All Chapters of รักร้าย มาเฟียลูกติด: Chapter 231 - Chapter 240

เดย์ ตรัยคุณ เจ้าของโรงแรมหรูในภูเก็ตที่ตอนนี้มีโรงแรมและ รีสอร์ตระดับห้าดาวในเครือทั้งในจังหวัดกระบี่ สุราษฎร์ธานี เชียงใหม่ และแม่ฮ่องสอน ที่เติบโตขึ้นอย่างรวดเร็วในระยะเวลาเพียงไม่กี่ปี ทำให้เขาก้าวมาเป็นที่หนึ่งในธุรกิจการโรงแรมเขาทุ่มเททั้งแรงกายและแรงใจเพื่อให้ธุรกิจเติบโตและมีผลกำไรอย่างมหาศาล แต่ก็ต้องแลกกับการที่เขาไม่ได้กอดผู้หญิงที่เขารัก เพื่อทำตามข้อตกลงของคุณทิพวรรณเกือบสามปีที่เขาต้องทำงานอย่างหนัก เมื่อเขาเคลียร์ทุกอย่างลงตัวเขาก็ตั้งใจว่าจะไปหาสุดที่รักของเขา แต่ก็มีสายตรงจากแทนไท ที่โทรมาขอให้เขาไปเตรียมงานเปิดตัวกาสิโนที่มาเก๊า เพราะเขาเป็นคนที่รู้เรื่องทุกอย่าง และแทนไทไว้ใจในฝีมือของเขามากที่สุด"เอวาคิกถึงอาเดย์""เอรินก็คิกถึงอาเดย์"เอวา เอรินวิ่งเข้ามากอดคนเป็นอา เมื่อเดินทางจากภูเก็ตมาถึงมาเก๊า"อาเดย์ก็คิดถึงเอวากับเอรินครับ อาชิทำไมไม่มาหาอาเดย์เลยครับ" อาชิไม่ยอมเข้ามากอดตรัยคุณ"อาเดย์ทิ้งอาชิ อาเดย์ไม่เคยมาหาอาชิเลย" อาชิพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ"อาเดย์ต้องทำงานไงคะ แม่พายบอกอาชิแล้วไม่ใช่เหรอคะ" พรพระพายอธิบายพร้อมทั้งปลอบประโลมลูกชาย"บอกแล้ว

"อ้าวตาเดย์ มาตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วทำไมทำหน้าเหมือนอยากเข้าห้องน้ำเลย ถ้าปวดหนักก็รีบไปเข้าห้องน้ำสิ" คุณทิพวรรณทักทายเมื่อเห็นตรัยคุณเดินตามยลดาเข้ามาในบ้าน"โธ่คุณทิพย์ ผมไม่ได้ปวดท้องซะหน่อย ผมมาถึงเมื่อเช้าครับ" ตรัยคุณทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างอ่อนแรง จ้องมองไปยังใบหน้าจิ้มลิ้มของเมียตัวน้อย ที่นั่งหน้าบึ้ง กอดอกเชิดหน้าไม่ยอมพูดกับเขาตั้งแต่ออกจากผับ"ไปดูยูมิถ่ายแบบมาล่ะสิ ตอนนี้ยูมิดังมากเลยนะ""ต้องบอกว่าไปแอบดูค่ะ คงอยากไปจับผิดยูมิ คุณทิพย์ขา ยูมิขอตัวขึ้นไปอาบน้ำนอนก่อนนะคะ วันนี้ยูมิเหนื่อย ถ่ายแบบทั้งวัน แล้วยังต้องมาเหนื่อยกับตาแก่ที่ชอบคิดเองเออเองอีก" ยลดาเอ่ยบอกคุณทิพวรรณพร้อมทั้งปรายตามองคนตัวโตที่กำลังนั่งอ้าปากค้างกับสรรพนามที่เมียตัวน้อยเรียก"ฮ่าๆๆ ตาแก่เดย์สินะ" คุณทิพวรรณหัวเราะชอบใจ"ใช่ค่ะ ยูมิไปอาบน้ำนอนนะคะ ยูมิเบื่อคนแก่หัวร้อน พูดไม่รู้เรื่อง ไร้เหตุผล ชอบใช้แต่กำลัง" ยลดาต่อว่ารัวๆ พอพูดจบก็เดินขึ้นห้องนอนทันที"ไปทำอะไรให้ยูมิโกรธเข้าล่ะ" คุณทิพวรรณเอ่ยถามคนที่นั่งคอตก"ผมคิดว่ายูมิกับคุณบานาบงบาร์นาบี้อะไรนั้นเป็น..." ตรัยคุณตอบตะกุกตะกัก พูดออกมาไม่เต็มปา

"พี่เดย์กลับก่อนก็ได้ ยูมิมีเรียนตั้งสามชั่วโมงเลยนะ ยูมิกลัวพี่เดย์รอนาน" ตรัยคุณขับรถมาส่งยลดาที่มหาวิทยาลัย"พี่เดย์จะรออยู่ตรงนี้ รีบขึ้นเรียนเถอะ ไม่ต้องห่วงพี่เดย์นะ""ตามใจ แล้วอย่ามางอแงนะว่ารอนาน""พี่เดย์โตแล้วนะ ไม่ใช่เด็กๆ จะได้งอแง""แต่คนแก่คนเนี่ย งอแงยิ่งกว่าเด็กอีก" ยลดาดึงแก้มทั้งสองข้างของคนตัวโตโยกไปมา"จุ๊บ ก็คนแก่คนนี้ มันรักเด็กคนนี้มากไงครับ""เดี๋ยวนี้บอกรักเก่งนะ บอกทุกครั้งที่คุยกัน เจอหน้ากัน ไม่เหมือนเมื่อก่อน ปากแข็ง""ต่อไปนี้พี่เดย์จะพูดทุกวัน พูดทุกครั้งที่อยากจะพูด จะไม่รอเวลาอีกแล้ว พี่เดย์ไม่อยากพูดในวันที่สายเกินไป""ทำไมยิ่งนานวันยิ่งรักคนแก่คนนี้นะ ทั้งรักทั้งหลง""คนแก่คนนี้ก็ทั้งรักทั้งหลง...นมเด็กน้อยคนนี้จนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว" ตรัยคุณเน้นที่คำว่านม ก่อนจะซุกหน้าเข้าหาหน้าอกใหญ่ของยลดาเพียะ!"กำลังซึ้ง ก็หื่นขึ้นมาทุกที ยูมิไปเรียนแล้ว" ยลดาตีไปที่ต้นแขนแกร่งด้วยความมันเขี้ยวในความหื่นของเขา"ตั้งใจเรียนนะครับ สุดที่รักของพี่เดย์" ริมฝีปากหนาประทับจูบไปที่หน้าผากมน ก่อนยลดาจะลงจากรถไป3 ชั่วโมง ผ่านไปก๊อกๆๆยลดาเคาะกระจกรถก่อนที่จะเดินเข้าไปนั่

โอ๊กกกก!!!!...แหวะ!...โอ๊กกกก!!!!"เป็นไง ไอ้คนที่มันเคยพูดว่าจะไม่มีเมีย มันหายไปไหนแล้ววะ แถมมีเมียเด็กกว่าตั้งสิบปี หลอกเด็กเก่งนะไอ้เดย์" แทนไทว่าค่อนขอดขณะลูบหลังให้ตรัยคุณที่นั่งกอดชักโครกอาเจียนอย่างหนัก"อึก...แฮ่กๆๆ คุณแทนก็อายุห่างกับพายตั้งเจ็ดปี ก็ไม่ต่างจากผมเท่าไรหรอก หลอกเด็กเหมือนกัน อุ๊บ!...แหวะ!" ตรัยคุณเงยหน้าขึ้นมาต่อล้อต่อเถียงแทนไทอย่างไม่ยอม ก่อนจะอาเจียนอย่างหนักอีกครั้ง"ปากดี อ้วกแตกให้ตายไปเลย" แทนไทว่า แต่ก็ยังคงลูบหลังให้"แฮ่กๆๆ ผมจะตายง่ายๆ ได้ไง แล้วใครจะเลี้ยงลูกผม""เดี๋ยวกูหาผัวใหม่ให้ยูมิเอง เอาแบบหล่อๆ รวยๆ""เดี๋ยวผมจะยุให้พายมีผัวใหม่บ้าง อึก...อุ๊บ!...โอ๊กกกก!!!""กูไม่ลูบให้มึงละ ปล่อยอ้วกแตกตายอยู่ตรงนี้แหละ""แฮ่กๆๆ คุณแทนจะปล่อยผมไว้แบบนี้ไม่ได้ หิ้วผมออกไปนอนรอเมียข้างนอกก่อน" ตรัยคุณพูดอย่างเหนื่อยหอบ เพราะอาเจียนจนหมดไส้หมดพุง"ปากดี แล้วไม่คลานออกไปเองล่ะวะ" แทนไทเอ่ยปากว่า แต่ก็หิ้วปีกตรัยคุณออกไปนั่งพักที่โซฟาหลังจากกลับจากอังกฤษได้เพียงหนึ่งอาทิตย์ตรัยคุณก็มีอาการเหมือนแทนไทตอนที่แพ้ท้องแทนพรพระพายไม่มีผิดเพี้ยนตรัยคุณกับยลดากลับมาอ

"บ้านใครกันคะ" ยลดาถามด้วยความสงสัยเมื่อรถแล่นเข้ามาจอดยังบ้านหลังหนึ่งที่อยู่ติดกับโรงแรมของตรับคุณ หลังจากที่คนขับรถของโรงแรมไปรับจากสนามบินภูเก็ต"บ้านของเรา" ตรัยคุณตอบก่อนจะลงจากรถตู้ของโรงแรม แล้วยื่นมือไปรับยลดาให้ก้าวลงจากรถ"บ้านของเราเหรอ?" ยลดายังคงมีสีหน้างุนงง เพราะสามปีที่แล้วยังไม่มีบ้านหลังนี้ พื้นที่ตรงนี้เป็นที่ดินเปล่า"พี่เดย์ซื้อที่แปลงนี้แล้วก็สร้างบ้านหลังนี้ ตั้งแต่ที่ยูมิกลับไปเรียนอังกฤษ เราเข้าไปดูในบ้านกันดีกว่าว่าถูกใจยูมิไหม""กระเป๋าพวกนี้ให้ยกขึ้นไปไว้บนห้องเลยหรือเปล่าครับ" เสียงผู้ชายรุ่นราวคราวเดียวกับตรัยคุณดังขึ้น ยลดาหันไปมองหน้าด้วยความสงสัย"ผมเป็นเลขาของคุณเดย์ครับ คุณยลดาเรียกผมว่ากฤษณ์ก็ได้ครับ ผมทำงานที่นี้มาสามปีแล้ว" กฤษณ์เอ่ยแนะนำตัวกฤษณ์ เลขานุการคนใหม่ที่เข้ามาแทนที่ดาริกา กฤษณ์อายุน้อยกว่าตรัยคุณสองปี เป็นคนที่มีความกระตือร้นในการทำงาน ตั้งใจทำงาน ไม่เคยมีคำว่าพลาด ถือเป็นคนที่ฝีมือดี ช่วยงานตรัยคุณได้มาก ทั้งคู่จึงสนิทสนมกัน เมื่ออยู่ที่ทำงานเขาคือพนักงานที่เก่ง ทำงานดี แต่เมื่ออยู่นอกเวลางาน กฤษณ์คือเพื่อนที่ดีคนหนึ่ง กฤษณ์นับถือตรั