บททั้งหมดของ Marrying Mr. Valeria : บทที่ 21 - บทที่ 30

It's always a dream for me to visit this place. I've never been there before but, I really love the idea of having fun at the amusement park. The laugh and the screams of other people always made me feel alive and happy. Madalas kong makuha ang mga gusto ko pero, kapag sa mga maiingay na lugar at masyadong matao, ayaw na ayaw ni daddy na pumupunta ako. I don't know why? I'm always complain back then but, when I found out the truth, I tried to understand. All throughout the ride we were just laughing and smiling. We enjoyed every minute and every second like, there's no tomorrow. Halo-halong emosyon ang nararamdaman ko. Akala ko ay uuwe na kami pero, nagdesisyon kami ni Rafael na mamili muna ng makakain namin dahil nga bukas ng gabi ang alis namin. Kung dati ay limit lang talaga ang mga kinakain ko, ngayon ay hindi na. Simula kasi ng magkasama kami ni Rafael, ay walang araw na hindi niya pinaramdam na walang problema sa katawan ko. It's okay kung tumaba ako ng unti. Kapag ramdam

Palihim kong iniirapan si Caleb, hindi ko alam kung bakit may mga palaro pa kami. Tapos sa gabi ay may nangyayaring kantahan or Truth or dare. "Will you stop following me?!" Irita kong sabi dahil kasama ko siya sa team. Ang unang laro namin ay hahanapin ang tatlong itim na tela na nakasabit iba't ibang puno. Since black team kami ay gano'n ang hahanapin namin. Nasa green team si Rafael, kasama niya si Veronica."I'm not following you. Ni hindi ka nga maka-akyat sa puno." Tamad niyang sagot. Inirapan ko siya at hindi nalang sinagot. Nauna akong maglakad sa kaniya. Kami naman ang bumunot ng magiging team namin pero, nakakainis pa rin talaga. Dapat ay magkasama kami ni Rafael."Shit!" Mabilis na nahawakan ni Caleb ang bewang ko. Muntik na kasi akong matumba nang may maapakan akong bato. "Be careful." Puno ng pag-alala ang boses niya. Nag-iwas ako ng tingin at inalis ang kamay niyang nakahawka pa rin sa akin."Thank you." Sabi ko at muling naglakad. Ramdam ko pa rin ang pagsunod niya sa

Naunang umalis ang ilan naming kasama. Nakiusap din si Mr. Montessori na huwag munang ilabas ang mga nangyari dito sa Batangas. Naiwan kami ng mga pinsan ko at si Rafael. Dalawang araw na ang nakalipas pero, wala pa rin kaming balita kay Caleb. Halos naghanap kaming lahat pati ang mga tauhan ni Mr. Montessori pero, wala talaga. Pati ang suot niyang damit o kahit ano ay wala talaga."This is all your fault!" Sigaw ni Veronica sa akin. Kakabalik ko lang sa camp. Nas likod ko si Rafael."Stop blaming her, Veronica." Malamig na sabi ni Rafael. Hinawakan ko ang kamay niya. Nandito ang mga Montessori. Kasalanan ko rin naman, hindi sana 'to mangyayari kung hindi ko siya pinilit. Kung hindi niya ako nakitang nahihirapan."Why are you doing this to him?!" Sigaw niya. Hindi na ako nagulat nang malakas niya akong sampalin. Nagulat si Rafael sa ginawa niya. Mabilis na lumapit si Kuya Ali sa amin, "Veronica!" Saway niya rito."What?! Kasalanan ko na naman?! Kuya Ali, nawawala si Caleb. We don't

"Dapat pala nag-video ako kanina nung sa meeting para naman may pang entry ako sa 'That's my girl." Biro ni Kuya Lance. Tahimik lang akong nakasandal sa balikat ni Rafael. Marahan niyang hinahaplos ang buhok ko."Puro ka tiktok, Lance, kaya wala kang natatapos na reports." Reklamo ni Kuya Oliver. Kanina pa tapos ang meeting pero hindi ko alam kung bakit nandito pa sila sa opisina ko at inasar ako sa ginawa ko kay Veronica. Sigurado naman ako na nagagalit iyon pero, tama si Kuya Ali, kailangan niya munang palitan si Caleb para hindi magkaroon ng ganitong problema. Montessori will support her. Mga sakim iyon sa pera, e."Okay na iyong sa tiktok. Kaysa naman sa 'yo na PH." Natatawang biro niya kay Kuya Oliver."Tarantado! May babae kaya huwag kang ganyan!" Mahinang tumawa si Kuya Ali bago tumayo."I have important things to do. Take care of our Amari." Kay Rafael siya nakatingin. Tumango si Rafael dito."Ayaw mo pang sabihin na gusto mo silang bigyan ng privacy." Natatawang sabi ni Kuya

Tawang-tawa kami nina Reina at Real habang pauwe ng bahay. Halos sinakyan namin lahat ng rides. Panay kuwentuhan lang kami dahil tumabi rin ako sa kanila."Thank you, Ate! Hindi po namin makakalimutan ang araw na 'to." Napangiti ako sa sinabi ni Real. Marahan kong ginulo ang buhok niya. "Madami pa tayong pupuntahan, Baby Real." Nakangiti kong sabi. Pansin ko ang pasimpleng pagsulyap sa amin ni Rafael sa rearview mirror. "Ate, ano po ang paborito niyong puntahan?" Tanong ni Reina."Hmm? Bukod sa park?" Mabilis naman silang tumango sa akin. "Sa private Villa namin. Tahimik do'n, e. Kapag malungkot ako doon ako pumupunta. The sunset view there was perfect. Kapag gabi naman ay madalas akong umupo sa tabing dagat para pagmasdan ang buwan." Nakangiti kong sabi. Parang gusto kong magpunta ro'n."What's your favorite view, ate?" Muling tanong ni Real."Sunrise, Sunset, Moon and Stars habang nakaupo sa tabing dagat or may katabi na mini garder." Plano kong magpatayo ng sarili kong bahay. Iyo