บททั้งหมดของ Marrying Mr. Valeria : บทที่ 31 - บทที่ 40

Mabuti nalang at maganda ang lagay ni mommy ngayon. Paminsan-minsan ko siyang sinasaway dahil panay tanong siya kay Rafael nang kung ano-ano."Kailan niyo ba ako bibigyan ng anak?" Mahina akong naubo sa naging tanong niya. Nahihiya kong sinulyapan si Rafael, na panay tawa pa rin sa mga tanong ni Mommy."Mommy, naman!" Muli kong saway sa kaniya."Bakit ba? Wala ba kayong plano? Sayang ang maganda niyong lahi." Hindi ko tuloy alam kung seryoso siya o inaasar lang niya kami ni Rafael."Pagaling po kayo, malay niyo ay magkaroon kayo ng apo sa susunod na taon." Nakangiting sagot ni Rafael. Mahina kong hinampas ang braso niya. Para talagang ewan minsan!"Alam mo ba? Nahirapan akong magpalaki riyan kay Francesca. Masyado kasing spoiled sa daddy niya. Halos lahat ng gusto niya ay binibigay agad." Natatawang kuwento ni mommy. Pareho niyang kinuha ang kamay namin ni Rafael at hinawakan ito."Hindi ka ba pinapahirapan nitong anak ko? Wala siyang masyadong alam sa gawaing bahay. Palibhasa ay may

Naging abala si Rafael ng mga sumunod na araw. Minsan ay sa opisina kami nagkikita o kaya ay uuwe lang siya kapag kukuha ng gamit. I get it. He waited for her mom for almost 6 years. Hindi rin naman madali iyong gano'n, walang kasiguraduhan kung kailan siya gigising or gigising pa ba siya. Naiintindihan ko na kung bakit nando'n ang atensyon niya. I'm not complaining, namimiss ko lang talaga siya. Halos hindi na rin kami nag-uusap, lagi siyang nagmamadaling umalis. Napabuntong-hininga ako bago sumandal sa swivel chair na gamit ko. Ilang araw na akong hindi makatulog ng maayos. Lagi rin akong gutom at nahihilo. Siguro dahil napapabayaan ko na rin ang pagkain ko. "Wife," Dinilat ko ang mga mata ko nang marinig ang boses ni Rafael. Ni hindi ko narinig ang pagbukas niya ng pinto. Tatayo sana ako nang mabilis siyang lumapit at yumakap sa akin. "W-what's wrong?" Nagtataka kong tanong. Ramdam ko ang pagod niya habang nakayakap sa akin. "Rafael?" Hindi siya kumibo, mas lalo lang niyang

Akala ko wala ng sasakit pa no'ng mawala si Caleb at mamatay si Daddy. Ilang araw na akong pabalik-balik sa bahay namin ni Rafael pero, laging nakasarado iyon. Sinubukan kong puntahan ang dati naming tinitirhan pero, wala rin akong naabutan."Rafael.." Nagsimula na namang pumatak ang luha sa pisngi ko. Nanghihina akong napaupo sa gilid ng gate nila. Ni hindi ko alam kung saan siya hahanapin. Ilang ulit kong inisip ang mga sinabi niya pero, may parte pa rin sa akin na, umaasang baka mahal niya ako. Na baka nasabi lang niya iyon dahil galit siya."Ay, ikaw ba ang asawa ni Rafael?" Mabilis kong pinahid ang luha sa mata ko. Mabagal akong tumango sa matandang nasa harapan ko. "Tama! Ikaw nga iyong asawa niya." Nakangiti niyang sabi."Ano ba ang nangyari sa inyo? Masyado pa kayong bata pero, normal lang sa mag-asawa ang nagkakaroon ng problema." Malambing niyang sabi."Ay ano ba ang ginagawa mo dito, hija? Sandali lang at may ibibigay ako sa 'yo." Tumayo ako at tiningnan ang hinahanap niy

"What do you mean you're leaving?" Tanong ni Kuya Ali. Kasalukuyan kaming nasa opisina, sinadya ko silang tawagin para pag-usapan ang tungkol sa kumpanya. "I think I don't deserve this position.". Napabuntong-hininga ako nang sabihin ko iyon sa kanila. I mean, I did my best to get these and be here but, I guess it's time to choose what I want in life. Hindi na ako masaya sa buhay na meron ako. Kahit saan ako tumingin ay si Rafael ang naiisip ko."You worked hard for everything, Francesca." I didn't have to say a words. I just don't know how to explain my reason. Kung bakit gusto kong umalis. "Talaga bang wala na kayo? I mean, you look good together and look so in love. I just can't believe na pagpapanggap ang lahat ng meron kayo kasi I think you both deserve an Oscar Award for being a good actor." Biglang saad ni Veronica. Nailing na lamang si Kuya Ali sa sinabi ng kapatid niya. "Wala ka talagang matinong sasabihin 'no?" Biglang sabi ni Kuya Lance. "Shut up. We're not close, oka

Halos dalawang taon na pa rin ang nakalipas nang lumipat ako at magsimula ng sarili kong negosyo. No'ng una ay nahihirapan akong pagsabayin ang pag-asikaso sa mga nagbabakasyon sa Villa at ang pagiging nanay sa anak ko.Maingat kong binuhat si Shione, kakatapos ko lang siyang ayusan dahil kailangan naming bumalik sa Manila. Alam kong mahirap paniwalaan pero, masaya ako at tuluyan ng nakabalik si Caleb. I don't really know what happened to him. Kasalukuyan raw siyang nasa hospital kaya baka idaan ko nalang din muna kay Annaliese ang anak ko bago bumisita kay Caleb.I'm so excited to finally see him again! Halos tatlong taon na rin siyang nawala sa pamilya namin. I'm still glad na buhay pa siya."Ang ganda naman ng baby ko." Nakangiti kong sabi habang buhat ang anak ko. One year and 2 months palang siya pero, sa tuwing nakangiti siya ay kitang-kita ang malalim niyang dimple. Namana niya ang mata at labi ni Rafael, may pagka-heart kasi ang shape nito. Matangos ang ilong niya at may maput