All Chapters of รักร้าย มาเฟียลูกติด: Chapter 221 - Chapter 230

ตรัยคุณนอนมองคนตัวเล็กที่หลับใหลอยู่ในอ้อมกอด เมื่อบทรักอันยาวนานพึ่งผ่านพ้นไป เขายอมรับผู้หญิงคนนี้เข้ามาอยู่ในหัวใจ ทั้งรักและหวงแหนเธอมากกว่าสิ่งใด เพียงแค่คิดว่าจะไม่มีเธอ มันก็ทำให้เขากลายเป็นคนบ้าคลั่ง แต่เมื่อมีเธออยู่ในอ้อมกอดมันก็ทำให้เขากลายเป็นคนบ้ากามไปเสียได้"พี่เดย์รักยูมินะ" นิ้วเรียวยาวลากไล้บนพวงแก้มนุ่มแผ่วเบา ราวกลับว่ากลัวมันจะบอบช้ำ ถ้าเขาเผลอออกแรงมากเกินไป"ฮ่าๆๆๆ ตายซะเจ้าหนอนยักษ์" จู่ๆ คนในอ้อมกอดก็เปล่งเสียงออกมาทั้งที่เปลือกตายังคงปิดสนิท ทำให้เขาแทบจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา เธอคงแค้นมันมากที่ทำให้เธอเจ็บปวดคราวนั้น ถึงได้หัวเราะออกมาด้วยความสะใจ เมื่อลงโทษมันได้"ยัยบ๊องเอ่ย" ตรัยคุณกับรวบคนตัวเล็กเข้ามากอดไว้แน่นมากขึ้น แล้วก้มจูบที่ขมับของเธออย่างรักใคร่ ก่อนจะปิดเปลือกตาลงและหลับสนิทไป"อื้อ...พี่เดย์ขา" คนตัวเล็กค่อยๆ ปรือตาตื่นขึ้นมา ก่อนจะร้องเรียกหาคนตัวโต ที่ตอนนี้เขาไม่ได้อยู่บนเตียงกับเธอตากลมโตค่อยๆ ขยับเปิดขึ้น ก่อนจะเบิกตากว้าง แล้วลุกขึ้นนั่งกวาดตามองหาคนตัวโต"ตื่นแล้วเหรอ" ตรัยคุณถามเมื่อเปิดประตูห้องนอนเข้ามา แล้วเห็นคนตัวเล็กนั่งหน้ามุ่

"พี่เดย์ อย่าแกล้ง ยูมิจะนอน" มือเล็กปัดซ้ายป่ายขวาเมื่อรู้สึกถึงการรบกวนจากคนตัวโต ที่จูบพรมไปทั่วทั้งใบหน้า"ลุกขึ้นมากินข้าว จะห้าโมงเย็นแล้ว" ตรัยคุณยังคงจูบพรมไปทั่วใบหน้าจิ้มลิ้ม"ห้าโมงแล้วเหรอ ทำไมยูมิยังง่วงอยู่เลย" ยลดายังไม่ยอมลุก พลิกตัวหันหลังนอนขดตัวอยู่ภายใต้ผ้าห่มหนานุ่ม"จับผัวขย่มทั้งคืนไม่หลับไม่นอนก็ต้องง่วงสิ""พี่เดย์ หยุดพูดไปเลยนะ" ยลดาหันมาตวาดแหวใส่ทันที เมื่อเขาพูดให้เธอได้อาย"รับตัวเองไม่ได้หรือไง หืม?""ก็ยูมิเมานี่ คนเมาทำอะไรไปโดยไม่รู้ตัวหรอก""แต่เขาว่ากันว่าเวลาเมาจะเผยตัวตนที่แท้จริงออกมา เมียตัวน้อยของพี่เดย์นี่หื่นไม่เบานะ อึดด้วย ทนด้วย""พี่เดย์! หยุดพูดไปเลยนะ" ยลดามุดเข้าไปอยู่ใต้ผ้าห่ม รู้สึกถึงใบหน้าที่ร้อนผ่าว"อายเหรอ ไม่เห็นต้องอายเลย พี่เดย์ชอบ ออกมา เดี๋ยวก็หายใจไม่ออกหรอก" ตรัยคุณพยายามดึงผ้าห่มออกจากร่างเล็ก แต่เธอก็ฝืนไว้ไม่ให้เขาดึงได้"พี่เดย์ก็หยุดพูดเรื่องเมื่อคืนก่อนสิ""โอเค พี่เดย์ไม่พูดแล้ว ลุกมากินยาอีกเม็ดก่อน เดี๋ยวเลยเวลา""แน่นะ" ยลดาค่อยๆ โผล่หน้าออกมาจากผ้าห่ม"อืม" ตรัยคุณตอบรับ พร้อมทั้งยื่นเม็ดยาคุมฉุกเฉินเม็ดที่สอง

ทันทีที่มาถึงโรงแรมหรูริมทะเลในจังหวักกระบี่ ตรัยคุณพร้อมทั้งดาริกาเลขานุการคนสวย และคณะกรรมการอีกห้าคนก็เข้าร่วมประชุมผู้ประกอบการโรงแรมซึ่งเป็นการประชุมนานาชาติ มีผู้ประกอบการธุรกิจโรงแรมจากหลายประเทศเข้าร่วมประชุมการประชุมกินเวลานานหลายชั่วโมงกว่าจะเสร็จสิ้น เมื่อประชุมเสร็จก็ร่วมกินเลี้ยงสังสรรค์ กว่าจะได้ขึ้นห้องพักก็เป็นเวลาเกือบห้าทุ่ม"ทำไมคุณถึงจองห้องพักแบบ Connecting (ห้องพักที่มีประตูเชื่อมต่อไปยังอีกห้องหนึ่งที่ติดกันได้)" ตรัยคุณเอ่ยถามดาริกาเมื่อหยุดยืนอยู่หน้าห้องพักของโรงแรมที่เขามาประชุม"คือดิฉันคิดว่ามันจะสะดวกเวลาที่เรา...คุณตรัยคุณจะสั่งงานดิฉันน่ะค่ะ แต่ถ้าคุณตรัยคุณไม่พอใจ ดิฉันติดต่อขอเปลี่ยนห้องพักให้ใหม่ก็ได้ค่ะ แต่ดิฉันไม่แน่ใจว่าจะยังมีห้องพักเหลืออีกหรือเปล่า เพราะวันนี้มีผู้เข้าร่วมประชุมเยอะมาก แล้วตอนนี้ก็ดึกมากแล้วด้วย" ดาริกาให้เหตุผล"ไม่เป็นไร ห้องนี้ก็ห้องนี้ เหนื่อยกันมาทั้งวันแล้ว คุณเข้าไปพักผ่อนเถอะ ผมก็อยากพักแล้วเหมือนกัน" ด้วยไม่อยากให้มากความ ตรัยคุณจึงปล่อยเลยตามเลย ก่อนจะเปิดประตูห้องฝั่งตัวเองเข้าไป"ค่ะ" ดาริกากระหยิ่มยิ้ม เดินไปเปิดป

"เจ็บ" ตรัยคุณนั่งอยู่ในอ่างอาบน้ำโดยมีคนตัวเล็กนั่งอยู่บนตัก แผ่นหลังเนียนแนบชิดอกแกร่งของเขา"เป่าเพี้ยง หายเจ็บยัง" ยลดาเอี้ยวตัว ใช้สองมือเล็กประคองกรอบใบหน้าของคนตัวโตแล้วเป่าลมเบาๆ แล้วเอ่ยถาม เขาก็ส่ายหน้าเป็นการตอบ"ยูมิขอโทษก็ตอนนั้นกำลังโมโหนี่ ดูสิเป็นรอยเล็บหนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า หก หกรอย ทำไมไม่ครบสิบนะ""จะเอาให้ครบสิบนิ้วเลยเหรอ ใจร้ายกับพี่เดย์เกินไปแล้ว""งั้นยูมิให้หนอนยักษ์ทำโทษน้องหนู" ร่างเล็กขยับกายหันมานั่งคร่อม สบตาอีกฝ่ายเย้ายวนมือเล็กเลื่อนไปจับแก่นกายอันเขื่องแล้วรูดขึ้นรูดลงจนมันขยายตัวใหญ่ แข็งขึงสู้มือเธอ แล้วจ่อไปที่ปากทางรักค่อยๆ ดันเข้าไปจนกลืนเอ็นร้อนเข้าไปทั้งลำยาว"อื้อออ....อ๊ะ...อ๊า""อื้มมมม...ยูมิที่รัก...อ๊า"ตรัยคุณรั้งใบหน้าจิ้มลิ้มเข้ามาแล้วบดจูบเข้าไปที่ริมฝีปากของเธออย่างเร่าร้อน ปลายลิ้นร้อนทั้งสองตวัดเกี่ยวรัดซึ่งกันและกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ยลดาใช้เรียวแขนโอบกอดลำคอของเขาไว้ราวกลับกลัวว่าเขาจะหลุดหายไป สะโพกมนก็ทำหน้าที่ขยับบดคลึงแก่นกายใหญ่ไม่หยุด"อื้มมมม...ยูมิของพี่เดย์...อ๊าส""อ๊า...ยูมิเสียว...พี่เดย์ขา...อ๊า"เมื่อริมฝีปากเป็นอิ

"ยูมิบอกพี่เดย์ว่ามหาลัยปิดสองอาทิตย์ ทำไมถึงอยู่ไทยได้แค่อาทิตย์เดียว อยู่กับพี่เดย์ต่อไม่ได้เหรอ ไว้มหาลัยเปิดค่อยกลับ" ตรัยคุณออกอาการงอแงขณะที่ยลดากำลังเก็บของใส่กระเป๋าเดินทาง หลังจากที่กลับมาจากการประชุมที่จังหวัดกระบี่"ยูมิรับงานถ่ายแบบไว้ ผิดนัดเขาไม่ได้" ยลดาตอบโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามอง ง่วนอยู่กับการจัดกระเป๋า"แล้วทำไมต้องรับงานช่วงมหาลัยปิดด้วย แทนที่จะได้มีเวลาอยู่ด้วยกัน นี่อะไรต้องกลับไปถ่ายแบบ พี่เดย์ไม่เห็นความจำเป็นที่ยูมิจะต้องทำงานพวกนี้ แค่ตั้งใจเรียนให้จบเร็วๆ ก็พอ" น้ำเสียงของเขาเริ่มขุ่นมัว"เราเคยคุยเรื่องนี้กันไปแล้วไม่ใช่เหรอ แล้วยูมิก็คิดว่าพี่เดย์จะเข้าใจแล้ว""พี่เดย์ก็เข้าใจ แต่พี่เดย์ไม่คิดนี่ว่างานพวกนี้จะทำให้เวลาที่เราจะได้อยู่ด้วยกันน้อยลงไป ยูมิก็รู้ว่าพี่เดย์แทบจะหาเวลาว่างไปหายูมิที่อังกฤษไม่ได้ พอยูมิกลับมาหาพี่เดย์ เราก็ควรได้อยู่ด้วยกันตลอดสองอาทิตย์ไม่ใช่เหรอ แต่ยูมิกลับเอาเวลาที่เราจะได้อยู่ด้วยกันไปรับงานถ่ายแบบพวกนั้น""ก็ตอนนั้นยูมิยังไม่รู้นี่ว่ามหาลัยจะปิดสองอาทิตย์ แล้วนี่มันก็เป็นโอกาสที่ดีไม่ใช่เหรอ ตอนนั้นพี่เดย์ก็บอกยูมิแบบนี้ แล้ว