝนร่วงโรยโปรยลงมาพร้อมกับเห็นร่างของหญิงสาวที่แสนคุ้นตายืนอยู่ไม่ไกลจากเขา แมนไม่รอช้ารีบรุดไปหาอีกฝ่ายทันที

“ทำไมยังไม่กลับบ้านล่ะครับน้องกวาง เลยเวลาเลิกงานมานานแล้วนะ” เขาถามไถ่ด้วยน้ำเสียงที่แสดงออกถึงความกังวลและเป็นห่วงหญิงสาวอย่างไม่ปิดบัง

“พอดีกวางไม่ได้พกร่มมาค่ะ” แมนได้ยินก็เลิกคิ้วเล็กน้อย

“หืมมม กลัวโดนฝนเหรอครับ” ก่อนจะถามออกไปด้วยความสงสัย ถือว่าเป็นโอกาสเหมาะที่จะได้รู้จักอีกฝ่ายเพิ่มขึ้นอีกนิด

“ใช่ค่ะ ฝนตกหนักมากขึ้นแล้วค่ะพี่แมน” กวางตอบกลับมาพลางเหม่อมองสายฝนที่เริ่มโหมกระหน่ำลงมาเบื้องหน้า

“ทำไมต้องกลัวด้วยล่ะครับ น้องกวางมีรถนี่ครับ” ชายหนุ่มที่ได้ฟังคำพูดของหญิงสาวก็คิดไม่ตก เขาไม่เห็นว่าการที่ฝนตกแค่นี้จะเป็นปัญหาสำหรับการเดินทางเลยแม้แต่น้อย จนกระทั่ง...

“กวางมีแค่รถมอไซค์ค่ะ คงขับฝ่าฝนไปไม่ได้”

“ตายล่ะ พี่เข้าใจว่าน้องกวางมีรถยนต์” แมนเผลอรู้สึกผิดขึ้นมาเพราะความเข้าใจผิดและคิดไปเองของตน ตอนนั้นเองที่สมองก็นึกถึงหัวข้อที่ได้อ่านก่อนหน้านี้

“ไม่ให้แฟนมารับล่ะครับ” น้ำเสียงนุ่มทุ้มเอื้อนเอ่ยออกไปด้วยความรู้สึกกล้า ๆ กลัว ๆ ท่ามกลางเสียงลมและเสียงฝนดังสนั่น ตอนนี้หัวใจของเขาเริ่มสั่นไหวหนักมากขึ้นเพราะกลัวคำตอบที่กำลังจะได้ยินจากอีกฝ่าย

“กวางไม่มีแฟนค่ะพี่แมน เวลานอนยังไม่ค่อยจะมีเลยนะคะจะเอาเวลาที่ไหนไปหาแฟน” ได้การล่ะ! วินาทีนี้หัวใจของชายหนุ่มพองโตขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากนี้เขาจะรุกจีบเธอให้เต็มที่เลย คอยดู!!

“กลับด้วยกันไหมครับ เดี๋ยวพี่ไปส่ง ส่วนรถก็จอดไว้ที่นี่ก่อน พรุ่งนี้เช้าพี่จะแวะไปรับน้องกวางที่บ้านเอง” แมนจึงเริ่มปฏิบัติการจีบสาวตามแบบฉบับของเขา ทว่าสิ่งนั้นดูเหมือนจะมากเกินไป

“เอ่อ...คือ...” กวางมีท่าทีอึกอักอย่างเห็นได้ชัด ถ้ามองในมุมของเธอมันคงน่ากลัวไม่น้อยที่จู่ ๆ รุ่นพี่ผู้ชายในแผนกจะอาสาพาเธอไปส่งที่บ้าน โดยที่ทั้งคู่เพิ่งรู้จักกันได้ไม่นาน

“อ่าา รู้สึกไม่สบายใจสินะครับ” ชายวัยทำงานที่เพิ่งฉุกคิดเรื่องนี้ได้ก็โค้งศีรษะให้อีกฝ่ายเล็กน้อยเชิงกล่าวขอโทษที่เผลอทำตัวละลาบละล้วงกับเธอ

“กวางเกรงใจค่ะ” เธอเอ่ยปฏิเสธด้วยน้ำเสียงละมุนละม่อมแต่ใครจะไปยอมปล่อยให้โอกาสทองแบบนี้หลุดมือไป

“งั้นเอานี่ไปครับ” แมนพูด ขณะยื่นบางอย่างไปให้อีกฝ่าย

“อะไรคะ” ดวงตากลมโตมองเขาด้วยความสงสัยและยื่นมือออกมารับสิ่งนั้น ก่อนจะก้มมองและต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

“บัตรประชาชนของพี่เอง” เขาตอบชัดถ้อยชัดคำ ไม่ลังเล

“ให้กวางทำไมคะ” หญิงสาวเอ่ยถามด้วยความร้อนรนและพยายามยื่นสิ่งนั้นกลับคืนเจ้าของแต่ก็ไม่เป็นผล

“เป็นหลักประกันไงครับ ถ้าพี่ทำอะไรไม่ดีหรือทำอะไรให้น้องกวางรู้สึกไม่ปลอดภัย เอาบัตรประชาชนพี่ไปแจ้งความได้เลย”

“ไม่ต้องทำถึงขนาดนี้หรอกค่ะพี่แมน” เธอมองชายตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย เขาทั้งใจดี พูดจาสุภาพและทำงานเก่ง ไม่แปลกเลยที่จะโดนหมายปองจากสาวหลายคนในบริษัท แม้ว่าเขาจะรู้หรือไม่รู้ตัวก็ตาม ตอนนี้เขาก็ได้อีกหนึ่งหัวใจไปครอบครองแล้ว

“แต่น้องกวางต้องรีบกลับบ้านไปพักผ่อนนะครับ วันพรุ่งนี้เรายังต้องมาทำงานอีก ขืนยืนรอจนฝนซามีหวังไม่ได้กลับกันพอดี” แมนไม่มีท่าทีว่าจะรับบัตรประชาชนที่เขามอบให้อีกฝ่ายคืนเลย แถมยังหยิบยกเหตุผลมาหว่านล้อมพนักงานรุ่นน้องอีกด้วย

“ก็ได้ค่ะ รบกวนพี่แมนด้วยนะคะ” จนท้ายที่สุดแล้ว เธอก็ยอมรับความช่วยเหลือจากเขา

เมื่อตกลงกันได้แล้วก็ไม่ปล่อยเวลาให้ยื้ดเยื้อเพราะนอกจากแมนจะต้องไปส่งกวางแล้ว เขายังต้องวนรถขับกลับบ้านตัวเองอีก ทั้งคู่จึงรีบเดินตรงไปขึ้นรถของแมนและเดินทางกลับกันทันที

บรรยากาศภายในรถไม่ได้ให้ความรู้สึกอึดอัดอย่างที่คิด เสียงเพลงสากลถูกเปิดคลอไปเบา ๆ พร้อมเม็ดฝนที่ตกกระทบลงมาตรงบานหน้าต่าง แม้ไม่มีหัวข้อใดถูกหยิบยกขึ้นมาชวนพูดสนทนาแต่ทั้งสองคนก็รู้สึกอบอุ่นใจที่ได้นั่งรถด้วยกัน...จนมาถึงจุดหมาย

“ขอบคุณมากค่ะพี่แมน” กวางเอ่ยขอบคุณก่อนลงจากรถ

“รอเดี๋ยวครับน้องกวาง!” ก่อนจะหยุดชะงักเพราะอีกฝ่าย

“คะ?” แมนที่เห็นว่าหญิงสาวกำลังรอฟังสิ่งที่เขาจะพูดก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาจนพูดไม่ออก ได้แต่อ้ำ ๆ อึ้ง ๆ จนกระทั่งเขารวบรวมความกล้าได้สำเร็จและโพล่งความในใจออกไป

“พี่ขอเบอร์ไว้หน่อยได้ไหมครับ” ก่อนจะใจเต้นแรงอีกครั้ง แค่พูดขอเบอร์เอง ทำไมถึงได้ใจสั่นขนาดนี้ ไม่เห็นจะเหมือนตอนคุยงานกับลูกค้าเลย

ทางด้านของกวางที่โดนรุ่นพี่ที่ทำงานอย่างแมนรุกแบบนี้ก็เผลอหวั่นไหวไปชั่วขณะ เธอรับรู้ได้เลยว่าฝ่ามือเริ่มมีเม็ดเหงื่อซึมออกมาเพราะความรู้สึกใหม่ที่ก่อตัวขึ้นในใจ

“พรุ่งนี้ตอนเช้าพี่จะได้โทรมาบอกว่าใกล้ถึงบ้านแล้วน่ะครับ” ก่อนจะนึกเอ็นดูในความพยายามของชายตรงหน้าที่เลือกอ้างเหตุผลนี้ขึ้นมา

“ได้ค่ะ พี่แมนบอกเบอร์มาก็ได้ค่ะ เดี๋ยวกวางโทรเข้าไป” เธอจึงตอบกลับพร้อมรอยยิ้มสวย ขณะเดียวกันนั้นแมนก็ดีใจจนเผลอกำมือแน่นประหนึ่งไชโยกับความสำเร็จ

“ศูนย์หกสี่... ครับ” ก่อนจะบอกเบอร์ติดต่อของตนเองให้อีกฝ่ายทราบ เพียงไม่นานก็มีเสียงสั่นจากโทรศัพท์มือถือของเขา

ครืดดดด ครืดดดด

“โอเค มาแล้วครับ” แมนหยิบมือถือขึ้นมาดูให้แน่ใจว่าเป็นการโทรเข้าจากหญิงสาวตรงหน้า ไม่ใช่เบอร์ลูกค้าแต่อย่างใด

“ขับรถกลับดี ๆ นะคะพี่แมน” กวางที่เห็นว่ารุ่นพี่ไม่มีธุระอะไรกับเธอแล้วก็กล่าวลา ก่อนจะได้รับคำห่วงใยจากอีกฝ่ายมาพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น

“ครับ ล็อกบ้านดี ๆ ล่ะ”

และแล้วหญิงสาวก็รีบลงจากรถพร้อมตรงเข้าบ้านไปในทันที แมนยังคงมองเธอไม่ละสายตาจนกระทั่งมั่นใจว่าอีกฝ่ายเดินเข้าบ้านได้อย่างปลอดภัย ก่อนจะถอยรถและเดินทางกลับที่พักของตัวเอง