Lahat ng Kabanata ng Reclaiming the Billionaire's Love: Kabanata 111 - Kabanata 120

Luna’s POV Nagising ako sa tunog ng cellphone ko. Hindi ko na binuksan ang mga mata ko dahil ramdam ko pa ang pagod mula sa nangyari kagabi. Nasa tabi ko pa rin si Alexus, mahigpit akong niyayakap, na para bang ayaw na niya akong pakawalan kahit isang segundo. Napangiti ako at mas lalo pang isiniksik ang sarili ko sa mainit niyang katawan. Pero hindi tumitigil ang pagtunog ng phone ko. Napabuntong-hininga ako bago dahan-dahang kinuha ang cellphone ko mula sa bedside table. Napakunot-noo ako nang makitang hindi pamilyar ang numero. Agad akong kinabahan. "Sino 'yan?" mahinang tanong ni Alexus, bahagya nang nagigising. "Hindi ko alam," sagot ko habang sinagot ang tawag. "Hello?" "Good morning. Kami po ay mula sa city police station. Kayo po ba si Luisa Natasha Reid?" Biglang lumamig ang pakiramdam ko. Mga pulis? Napatingin ako kay Alexus na ngayon ay tuluyan nang nagising. "Opo, ako po si Luisa Natasha Reid. Ano pong kailangan ninyo?" tanong ko habang hindi mapakali sa kaba. "Ka

Luna’s POV Isang linggo nang nasa ospital si Papa, at sa buong panahong iyon, hindi ako umalis sa tabi niya. Lahat ng pwedeng gawin para gumaan ang pakiramdam niya, ginawa ko. Inaabutan ko siya ng pagkain, sinusubuan kung kinakailangan, at tinitiyak na iniinom niya ang gamot niya sa tamang oras. Pero kahit anong gawin ko, hindi ko maalis ang lungkot sa mga mata niya. Isang gabi, habang natutulog si Papa, lumabas muna ako ng kwarto para magpahangin sa rooftop ng ospital. Masyado nang mabigat ang pakiramdam ko, at parang kailangan kong huminga kahit sandali lang. Paglabas ko, nagulat ako nang makita si Alexus na nakasandal sa railing, hawak ang isang tasa ng kape. “Hindi mo na naman ako hinintay para sabay tayong mag-dinner,” nakangiting sabi niya bago inabot sa akin ang isang tasa ng kape. Napangiti ako kahit pa pagod na pagod na ako. “Hindi ako nagugutom.” “Lagi mo ‘yang sinasabi,” aniya bago umiling. “Kaya mo bang mag-alaga ng ibang tao kung sarili mo nga hindi mo maalagaan?”

Luna’s POV Buong gabi akong hindi nakatulog. Kahit anong pilit kong ipikit ang mga mata ko, hindi ako tinantanan ng matinding pag-aalala para kay Bella. Nakasandal ako sa upuang malapit sa kama niya, hawak-hawak ang maliliit niyang kamay. Ang payapa niyang mukha ay tila isang patunay na walang kahit anong sakit ang kayang gumising sa kanya sa mahimbing niyang pagtulog. Pero alam kong hindi iyon totoo. Sa loob ng kanyang katawan, may isang bagay na hindi ko kayang labanan—ang sakit sa puso niya na unti-unting nagiging isang bangungot sa akin. Narinig kong bumukas ang pinto. Mula sa gilid ng aking mata, nakita kong pumasok si Alexus, may dalang dalawang tasa ng kape. "You need to drink this," sabi niya, habang iniaabot sa akin ang tasa. Nagpasalamat ako at tinanggap iyon, pero hindi ko pa rin kayang ipasok ang kahit anong mainit sa lalamunan ko. "You didn't sleep, did you?" mahinahong tanong niya habang inuupo ang sarili sa tabi ko. Huminga ako nang malalim bago marahang umiling

Luna’s POV Pakiramdam ko ay bumagsak ang buong mundo ko nang marinig ko ang sunod-sunod na tunog ng monitor. Mula sa mahina at hindi pantay na pintig, unti-unting naging isang tuluy-tuloy na tunog—isang tunog na alam kong sumisimbolo ng pagtatapos. "Papa…" Nanginginig ang kamay kong hinawakan ang kanya, mahigpit, ayaw ko siyang pakawalan. "No, please… Papa, wake up!" Wala akong narinig na tugon. Walang kahit anong kilos mula sa kanya. Napatingin ako sa doktor na pumasok sa kwarto, kasama ang ilang nurse. Agad silang lumapit, sinubukan pang i-revive si Papa. "Charging… Clear!" Napaurong ako nang bahagyang tumaas ang katawan ni Papa sa kama dahil sa defibrillator. Muli nilang sinubukan, pero walang nangyari. Hindi na gumagalaw ang linya sa monitor. "No, no, no! Hindi pa pwede! He was just talking to me! Hindi pa siya pwedeng mawala!" Halos pasigaw kong sabi, pilit kong inaabot si Papa pero pinigilan ako ng isang nurse. Muling tumunog ang defibrillator. Isa pang beses. Dalawa. Tat

Luna’s POV Malalim ang buntong-hiningang pinakawalan ko habang nakatayo sa harapan ng kabaong ng aking ama. Sa loob ng isang linggo, parang naging malabo ang lahat ng nangyari—mula sa pagkamatay ni Papa, hanggang sa operasyon ni Bella, at ngayon, sa kanyang libing. Mabigat ang pakiramdam ko. Parang hindi ko alam kung paano ko nagagawang lumakad, magsalita, at huminga ng normal, pero kailangan kong gawin. Kailangan kong maging matatag. "Condolence, Luna," mahina ngunit tapat na sabi ng ilan sa mga nakiramay. Tumango lang ako bilang sagot, pilit na ngumingiti kahit ang totoo, parang hindi ko na alam kung paano ngumiti nang totoo. Sa gitna ng mataimtim na seremonya, hinanap ng paningin ko si Alexus. Alam kong hindi siya makakadalo dahil naiwan siya sa ospital kasama si Bella. Siya na ang nagprisintang magbantay sa anak namin upang makapag-focus ako sa libing ng aking ama. "Luna…" mahina ang boses ni Yaya Ana nang lapitan niya ako. "Kumain ka muna, anak. Kanina ka pa walang kinakain.