Reclaiming the Billionaire's Love의 모든 챕터: 챕터 101 - 챕터 110

Luna’s POV Isang linggo. Isang linggo simula nang inamin ko kay Alexus ang katotohanang itinago ko sa loob ng limang taon. Alam na rin ng pamilya niya ang tungkol kay Bella at ang ginawa ni Papa. Alam kong galit sila sa akin, pero hindi lang nila pinapakita. Isang linggo simula nang nakita ko ang galit at sakit sa mga mata niya. Isang linggo simula nang tinanggap niya si Bella bilang anak niya, pero hindi ako sigurado kung matatanggap niya rin ako sa buhay niya. At ngayon, sa wakas, makakalabas na kami ng ospital. Dapat masaya ako, ‘di ba? Dapat gumaan na ang pakiramdam ko dahil ligtas na si Bella. Pero bakit pakiramdam ko, mas lalong bumibigat ang bawat hakbang ko? Sa loob ng tatlong araw, naging maingat si Alexus sa pag-aalaga kay Bella. Naging maasikaso siya bilang ama. Walang oras na hindi niya binantayan ang anak namin. Kahit halos hindi siya natutulog, hindi siya lumalayo kay Bella. Pero sa akin? Maliban sa mga saglit na pag-uusap tungkol sa kondisyon ng anak namin, halo

Luna’s POV Mula sa likuran, narinig ko ang malakas na pagsara ng pinto. Hindi ko alam kung sinadya iyon ni Alexus para iparamdam sa akin ang galit niya, pero kahit anong pilit kong palakasin ang loob ko, hindi ko maitatangging parang may kung anong mabigat na bumagsak sa puso ko. Tumingala ako at pumikit ng mariin, pilit na pinipigilan ang luhang kanina pa nagbabadyang bumagsak. Ilang hakbang lang ang layo ko mula sa bahay na iyon, pero pakiramdam ko, isang buong mundo ang pagitan namin ngayon. Nagpaalam ako kay Ate Brielle at Kuya TJ bago sumakay sa taxi na naghihintay sa akin. Tahimik lang ako habang binabaybay namin ang daan patungo sa condo unit na pansamantala kong uupahan. Nang makarating ako roon, agad akong bumagsak sa kama at hinayaan ang sariling malugmok sa katahimikan. Akala ko magiging madali ang lahat. Akala ko, kapag nakabalik na ako sa trabaho, unti-unti kong mabubuo muli ang sarili ko. Pero bakit parang mas lalo lang akong nawawala? Napalingon ako sa maleta ko

Luna’s POV Pagkalipas ng halos dalawang linggong pamamahinga dahil inaalagaan ko si Bella, bumalik na ako sa trabaho ko bilang flight attendant. Isang parte sa akin ang nasasabik bumalik sa ere, pero hindi ko rin maitanggi ang bigat na nararamdaman ko sa dibdib. Mula nang mangyari ang lahat—ang rebelasyon tungkol kay Bella, ang galit ni Alexus, at ang matinding emosyon na pinagdaanan namin—ramdam ko ang pagbabago. Hindi lang sa pagitan namin, kundi pati na rin sa sarili ko. Dati, tuwing may flight ako, sabik akong umaalis. Sabik akong makatakas, makalayo sa mga problema. Pero ngayon, ibang pakiramdam. Mas gusto kong manatili. Mas gusto kong nariyan lang siya… si Alexus, at si Bella. Ngunit kailangan kong gawin ito. Hindi lang para sa sarili ko, kundi para rin kay Bella. *** “Luna!” Tawag sa akin ni Trina, isa sa mga matagal ko nang kasamahan. “Oh my God, you’re finally back! We missed you!” Niyakap niya ako nang mahigpit, at hindi ko mapigilang mapangiti kahit na may bumabagabag

Luna’s POV Pagpasok ko pa lang sa lounge ng crew, agad kong napansin ang kakaibang atmospera. Tahimik. Lahat ng mga kasamahan ko ay tila nakatingin sa akin, ang iba ay bumubulong-bulong sa isa’t isa, habang ang ilan ay diretsahang nakatingin na para bang may malaking mali sa akin. Napakunot ang noo ko. Anong nangyayari? Lumapit sa akin si Mia, isa sa mga flight attendants na matagal ko nang nakatrabaho. May pag-aalalang nakasulat sa mukha niya habang hinawakan ang kamay ko. “Luna...” mahina niyang tawag. “Ano’ng problema?” naguguluhan kong tanong. Bago pa siya makasagot, isang malakas na tawa ang umalingawngaw sa loob ng lounge. “Wow, ang kapal ng mukha mo para pumasok pa, Luna.” Napalingon ako sa pinanggalingan ng boses. Si Tricia, isa sa mga hindi ko gaanong kasundo sa trabaho. Naka-cross arms siya, nakataas ang isang kilay, at puno ng pang-aalipusta ang tingin sa akin. “Anong sinasabi mo?” malamig kong tanong. Nagkatinginan ang iba pang nasa loob, tila sabik sa susunod n

Luna’s POV Madilim na nang tuluyan akong lumabas ng airport. Bitbit ko ang aking maliit na bag habang hinahanap ang taxi stand. Pagod ako mula sa biyahe, at ang tanging gusto ko lang ay makauwi at makasama si Bella. Ngunit bago pa ako tuluyang makatawid sa kalsada, isang pamilyar na boses ang tumawag sa akin. "Miss Luisa Natasha Reid." Napahinto ako. Mabilis na bumilis ang tibok ng puso ko. Hindi… Hindi maaari… Dahan-dahan akong lumingon, at halos hindi ako makahinga nang makita kung sino ang nakatayo sa harapan ko. Si Wilfredo Chavez. At kasama niya ang walang iba kung 'di ang pinsan kong si Cara. Nanigas ang katawan ko sa kinatatayuan ko. Hindi ko alam kung paano niya nalaman ang totoong pangalan ko. Hindi ko inaasahan ang pagkikita naming ito—hindi sa ganitong sitwasyon, hindi sa ganitong paraan. "It’s been a while, Miss Reid," wika ni Mr. Chavez, may mapanuksong ngiti sa kaniyang labi. "Hindi mo ba ako na-miss?" Pakiramdam ko ay biglang nanlamig ang paligid. Mula sa gi