"ไม่อยากให้ถึงพรุ่งนี้เช้าเลย หยุดเวลาไว้แค่ตรงนี้ได้ไหม" ตรัยคุณวางร่างเล็กลงบนที่นอน พลางลูบศีรษะทุยเล็กอย่างรักใคร่"อย่าคิดมากสิ ยูมิรักพี่เดย์ รักพี่เดย์คนเดียว""พี่เดย์ก็รักยูมิคนเดียว รักมากที่สุด" พูดจบก็ก้มลงไปจูบหนักๆ บนริมฝีปากบาง"พรุ่งนี้พี่เดย์ไปส่ง ไปนอนที่คอนโดสักคืน รอส่งยูมิไปอังกฤษ แล้วค่อยกลับมาทำงาน""เหนื่อยแย่""พี่เดย์อยากอยู่กับยูมิให้นานที่สุด เพราะไม่รู้ว่าอีกกี่วันกี่คืนเราจะได้นอนกอดกันแบบนี้อีก""อยากให้ถึงวันที่เราจะได้อยู่ด้วยกันจัง""ถ้าถึงเวลานั้นพี่เดย์จะไม่มีทางให้ยูมิอยู่ห่างพี่เดย์อีกแล้ว""ยูมิก็จะไม่ยอมอยู่ห่างพี่เดย์แล้วเหมือนกัน จะเกาะไว้แน่นๆ เลย""งั้นคืนนี้เรามารวมร่างกันก่อนดีกว่า" พูดจบก็ซุกไซ้ซอกคอหอม"อุ๊ย! พี่เดย์หลบก่อน" จู่ๆ ยลดาก็อุทานออกมา ก่อนจะวิ่งเข้าห้องน้ำก๊อกๆๆ"ยูมิเป็นอะไร" ตรัยคุณตามไปเคาะประตูเรียกด้วยความเป็นห่วง"พี่เดย์ขา" ยลดาเปิดประตูแล้วค่อยๆ โผล่หน้าออกมา"เป็นอะไรหรือเปล่า""พี่เดย์ช่วยหยิบผ้าอนามัยในลิ้นชักตรงตู้เสื้อผ้าให้ยูมิหน่อยสิ""ประจำเดือนมา""อือ""มาได้ถูกวันจริงๆ" ตรัยคุณบ่นงึมงำ ก่อนจะเดินไปหยิบผ้าอ
เดย์ ตรัยคุณ เจ้าของโรงแรมหรูในภูเก็ตที่ตอนนี้มีโรงแรมและ รีสอร์ตระดับห้าดาวในเครือทั้งในจังหวัดกระบี่ สุราษฎร์ธานี เชียงใหม่ และแม่ฮ่องสอน ที่เติบโตขึ้นอย่างรวดเร็วในระยะเวลาเพียงไม่กี่ปี ทำให้เขาก้าวมาเป็นที่หนึ่งในธุรกิจการโรงแรมเขาทุ่มเททั้งแรงกายและแรงใจเพื่อให้ธุรกิจเติบโตและมีผลกำไรอย่างมหาศาล แต่ก็ต้องแลกกับการที่เขาไม่ได้กอดผู้หญิงที่เขารัก เพื่อทำตามข้อตกลงของคุณทิพวรรณเกือบสามปีที่เขาต้องทำงานอย่างหนัก เมื่อเขาเคลียร์ทุกอย่างลงตัวเขาก็ตั้งใจว่าจะไปหาสุดที่รักของเขา แต่ก็มีสายตรงจากแทนไท ที่โทรมาขอให้เขาไปเตรียมงานเปิดตัวกาสิโนที่มาเก๊า เพราะเขาเป็นคนที่รู้เรื่องทุกอย่าง และแทนไทไว้ใจในฝีมือของเขามากที่สุด"เอวาคิกถึงอาเดย์""เอรินก็คิกถึงอาเดย์"เอวา เอรินวิ่งเข้ามากอดคนเป็นอา เมื่อเดินทางจากภูเก็ตมาถึงมาเก๊า"อาเดย์ก็คิดถึงเอวากับเอรินครับ อาชิทำไมไม่มาหาอาเดย์เลยครับ" อาชิไม่ยอมเข้ามากอดตรัยคุณ"อาเดย์ทิ้งอาชิ อาเดย์ไม่เคยมาหาอาชิเลย" อาชิพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ"อาเดย์ต้องทำงานไงคะ แม่พายบอกอาชิแล้วไม่ใช่เหรอคะ" พรพระพายอธิบายพร้อมทั้งปลอบประโลมลูกชาย"บอกแล้ว
"วันนี้ยูมิเก่งมาก โพสต์ท่าได้โปรเฟสชั่นนอลมาก ใช้เวลาไม่นานก็ได้ภาพครบแล้ว" คุณบาร์นาบี้เดินเข้ามาชมเชยสาวน้อยหน้าใสวัยยี่สิบปีย่างยี่สิบเอ็ด ที่เป็นพรีเซนเตอร์ให้กับแบรนด์เครื่องสำอางของเขามาเกือบสี่ปี"ขอบคุณค่ะคุณบาร์น่าบี้" ยลดายกมือไหว้รับคำชม คุณบาร์นาบี้ยิ้มรับและเอื้อมมือไปลูบศีรษะเบาๆ"บอกกี่ครั้งแล้วว่าให้เรียกพี่""ค่ะพี่บาร์บี้" ยลดายื่นหน้าเข้าไปใกล้แกล้งกระเซ้าเย้าแหย่"เดี๋ยวตีเลย ชื่อนี้ไว้เรียกตอนอยู่กันสามคนย่ะ" คุณบาร์นาบี้หยิกแก้มนุ่มของยลดาเบาๆ"ค่ะ แล้ววันนี้คุณเบลคไม่มาเหรอคะ" ยลดาถามถึงผู้ชายคนสนิทของเขา"ส่งข้อความมาบอกเมื่อกี้ว่าอีกไม่เกินยี่สิบนาที""อ๋อค่ะ""ยูมิจะไม่ต่อสัญญากับพี่จริงๆ เหรอ แล้วพี่จะไปหาใครมาแทนยูมิล่ะ อยู่ช่วยพี่อีกสักปีสองปีไม่ได้เหรอ เอาแบบนี้สิ ยูมิก็เรียนต่อโทที่นี่ แล้วก็เซ็นสัญญกับพี่อีกสองปี นะยูมิ" คุณบาร์นาบี้ขอร้องอ้อนวอน"คงไม่ได้จริงๆ ค่ะ ผู้ปกครองของยูมิคงไม่ยอม""ผู้ปกครองหรือเจ้าของแหวนวงนี้กันย่ะ""ผู้ปกครองหัวใจที่เป็นเจ้าของแหวนวงนี้ค่ะ""ชิ! หมั่นไส้ ทำไมเบลคไม่เห็นให้แหวนแทนใจพี่บ้าง""ถึงพี่เบลคจะไม่ได้ให้แหวนแทนใจ แ
"อ้าวตาเดย์ มาตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วทำไมทำหน้าเหมือนอยากเข้าห้องน้ำเลย ถ้าปวดหนักก็รีบไปเข้าห้องน้ำสิ" คุณทิพวรรณทักทายเมื่อเห็นตรัยคุณเดินตามยลดาเข้ามาในบ้าน"โธ่คุณทิพย์ ผมไม่ได้ปวดท้องซะหน่อย ผมมาถึงเมื่อเช้าครับ" ตรัยคุณทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างอ่อนแรง จ้องมองไปยังใบหน้าจิ้มลิ้มของเมียตัวน้อย ที่นั่งหน้าบึ้ง กอดอกเชิดหน้าไม่ยอมพูดกับเขาตั้งแต่ออกจากผับ"ไปดูยูมิถ่ายแบบมาล่ะสิ ตอนนี้ยูมิดังมากเลยนะ""ต้องบอกว่าไปแอบดูค่ะ คงอยากไปจับผิดยูมิ คุณทิพย์ขา ยูมิขอตัวขึ้นไปอาบน้ำนอนก่อนนะคะ วันนี้ยูมิเหนื่อย ถ่ายแบบทั้งวัน แล้วยังต้องมาเหนื่อยกับตาแก่ที่ชอบคิดเองเออเองอีก" ยลดาเอ่ยบอกคุณทิพวรรณพร้อมทั้งปรายตามองคนตัวโตที่กำลังนั่งอ้าปากค้างกับสรรพนามที่เมียตัวน้อยเรียก"ฮ่าๆๆ ตาแก่เดย์สินะ" คุณทิพวรรณหัวเราะชอบใจ"ใช่ค่ะ ยูมิไปอาบน้ำนอนนะคะ ยูมิเบื่อคนแก่หัวร้อน พูดไม่รู้เรื่อง ไร้เหตุผล ชอบใช้แต่กำลัง" ยลดาต่อว่ารัวๆ พอพูดจบก็เดินขึ้นห้องนอนทันที"ไปทำอะไรให้ยูมิโกรธเข้าล่ะ" คุณทิพวรรณเอ่ยถามคนที่นั่งคอตก"ผมคิดว่ายูมิกับคุณบานาบงบาร์นาบี้อะไรนั้นเป็น..." ตรัยคุณตอบตะกุกตะกัก พูดออกมาไม่เต็มปา
พลั่ก! ตุบ!"โอ๊ย! ยูมิผลักพี่เดย์ทำไมเนี่ย พี่เดย์เจ็บนะ" ตรัยคุณร้องโอดโอยเมื่อโดนคนตัวเล็กผลักตกเตียง"ยูมิไม่ได้ผลัก ยูมิถีบ แล้วใครให้ขึ้นมานอนกอดยูมิ ยูมิยังโกรธอยู่นะ แล้วนี่เข้ามาในห้องของยูมิได้ยังไง" ยลดาโวยวาย"ใช้กุญแจสำรองไขเข้ามา" ตรัยคุณบอก ค่อยๆ คลานขึ้นไปบนเตียง แต่ก็ต้องถอยกลับ"อย่าขึ้นมานะ!""พี่เดย์ขอโทษที่เข้าใจยูมิกับคุณบาร์นาบี้ผิด ยกโทษให้พี่เดย์นะครับ" เสียงทุ้มออดอ้อนพร้อมทั้งยื่นนิ้วก้อยไปให้อีกฝ่าย"พี่เดย์ก็เป็นแบบนี้ทุกที โวยวายก่อน แล้วก็มาขอโทษทีหลัง""ต่อไปพี่เดย์จะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว ยกโทษให้พี่เดย์นะ นะครับสุดที่รักของพี่เดย์""....." ยลดานั่งกอดอกเชิดหน้าเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น เพราะกลัวจะหลุดยิ้มออกมา แต่ก็ยังคงแอบปรายตามอง"ต้องทำยังไงเธอจึงจะหายโกรธ ต้องทำยังไงเธอจึงจะยกโทษให้ฉัน อย่าทรมานด้วยการไม่มองหน้ากัน นึกว่าสงสาร คนรักกัน พี่เดย์ขอโทษ" ตรัยคุณร้องเพลง ทำให้ให้คนที่นั่งอยู่บนเตียงค่อยๆ ยิ้มออกมา (เพลง I'am Sorry-AB Normal)"ยิ้มแล้ว หายโกรธพี่เดย์นะครับ" ตรัยคุณกระโดดขึ้นเตียง อุ้มคนตัวเล็กขึ้นมานั่งบนตัก แล้วหอมแก้มนุ่มซ้ายทีขวาทีสลับไป
"พี่เดย์กลับก่อนก็ได้ ยูมิมีเรียนตั้งสามชั่วโมงเลยนะ ยูมิกลัวพี่เดย์รอนาน" ตรัยคุณขับรถมาส่งยลดาที่มหาวิทยาลัย"พี่เดย์จะรออยู่ตรงนี้ รีบขึ้นเรียนเถอะ ไม่ต้องห่วงพี่เดย์นะ""ตามใจ แล้วอย่ามางอแงนะว่ารอนาน""พี่เดย์โตแล้วนะ ไม่ใช่เด็กๆ จะได้งอแง""แต่คนแก่คนเนี่ย งอแงยิ่งกว่าเด็กอีก" ยลดาดึงแก้มทั้งสองข้างของคนตัวโตโยกไปมา"จุ๊บ ก็คนแก่คนนี้ มันรักเด็กคนนี้มากไงครับ""เดี๋ยวนี้บอกรักเก่งนะ บอกทุกครั้งที่คุยกัน เจอหน้ากัน ไม่เหมือนเมื่อก่อน ปากแข็ง""ต่อไปนี้พี่เดย์จะพูดทุกวัน พูดทุกครั้งที่อยากจะพูด จะไม่รอเวลาอีกแล้ว พี่เดย์ไม่อยากพูดในวันที่สายเกินไป""ทำไมยิ่งนานวันยิ่งรักคนแก่คนนี้นะ ทั้งรักทั้งหลง""คนแก่คนนี้ก็ทั้งรักทั้งหลง...นมเด็กน้อยคนนี้จนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว" ตรัยคุณเน้นที่คำว่านม ก่อนจะซุกหน้าเข้าหาหน้าอกใหญ่ของยลดาเพียะ!"กำลังซึ้ง ก็หื่นขึ้นมาทุกที ยูมิไปเรียนแล้ว" ยลดาตีไปที่ต้นแขนแกร่งด้วยความมันเขี้ยวในความหื่นของเขา"ตั้งใจเรียนนะครับ สุดที่รักของพี่เดย์" ริมฝีปากหนาประทับจูบไปที่หน้าผากมน ก่อนยลดาจะลงจากรถไป3 ชั่วโมง ผ่านไปก๊อกๆๆยลดาเคาะกระจกรถก่อนที่จะเดินเข้าไปนั่
"ไม่เปลี่ยนใจเซ็นสัญญาต่อจริงๆ ใช่ไหม พี่กับทุกคนที่นี่ต้องคิดถึงยูมิมากแน่ๆ เลย แล้วไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะเจอนางแบบที่ถูกใจพี่เหมือนอย่างกับยูมิ" คุณบาร์นาบี้เอ่ยบอกด้วยความเสียดายที่ยลดาจะไม่ได้เป็นพรีเซนต์เตอร์ให้กับแบรนด์เครื่องสำอางของเขาแล้ว"เดี๋ยวก็เจอค่ะ ใครๆ ก็อยากร่วมงานกับคุณบาร์นาบี้ทั้งนั้น พี่เองก็จะได้เจอนางแบบตัวสูงๆ ไม่ใช่เด็กแคะอย่างยูมิ""ตัวเล็กแต่อย่างอื่นไม่เล็กน่า จริงไหมครับคุณเดย์" คุณบาร์นาบี้แกล้งหยอกกระเซ้า"จริงครับ" ตรัยคุณตอบพร้อมทั้งก้มหน้ามองหน้าอกของเธอ"พี่เดย์นี่" มือเล็กตีเพียะไปที่ต้นแขนแกร่งทันที"ก่อนกลับไทยมาหาพี่กับเบลคด้วยนะ พี่จะได้เลี้ยงส่งน้องสาวคนสวย""ยูมิต้องมากราบลาพี่บาร์นาบี้กับพี่เบลคก่อนกลับไทยแน่นอนค่ะ ยูมิกลับก่อนนะคะ""จ้า พี่ก็จะกลับแล้วเหมือนกัน เบลครอกินข้าวอยู่ที่บ้าน กลับช้าเดี๋ยวงอนพี่อีก""ค่ะ สวัสดีค่ะ" ยลดายกมือขึ้นไหว้อย่างนอบน้อม"อีกแค่สองเดือนกว่ายูมิก็เรียนจบแล้ว คุณทิพย์กับคุณบาร์รอนเป็นผู้ใหญ่ไปสู่ขอยูมิกับคุณไซโตะให้ผมนะครับ" ตรัยคุณเอ่ยบอกขณะนั่งรับประทานอาหารค่ำกันสามคน เพราะคุณบาร์รอนต้องเดินทางไปเป็นที่ปรึกษา
โอ๊กกกก!!!!...แหวะ!...โอ๊กกกก!!!!"เป็นไง ไอ้คนที่มันเคยพูดว่าจะไม่มีเมีย มันหายไปไหนแล้ววะ แถมมีเมียเด็กกว่าตั้งสิบปี หลอกเด็กเก่งนะไอ้เดย์" แทนไทว่าค่อนขอดขณะลูบหลังให้ตรัยคุณที่นั่งกอดชักโครกอาเจียนอย่างหนัก"อึก...แฮ่กๆๆ คุณแทนก็อายุห่างกับพายตั้งเจ็ดปี ก็ไม่ต่างจากผมเท่าไรหรอก หลอกเด็กเหมือนกัน อุ๊บ!...แหวะ!" ตรัยคุณเงยหน้าขึ้นมาต่อล้อต่อเถียงแทนไทอย่างไม่ยอม ก่อนจะอาเจียนอย่างหนักอีกครั้ง"ปากดี อ้วกแตกให้ตายไปเลย" แทนไทว่า แต่ก็ยังคงลูบหลังให้"แฮ่กๆๆ ผมจะตายง่ายๆ ได้ไง แล้วใครจะเลี้ยงลูกผม""เดี๋ยวกูหาผัวใหม่ให้ยูมิเอง เอาแบบหล่อๆ รวยๆ""เดี๋ยวผมจะยุให้พายมีผัวใหม่บ้าง อึก...อุ๊บ!...โอ๊กกกก!!!""กูไม่ลูบให้มึงละ ปล่อยอ้วกแตกตายอยู่ตรงนี้แหละ""แฮ่กๆๆ คุณแทนจะปล่อยผมไว้แบบนี้ไม่ได้ หิ้วผมออกไปนอนรอเมียข้างนอกก่อน" ตรัยคุณพูดอย่างเหนื่อยหอบ เพราะอาเจียนจนหมดไส้หมดพุง"ปากดี แล้วไม่คลานออกไปเองล่ะวะ" แทนไทเอ่ยปากว่า แต่ก็หิ้วปีกตรัยคุณออกไปนั่งพักที่โซฟาหลังจากกลับจากอังกฤษได้เพียงหนึ่งอาทิตย์ตรัยคุณก็มีอาการเหมือนแทนไทตอนที่แพ้ท้องแทนพรพระพายไม่มีผิดเพี้ยนตรัยคุณกับยลดากลับมาอ
"ผมว่าเฮียกับผมเตรียมตัวเป็นลูกที่ถูกลืมได้เลย ดูท่าแล้วป๊ากับม๊าจะเห่อลูกสาวคนใหม่" บอลพูดขึ้น เมื่อพ่อกับแม่เอาแต่คุยกับมะปรางอย่างถูกอกถูกใจ"มะปรางมาหาม๊าลูก ม๊าจะสอนให้มะปรางดูลายทอง" มะปรางเดินไปหาแม่ของบาสอย่างว่าง่าย พร้อมที่จะเรียนรู้ในสิ่งที่พวกท่านพร่ำสอนด้วยความเต็มใจ"ป๊าถูกใจลูกสะใภ้คนนี้นะ พามาหาป๊ากับม๊าบ่อยๆ มาเรียนรู้งานร้านทอง ต่อไปร้านนี้ก็ต้องเป็นของบาส เพราะบาสเป็นคนสร้างมันขึ้นมา""ป๊าพูดแบบนี้เดี๋ยวบอลมันก็น้อยใจแย่""ไม่เลยเฮีย ผมไม่มีความรู้สึกนั้นเลย""บอลมันจะชอบน่ะสิ จะได้มีคนมาคอยดูแลแทน ทุกวันนี้ทำหน้าเหมือนโดนบังคับ อยากแต่จะไปเปิดร้านอะไหล่รถบิ๊กไบค์อะไรของมัน""พร้อมเมื่อไรก็บอกล่ะ เฮียจะลงทุนให้""ไม่ต้องเลยเฮีย แค่เปอร์เซ็นต์จากกำไรร้านทองก็พอแล้ว ตอนนี้ผมแค่รอให้เฮียกลับมาดูแลร้านทองนี่แหละ ผมจะได้โบยบินไปตามความฝันผมเสียที""คงต้องรอให้มะปรางเรียนจบก่อน""อีกตั้งสี่ปีไม่ใช่เหรอเฮีย ผมแก่พอดี""ก็ให้มะปรางมาเรียนรู้กับม๊า หลังเลิกเรียนถ้าว่างก็มาร้าน ทำให้เคยชิน เพราะยังไงอนาคตก็ต้องดูแลกิจการกันเอง ป๊าจะได้พาม๊าเที่ยวรอบโลกเสียที ถ้ารอให้แก่กว่านี
"พรุ่งนี้ไปหาป๊ากับม๊าเฮียนะ ไปนอนค้างสักคืน" บาสเอ่ยบอกเมื่อเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากพึ่งอาบน้ำเสร็จ"มันไม่เร็วไปเหรอคะ" มะปรางกำลังนอนเล่นเกมอยู่บนเตียง เธอรีบวางสมาร์ตโฟนลงบนเตียงแล้วลุกขึ้นมานั่งที่ปลายเตียง แสดงความกังวลออกมาให้เห็น"เฮียไม่เห็นรู้สึกเลยว่ามันเร็ว เราคบกันมาเกือบปีแล้วนะ""แล้วป๊ากับม๊าเฮียจะชอบปรางไหม ปรางไม่มีอะไรเลย แล้วพวกท่านจะคิดว่าปรางเป็นเด็กใจแตกหรือเปล่าที่ปรางมาอยู่กับเฮียแบบนี้ ปรางว่ารอให้ปรางเรียนจบก่อนดีไหม ปราง...." มะปรางคิดไปต่างๆ นานาด้วยความกลัวว่าพ่อแม่สามีจะไม่ชอบเธอ"ปราง ปรางฟังเฮียนะ ป๊ากับม๊าเฮียรู้เรื่องของเราแล้ว เฮียเล่าเรื่องปรางให้พวกท่านฟังแล้ว แล้วพวกท่านก็เป็นคนให้เฮียพาปรางไปหาเอง" บาสประคองกรอบหน้าของมะปรางให้มองมาที่หน้าของเขา เอ่ยบอกเสียงหนักแน่น"ทำไมเฮียไม่บอกปรางก่อนว่าเฮียเล่าเรื่องปรางให้ป๊ากับม๊าของเฮียฟัง ปรางกลัวว่าพวกท่านจะไม่ชอบปราง""ทำไมเป็นคนคิดมากแบบนี้" บาสรั้งมะปรางเข้ามากอดพลางลูบศีรษะทุยอย่างอ่อนโยน"..........""อย่าคิดมาก ปรางก็เป็นปราง ไม่ต้องปรุงแต่งอะไรทั้งนั้น อยู่กับเฮียเป็นยังไง อยู่ต่อหน้าป๊าม๊าก็
"อื้ม...เฮียโทรมามีอะไรหรือเปล่า...ซี๊ดดด" บาสกดรับทันทีที่เห็นเจ้าของสายที่โทรเข้ามาขัดจังหวะ ด้วยกลัวว่าอีกฝ่ายจะมีเรื่องด่วน"เชี้ยบาส! แล้วมึงจะรับทำเชี้ยอะไร" เสียงของเดย์ตะโกนกลับมาตามสาย จนบาสต้องยกสมาร์ตโฟนออกห่างหู"หูแทบแตก...อ๊า...แต่ตอนนี้เฮียจะแตกแล้ว...เสียวหัวมากเบบี๋...อื้มมม"บาสครางเสียงกระเส่าเมื่อมะปรางยังคงตั้งหน้าตั้งตาดูดดุนเน้นๆไปที่ปลายหัวหยัก สลับไล้เลียไปตามเส้นสองสลึงตั้งแต่โครนจรดปลาย"อื้อ..." เสียงเล็กครางประท้วงเมื่อบาสอัดกระแทกเอวส่งแก่นกายใหญ่เข้าปากรัวเร็วเมื่อใกล้ถึงฝั่งฝัน"โอ้ววว...ซี๊ดดด...เฮียจะแตกแล้ว...เบบี๋...อ๊า...อ๊าสสสสส"บาสเกร็งกระตุกไปทุกส่วนเมื่อปลดปล่อยน้ำรักสีขาวขุ่นเข้าปากมะปรางหมดทุกหยาดหยด เขาทิ้งตัวลงนอนแผ่หลาหายใจหอบเหนื่อย ก่อนจะผงกหัวมองมะปรางที่นั่งอยู่หว่างขา ที่กำลังใช้หลังมือเช็ดคราบน้ำรักที่ไหลออกมาบางส่วน"มันยังแข็งอยู่เลย" มะปรางจ้องมองไปที่แก่นกายใหญ่พลางใช้นิ้วจิ้มไปมา มันก็เด้งสู้มือของเธอ"โอ้ววว...มะปราง...ซี๊ดดด...อ๊า" บาสร้องครางลั่นเมื่อมะปรางขึ้นมานั่งทับแล้วจับท่อนเอ็นใหญ่ดันเข้าไปในช่องทางรัก"อื้อออ...ของเฮ
"ตื่นได้แล้ว ไม่ไปโรงเรียนหรือไง" บาสใช้ปลายจมูกโด่งคลอเคลียไปตามกรอบหน้าของมะปราง"อื้ออออ กี่โมงแล้วคะ" มะปรางหลับตาถามพลางซุกหน้าเข้าหาอกแกร่ง"เจ็ดโมงแล้ว""ขอนอนอีกครึ่งชั่วโมงได้ไหม""ก็ได้ งั้นเฮียไปอาบน้ำก่อน" บาสบอกพลางจะลุกจากเตียง แต่มะปรางก็ตวัดแขนโอบกอดเขาไว้"ไม่เอา ปรางอยากนอนกอดเฮีย""อย่าอ้อนเยอะ แค่นี้ก็หลงจนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว" พูดจบบาสก็ก้มลงไปหอมแก้มป่องหนักๆ"ปรางอยากให้เฮียหลงปรางเยอะๆ เฮียจะได้ไม่ทิ้งปราง""คิดมากนะเรา เฮียไม่มีทางทิ้งมะปรางหรอก เฮียต่างหากที่ต้องเป็นคนกลัว""กลัวอะไรคะ""กลัวว่าถ้าสักวันมะปรางเจอคนที่ถูกใจ ที่อายุไล่เลี่ยกัน มะปรางก็จะเปลี่ยนใจไปจากเฮีย""ว่าแต่ปรางคิดมาก เฮียคิดมากยิ่งกว่าปรางอีก เฮียเป็นคนให้ชีวิตใหม่กับปราง ปรางก็จะตอบแทนเฮียด้วยความรักทั้งหมดของปราง เฮียเคยฟังเพลงนี้ไหม...อายุเป็นเพียง แค่สายลมผ่านพัดไป เธออย่าคิดมากได้ไหมความรักเป็นเรื่องของหัวใจ ไม่ใช่เรื่องใดไม่ต้องคิดอะไร อายุเป็นเพียง แค่สายลมผ่านพัดไป" (#เพลงเด็กกว่าแล้วไง AB Normal)"สงสัยวันนี้มะปรางคงไม่ได้ไปโรงเรียนแล้วล่ะ ส่วนเฮียก็คงต้องโทรไปลางาน""ทำไมล่ะคะ""เห
บาสดูดเลียน้ำหวานที่ถูกปลดปล่อยออกมาจากดอกไม้งาม แล้วสอดนิ้วแกร่งเข้าไปให้ลึกกว่าเดิม แล้วรีบชักนิ้วเข้าออกเร็วขึ้น มือหนาเลื่อนขึ้นไปบีบขยำนวดคลึงเต้าใหญ่พลางใช้ปลายนิ้วสะกิดยอดปทุมถัน"อ๊ายยยยยยยย"ร่างเล็กเกร็งกระตุกปลดปล่อยน้ำหวานสีใสออกมาอีกครั้ง นอนตาลอยตัวเบาหวิว หายใจหอบหนัก"ขอเฮียเข้าไปในตัวมะปรางนะครับ" บาสบอกหลังจากชักนิ้วออกจากร่องรักแล้วส่งเข้าปาก ดูดเลียน้ำหวานตามซอกนิ้ว แล้วแทรกกายเข้าไปอยู่กลางหว่างขา จับท่อนเอ็นร้อนถูไถขึ้นลงกับร่องรักที่ฉ่ำเยิ้มไปด้วยน้ำหวานสีใส แล้วก้มลงไปประกบจูบริมฝีปากอิ่มพลางสอดลิ้นร้อนไปเกาะเกี่ยวลิ้นเล็ก มะปรางพยายามจูบตอบอย่างเงอะงะไม่เป็นประสาบาสค่อยๆ กดปลายหัวหยักสอดใส่เข้าไปในร่องรักทีละนิด พร้อมทั้งจูบปลุกเร่าให้เธอเคลิบเคล้มไปกับรสจูบแสนเร่าร้อนของเขา จนสามารถเข้าไปในตัวเธอได้ครึ่งลำ แต่ก็ต้องหยุดชะงักกับเยื่อบางๆ ที่ขวางทางรักบาสกอดจูบแลกลิ้น มือทั้งสองข้างบีบนวดขยำลูบไล้ไปทั่วเรือนร่าง ปลุกเร้าอารมณ์ให้ร่างเล็ก ก่อนจะถอดถอนแก่นกายใหญ่ออกมาเกือบสุดปลายหัวหยัก แล้วกดกระแทกเข้าไปใหม่ ให้ผ่านเยื่อพรหมจรรย์เข้าไปได้"อื้อออออออ" เสียงเล็
"ทำไมมันใหญ่จ้นล้นมือแบบนี้ นี่นมเด็กสิบแปดจริงไหมเนี่ย" บาสนวดคลึงสองเต้าใหญ่พลางพิจารณาขนาด ปากก็เอื้อนเอ่ยพึมพำ ตาก็จ้องไม่กะพริบ แล้วก็อดใจไม่ไหวรีบก้มลงเอาปากงาบงับยอดปทุมถันแล้วดูดแรงๆ"อื้ออออ ฮะ...เฮียอย่า" เสียงใสห้ามปนเสียงคราง พลางแหงนหน้ากัดริมฝีปากตัวเอง มือที่เคยทุบตีก็อ่อนแรงลงเอาดื้อๆ จนเปลี่ยนไปใช้เล็บจิกที่ไหล่แกร่งของเขาแทน บาสช้อนตามองใบหน้าจิ้มลิ้ม ที่ขณะนี้ช่างดูเซ็กซี่ยิ่งนักบาสดูดยอดปทุมถันสลับซ้ายขวา พลางลูบไล้ไปตามส่วนเว้าส่วนโค้ง แล้วผละริมฝีปากจากเต้าใหญ่ จูบไล้ลงมาเรื่อยๆ ตามหน้าท้องแบนราบมาหยุดตรงกลางกายความเป็นสาว ก่อนจะยกเรียวขาข้างหนึ่งขึ้นพาดบ่าแล้วซุกหน้าเข้าหาดอกไม้งามเรียวลิ้นตวัดสัมผัสกลีบดอกไม้อันอวบอูม แล้วแยงลิ้นร้อนชอนไชไปตามรอยแยก"ฮะ...เฮีย...ยะ...หยุดเถอะ...ฮึก...ฮึก" บาสหยุดชะงักลงเมื่อหยดน้ำตาร่วงหล่นลงมาตรงหน้าผากเขาพอดี เขาจับขาเรียวลงจากบ่า แล้วหยัดกายลุกขึ้นยืน"ทำไม มะปรางรังเกียจสัมผัสจากเฮียหรือไง ถึงไม่ยอมให้เฮียทำ" บาสเอ่ยถามชิดพวงแก้มด้วยน้ำเสียงแหบพร่า แล้วจูบซับน้ำตาให้เธอ"เปล่าค่ะ แต่ปรางกลัว กลัวว่าจะมองหน้าเฮียไม่ติดถ
"ทำไมห้องถึงมืดแบบนี้วะ...มะปราง!!...ทำไมถึงไม่เปิดไฟ...มะปราง!!...หายไปไหน" บาสเปิดประตูห้องเข้ามา แต่พบว่าห้องอยู่ในความมืดมิด เขาจึงเรียกขานหามะปราง แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา"ทุ่มกว่าแล้ว หายไปไหน" บาสบ่นพึมพำกับตัวเอง เมื่อไม่พบมะปรางอยู่ในห้อง"หรือว่า..." เมื่อนึกได้ว่ามะปรางหายไปไหน เขาก็รีบหยิบหมวกกันน็อคกับกุญแจรถแล้วออกจากห้องไปทันที"เฮีย! เดี๋ยวสิเฮีย เฮีย!" มะปรางร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆ บาสก็เข้ามายื้อยุดฉุดกระชากให้เธอเดินออกไปนอกร้าน ท่ามกลางสายตางุนงงของพนักงานคนอื่นๆ และลูกค้าที่กำลังนั่งรับประทานอาหาร"....." บาสลากมะปรางออกมายังหน้าร้าน เขามองเธอด้วยใบหน้าบึ้งตึงที่บ่งบอกว่ากำลังไม่พอใจสุดๆ"เฮียลากปรางออกมาทำไม ปรางจะทำงาน" มะปรางสลัดแขนออกจากการเกาะกุม แต่บาสก็ยังคงจับไว้แน่นไม่ยอมปล่อย"ใครให้มาทำ" บาสถามด้วยน้ำเสียงกรุ่นโกรธ"ปรางก็ทำอยู่ทุกวัน""เมื่อวานเฮียบอกปรางว่าไง""บอก? บอกอะไร""เฮียจะเป็นคนดูแลมะปรางเอง""แล้ว?""เฮียจะเป็นคนดูแลมะปรางในทุกๆ เรื่อง คำว่าดูแลของเฮียคือ เฮียจะเป็นคนดูแลทั้งค่าเรียน ค่าใช้จ่ายทุกอย่าง เฮียจะเป็นคนรับผิดชอบทั้งหมด มะปรางไ
"ดึกแล้ว ค่อยจัดของพรุ่งนี้ก็ได้ มะปรางเข้าไปอาบน้ำก่อน จะได้นอนพัก พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนแต่เช้า" บาสบอกเมื่อเข้ามายังห้องพักส่วนตัวของเขา"แล้วจะให้ปรางนอนที่ไหนเหรอคะ" มะปรางมองไปรอบๆ ห้องนอน เพราะเท่าที่สังเกตตั้งแต่ย่างกายเข้ามาในห้องพักของเขา ห้องนี้น่าจะมีแค่ห้องนอนเดียว"ก็บนเตียงในห้องนี้" บาสบอกพร้อมทั้งปรายตามองไปที่เตียง"แล้วพี่บาสจะนอนที่ไหน ให้ปรางไปนอนโซฟาข้างนอกก็ได้นะคะ""ก็นอนด้วยกันบนเตียงนี้แหละ เตียงออกจะกว้าง""เออ...ปรางนอนดิ้นมากๆ ปรางกลัวว่าจะทำให้เฮียนอนไม่หลับ""ไปอาบน้ำ แล้วมานอนบนเตียงนี้ เดี๋ยวนี้""แต่...""ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น ไปอาบน้ำ เฮียง่วงแล้ว" พูดจบบาสก็เดินหยิบผ้าเช็ดตัวส่งให้มะปราง และหยิบของตัวเองแล้วเดินออกไปอาบน้ำยังห้องน้ำด้านนอกมะปรางที่อยู่ในชุดเสื้อยืดตัวใหญ่กับกางเกงขาสั้น เธอชะงักไปเล็กน้อยเมื่อออกมาจากห้องน้ำแล้วเจอบาสนั่งพิงหัวเตียงเล่น สมาร์ตโฟน เขาไม่ได้ใส่เสื้อ ใส่เพียงกางเกงนอนขายาว เผยให้เห็นรอยสักบนตัวของเขาอย่างชัดเจน"ปิดไฟ แล้วมานอนสิ""แล้วจะให้ปรางนอนตรงไหน""ตรงนี้" บาสบอกพลางตบเตียงตรงที่ว่างข้างๆ"เร็วสิ เฮียง่วงแล้
"ฉันเรียกค่าเลี้ยงดูยัยมะปรางหนึ่งล้านบาท นี่ยังถือว่าไม่คุ้มทะ...""ตกลงหนึ่งล้านบาท ต่อไปนี้ชีวิตมะปรางเป็นของผม พวกคุณห้ามมายุ่งกับชีวิตของมะปรางอีก""ได้สิ พวกฉันจะไม่มายุ่งกับมันอีก""พรุ่งนี้สิบโมงเช้ามารับเงินสดหนึ่งล้านบาทได้เลย""ตกลง พรุ่งนี้สิบโมงฉันจะมารับเงินที่นี่ แล้วอย่าคิดที่จะพายังมะปรางหนีล่ะ ไม่งั้นฉันจะแจ้งตำรวจ...นี่ก็ยืนเมามึนไม่เลิก กลับบ้าน" แม่ของมะปรางพูดจบก็ลากผัวขี้เมากลับบ้านทันที"มะปราง" บาสเรียกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา"ปรางขอตัว" มะปรางปัดมือของบาสออกจากตัว เดินอย่างคนไร้ซึ่งเรี่ยวแรง"มะปรางจะไปไหน เดี๋ยวเฮียไปส่ง" บาสถามด้วยความเป็นห่วง เมื่อมะปรางเดินเหมือนคนไร้จุดหมาย"ปราง...ปรางอยากกลับห้อง ปรางปวดหัว วันนี้ปรางคงไปทำงานไม่ไหวแล้ว" พอตั้งสติได้ เธอก็หันหลังกลับเพื่อจะเดินเข้าหอพัก"เฮียไม่อยากให้ปรางอยู่คนเดียว""แต่ปรางอยากอยู่คนเดียว" พูดจบปรางก็เดินกลับเข้าไปในหอพักทันทีวันรุ่งขึ้น 10.00 น."ไหนล่ะเงิน" แม่ของมะปรางถามทันทีที่บาสกับมะปรางเดินมาถึงจุดที่นัดหมาย พวกเขามากันพร้อมหน้า พ่อ แม่ และปาร์ค"แล้วผมจะมั่นใจได้ยังไงว่าพวกคุณจะไม่กลับมายุ่งเก