All Chapters of อุ้มรักสามีไร้ใจ: Chapter 11 - Chapter 20

11ตกค่ำ ณ ผับเมอรองค์ คีรยาเดินเข้ามาในผับหรูพร้อมชุตินันท์ ทั้งคู่นั่งบนโซฟาโต๊ะทางด้านขวามือ สองสาวสั่งเครื่องดื่มเรียบร้อยก็นั่งคุยกันตามประสาเพื่อน คุยไปด้วยฟังเพลงไปด้วย เวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมง จุดประสงค์หลักของสองเพื่อนรักในการมาเที่ยว ยังไม่ปรากฏ “แกแน่ใจเหรอว่า วันนี้พี่อิฐจะมาที่นี่ เรานั่งรอมาครึ่งชั่วโมงแล้วนะ ยังไม่เห็นเลย”คีรยาถามเพื่อน นัยน์ตามองไปยังประตูผับ ราวกับว่า อยากให้ธรรม์บดีปรากฏตัวตอนนี้ เพราะเบื่อการรอเต็มทน “แน่ใจสิว่ามา เพื่อนฉันมาที่นี่บ่อย แล้วมันก็รู้ว่าฉันเล็งคุณโฟร์คอยู่ มันไปติดสินบนพนักงานผับ ถ้าคุณโฟร์คหรือเพื่อนในกลุ่มโทรมาจองโต๊ะ ให้รีบบอกมัน แล้วพนักงานคนรับจองโต๊ะก็โทรมาบอกว่า คุณโฟร์คโทรมาจองโต๊ะที่เดิม ฉะนั้นวันนี้เขามาแน่ๆ” ชุตินันท์วางแผนมาเรียบร้อย ไม่มีทางพลาด “คุณโฟร์คเป็นคนจองโต๊ะ ก็ไม่ได้หมายความว่าพี่อิฐจะมาด้วยนี่ คุณโฟร์คอาจมากับคนอื่นก็ได้” คีรยาคิดอีกทาง เริ่มไม่แน่ใจว่า คนที่ตนเฝ้ารอจะมาหรือไม่ “มาสิ เพราะผับนี้คุณโฟร์คกับแก็งมาประจำ หนึ่งในนั้นคือคุณอิฐ” ชุตินันท์มั่นใจ “คุณอิฐมา

13คืนนี้เป็นคืนแรกที่กุลธิรัตน์ไม่นอนร้องไห้ หล่อนนอนยิ้มอย่างมีความสุข แต่ดูเหมือนพระเจ้าไม่เมตตาหล่อนสักเท่าไหร่ เมื่อประตูห้องนอนเปิดออก ร่างสูงใหญ่ของธรรม์บดีก้าวเข้ามาในห้อง นัยน์ตาสีนิลมองคนนอนหลับบนเตียงเขม็ง แววตาดุกร้าว กลิ่นสุราคลุ้งไปทั่วตัว เขาเดินร่างนวลลออที่เพิ่งเคลิ้มหลับไปเดี๋ยวเดียวความที่ธรรม์บดีทิ้งตัวลงนอนด้านข้างแรงมาก คล้ายตั้งใจปลุกให้กุลธิรัตน์ตื่น เป็นไปตามเขาตั้งใจ หล่อนขยับตัวหันมองคนตัวโต“ว้าย!” เพียงเสี้ยววินาที กุลธิรัตน์ไม่ทันตั้งตัว ความตกใจแน่นอก เมื่อเขากดหัวไหล่ตนไว้ นำร่างกายสูงใหญ่คร่อมร่างตน “คุณอิฐ คุณจะทำอะไรคะ”ปกติต่างคนต่างนอน ธรรม์บดีไม่เคยแตะต้องร่างกายกุลธิรัตน์เลยสักครั้ง พอเขากลับมาบ้านก็จะอาบน้ำ เข้านอนด้วยการหันหลังให้ตน กอดหมอนข้างใบโปรดของเขา หรือไม่ก็นอนท่าหงาย ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ธรรม์บดีสัมผัสตัวกุลธิรัตน์ และเหมือนหล่อนรู้ถึงความไม่ปลอดภัย“ฉันอยากรู้นักว่า เธอมีอะไรดี ผู้ชายถึงหลงใหลเธอนัก ทั้งที่ตัวเธอเน่าเฟะ ผ่านผู้ชายมาหลายคน แต่ก็ยังมีคนอยากเอา” น้ำเสียงแน่นไม่ด้วยแรงโทสะ ไม่พอใจเต็มเปี่ยม โดยเจ้าตัวไม่รู้เหตุผลว่า ทำ

15“ฉันไม่เคย...กรี๊ด” กุลธิรัตน์พูดไม่ทันจบประโยค เสียงกรีดร้องดังขึ้นทันที เมื่อธรรม์บดีส่งตัวตนขนาดใหญ่กว่ามาตรฐานชายไทยเข้ามาในตัวหล่อน แบบไร้ซึ่งความอ่อนโยน ดันพรวดเดียวสุดทาง หล่อนรู้สึกราวกับว่า ร่างแยกออกเป็นสองส่วน เจ็บระบมและแน่นตึงตรงกลางลำตัวมาก น้ำตารินไหลจากความเจ็บปวดพุ่งเข้าจิตใจ“เป็นไปได้ไงวะเนี่ย...โอ้”ธรรม์บดีพูดกับตัวเอง แทบไม่เชื่อว่า สตรีที่เขาคิดเสมอว่า ผ่านเรื่องบนเตียงมานักต่อนัก จะยังคงความบริสุทธิ์ผุดผ่อง สวนทางกับความคิดสิ้นเชิง ขณะดันกายแกร่งผสานกายกับร่างนุ่มนิ่ม เสมือนเขากลายร่างเป็นหนอน แทรกตัวบนผืนดินที่ฝนเพิ่งตกลงมา ดินยังไม่คลายตัวจากความแข็ง เส้นทางที่บุกบ่าจึงค่อนข้างลำบาก เขาปวดร้าวไปทั้งตัว โดยเฉพาะลำทวนใหญ่ ถูกบีบรัดจากผนังถ้ำเสน่หา ใบหน้าเขาถึงกับเปลี่ยนไป เหยเกจากความเจ็บปวด“ฮือ...” กุลธิรัตน์ร้องไห้ มือเล็กผลักอกแกร่ง นัยน์ตาหล่อนนอกจากมีน้ำตา ธรรม์บดีมองเห็นความเจ็บปวดร่วมด้วย วินาทีนี้เขารู้สึกผิดขึ้นมาทันใดไม่มีคำใดเอ่ยจากปากธรรม์บดี แม้แต่คำขอโทษ เขาปลอบโยนความเจ็บปวดที่หล่อนได้รับด้วยจุมพิต ช่างอ่อนหวานนุ่มนวล ตรงกันข้ามกับเมื่อครู่อ

17กรกนก กุลธิรัตน์และอุ้ม ออกเดินทางไปสมาคมสตรี ถือว่าเป็นการออกงานสังคมครั้งแรกของกุลธิรัตน์ หล่อนประหม่า กลัว กังวลว่าอาจทำให้กรกนกเสียหน้า แต่ก็ได้รับกำลังใจจากกรกนก ที่บอกให้กุลธิรัตน์สบายใจว่า “คนเรามีครั้งแรกเสมอ ป้าเข้าใจถ้าลูกหมีทำผิดพลาด ก็แค่นำความผิดพลาดไปปรับปรุงแก้ไข” น้ำเสียงอ่อนโยนบอกคล้ายส่งกำลังใจให้ไปในที “ไม่ต้องกังวล ทำใจให้สบายนะ” “ค่ะคุณป้า” กุลธิรัตน์มีกำลังใจขึ้นมาก หล่อนส่งยิ้มให้สตรีสูงวัยผู้ใจดี ที่คอยสอนการออกสังคม และแนะนำตนให้ใครหลายคนในงานรู้จัก “ลูกหมีน่ารักนะคะคุณท่าน คุณท่านนี่ตาถึงจริงๆ ค่ะ” อุ้มพูดกับเจ้านาย สายตามองไปยังกุลธิรัตน์ที่ขอตัวเข้าห้องน้ำ “ใช่ น่ารักมากเลย” กรกนกพูดไปยิ้มไป “รู้สึกถูกชะตามากๆ เลย บอกไม่ถูกว่าทำไมรู้สึกแบบนี้” “พรหมลิขิตมั้งคะ ยายของอุ้มพูดให้ฟังว่า ทุกคนบนโลกที่ได้เจอกัน ไม่ใช่ความบังเอิญ แต่เป็นพรหมลิขิตค่ะ แล้วแต่ว่า จะเจอกันแบบไหนคะ” “มันก็อาจจริงนะ เพราะก่อนหน้าที่ได้เจอลูกหมี ฉันก็ได้ยินจากการปากนิ ที่เอ่ยชมลูกหมียกใหญ่ ตอนนั้นน่ะ ฉันอยากเห็นหน้าลูกหมีมากเ

19“เมญ่า ทำไมถึงเป็นได้ขนาดนี้ ทำไม” กรกนกลุกขึ้นยืน เอ่ยเสียงสั่น“คุณป้าคะ ใจเย็นๆ ค่ะ คุณเมญ่าอาจไม่ได้พูดจริงจังค่ะ อย่าทะเลาะกันเพราะลูกหมีเลยนะคะ” กุลธิรัตน์ยืนข้าง กรกนก จับแขนนางไว้ “ฉันขอโทษคุณเมญ่านะคะ ถ้าฉันทำอะไรให้คุณไม่พอใจ ฉันขอโทษค่ะ”กุลธิรัตน์ถูกต่อว่า เหยียดหยาม ดูถูกด้วยวาจาที่รุนแรงกว่านี้ ประโยคนี้ถือว่าเบามาก หล่อนปล่อยผ่านได้ เพราะไม่อยากให้สองแม่ลูกมีปัญหากัน เก็จมณียิ้มอย่างผู้มีชัยเมื่อได้รับคำขอโทษ“ลูกหมีจะขอโทษเมญ่าทำไม เมญ่าต่างหากที่ต้องขอโทษ” กรกนกโมโหจัด“ทำไมต้องขอโทษคะ ในเมื่อเมญ่าไม่ผิด คนไม่ผิดไม่จำเป็นต้องขอโทษใคร”เก็จมณีไม่สนใจใคร หล่อนสะบัดหน้าเดินออกไปจากจุดนี้ทันที ไม่สนใจคำเรียกของมารดา“เมญ่า เมญ่ากลับมาเดี๋ยวนี้นะ เมญ่า”“คุณป้าคะ คุณป้า ไม่เป็นไรค่ะ ลูกหมีโอเคค่ะคุณป้า คุณป้าอย่าโมโหนะคะ มันจะไม่ดีต่อสุขภาพค่ะ”“แต่เมญ่า...” กรกนกหันมองสตรีนิสัยดี ที่ส่งยิ้มให้“ไม่เป็นไรค่ะคุณป้า ไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะ ลูกหมีว่า เราไปร้านอาหารกันดีกว่าค่ะ” กุลธิรัตน์พูดเสียงหวาน “ไปค่ะคุณป้า”นิสัยและกิริยามารยาทต่างกันมาก กรกนกอดเปรียบเทียบไม่ได้ ลูกสาวนา