Halos tatlong oras din akong nag-impake ng mga dadalhin namin ni Rafael sa Batangas. Akala ko nga ay magagalit iyon pero hinayaan niya akong mag-ayos at gawin ang gusto ko. Sa sobrang tagal naming magkasama, never pa naman siya nagalit o nainip kakahintay sa akin.Pabiro ko siyang inirapan dahil kanina ko pa talaga siya sinasaway. Kasalukuyan kaming nasa opisina dahil kilangan daw namin mag-usap ng mga pinsan ko bago umalis."Kanina ka pa." Natatawa kong sabi nang muli niyang halikan ang likod ng palad ko. Kanina ko pa napapansin ang pasimpleng pag-irap sa akin ni Veronica at ang inis na pagtitig ni Caleb sa amin.Si Kuya Ali naman ay parang walang pakialam sa amin ni Rafael. Si Kuya Oliver naman at Lance ay parehong abala sa pag-asikaso mga gagawin namin sa hiking."Can we start now? I don't want to be here!" Maarteng saad ni Veronica. Pinagtaasan ko siya ng kilay dahil alam kong kanina pa siya naiinis sa akin. Well, sure naman ako na may gusto siya kay Rafael. Sino ba naman ang hind
Palihim kong iniirapan si Caleb, hindi ko alam kung bakit may mga palaro pa kami. Tapos sa gabi ay may nangyayaring kantahan or Truth or dare. "Will you stop following me?!" Irita kong sabi dahil kasama ko siya sa team. Ang unang laro namin ay hahanapin ang tatlong itim na tela na nakasabit iba't ibang puno. Since black team kami ay gano'n ang hahanapin namin. Nasa green team si Rafael, kasama niya si Veronica."I'm not following you. Ni hindi ka nga maka-akyat sa puno." Tamad niyang sagot. Inirapan ko siya at hindi nalang sinagot. Nauna akong maglakad sa kaniya. Kami naman ang bumunot ng magiging team namin pero, nakakainis pa rin talaga. Dapat ay magkasama kami ni Rafael."Shit!" Mabilis na nahawakan ni Caleb ang bewang ko. Muntik na kasi akong matumba nang may maapakan akong bato. "Be careful." Puno ng pag-alala ang boses niya. Nag-iwas ako ng tingin at inalis ang kamay niyang nakahawka pa rin sa akin."Thank you." Sabi ko at muling naglakad. Ramdam ko pa rin ang pagsunod niya sa
Naging masaya naman ang laro namin kahapon. Medyo nakakainis si Veronica pero, mabilis rin nawala iyon dahil sa pangungulit ni Rafael. Kahit nung nasa kuwarto na kami ay wala siyang ginawa kung hindi ang lambingin ako. Halos nasanay na kaming mag make out bago matulog. Ayaw niya akong pangunahan at gano'n din naman ako. "Good luck!" Humalik ako sa labi niya bago magtungo sa mga kasama ko. Magkakahiwalay naming gagawin ang laro ngayon. Kailangan naming hanapin ang object na nabunot namin kanina. Dahil malawak ang lugar ay kailangan naming maghiwa-hiwalay para mahanap iyon agad. "Huwag ka nalang kaya sumama?" Tanong ni Jenna. Umiling ako at sumabay nalang maglakad sa kaniya. Isa siya sa naging malapit kay Daddy no'n. Isa rin siya sa naniwala sa akin, sa kung ano ang kaya kong gawin. Alam kong nag-aalala sila para sa akin pero, panahon na siguro para harapin ko iyon. Para tuluyan na rin makalaya sa nakaraan. "What?" Tanong ko kay Caleb ng mapansin ang pagtitig niya sa akin. Ang w
Naunang umalis ang ilan naming kasama. Nakiusap din si Mr. Montessori na huwag munang ilabas ang mga nangyari dito sa Batangas. Naiwan kami ng mga pinsan ko at si Rafael. Dalawang araw na ang nakalipas pero, wala pa rin kaming balita kay Caleb. Halos naghanap kaming lahat pati ang mga tauhan ni Mr. Montessori pero, wala talaga. Pati ang suot niyang damit o kahit ano ay wala talaga."This is all your fault!" Sigaw ni Veronica sa akin. Kakabalik ko lang sa camp. Nas likod ko si Rafael."Stop blaming her, Veronica." Malamig na sabi ni Rafael. Hinawakan ko ang kamay niya. Nandito ang mga Montessori. Kasalanan ko rin naman, hindi sana 'to mangyayari kung hindi ko siya pinilit. Kung hindi niya ako nakitang nahihirapan."Why are you doing this to him?!" Sigaw niya. Hindi na ako nagulat nang malakas niya akong sampalin. Nagulat si Rafael sa ginawa niya. Mabilis na lumapit si Kuya Ali sa amin, "Veronica!" Saway niya rito."What?! Kasalanan ko na naman?! Kuya Ali, nawawala si Caleb. We don't
Napayuko ako habang nagpipigil ng hikbi. Muli kong nabitawan ang hawak kong make-up brush. Hindi ko alam kung nakailang ulit na ako maglagay ng kung ano-ano sa mukha ko. Ilang araw na ang nakalipas pero sa mga araw na wala pa rin akong balita kay Caleb, mas lalo akong pinanghihinaan ng loob. Hindi ko maiwasang hindi sisihin ang sarili ko. Kinagat ko ang pang-ibabang labi ko at muling tumingin sa salamin. Mugto ang mata ko, halatang wala akong masyadong tulog at maayos na pahinga. Pinahid ko ang luha sa mata ko nang mapansin si Rafael.Tiningnan ko ang reflection niya sa salamin. Kasalukuyan siyang nasa likod ko, alam kong nahihirapan din siya. Napapagod na makita akong ganito. Halos araw-araw akong umiiyak sa kaniya.Bumuntong-hininga siya at humawak sa magkabila kong balikat. "It's okay to cry, hindi naman masamang maging mahina minsan, Francesca. Hayaan mong ilabas lahat ng sama ng loob mo. You're not alone in this battle, hmm? You're hurting and it's normal. No one's invalidating
"Dapat pala nag-video ako kanina nung sa meeting para naman may pang entry ako sa 'That's my girl." Biro ni Kuya Lance. Tahimik lang akong nakasandal sa balikat ni Rafael. Marahan niyang hinahaplos ang buhok ko."Puro ka tiktok, Lance, kaya wala kang natatapos na reports." Reklamo ni Kuya Oliver. Kanina pa tapos ang meeting pero hindi ko alam kung bakit nandito pa sila sa opisina ko at inasar ako sa ginawa ko kay Veronica. Sigurado naman ako na nagagalit iyon pero, tama si Kuya Ali, kailangan niya munang palitan si Caleb para hindi magkaroon ng ganitong problema. Montessori will support her. Mga sakim iyon sa pera, e."Okay na iyong sa tiktok. Kaysa naman sa 'yo na PH." Natatawang biro niya kay Kuya Oliver."Tarantado! May babae kaya huwag kang ganyan!" Mahinang tumawa si Kuya Ali bago tumayo."I have important things to do. Take care of our Amari." Kay Rafael siya nakatingin. Tumango si Rafael dito."Ayaw mo pang sabihin na gusto mo silang bigyan ng privacy." Natatawang sabi ni Kuya
"Good morning," Malambing na bulong ni Rafael sa akin. Kasalukuyan akong nagluluto. Maaga pa naman pero, nasanay talaga ako. Na babangon ng maaga para makapagluto ng makakain namin. "Late na tayong nakatulog, Mr. Valeria." Saway ko sa kaniya nang maramdaman ang pasimple niyang paghalik sa leeg ko pababa sa balikat ko. "Pero ang aga mong bumangon." Natawa ako sa sinabi niya. Masakit pa rin naman ang katawan ko, dahil siguro sa pagod pero, mas pinili ko pa rin maligo ng maaga at maligo. Ngayon kasi namin susunduin ang dalawa niyang kapatid.Kinagat ko ang pang ibabang labi ko nang bumaba ang kamay ni Rafael. Mabilis ko itong sinaway dahil hindi ako matapos-tapos sa ginagawa ko."Maupo ka muna ro'n!" Natatawa kong sabi. Mabagal kong tinanggal ang pagkakayakap niya sa akin at humarap dito."Wala akong matatapos." Hinawakan niya ang baba ko at siniil ako ng madiin na halik sa labi. Mabilis lang naman dahil umupo siya at sinunod ang sinabi ko. Natawa ako at muling binalik ang atensyon sa
Tawang-tawa kami nina Reina at Real habang pauwe ng bahay. Halos sinakyan namin lahat ng rides. Panay kuwentuhan lang kami dahil tumabi rin ako sa kanila."Thank you, Ate! Hindi po namin makakalimutan ang araw na 'to." Napangiti ako sa sinabi ni Real. Marahan kong ginulo ang buhok niya. "Madami pa tayong pupuntahan, Baby Real." Nakangiti kong sabi. Pansin ko ang pasimpleng pagsulyap sa amin ni Rafael sa rearview mirror. "Ate, ano po ang paborito niyong puntahan?" Tanong ni Reina."Hmm? Bukod sa park?" Mabilis naman silang tumango sa akin. "Sa private Villa namin. Tahimik do'n, e. Kapag malungkot ako doon ako pumupunta. The sunset view there was perfect. Kapag gabi naman ay madalas akong umupo sa tabing dagat para pagmasdan ang buwan." Nakangiti kong sabi. Parang gusto kong magpunta ro'n."What's your favorite view, ate?" Muling tanong ni Real."Sunrise, Sunset, Moon and Stars habang nakaupo sa tabing dagat or may katabi na mini garder." Plano kong magpatayo ng sarili kong bahay. Iyo
Rafael's POVFrancesca Amari is the definition of spoiled brat. When you'll first meet her you'll think that she's just like any other rich kids. A girl who's in love in money, akala niya lahat ay nakukuha ng pera. She thought money can bring happiness, her world. She don't even care about love as long she has money. But, I was wrong about her.She spoiled brat but, she cares a lot. She's nice but, she doesn't know how to show it through showing some emotions, maybe because she grew up suppressing what she feels, gano'n siguro niya pinalaki ng magulang niya.I sighed while looking at her, "Let's get married." She's the one who broke my heart years ago. I hate the Idea of being with her. It's not because she's not my ideal type. She has an enchanting and mesmerizing beauty that makes every guy fall head over heels for her. She has milky fair complexion, brown eyes, and long, dark brown hair. She looks innocent at the same time. Lahat nalang ay kamahal-mahal sa kaniya.I hate the idea
______"What's this?" Tanong ko kay Rafael nang dalhin niya kami ni Shione sa isang bakanteng lotte.Nagawa naman naming bilhin ang mga kailangan namin sa resort at sa bahay hindi ko lang alam dito kay Rafael kung ano ang meron sa lugar na 'to."Maganda ba?" Pinagtaasan ko siya ng kilay."Iyong lupa o mga damo?" Tanong ko na nagpatawa sa kaniya."Gusto kong magkaroon ng branch dito ang Seaside Brit's." Nakangiti niyang sabi. "Baka abutin ng isang taon dahil kailangan ko pang ayusin ang kontrata namin ni Caleb." Kinagat ko ang pang-ibabang labi ko. So, isang taon siyang mawawala dito?Babalik ba siya after 1 year? Ito rin ang dahilan kung bakit ayaw ko pang sabihin kay Shione ang totoo, ayaw kong malungkot siya at hanapin ang tatay niya. Madami naman kasing puweding mangyari sa isang taon. Paano kung magbago ang plano niya? Paano kung bigla niyang naisip na ayaw niya palang magka-branch dito sa Baguio.His restaurant was collection of homemade recipes that include seafood and vegetabl
Kinaumagahan ay maagang nagpunta si Rafael sa bahay namin. Siguro ay para dalawin ang anak namin. Nagulat pa nga ako dahil nasa sala siya kasama ni Shione. Sinulyapan ko ang oras at sobrang aga pa nga talaga dahil 6:18 palang.Wala pa akong ayos pero ayos lang din naman. Sanay naman si Rafael sa itsura ko dahil kahit no'ng magkasama pa kami sa bahay ay wala siyang ginawa kung hindi iparamdam na walang problema sa itsura ko. That's I'm still beautiful even without wearing makeup. Ni hindi ako nakaramdam ng inggit kasi kahit bagong gising pa ako, hindi siya nagkulang na ipaalala sa akin na maganda ako. Na walang kulang sa akin. "Kumain kana ba?" Tanong ko rito. Maiksi na ang buhok ko kaya hindi ko na tinatali iyon. Sinulyapan ako ni Rafael habang nakaupo sa tapat ng anak ko."Ako ba ang tinatanong mo?" Kumunot ang noo ko. "Saan ba ako nakatingin?" Mahina siyang natawa sa naging sagot ko. Halata naman kasi na siya ang tinatanong ko."Not yet." Sinulyapan ko ang anak ko. Nakangiti pa s
I sighed while looking at him. Maingat niyang pinahiga sa kama si Shione. Palihim na napangiti nang halikan niya ito sa noo. Nakaramdam ako ng konsensya pero, pareho lang naman kaming nasaktan dahil sa mga padalos-dalos naming desisyon. Hindi ko naisip ang possibilities na puwede naming harapin in the future.Pero, kahit na naging padalos-dalos ako, hindi pa rin ako nagsisisi na nabuntis ako at nagkaroon ng anak. Si Shione ang naging dahilan ko para magpatuloy at sumubok sa career na hindi ko naman sigurado kung magagawa ko ng tama. It's take a risk or you'll regret it later."A-aalis kana ba?" Pilit akong ngumiti kay Rafael, nang sulyapan niya ako. Mabagal siyang tumango sa akin. "B-baka lang gusto mo munang mag-kape?" And I regret asking that question dahil gusto kong magpalamon sa lupa nang tuluyan siyang humarap sa akin. Tumikhim siya at nilagay ang parehong kamay sa bulsa."Ayos lang ba?" Mahina niyang tanong. Mabagal akong tumango at nahihiyang nilagay ang ilang hibla ng buhok k
Mabuti nalang at dumating si Kuya Ali dahil sobrang lasing na talaga ni Rafael. Hindi ko naman siya kayang dalhin sa kuwarto niya dahil alam kong mas bumigat na siyang kumpara sa dati."Palitan mo nalang ng damit." Sabi ni Kuya Ali nang mahiga namin siya sa kama niya. Agad ko siyang tiningnan, "Ha? Bakit ako?" Naiinis kong tanong sa kaniya. I mean, alam ko naman na kailangan magpalit ni Rafael ng damit pero, puwede naman na siya ang gumawa nun, bakit kailangan ako pa?"Why not? He's your husband. Ayaw mo naman sigurong magkasakit iyan?" Muli kong sinulyapan si Rafael, na mahimbing ng natutulog. Napabuntong-hininga ako at sa huli ay sinunod ko nalang din ang sinabi ni Kuya Ali.Wala naman akong choice dahil mabilis niya kaming iniwan ni Rafael. Hindi ko mapigilang hindi mapatitig sa dibdib niya. Nandoon pa rin iyong infinity sign and intial name namin. Kusang natigil ang kamay ko nang mapansin ang panibagong tattoo sa kaliwang braso niya. Nangilid ang luha sa mata ko nang mabasa ang
Hindi ko makuhang puntahan ang anak ko kaya hinayaan ko silang mag-usap hanggang sa magdesisyon na si Shione na bumalik ng bahay. Tahimik ko lang siyang pinapanood habang kumakain. "How's your day, anak?" Tanong ko sa kaniya nang mapansin ang pannahimik niya. "Okay naman po, Mommy." Nakangiti siyang tumingin sa akin. Nang umalis ang anak ko sa mini garder ay nando'n pa rin si Rafael. Madilim na kasi kaya kailangan kong sundan ang anak ko pauwe rito sa bahay."Mommy, madami po pala tayong guest?" Natigilan ako sa naging tanong niya. Marahan kong nilapag ang hawak kong tinidor at tumingin sa kaniya."Mga kasama siya ni Tito Caleb sa trabaho." Matamis siyang ngumiti sa akin."Mommy, sabi mo ay bawal akong makipag-usap sa hindi ko kilala." Hinayaan ko siyang magkuwento at sabihin ang nangyari sa araw niya. "I saw someone kanina, he's tito Caleb's friend. Nakatambay siya sa may mini garden kasi he look sad po." Ramdam ko ang pangingilid ng luha sa mata ko."Hindi naman siya mukhang bad,
Hindi ko alam kung paano ako nakaalis sa kinatatayuan ko kanina. Basta ang alam ko ay hinila ako ni Veronica sa table nila ni Annaliese. Halatang nag-aalala sila sa akin pero, hindi ko iyon binigyan ng pansin. Walang alinlangan kong ininom ang alak na nasa harapan ko."Girl, let it out." Hinawakan ni Annaliese ang kamay ko pero agad ko rin iyon inalis at naglagay ulit ng alak. Naka-apat na baso palang ako pero, agad na akong nakaramdam ng pagkahilo. Siguro ay dahil matagal-tagal na rin no'ng huli akong uminon. May anak na rin kasi ako, hindi ko puweding i-asa nalang sa iba ang responsibilidad ko bilang isang ina."It's okay to cry." Mabilis akong ngumiti kay Annaliese. Madami na rin ang nagbago sa kaniya, bibihira na rin kaming magkita dahil mas madalas silang magkasama ni Caleb. I can't blame them. Mas pinili kong manatili rito sa Baguio at iwanan ang buhay ma meron ako do'n sa Manila.Gusto ko siyang intindihin sa set-up na meron sila ni Caleb, she's my best friend after all. I don'
Maaga pala silang umalis sa Manila kaya no'ng dumating sila dito ay kaniya-kaniya silang nagtungo sa mga kuwarto nila. Magpapahinga raw muna sila. Dahil wala naman si Jessie, ako mismo ang nag-entertain sa kanila. Mabuti nalang at nagawa ko iyon ng maayos. Ni hindi ako nailang kahit alam kong nakatitig sa akin si Rafael. Paminsan-minsan ay kinakausap ako ni Dalia, iyon pala ang pangalan niya.Akala ko rin ay magkasama sila ng kuwarto ni Rafael pero, mukhang nahiya pa siya dahil magka-hiwalay na sila. Hindi ko nalang din iyon binigyan ng pansin dahil masyadong madami ang gumugulo sa utak ko."Dapat ay nagpapahinga ako ngayon, e." Sinulyapan ko si Veronica, na kanina pa nandito sa loob ng opisina ko."Bakit kasi nandito ka?" Tanong ko sa kaniya. Maarte siyang sumandal sa sofa at pinag-krus ang hita niya."Nakakaawa naman kasi ang isa rin, masyado kang halata kanina." Inirapan ko nalang siya. Hindi ko rin alam kung ano ba ang mukha ko kanina. I mean, nagulat lang naman ako no'ng sinabi
Napasandal ako sa likod ng swivel chair na gamit ko. Kahapon pa kami nakabalik sa resort pero, kahit ano ang gawin ko ay si Rafael pa rin ang pumapasok sa utak ko. Kung ano ang meron sa kanilang dalawa nung babae at kung magkasama ba silang natulog sa hotel?Nakakainis dahil ayaw ko sana siyag isipin pero, kusa talaga siyang pumapasok sa utak ko. Sinubukan ko pang tumulong sa pagluluto, sa pag entertain ng guest pero, wala rin. Pag mag-isa nalang ako, papasok na naman siya sa utak ko."Ma'am, nandiyan po ba kayo sa loob?" Rinig kong sabi ni Jessie, sa labas ng pintuan ko."Come in," Umayos ako ng pagkakaupo. Matamis na ngumiti rito. Kailangan kong mag-focus, may anak rin ako kaya hindi puweding mapunta sa ibang bagay ang atensyon ko."May problema ba?" Tanong ko dahil nakasimangot siya habang palapit sa akin. Mabilis naman siyang umiling at pinakita ang hawak niyang iPad.Kinuha ko iyon at muling tumingin sa kaniya. "Nag-book po ng reservation si Caleb." Umarko ang kilay ko. Hindi nam