All Chapters of อุ้มรักสามีไร้ใจ: Chapter 1 - Chapter 10

เมื่อลัดดากับครอบครัวรู้ว่า เด็กที่เกิดมาเป็นผู้หญิง ทุกคนจึงพากันเกลียดชัง ไม่เว้นแม้แต่บิดามารดาเด็กน้อย ที่แทบไม่ใส่ใจดูแล ทั้งที่เป็นหลานคนแรกของตระกูล กุลธิรัตน์เลยถูกเมินเฉย ถูกทอดทิ้งให้คนรับใช้เก่าแก่เป็นผู้ดูแล และไม่ให้ออกนอกหน้า หรือบอกใครต่อใครว่าเป็นทายาท น้อยคนนักจึงรู้เรื่องนี้ ต่างกับชนินทร์และคีรยา น้องชายและน้องสาว กุลธิรัตน์ ที่ได้รับการเอาใจใส่เลี้ยงดูอย่างดี ราวกับเป็นเจ้าชายและเจ้าหญิง ลัดดาหาทางให้กุลธิรัตน์ออกจากบ้านมาช้านาน ทั้งให้อยู่โรงเรียนประจำของรัฐบาล ไม่ใช่โรงเรียนที่มีชื่อเสียง แต่เป็นสถานสงเคราะห์ ส่วนใหญ่เด็กมาจากครอบครัวยากจน เด็กกำพร้า และมาจากดอยสูง ตั้งแต่ชั้นประถมศึกษาปีที่ 1 ถึงมัธยมศึกษาปีที่ 6 ให้กลับบ้านแค่ช่วงปิดเทอมเท่านั้น อาจพูดได้ว่า ทอดทิ้งให้ใช้ชีวิตตามลำพัง ไม่สนใจใยดี ความรัก ความอบอุ่นอย่าหวังว่าจะได้ หลังจบชั้นมัธยมปลาย กุลธิรัตน์กลับมาอยู่บ้านลัดดา แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นลูกคุณหนูอยู่อย่างสุขสบาย หล่อนเปรียบเสมือนคนรับใช้คนหนึ่งของบ้าน ทำงานแลกข้าว แลกที่อยู่ที่กิน ห้องนอนของหล่อนอยู่เรือนคนใช้ทางด้านหลังบ้า

“ฉันก็มองหางานให้อยู่นะ ที่บริษัทก็มีตำแหน่งว่า แต่ก็เบื่อระบบเด็กฝาก ถ้าเส้นไม่ใหญ่ สู้เขาไม่ได้”“ฉันเข้าใจ ฉันก็หางานเองด้วย รอติดต่อกลับมาทั้งนั้น” กุลธิรัตน์บอกเพื่อน “แกน่ะเก็บเงินไว้บ้างก็ดีนะ นึกถึงตอนไม่มีไง คนเรามันไม่แน่นอนนะ”กุลธิรัตน์เป็นคนประหยัด รู้จักกินรู้จักใช้ ตามประสาคนหาเงินส่งเสียตัวเองเรียนจนจบปริญญาตรี “ส่วนที่เก็บก็มี ส่วนที่ใช้ก็ต้องมีหรือเปล่า ส่วนที่กินก็ต้องมีด้วย ฉันไม่ได้กินบ่อยๆ นะ เดือนนึงกินสักครั้ง อีกอย่างแกกับปูจาไม่ใช่ผีปอบนะถึงกินล้างผลาญ ไปกินปิ้งย่างร้านนี้ อย่างมากก็แค่สองพัน ฉันเลี้ยงแกสองคนได้ แกไม่ต้องคิดมาก” พัชรินทร์บอกเพื่อนให้เข้าใจ “ว่าแต่แกเถอะ เป็นไงบ้าง โอเคหรือเปล่า” คำถามนี้ กุลธิรัตน์ทำหน้าเศร้า แต่ก็ยังยิ้มบางส่งให้เพื่อน “ก็ไม่ได้อะไร โอเคนะ ฉันไหว”พัชรินทร์มองหน้าเพื่อนที่ชีวิตเหมือนมีมรสุมพัดผ่านตลอดเวลา ลูกนั้นไป ลูกใหม่มา แต่ละลูกกระหน่ำใส่ไม่ลืมหูลืมตา เปรียบดั่งราหูอมจันทร์แบบไม่มีวันคาย หล่อนว่าชีวิตตนลำบากแล้ว เจอชีวิตกุลธิรัตน์เข้าไป หล่อนชิดซ้ายตกขอบโลก “ไม่พูดเรื่องนี้ดีกว่า

คีรยาไม่ได้กลับบ้านหลายวัน หล่อนมาเที่ยวภูเก็ตกับกลุ่มเพื่อนสนิท ที่ล้วนเป็นลูกหลานคนมีเงิน ที่พักเป็นวิล-ล่าหรูบนภูเขาติดทะเล ราคาที่พักต่อคืนสูงถึงหนึ่งแสนห้าหมื่นบาท เช่าเรือยอร์ชท่องเที่ยวทางทะเลแบบส่วนตัว ไปตามเกาะขึ้นชื่อตามโปรแกรมการเที่ยว เดิมทีวันนี้คีรยากับเพื่อน ตั้งใจไปเกาะพีพีดอน ทว่าฝนตกตั้งแต่เช้าจนถึงตอนนี้ยังไม่หยุด พวกเขาและหล่อนจึงพักผ่อนอยู่ในห้อง “แกดูอะไรอยู่เอิร์น” คีรยาเดินมายังห้องโถงใหญ่ของวิลล่า ทักถามเมื่อเห็นชุตินันท์ก้มดูมือถือ “ส่องผู้ชาย” “ไหนคนไหน” คนถามทรุดตัวลงนั่งใกล้เพื่อน “คนนี้ไง” ชุตินันท์ชี้ให้คีรยาดูผู้ชายที่ตนสนใจ ในภาพบนจอมือถือเป็นบุรุษสามคน หนึ่งในสามคนนั้นคีรยารู้จัก เคยพูดคุยกันสามครั้ง “เขาชื่อคุณโฟร์คเป็นลูกชายเจ้าของโรงพยาบาลมิคาเรลกรุ๊ป รวยมากเลยนะแก” “เขาเป็นเพื่อนพี่อิฐ ก็ต้องรวยอยู่แล้ว” “แกรู้จักคุณอิฐเหรอ ทำไมฉันไม่รู้ล่ะ” “ตอนที่ฉันบอกแก แกสนใจฟังที่ไหน มัวแต่คุยกับผู้ชาย แกเลยไม่รู้ว่า ผู้ชายที่คุณย่าจะให้ฉันไปเป็นแม่พันธ์ให้ คือพี่อิฐ” “

มิ่งเมืองเห็นว่ากุลธิรัตน์ว่างงาน และไม่อยากให้เพื่อนสนิทอยู่ในบ้านที่ไม่มีใครต้องการ ในวันที่นัดเจอกุลธิรัตน์กับพัชรินทร์ เขาพูดเรื่องนี้กับกุลธิรัตน์ ซึ่งหล่อนก็ยินดีทำแม้ว่าเพียงแค่เจ็ดวันก็ตาม ได้เงินไม่กี่พัน หล่อนก็ไม่เกี่ยง เก็บสะสมไว้เผื่อตอนได้งานทำ จะได้มีทุนเอาไว้ไปทำงาน “เสียดายนะคะที่รู้จักลูกหมีทีหลัง ไม่งั้นจะให้มาทำงานที่นี่เลย” ชนิตพรเสียดายข้อนี้ เพราะหายากที่เพียงไม่กี่วัน กุลธิรัตน์ก็เข้ากับเด็กๆ ได้ดี “นิไปก่อนนะคะ ต้องไปทำธุระให้คุณแม่” “ค่ะ ขับรถดีๆ นะคะ”ชนิตพรยิ้มให้คนพูด ก่อนหมุนตัวเดินไปขึ้นรถยนต์ จากนั้นก็ขับออกไป ภายในห้องขนาดค่อนข้างใหญ่ มีเด็กหญิงและเด็กชายวัยหนึ่งปีถึงสี่ปีราวสิบคน นั่งเล่นอยู่บนพื้น โดยมีพี่เลี้ยงสองคนคอยช่วยกันดูแล แม้ว่ากุลธิรัตน์จะเหนื่อย หัวหมุนกับความซน ความดื้ออันไร้เดียงสาของเด็กๆ ทว่าหล่อนกลับมีความสุข สามวันมานี้ หล่อนยิ้ม หัวเราะมากขึ้น นัยน์ตาหม่นเศร้า มีความสดใส ร่าเริง ถึงจะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ แต่กุลธิรัตน์ถือว่า เป็นการบรรเทาความทุกข์ในใจลงไปได้มากโข ความบริสุทธิ์ สดใสของพวกเด็กๆ เ

ความรู้สึกกรกนกเวลานี้อธิบายไม่ถูก นางมองหน้าเกลื่อนด้วยรอยยิ้มของกุลธิรัตน์แล้วยิ้มตาม นางมีความสุขมากกับการได้พบกุลธิรัตน์ เสี้ยวใจหนึ่งกระตุ้นบอกว่า นางกำลังได้ของที่หายไปกลับคืนมา ไม่ทราบเหตุผลที่สมองคิดเช่นนี้ แต่มันบอกเช่นนั้นจริงๆ คุยกันสักครู่ ทั้งหมดพากันเดินไปกินมื้อเย็นในห้องกินข้าว อาหารมื้อนี้เป็นอาหารง่ายๆ ต้มยำทะเล ผัดผักรวมมิตร น้ำพริกกะปิกับปลาทูตัวใหญ่ มีผักเครื่องเคียงหลายชนิด ทั้งลวกและแบบสด แกงจืดเต้าหูไข่ไก่ใส่หมูสับ เอาไว้ซดคล่องคอ กรกนกเจริญอาหารกว่าทุกวัน นางรู้สึกดี ยิ้มทุกครั้งที่กุลธิรัตน์เอาอกเอาใจ ตักกับข้าวใส่จาน แกงจืดตักใส่ถ้วยแบ่งให้ ไม่ลืมใส่ต้มยำให้อีกหนึ่งถ้วยเล็ก การกระทำของกุลธิรัตน์ ทำให้นางนึกถึงเก็จมณี ลูกสาวคนเล็กจอมเอาแต่ใจ อาจเป็นเพราะถูกตามใจแต่เยาว์วัยจากตัวนางเองและคนรอบข้าง เป็นนิสัยแก้ไม่หาย แล้วดูเหมือนว่าจะมากขึ้นทุกวันด้วยทำให้อดเปรียบเทียบกับเก็จมณีลูกสาวนางไม่ได้ ไม่เคยทำเหมือนกุลธิรัตน์ ยามกินอาหารก็ต่างคนต่างกิน แทบไม่ได้คุยอะไรกันมาก หากมีเรื่องคุยก็ไม่พ้นขอนั่นขอนี่ คำพูดคำจาต่างกัน กุลธิรัตน์วาจาไพเราะ มี