บทที่ 1 รักแรกพบ (3/3)

“เฮ้อ” เสียงถอนหายใจของแมนดังขึ้นอีกครั้ง หลายวันมานี้เขาถอนหายใจบ่อยมากจนรู้สึกหดหู่และไม่กะปรี้กะเปร่าเอาเสียเลย ซึ่งตอนนี้เขากำลังนั่งรอรถไฟฟ้าขบวนหนึ่งมาถึงสถานี

ความจริงแล้วชายวัยทำงานมีรถส่วนตัวอยู่แล้วและปกติเขาก็ดูแลตรวจเช็กสภาพรถอย่างดีเป็นประจำ แน่นอนว่ารถไม่มีปัญหาหรือเสียหายเลยสักครั้ง จนกระทั่งเมื่อไม่กี่วันก่อน จู่ ๆ รถของเขาก็ดันมาเสียซะงั้น เขาเลยต้องมาใช้บริการรถไฟฟ้าอย่างทุกวันนี้

แมนสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาวธรรมดา กางเกงสแล็กสีดำทรงหลวมเล็กน้อยพร้อมรองเท้าหนังคู่ใจตามประสาชายวัยทำงาน เขานั่งบนเก้าอี้ตัวเก่าตัวเดิม ในเวลาเดิม ถือกระเป๋าสัมภาระใบเดิมรอขึ้นรถไฟขบวนเดิมเพื่อไปทำงานเดิม ๆ แค่คิดแล้วก็รู้สึกหดหู่ใจ

ตอนนั้นเองที่สมองเจ้ากรรมดันถึงเรื่องของน้องชายที่ได้มีคนรักแสนดีและไม่ได้มีชีวิตจืดชืดแบบเขา วินาทีนั้นแมนก็นึกอยากจะมีความรักเหมือนอย่างใครเขาบ้าง ชายวัยสามสิบเหม่อมองรางรถไฟตรงหน้าและคิดมโนถึงเรื่องความรักใคร่ไปต่าง ๆ นานา

แฟนสาวของเขาจะหน้าตาแบบไหนนะ จะน่ารักหรือเปล่าหรือจะเป็นแฟนหนุ่มกันนะ ถ้าหากเขามีแฟนหนุ่มก็คิดไม่ตกเลยว่าอีกฝ่ายจะตัวเล็กตัวน้อยหรือรูปร่างบึกบึนกว่าเขา ความคิดพวกนี้แล่นอยู่ในสมองของเขาไม่หยุดหย่อน

จนกระทั่งความคิดของแมนได้หยุดชะงักไปชั่วขณะเพราะมีสายลมกรรโชกแรงพัดพากระดาษเอสี่หลายสิบแผ่นมาปะทะเข้ากับร่างกายของเขาพร้อมเสียงร้องตะโกนของหญิงสาวคนหนึ่งที่ดังมาให้ได้ยินแต่ไกล

“คุณคะ! ระวังค่ะ!” ไม่ทันที่ชายวัยสามสิบจะได้หันมองเจ้าของเสียงหวานแสนไพเราะเมื่อครู่ มือของเขาก็คว้าจับเอกสารพวกนั้นได้ทันก่อนที่มันจะโดนสายลมพัดปลิวไปอีกรอบ

“ขอโทษนะคะ” เสียงเมื่อครู่นี้อยู่ใกล้เขามากกว่าก่อนหน้านี้ แมนจึงรวบกระดาษหลายแผ่นในมือเตรียมยื่นส่งไปให้อีกฝ่าย

ตึกตัก ตึกตัก

“ต้องขอโทษจริง ๆ นะคะ” ทันทีที่ได้เห็นหญิงสาวรูปร่างผอมเพรียวในชุดสูทวัยทำงานที่กำลังเดินกึ่งวิ่งมุ่งหน้าตรงมาทางเขา หัวใจของแมนก็เต้นผิดจังหวะ เธอคนนั้นโน้มตัวลงและก้มศีรษะพลางพูดขอโทษขอโพยเขาเสียยกใหญ่

ก่อนจะรีบเก็บกระดาษอีกหลายสิบแผ่นที่หล่นอยู่เกลื่อนพื้น ตอนนั้นเองที่เส้นผมสีดำยาวสลวยของเธอและเงางามพลิ้วไหวไปตามสายลมโชย แมนแอบลอบมองอีกฝ่ายอย่างเงียบเชียบ

ใบหน้ากลมมนของหญิงสาวถูกประดับด้วยริมฝีปากนิด จมูกหน่อยมาพร้อมกับผิวกายสีน้ำผึ้ง ทว่าทุกสิ่งอย่างที่กล่าวมานั้นยังไม่ดึงดูดหัวใจของชายวัยทำงานเท่าดวงตากลมโตสีดำวาววับ

ซึ่งแน่นอนว่ากิริยาท่าทางและใบหน้าแบบนั้นของหญิงสาวทำเอาแมนรู้สึกตกหลุมรักอีกฝ่ายเข้าอย่างจัง ชายวัยสามสิบเริ่มสติเตลิดพลางคิดไปต่าง ๆ นานา ทว่ามีความคิดหนึ่งที่เด่นชัดขึ้นมาอย่าบอกนะว่า สถานการณ์แบบนี้เรียกว่ารักแรกพบ...

“อะ เอ่อ เดี๋ยวผมช่วยเก็บครับ” เมื่อได้สติกลับมา แมนก็ช่วยเธอเก็บเอกสารที่ปลิวไปไกลรอบบริเวณนั้นจนครบทุกแผ่นเท่าที่เขาจะเห็นได้ในสายตา

“ฉันต้องขอโทษคุณจากใจอีกครั้งค่ะ ฉันคงปิดกระเป๋าไม่ดีแถมจู่ ๆ ลมก็พัดแรงมากจนกระดาษปลิวออกมาข้างนอกเลยค่ะ” เธอยังคงกล่าวขอโทษด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความรู้สึกผิดเต็มหัวใจพร้อมแสดงสีหน้าเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด

“ไม่เป็นไรครับ เรื่องแค่นี้เอง คุณขอโทษผมมากเกินไปแล้ว” แมนเห็นแบบนั้นก็ยิ้มเอ็นดูอีกฝ่ายพลางปลอบโยนเธอด้วยคำพูดที่แสนจริงใจของเขา ก่อนจะชวนเธอคุยต่ออีกหน่อย

“ว่าแต่พวกเราเก็บเอกสารกลับมาครบทุกแผ่นใช่ไหมครับ ไม่ทราบว่ามีแผ่นไหนตกหล่นไปบ้างหรือเปล่า” เขาเอ่ยถามอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้มแบบเดียวกับที่ใช้พูดกับคนในครอบครัว

“ครบค่ะ ฉันเช็กแล้วมีครบทุกแผ่นค่ะ ขอบคุณมากนะคะ” หญิงสาวคนนั้นรีบตอบกลับทันทีพร้อมเผยรอยยิ้มสวยสะกดสายตา

“พอดีผมเคยมีปัญหาจากสถานการณ์คล้าย ๆ กันนะครับ ตอนนั้นผมเก็บเอกสารมาไม่ครบ โดนหัวหน้าโวยวายหลายยกเลย”

“ค่ะ โชคดีจังเลยนะคะที่ผ่านมาได้” เธอหัวเราะเล็กน้อย

“ว่าแต่คุณ-” แมนจึงฉวยโอกาสนี้ถามชื่อของอีกฝ่าย ทว่า

“ฉันไปก่อนนะคะ ต้องรีบไปแล้วค่ะ” เธอคนนั้นกลับมีท่าทีร้อนรนหลังจากมองเวลาแล้วหันมากล่าวอำลาเขาอย่างกะทันหัน

“อ่ะ! โชคดีครับ!” ชายวัยทำงานได้แต่ยอมรับชะตาพร้อมโบกมือลาอีกฝ่าย

“บ้าเอ๊ย! ถามชื่อไม่ทัน!” ก่อนจะกลับมาสบถกับตัวเองด้วยความหงุดหงิดใจ

ไม่นานนัก รถไฟขบวนที่เขารออยู่ก็มาถึงสถานีพร้อมเสียงประกาศคุ้นหูที่ใครหลายคนมักจะได้ยิน ขายาวของเขาก็รีบก้าวเข้าขบวนให้ทันก่อนจะโดนคนอื่นแทรกตัวจนเข้าไม่ได้

‘ท่านผู้โดยสารทุกท่านโปรดระมัดระวังขณะก้าวออกจากรถ Please mind the gap between the train and platform’

“คนอะไรหน้าตาน่ารักมากเลย” แมนพูดคนเดียวแกมละเมอเพ้อฝันอีกครั้งเมื่อพาตัวเองเข้ามายืนอยู่ในขบวนได้เรียบร้อย

ถึงแม้ว่าจะรู้สึกเสียดายมากที่เขาไม่ได้ทำความรู้จักอีกฝ่ายแต่ไม่เป็นไร ชายวัยทำงานได้ตัดสินใจแล้วว่าครั้งนี้เขาจะลองหาวิธีจีบเธอในแบบฉบับของเขา ซึ่งแน่นอนว่านี่จะเป็นการจีบสาวอีกครั้งในรอบหลายปี

“เห้ย! อย่าดันสิครับคุณ!” ก่อนจะต้องกลับมาอยู่กับโลกความเป็นจริงที่โดนเหล่ามหาประชาชนเบียดเสียดกันขึ้นรถไฟจนใบหน้าแทบแนบชิดไปกับกระจกประตู

“ให้ตายสิ” เสียงสบถครั้งที่สองของวันดังขึ้นจนแมนคิดว่าเช้าวันจันทร์ วันทำงานที่แสนสดใส ทำไมสวรรค์ถึงได้ต้อนรับเขาด้วยสถานการณ์ที่หลากหลายขนาดนี้ เขาเป็นลูกรักสินะ ปั๊ดโธ่!

.

.

.

และแล้วเช้าวันใหม่ก็เดินทางมาถึง แม้ว่าวันนี้รถส่วนตัวของแมนที่ส่งไปซ่อมกับทางอู่จะยังไม่เสร็จเรียบร้อยแต่เขาก็ยังรู้สึกดีใจและยิ้มได้สบายมาก ถ้าถามว่าเป็นเพราะอะไรคงต้องตอบว่าเป็นเพราะพลังแห่งความรักที่ท่วมท้นล้นหัวใจ

“วันนี้เธอจะมาหรือเปล่านะ” ชายวัยสามสิบที่พยายามแต่งตัวและจัดทรงผมให้ดูดีกว่าวันอื่น ๆ ก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

“อุตส่าห์ฉีดน้ำหอมมาด้วย” ก่อนจะเบนหน้าไปหาหัวไหล่ตัวเองเพื่อสูดดมกลิ่นน้ำหอมที่ฉีดมาอย่างภูมิอกภูมิใจ แมนยกยิ้มเล็กน้อยและสูดลมหายใจเข้าออกพลางคิดว่า ‘วันนี้จะเป็นวันที่ดี’

ทว่าแมนยืนรออีกฝ่ายจนเจียนจะถึงเวลาที่รถไฟขบวนเดิมกำลังมาถึง หัวใจของเขาเริ่มโหวงเหวงโคลงเคลงอย่างบอกไม่ถูก สายตาที่เพิ่งสดใสเมื่อวานกลับมาเริ่มหม่นหมองลงอีกครั้งแล้ว

‘ท่านผู้โดยสารทุกท่านโปรดระมัดระวังขณะก้าวออกจากรถ Please mind the gap between the train and platform’

“สงสัยวันนี้เธอคงไม่มา” แมนรีบสาวเท้าเดินขึ้นรถไฟขบวนตรงหน้าอย่างรวดเร็ว แม้ภายในใจจะรู้สึกย่ำแย่สักแค่ไหนแต่เขาก็ยังต้องเดินทางไปทำงานให้ทันเวลา

“วันนี้ผมไปทำงานก่อนนะครับ เดี๋ยววันพรุ่งนี้ผมจะมาใหม่” น้ำเสียงแผ่วเบาของเขาถูกเอื้อนเอ่ยออกมาราวกับเพ้อละเมอ

หลังจากวันนั้น แมนก็มารอหญิงสาวปริศนาผู้ที่ครอบครองหัวใจของเขาตรงสถานีรถไฟวันแล้ววันเล่า ทว่าเขากลับก็ไม่เคยได้เจอเธออีกเลยแม้แต่วันเดียว...จนเริ่มรู้สึกถอดใจ

“นึกว่าเราจะได้มีหวังเรื่องความรักอย่างคนอื่นแล้วเชียว” น้ำเสียงเศร้าสร้อยน่าสงสารดังมาจากชายวัยสามสิบ จากตอนแรกที่เขาคิดว่าการมีความรักอาจเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ชีวิตเดินหน้าต่อไปได้ มาวันนี้เห็นทีคงต้องคิดใหม่เสียแล้ว