Lahat ng Kabanata ng Rejected Wife of A Heartless CEO: Kabanata 21 - Kabanata 30

"Ria!"Nagising si Denver mula sa isang bangungot, humihingal, habang mahigpit na nakahawak sa kanyang dibdib. Halatang masama ang panaginip niya at pinagpapawisan nang husto ang kanyang noo. Napansin kong hindi na normal ang paghinga niya na para bang nahihirapan siyang huminga.Kaagad niyang kinapa ang cellphone sa may bedside table at mabilis akong tinawagan. Pero gaya ng dati ay hindi niya pa rin ako makontak.Binuksan niya ang aming conversation at ang huling mensahe namin ay ang pananakot niya sa akin. Doon lang yata niya napagtanto na baka hindi lang ito simpleng tampo. Hindi pa kailanman nangyari na hindi ako nagparamdam nang higit sa tatlong araw."Ang laking problema ng mga babae," naibulong niya sa sarili.Kinuha niya ulit ang cellphone at tinawagan si Kevin. "Pumunta ka sa jewelry store bukas ng umaga bago ang flight ko. Bilhin mo ang pinakamahal na kwintas at bumili ka na rin ng isang bouquet ng dilaw na rosas."Alam niya ang kahulugan ng dilaw na rosas— isang simbolo ng

Kinagabihan ay nilagnat ako nang mataas. Nang malaman ito ng pamilya ko ay iniwan nila ako sa bahay. Walang kahit isang kasambahay ang naiwan. Walang sinuman ang tumingin kung buhay pa ba ako.Oo at may nagdadala ng pagkain para sa akin sa araw-araw—pero paano nila malalaman kung wala akong lakas para bumangon at kainin iyon kung hindi naman sila mismo ang nag-aalaga sa akin?Isang buong araw at gabi akong nakahandusay sa kama— nag-aagaw buhay. Sa ikatlong araw, salamat sa sarili kong resistensya ay unti-unti akong gumaling. Sa wakas ay kaya ko nang bumangon. Pinilit kong kunin ang cellphone ko—tumawag ako sa pamilya ko para sabihing okay na ako.Pero bago pa man ako makapagsalita ay bigla akong napadpad sa social media na post ni Monica.[Thank you, my family.]Sa ibaba, nakita ko ang mga ngiti ng mga magulang ko at ni Kuya Mark— ang parehong pamilya na nang-iwan sa akin habang naghihingalo ako sa kama. At bago ko pa maisara ang cellphone ko bigla iyong tumunog.Si Monica.Sinagot k

Kinabukasan ay dumating ang buong pamilya namin para sunduin si Monica palabas ng ospital. Sa unang tingin ko pa lang sa kanila ay alam ko nang halos hindi sila nakatulog nang maayos. Malalim ang eyebags ni Mama at mukhang mas lalo lang tumanda si Papa sa pag-aalala."Mama, Papa, hindi po ba kayo nakatulog nang maayos?" tanong ni Denver habang tinutulungan si Monica na tumayo.Napabuntonghininga si Mama saka marahang pinisil ang sentido niya. "Kasalanan ni Ria ang lahat ng ito, eh! Napakaraming gulo ang idinulot niya nitong mga nakaraang araw. Lagi tuloy akong binabangungot."Nagulat si Papa at napatingin kay Mama. "Ikaw rin? Nanaginip ka rin tungkol kay Ria?"Napahinto ako. Maging si Monica ay tila natigilan din."Oo. Noong una ay nagpapanggap lang siyang patay, pero kagabi… napanaginipan kong patay na talaga siya."Hindi pa ba nila naiitindihan ang nangyayari? Bakit ayaw pa rin nilang kumilos kung lahat naman sila ay nanaginip na patay na ako?Biglang nagsalita si Monica, mahina at

Patuloy ang papatak ng maliliit na ulan sa labas ng bintana. Pero hindi iyon pinansin ni Denver. Tahimik lang siyang nakatingin sa kawalan. Halatang may bumabagabag sa kanyang isipan.Ilang beses niyang kinuha ang cellphone niya, tinitigan iyon pero sa huli ay isinasara lang nang walang ginagawa. Parang may hinihintay siya. O baka may kinatatakutan?Nang makarating ang sasakyan sa bahay na binili niya para sa amin ay saka niya lang napansin ang mga bukas na ilaw sa loob. Napabuntonghininga siya at unti-unting lumuwag ang kanyang tensyonadong katawan.Pagkaparada ng sasakyan ay kaagad siyang bumaba. Hindi makapaghintay na makapasok. Pero bago makarating sa pinto ay saglit siyang tumigil at inayos ang sarili. Pinagpag ang coat niya, hinaltak ang kwelyo at hinilot ang sintido. At nang tuluyan niyang buksan ang pinto, bumalik ang dati niyang malamig at walang-emosyong ekspresyon.Habang nagtatanggal siya ng sapatos ay tinawag niya ang pangalan ko."Ria, sa wakas bumalik ka rin matapos mon

Namutla si Denver dahil sa pagkagulat. Ilang segundo rin siyang natigilan pero kaagad din niyang ibinalik ang ngiti sa mukha. "Lola, alam ko pong nagkamali ako. Kung gusto niyo akong saktan o parusahan ay tatanggapin ko po.”Bago pa siya muling makapagsalita ay isang boses ang umalingawngaw sa pasilyo."Ano pong ginagawa ninyo, mama? Bumisita ang manugang niyo nang may mabuting intensyon, pero sinasaktan niyo siya?" Ang boses ni Mama.Nang makita ni Lola si Mama ay kaagad niyang binawi ang kamay mula sa pagkakahawak ni Denver at umayos ng upo. Tinulungan naman siya ng kasambahay."Wala akong manugang na traydor." Nanlalabo ang kanyang mga mata sa luha pero hindi iyon dahilan para hindi niya duruin si Denver saka madiing nagsalita. "Pinagsisihan ko ang araw na pinayagan kong tulungan ng pamilya namin ang mga Victorillo! Noong may problema sila sa pera ay tayo ang nilapitan nila. Pinakiusapan ako ng apo ko kaya nakiusap ako sa asawa ko. Ginawa namin iyon dahil mahal namin si Ria. Pero