Lahat ng Kabanata ng Rejected Wife of A Heartless CEO: Kabanata 61 - Kabanata 70

Nag-aalinlangan pa si Bianca. Kaya hindi na nagdalawang-isip si Denver. Nagkalasog-lasog ang baso ng kape sa sahig nang ihagis ito ni Denver."Kapatid ko siya, hindi ko siya asawa! Tama bang ilagay ko ang mga gamit niya sa loob ng kwarto ko?"Nanlaki ang mata ni Bianca. Kaagad siyang tumango, tila takot na takot, at sinimulan niyang linisin ang nagkalat na kape sa sahig. Pero sa totoo lang ay nakakaawa siya.Kung tutuusin ang lahat ng ito ay ginusto ni Denver noon. Kung hindi siya pumayag ay hindi magkakaroon ng lakas ng loob si Nica na sakupin ang suite na iyon.At ngayon ay nagagalit siya sa iba? Ngayon niya lang ba napagtanto kung gaano niya ako tinapakan noon? Ang kapal ng mukha niya!Matapos linisin ang sahig ay kaagad na pumunta si Bianca sa suite upang gawin ang utos ni Denver. Pagpasok niya ay bumungad sa kanya ang kalat— mga damit, gamit sa banyo, at iba pang personal na gamit na nagkalat sa sahig. Halatang si Denver mismo ang nagbagsak ng mga iyon.Muling nagdadalawang-isip

Sa harap ng pagtatanong ni Denver ay nanatili akong nakatayo sa malayo. Nakapulupot ang mga braso sa aking dibdib habang tinititigan si Nica nang malamig. Gusto kong malaman kung paano pa niya ipagpipilitan ang sarili niyang version ng kwento. "Kuya, noong huli akong dumalaw rito, hindi ko sinasadyang mabasag ang larawan ninyong dalawa ni Ate Ria. Sinabi mong ayos lang iyon, pero hindi ko mahanap ang kapalit na larawan ninyo. Kaya nagdesisyon akong ilagay na lang ang picture natin. Hindi ba sabi mo, maganda naman ang picture?" Nataranta si Nica habang nagmamadaling magpaliwanag. Pinanood ko siya habang nagsasalita— halata ang pag-aalinlangan sa kanyang boses ngunit patuloy pa rin siyang nagtangkang magpaliwanag. "May iba ka pa bang nakalimutan? Ilan sa mga bagay dito ay binili natin sa ibang bansa at ang iba naman ay mga souvenir mula sa isla— lahat ito ibinigay mo sa akin noon. Pero tila nakalimutan mo na, kuya." Bumaba ang tono ng kanyang boses, tila ba may halong hinanakit.

Ngumiti si Nica, ang mga mata ay puno ng panunukso. "Siyempre, naghanap ako ng sagot. Alam ko siguradong mas marami akong alam kaysa sa iyo. Alam mo ba kung ano ang ‘driving a train’? Alam mo ba kung ano ang kapalit kapag tumanggi ang isang babae sa ganitong klaseng gawain? Huwag ka nang magpakatanga, Kuya. Maganda si Ate Ria sigurado akong matagal na siyang pinagpasa-pasahan—"Sumabog ang tunog ng isang malakas na sampal.Hinawakan ni Nica ang pisngi niya ngunit sa halip na umiyak ay mas lumalim ang kanyang ngiti. "Ano, Kuya? Wala kang balak tanggapin ang katotohanan? Kahit maibalik mo pa si Ate Ria ay hindi na siya ang dating siya. Hindi mo na mababawi ang nakaraan. At ngayon ay hindi ka na rin makakabalik sa dati mong buhay. Simula nang hawakan mo ako, simula nang mangyari ito kay Ate Ria... wala nang babalikan."Tumawa si Nica— isang nakakatakot na halakhak na parang demonyo."Kung kumalat ang balitang ang asawa ng isang Victorillo ay naibenta sa black market, ano kaya ang magigin

Ang larawang iyon ay kuha noong 17th birthday ko.Sa litrato ay nakapikit akong humihiling, habang ang ilaw ng kandila ay nagbibigay-liwanag sa aking batang mukha. Samantalang siya naman ay nakatingin sa akin nang may lambing, bahagyang nakangiti.Kung wala lang si Nica, magiging masaya kaya kami?Ngunit ngayong nakita ko na ang tunay na ugali ni Denver, alam kong imposibleng umabot kami hanggang dulo. At kung hindi man si Nica, siguradong may iba pang papalit sa kanya.Ang lahat ng masasayang sandali sa buhay ko ay natapos noong nag-17th ako. Inabot ko ang larawan para hawakan ito, pero hindi ko na naman mahawakan. Napangiti na lang ako nang mapait.Isang malamig na hangin ang pumasok sa bintana, dahilan upang lumipad ang kurtina. Pinanood ko ang paggalaw ng puting tela at naisip ko bakit nga ba lumipad pa si Vicento sa ibang bansa?Dahil ba para hanapin ako?Imposible. May kapansanan siya sa paa— bakit pa siya magpapakahirap sa paglalakbay?Mabilis kong itinapon ang ideyang iyon sa

Naalala ko pa ang gabing iyon— ilang araw bago ang kasal ko. Kinuha ni Mama ang dapat sana ay regalo para sa akin at ibinigay kay Nica. Wala akong matinong alahas na maisusuot ng mga oras na iyon.Galit na galit si Lola noon. Kaya’t ibinigay niya sa akin ang kwintas na ito— ang alahas na minsang pagmamay-ari din ng mga ninuno niya pa.Sabi niya, kahit papaano ay dapat ikasal ako nang disente.Sa alaala ko ay ramdam ko pa rin ang marahang pagsuklay ni Lola sa aking buhok at ang ningning sa kanyang mga mata habang inaayos niya ang kwintas sa leeg ko. Pero wala pang dalawampu't apat na oras mula nang isuot ko iyon ay namatay na ako.Nang humarap ako kay Nica, punong-puno ng sakit ang dibdib ko.Bakit?Nakuha na niya ang lahat. Si Denver, ang pagmamahal niya, at ang lahat ng atensyon. Noong gabing mismo ng kasal namin, si Denver ay para na sa kanya.Nanalo na siya. Pero bakit kailangan niya pa akong patayin? Ako ang tunay niyang kapatid!Biglang naningkit ang malalabo nang mga mata ni Lo