All Chapters of Rejected Wife of A Heartless CEO: Chapter 11 - Chapter 20

Pagkaalis ni Vicento ay nanatili pa si Denver sa tabi nang malamig at madilim na ilog— nakatitig sa kanyang cellphone. Paulit-ulit na nagliwanag ang screen niyon at sunod-sunod ang mga mensaheng dumarating. Pero wala ni isa mula sa akin.Marahil naalala niya ang nakaraan— ang panahon kung kailan alam ko nang may nagbago sa kanya. Napansin kong paunti-unti siyang lumalayo at si Monica ang palaging nasa tabi niya. Noon ay madalas siyang magalit sa akin. Pero pagkatapos ng kanyang galit ay pilit niyang ipinapaliwanag sa sarili na wala siyang ginagawang mali.Si Monica ay naging kapatid niya sa ama. Hindi ba at natural lang na maging mabait siya rito? Iyon ang paniniwala ko noon. Sa paglipas ng panahon ay natuto akong lokohin ang sarili ko. Pilit kong binabaliktad ang sariling mga pagdududa. Paulit-ulit kong iniisip na hindi dapat masira ang relasyon ng aming mga pamilya dahil lang sa isang bagay na sa mata ng iba ay maliit lang na bagay.Natuto akong magpakumbaba at magparaya. At kapag n

Noong junior high school ako ay ginamit ko ang penname na "RS" at sumali sa isang designing contest.Nanalo ako. Nagmarka ang pangalan ko sa mundo ng sining. Pero dahil hindi sang-ayon ang pamilya ko ay hindi man lang ako dumalo sa awarding ceremony. Kaya nga sa internet ay walang halos may alam kung sino talaga si "RS."Dati ay gumamit ako ng lihim na social media account para i-upload ang mga gawa ko. Dumami ang tagahanga at hinihintay ang bawat bagong painting ko. Taon-taon ay naglalabas ako ng isang likha— isang lihim na kahit si Denver ay walang alam.Dalawang taon na ang nakalilipas, isang beses nagkamali ako ng pindot sa account. Nailabas ko ang bagong painting ko sa maling profile.Sumabog sa internet. Pinag-usapan iyon magdamag at nag-trending pa.Pero wala akong pakialam sa kasikatan. Hindi ako nagbigay ng paliwanag. Hinayaan ko lang ang mga tao na hulaan kung sino ako. Pagkalipas ng kalahating buwan ay nakalimutan na rin nila.Pero ngayon na dalawang taon matapos akong mawa

"Sana hindi mo ito pagsisihan," malamig na sabi ni Vicento.Nanlaki ang mga mata ko. Paano niya nasabi iyon? Alam kaya niya ang isang bagay na hindi ko pa alam? May alam ba talaga siya?Maging si Denver ay tila naguluhan sa sinabi ni Vicento. Mukhang may nais pa siyang itanong pero bago pa siya makapagsalita ay itinulak na ni Jayson ang wheelchair palayo.Hinawakan ni Monica ang braso ni Denver. "Kuya, nagsimula na ang auction. Umupo ka na."Nang nagsimula na ang auction ay may iilan akong napansin sa venue. Tatlo sa mga ipinagmamalaki kong likhang sining ang isinama ni Monica sa auction.Ang una ay ang "Through The Light" isang obra na nilikha ko sampung taon na ang nakalilipas.Sa panahong iyon ay inosente pa ako. Wala pang bahid ng lungkot ang puso ko at ang bawat kulay sa obra kong iyon ay sumasalamin sa liwanag at kasiyahan na nararanasana ko pa noon— mga panahong wala pa akong ibang iniisip at wala pa ang sakit na dinadanas ko ngayon.Ang panimulang presyo ay isang daang libo. M

Nakatayo ako sa tabi ng bato habang nakatitig sa bangkay na nasa harapan ko. Walang bahid ng pagkabulok o anumang bakas ng pagkamatay. Maputla ang kanyang mukha, parang may matindi siyang karamdaman. Kung hindi lang dahil sa hindi na ito humihinga, maiisip kong mahimbing lang itong natutulog.Noong una ay bahagya akong nabuhayan ng pag-asa— hindi ko pa kasi nakikita mismo ang katawan ko. Naisip ko paano kung buhay pa ako? Paano kung malubha lang akong nasugatan o nasa coma?Kung natagpuan sana ako ni Denver kaagad, baka may pag-asa pa akong mabuhay. Ngunit nang makita ko na mismo ang bangkay ko— itong nasa harapan ko, doon ko tuluyang natanggap ang katotohanan na patay na nga talaga ako.Umupo ako sa tabi ng katawan ko. Nakayuko habang tinititigan ang sarili kong mga kamay. Saan na mapupunta ang kaluluwa ko ngayon? Habang buhay na lang ba akong nasa ganitong anyo?Wala akong panlasa, wala rin akong pang-amoy, at kahit anong pilit kong umiyak, ni isang patak ng luha ay hindi tumutulo.

Hindi ko alam kung bakit ko sila sinundan. "Mukhang ang laki ng pinagbago mo sa abroad," saad ni Lolo Arnulfo kay Vicento habang naglalakad sila papunta sa kung saan ay hindi ko alam. "Mabuti naman at naisipan mong bumalik dito.""Ganoon na nga." Kahit sa ama niya ay malamig pa rin siyang magsalita.Napatigil ako sa paglalakad at pinagmasdan ang mga taong naiwan sa likod. Si Tita Tita Aurora ay abala sa pagtulong kay Monica, sinusuri kung may natamong sugat. Samantalang si Denver ay nanatiling nakayuko at hindi maipinta ang mukha.Marahang lumapit si Tito Danilo kay Denver at bakas sa kanyang mukha ang pag-aalala. "Napakalakas ng paghampas sa iyo, anak," aniya habang inaalalayan ito. "Galeno, tawagan mo kaagad si Doctor Sagun!""Opo, sir."Tahimik na inilapat ni Denver ang gamot sa kanyang sugat at saka humiga sa kama. Ako naman ay nanatiling nakaupo sa gilid at hindi mapakali.Pakiramdam ko ay gusto na talaga nilang kitilin ang buhay ko. Para bang sinadya nilang burahin ako sa mundo