Lahat ng Kabanata ng Rejected Wife of A Heartless CEO: Kabanata 71 - Kabanata 80

Pagkapirma pa lang ng kasunduan ay nakuha na ni Nica ang lahat ng gusto niya. Wala nang silbi para sa kanya si Lola.Alam ko na kung ano ang susunod niyang sasabihin. Sa sobrang kaba kaagad akong pumosisyon sa harap ng lola ko at pilit siyang pinoprotektahan."Nica, huwag mong sabihing... Lumayas ka rito! Lumayas ka!"Kahit na halos sumabog na ang boses ko sa lakas, hindi nila ako naririnig o nakikita.Bakit ba ako namatay nang ganito kasama? Habang ang kaaway ko ay nakatayo sa harapan ko nang walang hadlang?Sa kalagayan ngayon ng lola ko ay hindi na siya dapat ma-stress nang ganito. Sa kagustuhang malaman ang kalagayan ko ay mahigpit niyang hinawakan ang kamay ni Nica."Anong ibig mong sabihin? Anong nangyari sa apo ko? Bakit hindi ko na siya makikita?"Ngumiti si Nica nang malamig. "Anong ibig kong sabihin? Literal na namatay na si Ria, matagal na."Nanigas ang mukha ni lola. Tila hindi makapaniwala sa narinig niya. Mahina at basag ang kanyang tinig nang tanungin niya ulit. "A-Anon

Naroon ang gulo sa loob ng silid— kalat-kalat ang mga gamit at sa labas ay bumabagyo. Ang malakas na hangin ay nagdadala ng ulan sa loob, pinabasa ang mga kasulatan ng libro na nakalagay sa may bintana.Nakahandusay si Lola sa sahig at hindi na gumagalaw. Hindi ko alam kung nawalan lang siya ng malay o ano. Ayokong isipin ang mas malalang posibilidad.Sa sahig ay may mga basag na plato.Alam kong may likas na paggalang si Mama kay Lola. Kahit minsan ay nagrereklamo siya nang pabulong, mahal pa rin niya ito sa kanyang puso.Nang makita niya ang eksena kaagad siyang napasigaw at dali-daling lumapit kay Lola.Si Nica naman ay tila hindi inaasahan ang biglaang pagdating ni Mama. Isang saglit na nagpakita ng matinding kasamaan ang kanyang mga mata ngunit mabilis itong nawala at kaagad siyang nagpalit ng ekspresyon."Ma, bigla na lang akong sinugod ni Lola! Sinubukan ko siyang alalayan, pero hindi ko siya naabutan kaya siya natumba... Kasalanan ko ito!"May mga bakas ng sampal sa mukha niya

Yumuko ang lider at nagsabi. "Over here. Please follow me."Sinubukan kong takpan ang aking tainga upang hindi marinig ang mga desperadong sigaw ng mga inosenteng babae, ngunit kahit anong gawin ko ay ramdam ko pa rin ang kanilang paghihirap sa hangin.Ang totoong bangungot ay hindi pa nagsisimula.Sa dulo ng pasilyo ay may nakita akong ilang lalaking maiitim ang mga mukha, ang kanilang mga mata ay malamig at nakakatakot. Nakatayo sila roon, may hawak na AK-47, mahigpit ang hawak nila rito na parang handang gamitin anumang oras.Kahit patay na ako, ramdam ko pa rin ang takot mula sa titig ng mga mabangis na taong iyon.Sa sahig na tiles ay may nakikitang mga bahid ng dugo— hindi pa ito tuluyang natutuyo. Base sa kulay nito, malinaw na may nasaktan o namatay rito ilang oras lang ang nakalipas. Hindi ko pinagdududahan na hindi lang panakot ang mga baril nila. Sa lugar na ito ay wala talagang halaga ang buhay ng tao.Ang mga lalaking ito, sigurado akong sila ang sinasabing mga mercenary

Salamat naman. Kahit hindi nila natagpuan ang bangkay ko, kahit hindi nila ako nailigtas, at least may isang buhay na hindi nawala.Si Julia ay binitbit palabas ng silid na iyon habang tila wala pa rin sa sarili. Halatang matindi ang dinanas niya dahil hindi lang siya umiiwas sa sinumang lalapit, kung hindi ayaw rin niyang kumain o uminom. Halos hindi na siya makausap— panigurado, gumuho na ang mental health niya.Ngunit sa kabila ng lahat ay hindi ito sapat para kay Denver. Kitang-kita ko ang pagkadismaya sa kanya habang tinuturo si Julia."There's still no news about Ria. What was the point of bringing her here?" malamig niyang tanong.Si Papa naman ay halatang pagod na rin. Halos hindi siya natulog buong magdamag. Napahawak siya sa tulay ng ilong niya bago sumagot. "Si Manager Moros ay may malawak na koneksyon. Baka may malaman siya. Kailangang gastusan ito at wala namang mawawala kung susubukan natin. Kilala ko ang batang ito— baka sakaling may alam siya tungkol kay Ria. Isang par

Pagdilat pa lang ng mga mata ni Lola kaagad siyang pinalibutan ng lahat."Ma, gising ka na!" sigaw ni Papa.Napansin ko ang matinding pagbabago sa mukha ni Nica. Nagmadali rin siyang lumapit, pero hindi nakaligtas sa akin ang malamig na ningning sa kanyang mga mata. Alam kong wala na siyang balak pang hayaang mabuhay si Lola. Nakapagmaskara man siya ng pag-aalala, ramdam ko ang pag-usig ng konsensya niya.Nakasuot si Lola ng oxygen mask at hindi makapagsalita pero nakatitig siya sa direksyon ko.Tama ba ang iniisip ko? O baka naman may iba siyang tinitingnan? Pero kahit may alinlangan ay hindi ko pa rin napigilan ang sarili kong tawagin siya. "Lola..." bulong ko.Sa hindi maipaliwanag na dahilan, pagkarinig niya nito ay kaagad bumagsak ang luha sa kanyang mga mata.Napalunok ako at isang ideya ang pumasok sa isip ko. Dahan-dahan akong gumalaw mula sa isang panig ng kwarto papunta sa kinaroroonan ni Nica. Nanlaki ang mga mata ko nang mapansin kong sumusunod ang tingin ni Lola sa bawat