Semua Bab Rejected Wife of A Heartless CEO: Bab 41 - Bab 50

Simula nang bumalik siya sa opisina ay napansin kong tila wala siya sa kanyang sarili. Hindi niya magawang mag-fokus sa trabaho.Dahil dito ay nagkamali siya sa pagpirma ng ilang dokumento. Isang bagay na hindi niya karaniwang nagagawa.Nang i-report ng mga executives ang quarterly profit ng kumpanya, lumabas na bumaba ito ng ilang porsyento. Lahat ay natakot, handa nang makatikim ng matinding sermon mula sa kanya.Ngunit laking gulat nila nang sabihin niyang... "Maganda ang trabaho ninyo. Pagbutihin niyo pa sa susunod na quarter."At pagkatapos ay walang anumang pag-aaksaya ng oras, tumayo siya at lumabas ng silid.Naglakad siya pabalik sa kanyang opisina at marahang niluwagan ang kanyang kurbata. Doon ay naghihintay si Kevin."May nalaman ka na ba?" malamig niyang tanong."Opo, Sir. Lumabas sa imbestigasyon namin na hindi si Ma’am Ria ang nangungupahan sa Caragosa City. Isang dalaga ang nakatira roon. Ang pangalan niya ay Zoe De Leon. Narito po ang kanyang larawan."Isang litrato an

Napaatras ang nurse nang makita si Denver. "S-Sir Denver..."Pinanood ko ang pagkataranta ng nurse, halatang hindi mapakali. Kung lalaki lang ang nurse na ito, malamang ay hinawakan na niya ito sa kwelyo para piliting magsalita."Ano iyong sinabi mo kanina? Ano ang nangyari kay Ria at sa bata?" Desperado ang boses niyang tanungin iyon.Nagkatinginan ang dalawang nurse, halatang nagtataka kung bakit parang hindi alam ni Denver ang sinasabi nila."Si Mrs. Victorillo po ay nagkaroon ng miscarriage dati. Dito mismo ginawa ang operasyon sa kanya."Nagkaroon ng katahimikan. Pakiramdam ko ay bumagal ang oras habang hinintay ko ang magiging reaksyon ni Denver.Ang isa pang nurse ay mas matapang at naglakas-loob na magtanong. "Sir Denver, hindi niyo po ba alam na buntis si Ma’am Ria?"Ang simpleng tanong na iyon ay parang kidlat na biglang tumama kay Denver. Kita ko kung paano lumaki ang mga mata niya, parang hindi makapaniwala."Buntis siya?"Ang nurse ay tila nag-aalangan kung paano sasagut

Dumiretso si Denver sa sementeryo— sa address na binigay sa kanya ni Ryan. Halata sa kanya ang pagmamadali na hindi pa siya humihinga nang maluwag simula nang malaman ang lahat.Sa gitna ng mapayapang lugar, nakita niya ang puntod na itinayo ko para sa aming anak.Ayon sa nakasanayan, hindi na kinakailangang bigyan ng lapida ang mga batang hindi man lang nasilayan ang mundo. Ngunit hindi ko nagawang sundin ang tradisyong iyon. Sa puso ko, nabuhay ang anak ko— kahit isang araw lang.Kung ikukumpara sa ibang puntod, ang sa kanya ay payak— walang larawan, walang petsa ng kapanganakan o kamatayan. Tanging dalawang pangalan lang ang nakaukit doon.Riley De LeonItinayo ni: Maria Samantha De LeonNanginginig ang kamay ni Denver habang hinaplos ang mga letra sa malamig na bato. Mahina siyang bumulong, punong-puno ng sakit at pagkalito."Riley De Leon… Ang daya mo, Ria. Bakit hindi mo man lang sinabi sa akin?"Malamig ang sagot ko sa kanya, isang sagot na kailanman ay hindi na niya maririnig.

Dahan-dahang bumaba ang kamay ni Denver mula sa kwelyo ni Nica. Nakita ko kung paano unti-unting lumuwag ang mahigpit niyang pagkakahawak. At doon ko napagtanto—ginagabayan na naman ni Nica ang utak ni Denver sa direksyong gusto niya."Kitang-kita ko, Kuya," patuloy pa ni Nica, "Ang reaksyon ni Tito noong nakita niya si Ate Ria. Para bang hindi siya ang tiyuhin, kung hindi isang lalaking nag-aalala sa kanyang kasintahan. Hindi ba nakakapagtaka? Matagal siyang nasa ibang bansa at halos wala siyang balita kay Ate, pero bakit ganoon ang mga mata niya noong araw na iyon?"Nagtagumpay siya. Kitang-kita ko kung paano unti-unting nilason ni Nica ang isip ni Denver. At lalo pa niyang idiniin ang kanyang punto."Isipin mo rin, Kuya. Pagkatapos ng pagkawala ng bata, dumiretso ka kaagad sa ospital, pero sinabi ba sa iyo ni Ate ang tungkol sa nangyari? Hindi, hindi ba?" Saglit siyang tumigil, hinayaang lumubog ang bawat salita niya sa isip ni Denver. "Kung siya mismo hindi nagsabi, paano ko pa ma

Painom pa lang sana ng tsaa si Denver pero nang marinig ang sinabing iyon ni Vicento ay nalaglag ang tasa mula sa kanyang kamay na. Bumagsak iyon sa carpet at dahan-dahang sumipsip ang tsaa sa mamahaling tela.Kita sa mukha ni Denver ang pagkabigla. "Anong sinasabi mo?"Ngunit sa halip na sagutin siya nang diretso ay isang mapanuyang ngiti ang gumuhit sa labi ni Vicento."Ang tanga-tanga ng babaeng iyon. Sumakay sa barko para hanapin ka. Pero nasalubong nila ang isang malakas na alon. Lumubog ang barkong sinasakyan niya at natangay siya ng alon. Dalawang araw siyang palutang-lutang sa dagat at kumakapit lamang sa isang kahoy na tabla. Kung hindi ko siya nasagip, patay na siya ngayon."Para akong natulos sa kinatatayuan.Sa mga salitang iyon ay biglang bumalik sa akin ang lahat— ang nakapapasong init ng araw na tila sinusunog ang bawat hibla ng aking balat, ang alat ng tubig-dagat na paulit-ulit kong nalulunok at ang kakila-kilabot na pakiramdam ng kawalan sa gitna ng isang walang kata