All Chapters of The Heartache of a Broken Marriage: Chapter 11 - Chapter 20

“Sa kaniya nanggaling ang mga ‘to, kaya paano mo sasabihin sa akin na siya pa ang nagnakaw?!”Maitim ang tingin ni Austin habang nakatayo sa harapan ni Manang Fe. Malalim ang kanyang boses, puno ng galit at poot. Halos mapaurong si Manang Fe sa tindi ng tensyon na nararamdaman niya. Nanginginig ang kanyang katawan, at halos hindi na niya maibuka ang kanyang bibig. “Sir, hindi ko po talaga alam.” Nanginginig ang kanyang mga labi, at bumibigat ang kanyang dibdib sa kaba. “Ikaw ba ang nagnakaw ng mga ‘to? Umamin ka na!” Sigaw ni Austin, sabay hampas sa mesa. Ang alahas at mga cufflinks ay nakakalat sa ibabaw ng mesa, isang patunay ng kanyang galit at panlilinlang na naramdaman. “Get out, now!”Halos napasigaw si Manang Fe sa lakas ng tinig ng kanyang boss. Agad niyang kinuha ang kanyang mga gamit, nanginginig ang kamay habang isinilid ang mga ito sa kanyang bag. Hindi na siya nagdalawang-isip pang lumingon o magsalita. Alam niyang wala na siyang puwang sa lugar na ito. Habang pat

Para sa kanyang pangarap, nagpunta si Samantha sa Australia at nanatili doon ng dalawang taon.Bagama’t bihira siyang umuwi sa loob ng dalawang taon, palagi pa rin niyang sinusubaybayan ang buhay ni Cailyn.Habang kumakain, tahimik lang si Cailyn na kumukuha ng mga gulay gamit ang chopsticks. Tila ba wala siyang pakialam. Ngunit sa kanyang bibig ay lumabas ang isang malamig na pangungusap. “Magkakaroon din ng diborsyo sa huli, at wala na kaming magiging koneksyon sa isa’t-isa mula ngayon.”“Ano?!” Napasinghap si Samantha sa kanyang narinig. Hindi niya napigilan ang sarili at napaatras sa kanyang upuan. “Talaga bang gusto mong makipaghiwalay sa kaniya?”Si Austin at si Cailyn ay kasal na halos tatlong taon, ngunit kahit kailan, hindi naging maganda ang trato ni Austin sa kanya. Sa paningin ng iba, siya ay isang simpleng yaya, isang alila, isang gamit na pangtapal lang sa buhay ng kanyang asawa. Naalala niya ang isang insidente bago siya umalis papuntang ibang bansa. Isang araw, ma

Sa loob ng halos kalahating oras, ang sasakyan ay pumasok sa Luna Villa.Si Cailyn ay matagal nang naninirahan doon, halos tatlong taon na, ngunit kailanman ay hindi siya talaga nagkaroon ng emosyonal na koneksyon sa lugar na ito. Hindi siya umiibig dito, hindi siya naaalala ng bahay na ito, at wala rin siyang anumang attachment dito. Ang tanging ligaya na nararanasan niya sa lugar na ito ay ang maliliit na sandali kung kailan siya hinahaplos ng may lambing ni Austin. Mula pa noon, likas na sa kaniya ang pagiging mapaghanap sa kanyang pangangailangan. Hindi sapat ang isang beses sa isang gabi, madalas ay dalawa o tatlong beses pa. At kung nasa mahinang kondisyon ang kanyang katawan o wala siya sa tamang pakiramdam, agad siyang hihingi ng atensyon. Nang dumating ang sasakyan sa harapan ng malaking mansyon, agad siyang bumaba. Ang una niyang nasilayan ay si Emelita, nakaupo sa sala habang umiinom ng tsaa. Sa tabi nito, nakatayo si Manang Flor na tila kinakabahan. “Ma’am.” Agad n

Mabilis ang pagkakabigkas niya ng kanyang pangalan, na parang nais niyang ipaalala sa sarili na siya pa rin iyon na hindi pa siya tuluyang nawawala sa sarili. Tumango si Cailyn. “Kung ang sarili mong ina at kapatid ang pumilit sa’yo, bakit hindi mo tinawagan ang pulis?”Biglang nanginig si Rowena. Lalong bumagsak ang kanyang mga luha. “Sinubukan ko,” mahina niyang tugon, nanginginig ang boses. “Pero nalaman nila. Pinagpapalo nila ako. Kinulong sa isang silid. Kung hindi ako nakahanap ng pagkakataong tumakas, baka…”Naputol ang kanyang salita. Nanginginig ang kanyang labi, at tila bumalik sa kanyang isipan ang pinagdaanan niyang takot at sakit. Natahimik si Cailyn. Sa loob-loob niya, unti-unti nang lumilinaw ang larawan ng isang bangungot at ang babaeng ito, si Rowena, ay biktima ng isang kalunus-lunos na trahedya. Isang bagay ang sigurado ngayon ayon sa kaniya, hindi niya maaaring hayaan na maibalik ang babaeng ito sa impyernong pinanggalingan niya.“Nakatakas ako habang nasa

Malalim pa ang gabi, ngunit hindi niya mapigilan ang sarili. Habang nag-aalangan ang kanyang isipan, kusa namang gumalaw ang kanyang mga daliri at bago pa niya napansin, pinindot na niya ang tawag pabalik.Sa kabilang linya, hindi pa nagigising si Cailyn.Pitong linggong buntis siya, at madalas siyang antukin. Noong una, sanay siyang magising ng alas-sais ng umaga kahit walang alarm clock. Pero ngayon, halos hindi na siya magising hanggang alas-siyete o alas-otso.Sa mahimbing niyang pagtulog, gumalaw ang cellphone sa lamesita sa tabi ng kama.Dahan-dahan siyang nagmulat ng mata, bahagyang naguguluhan, at inabot ang kanyang cellphone.“Hello…?”Sa kabilang linya, natigilan si Austin. Hindi niya inaasahan ang mahina at paos na boses ni Cailyn. Halatang bagong gising, malambot at punong-puno ng antok.Pero sa kanya, ang tinig na iyon ay parang isang bulong na kayang pasiklabin ang buong katawan niya.May kung anong init ang biglang dumaloy sa kanyang sistema.“Sino ‘to?” sagot ni Cailyn