All Chapters of อุ้มรักสามีไร้ใจ: Chapter 21 - Chapter 30

บทที่ 22“ไม่ต้องหาหรอกค่ะ ลูกแก้วมีผู้ชายในใจแล้ว และเชื่อว่า เขาต้องยอมรับข้อเสนอเราแน่นอนค่ะ” คนในห้องนั่งเล่น มองหน้าคนพูดเป็นตาเดียว“ใคร” ลัดดารีบถาม“ก็พี่อิฐไงคะ พี่อิฐตอบโจทย์ทุกอย่าง ฐานะทางด้านการเงินมั่นคงมาก มีชื่อเสียงในสังคม หล่อด้วย และที่สำคัญ เขาพอใจในตัวลูกแก้วค่ะ” ลัดดา อภิรักษ์และอนงค์มองหน้ากัน ก่อนหันมองคีรยาพร้อมเพรียง“มันจะไม่ง่ายน่ะสิ อย่าลืมนะว่า ฉันให้นังลูกหมีไปทำหน้าที่แทนแกแล้ว ทางนั้นโกรธมากด้วย คงไม่ยอมหรอก” ลัดดาพูดทันควัน“คนอื่นอาจไม่ยอม แต่ถ้าพี่อิฐยอม ก็คงไม่มีใครขัดจริงไหมคะ” คีรยามั่นใจ ว่า ธรรม์บดีต้องการตนอยู่“แกเอาอะไรมามั่นใจว่า อิฐยังอยากได้แกเป็นเมีย” อนงค์ถามบุตรสาวคนเล็ก“ลูกแก้วเจอพี่อิฐเมื่อสองสามวันก่อนค่ะ เราคุยกันนานเลยนะคะ ท่าทางพี่อิฐยังสนใจลูกแก้วอยู่ ลูกแก้วเลยมั่นใจค่ะ” ลัดดากับอนงค์มีความหวังขึ้นมาทันใด ไม่ได้สนใจสักนิดว่า เวลานี้กุลธิรัตน์อยู่ตำแหน่งใดในบ้านธรรม์บดี รวมถึงเรื่องผิดคำพูดที่ทำไว้กับเดือนดาว“พ่อว่ามันไม่เหมาะนะ ถึงแม้ว่าอิฐจะพอใจในตัวลูกก็เถอะ” อภิรักษ์แย้ง “แกกับลูกหมีเป็นพี่น้องกัน ทำแบบนี้ไม่เท่ากับว่า อิฐ

บทที่ 24ทางด้านคนที่ทำให้ธรรม์บดีใจไม่สงบสุข ตอนนี้อิ่มบุญและอิ่มใจ กับการทำบุญไหว้พระกับคนแปลกหน้าที่เพิ่งรู้จักได้ไม่นาน ทว่ากลับสนิทสนมกันในระยะเวลาไม่กี่วัน เป็นคนแปลกหน้าที่คุ้นเคย อดเปรียบเทียบกับครอบครัวหล่อนไม่ได้ อยู่บ้านเดียวกันก็จริง แต่เหมือนอยู่คนละโลก ต่างคนต่างอยู่ เป็นความห่างเหินขนาดความกว้างเป็นกิโลเมตร แทบไม่เห็นทางใกล้ชิดกันได้ เป็นความห่างที่มากขึ้นทุกวันด้วย หล่อนพูดได้เต็มปากว่า บิดามารดาพี่ชายและน้องสาว คือคนคุ้นเคยที่แปลกหน้ากรกนกกับฐากูร เป็นแม่ลูกที่มีนิสัยคล้ายกันคือ เป็นผู้ใหญ่ใจดี อ่อนโยน คำพูดคำจานุ่มนวล มีความโอบอ้อมอารี อยู่ใกล้แล้วรู้สึกอบอุ่น คล้ายกับว่าทั้งสองมาเติมเต็มช่องว่างความรู้สึกที่เว้าแหว่ง หลังจากทำบุญไหว้พระและให้อาหารปลาเสร็จ กรกนกพากุลธิรัตน์ไปยังบ้านสวนบนเนื้อที่กว่าห้าร้อยไร่“สวยจังเลยค่ะคุณป้า ใหญ่มากๆ ด้วย” กุลธิรัตน์เอ่ยเสียงตื่นเต้น เมื่อเห็นบ้านทรงไทยหลังงาม“พี่เห็นครั้งแรก หน้าตาพี่ไม่ต่างกับลูกหมีเลยนะ”ชนิตพรเหมือนมองเห็นตัวเอง“สวยมากจริงๆ ค่ะพี่นิ ลูกหมีเคยเห็นแต่ในละครค่ะ ไม่เคยเห็นบ้านทรงไทยของจริง” คนพูดยังตื่นเต้นไม่

บทที่ 26 กว่าธรรม์บดีจะกลับถึงบ้านก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยงคืน ทั้งที่อยากกลับบ้านเร็วกว่านี้ เหตุผลที่มาช้าเพราะเขาต้องไปส่งลูกค้าชาวจีนที่โรงแรม เนื่องจากรถตู้ที่เช่ามาให้ทั้งสามใช้ระหว่างอยู่เมืองไทย ยางแตก ธรรม์บดีจึงต้องไปส่งพวกเขาที่โรงแรม ดีที่ว่าดิสพงษ์ใช้บริการแท็กซี่กลับบ้าน ไม่เช่นนั้น ธรรม์บดีคงต้องไปส่งเพื่อนรักที่บ้าน ยิ่งทำให้กลับบ้านล่าช้า ก้าวแรกที่เดินเข้าห้องนอน แสงไฟสีส้มจากโคมไฟหัวเตียงส่องสลัว พอให้มองเห็นภายในห้อง แต่ไม่รบกวนการนอนของใคร นัยน์ตาคมเข้มมองไปยังเตียงนอนเป็นอันดับแรก หวังจะได้เห็นกุลธิรัตน์นอนบนนั้น ไม่มี... หัวใจธรรม์บดีพลุ่งพล่านขึ้นทันใด ตอนเขาออกจากผับ โทรศัพท์หากุลธิรัตน์ หล่อนบอกว่า ถึงบ้านแล้ว และกำลังเข้านอน นั่นเมื่อสองชั่วโมงก่อน กุลธิรัตน์ก็ต้องอยู่ในห้อง เมื่อไม่มี เขาคิดอย่างเดียวว่า หล่อนโกหกตน ตอนนี้หล่อนอยู่ไหน อยู่กับใคร ความคิดเขาไหลไปไกลมาก ล้วงหยิบมือถือออกจากกระเป๋ากางเกง ยังไม่ทันมันจะพ้นกระเป๋า บานประตูห้องน้ำเปิดออก กุลธิรัตน์เดินออกมาในชุดนอนบางเบา “มานี่” ธรรม์บดีโล่งใจ หัวใจเข

บทที่ 28 ธรรม์บดีจ้องมองภรรยาแสนชัง ที่เวลานี้เปลี่ยนไปแล้ว แทบไม่มีความรู้สึกนั้นเลย ความกลัวเสียหน้า ไม่อยากเป็นฝ่ายแพ้ เขาจึงเลือกพูดไม่ดีกับหล่อน “ไปทำงานก็ได้ ฉันไม่ว่า แต่เธอต้องบอกฉันว่าจะไปไหนมาไหน กลับเวลาไหน และห้ามมีชู้เด็ดขาด เวลาเธอท้อง ฉันจะได้มั่นใจว่า เป็นลูกของฉันจริง” ธรรม์บดีไม่เลือกถามตรงๆ ว่า วันนี้กุลธิรัตน์ไปงานที่ไหน เขาถามแบบอ้อมหน่อยๆ “ฉันไปงานการกุศลที่โรงแรมแกรนด์ธาราค่ะ” กุลธิรัตน์จำยอมตอบ “ฉันว่า เราคุยกันจบแล้วนะคะ เชิญคุณออกไปจากห้องครัวได้แล้วค่ะ อยู่ไปก็เกะกะเปล่าๆ” “ฉันก็ไม่อยากอยู่ใกล้เธอสักเท่าไหร่หรอก จะอ้วก” เป็นผู้ชายที่ปากไม่ตรงกับใจเหลือเกิน มีคำพูดมากมายที่ทำให้ช่องว่างระหว่างเขากับกุลธิรัตน์แคบลง กลับไม่ทำ เมื่อพูดจบร่างสูงใหญ่เดินออกจากห้องครัวทันที ความเข้มแข็งที่กุลธิรัตน์พยายามสร้าง พังลงมาทันใด หล่อนหลั่งน้ำตากับความเสียใจ เจ็บปวดจากคำพูดของสามี แล้วรีบปาดน้ำตาทิ้ง เมื่อสองสาวใช้เดินกลับเข้ามาในครัว ช้อยกับขนุนเห็นตอนกุลธิรัตน์เช็ดน้ำตาตรงแก้มพอดี ทั้งสองไม่ได้พูดอะไร พอคาดเดาได้ว่า ธรรม

บทที่ 30 เก็จมณีมาถึงโรงแรมในเวลาสิบเจ็ดนาฬิกายี่สิบนาที เมื่อมาถึงก็ไปหาแองจี้ที่อยู่ห้องแต่งตัว ก้าวแรกที่เดินเข้าไปในห้องนั้น ทุกสายตามองมาที่หล่อนเป็นตาเดียว “มองอะไรหนักหนา แค่มาสายนิดๆ หน่อยๆ” แทนที่จะขอโทษแองจี้กับการมาล่าช้า เก็จมณีกลับเหวี่ยงใส่เยี่ยงคนอารมณ์ไม่ดี “มันก็ไม่นิดหน่อยนะคะเมญ่า สายเกือบชั่วโมงครึ่ง อย่าลืมนะคะว่า เราต้องเตรียมตัวก่อนงานเริ่ม มาช้าอย่างนี้...” แองจี้ยังพูดไม่ทันจบ เสียงแวดของเก็จมณีดังแทรก ท่ามกลางความตกใจของคนในห้อง ที่ไม่คิดว่า ลูกผู้ดีมีเงินจะใช้วาจาและกิริยาเช่นนี้ “โอ๊ย...เลิกพูดมากได้ไหมอีกระเทย ฉันก็มาแล้วไง จะพูดมากทำไมเนี่ย รำคาญจริงๆ เลย เดี๋ยวไม่ดงไม่เดินมันเลย” เก็จมณีเหยียดสายตามองแองจี้ “เป็นแค่ขี้ข้าไม่ได้เป็นเจ้าของงาน ไม่ต้องมาบงการฉันมากนักหรอก สำเหนียกตัวเองบ้างนะว่า แกกับฉันมันคนละระดับ ลดตัวให้แกชี้นิ้วสั่งสอนให้เดินแบบก็พอแล้ว ไม่ต้องมาบงการชีวิตฉัน อีกระจอก”แองจี้ถึงกับอ้าปากค้าง ความโกรธแล่นริ้วในใจ แองจี้ทำงานด้านนี้มานานกว่าสิบปี เพื่อนร่วมงานมีหลากหลายรูปแบบจริง แต่ไม่มีสักครั้งที