Lahat ng Kabanata ng The Heartache of a Broken Marriage: Kabanata 11 - Kabanata 20

"Sa kaniya nanggaling ‘yan, pero siya pa ang magnanakaw?!"Malamig ang tingin ni Austin kay Manang Fe. Ang bawat pulgada ng kanyang katawan ay nanginginig sa galit."Paano mo nagagawang sabihin sa’kin na siya pa ang nagnakaw, eh siya mismo ang nagbalik ng lahat?!"Napalunok si Manang Fe, kitang-kita sa kanyang mga mata ang kaba. Nanginginig ang kanyang kamay, hindi makatingin nang diretso sa mata ng amo."S-Sir, hindi ko po talaga alam..." bulong niya, pero halatang hindi na siya paniniwalaan ni Austin.Hindi na siya binigyan ng pagkakataong makapagsalita pa."Ikaw ba ang nagnakaw? Umamin ka na!"Malakas ang tunog ng hampas ng kamay ni Austin sa mesa. Tumilapon ang ilang alahas sa sahig, at isang nakakabinging katahimikan ang bumalot sa opisina."Get out. Now!"Halos mapatakbo si Manang Fe palabas ng opisina, nanginginig ang buong katawan. Sa pagmamadali, nadulas siya sa suot niyang takong. Bumagsak siya sa sahig, pero kahit masakit, agad siyang bumangon at nagpatuloy sa paglabas.Sama

Dalawang taon nang nasa Australia si Samantha para tuparin ang pangarap niya. Pero kahit malayo, hindi siya tumigil sa pagsubaybay sa buhay ni Cailyn.Ngayon, magkasama silang kumakain sa isang pribadong lugar. Tahimik lang si Cailyn, tila walang pakialam habang dahan-dahang kinukuha ang gulay gamit ang chopsticks. Pero ang sumunod niyang sinabi, malamig at diretso.“Sa huli, magdi-divorce din kami ni Austin. Wala nang koneksyon, wala nang kahit ano.”"Ano?!" Napalunok si Samantha, natigilan bago sumandal sa upuan. "Sigurado ka? Talagang gusto mo na siyang hiwalayan?"Tatlong taon nang kasal si Cailyn at Austin, pero ni minsan, hindi siya tinuring bilang asawa. Sa paningin ng iba, isa lang siyang alila—isang pangtapal sa buhay ng lalaking ni hindi marunong umamin sa nararamdaman niya.At naalala ni Samantha ang isang eksena bago siya umalis papuntang ibang bansa.Isang gabi, nakalimutan ni Cailyn maghanda ng hapunan dahil sa pag-uusap nila ni Sam. Pagkauwi ni Austin, napansin nitong wa

Halos kalahating oras nang nasa biyahe si Cailyn nang sa wakas ay makarating siya sa Luna Villa.Tatlong taon na siyang nakatira rito, pero kailanman ay hindi niya naramdaman na ito ang "bahay" niya. Wala siyang emosyonal na koneksyon sa lugar na ito. Hindi niya ito minahal, hindi siya naaalala ng bahay na ito, at higit sa lahat—wala siyang matatawag na alaala rito na gusto niyang balikan.Ang tanging ligaya lang na naramdaman niya dito ay ‘yung mga sandali kung kailan hinahaplos siya ni Austin, mga sandaling hindi na niya gustong maalala.Pagdating ng sasakyan sa harap ng mansyon, agad siyang bumaba. Sa unang tingin niya, nakita niya si Emelita na kalmado lang na nakaupo sa sala, umiinom ng tsaa. Sa tabi nito, si Manang Flor na halatang kabado.“Ma’am.” Mabilis na nagliwanag ang mukha ni Manang Flor nang makita siya, na parang nakakita ng tagapagligtas.Tinapunan lang ni Cailyn ng tingin ang matanda bago bumaling kay Emelita.“Ma.”“Umupo ka rito,” sagot ng biyenan, itinapik ang espas

Mabilis at nanginginig ang boses ni Rowena nang binanggit niya ang kanyang pangalan. Para bang pinapaalala niya sa sarili na siya pa rin iyon, na hindi pa siya tuluyang nawawala sa sarili.Tumango si Cailyn. “Kung sarili mong ina at kapatid ang pumilit sa’yo, bakit hindi ka humingi ng tulong sa pulis?”Biglang nanginig si Rowena, at lalo pang bumagsak ang kanyang luha. “Sinubukan ko,” mahina niyang tugon, nanginginig ang boses. “Pero nalaman nila. Pinagpapalo nila ako. Kinulong sa isang silid. Kung hindi ako nakahanap ng pagkakataong tumakas, baka…”Naputol ang kanyang salita. Nanginginig ang labi niya, at kita sa kanyang mga mata ang pinagdaanan niyang takot at sakit.Natahimik si Cailyn. Sa loob-loob niya, lumilinaw ang larawan ng isang bangungot—at si Rowena, isang biktima ng isang malupit na trahedya.At ngayon, alam niyang hindi niya pwedeng hayaan na bumalik ang babaeng ito sa impyerno ng sarili niyang pamilya.“Nakatakas ako habang nasa ilalim ng droga.” Mahina ngunit matapang a

Malalim na ang gabi, pero hindi mapakali si Austin. Hawak niya ang cellphone, nag-aalangan kung tatawag ba siya o hindi. Pero bago pa niya namalayan, gumalaw na ang kanyang mga daliri. Napindot niya ang tawag pabalik. Sa kabilang linya… Mahimbing ang tulog ni Cailyn. Simula nang magbuntis siya, mabilis siyang antukin. Dati, sanay siyang gumising ng alas-sais kahit walang alarm clock. Pero ngayon, halos hindi na siya nagigising hanggang alas-siyete o alas-otso. Habang natutulog siya, biglang nag-vibrate ang cellphone niya sa bedside table. Dahan-dahan siyang nagmulat ng mata, inabot ang phone, at sinagot ito nang hindi man lang tinitingnan kung sino ang tumatawag. “Hello…?” Si Austin. Sa kabilang linya, nanigas siya sa narinig. Paos. Mahina. Halatang bagong gising si Cailyn. Pero sa kanya, parang musika sa tenga ang tinig nito. Isang bulong na kayang pasiklabin ang buong sistema niya. Walang sabi-sabi, bigla siyang nakaramdam ng init sa katawan. “Sino ‘to?” tanong ni Cail