All Chapters of ร้อนรักสัมพันธ์เพื่อนสนิท: Chapter 11 - Chapter 20

“วิล ปล่อยกู เดี๋ยวคนอื่นก็มองกันหมด” “มีตาก็ปล่อยไห้พวกมันมองไปสิ” ข้อมือเล็กถูกจับแน่นด้วยแรงผู้ชาย เนวิลเดินจูงมือเธอเข้าไปในห้องเรียนโดยไม่สนใจสายตานับพันที่มองมา “นั่งกับกู” เอ่ยเสียงเบาพอไห้หญิงสาวได้ยินพรางดึงมือเธอลงมานั่งตรงข้างกับตัวเอง “ไอ้วิล!” กัดฟันพูดเสียงเบา กวาดตามองชายตรงข้างตาเขม็งเมื่อเขายกมือขึ้นมาจับขาอ่อนขาวเนียนของเธอพรางลูบไล้ไปมา มือบางรีบปัดมือเขาออก แต่ทว่าแรงอันน้อยนิดของเธอไม่มีความสะทกสะท้านกับเธอเลยแม้แต่น้อย มิหนําซํ้ายังสอดมือเข้าไต้กระโปงนักศึกษา บีบคลํ้าเบาๆตรงหว่างขาของเธอ “มึงจะอยู่นิ่งๆหรือไห้กูจับมานั่งตัก” ใบหน้าคมหล่อยื่นเข้ามาไกล้ใบหูเฟญ่าพรางกระซิบเสียงกระเส่าพรางบีบเคร้นขาเนียนเล่นอย่างมันส์มือ “อื้อ!” “หึ…” ริมฝีปากหนาเผยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาอย่างพึงพอใจ เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางอีกคน “แฮ่ม!” “คงไม่กลับแล้วมั้งบ้านน่ะ” หันมองตามนํ้าเสียงประชดประชันที่ดังขึ้นเบื้องหน้า รีบดันมือหนาออกจากขาเรียวทันที “เลิกเรียนไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย..” หันหน้าไปอีกฝั่งด้วยความเขินอาย นํ้าเสียงเบาบ่นพึมพัมกับตัวเอง แต่รีน่าเพื่อ

“ตากูหมุนบ้าง” เนวิลผู้ที่ไม่ได้ไห้ความสนใจกับอะไร จับขวดหมุนขึ้นอีกครั้งเป็นวงกลม เพ่งมองรอลุ้นในการหมุนขวดครั้งสุดท้าย ก่อนจะหันหน้าขึ้นมามองใบหน้าสง่าเมื่อหัวขวดชี้ไปทางเธอ “กูถาม!” ริกเตอร์รีบเอ่ยขึ้นเสียงดัง อยากจะกล่าวถามข้อข้องใจออกไปไห้มันหายสงสัย “มึงคิดยังไงกับไอวิล” ต่างพากันหันมองใบหน้าสง่าด้วยความคาดหวัง คำถามที่ทุกคนอยากรู้โดยเฉพาะเนวิล ดวงตากลมโตหันมองสบตากับชายตรงหน้า ความเงียบสงัดถือกำเนิดขึ้นในบรรยากาศน่าอึดอัด ก่อนที่หญิงสาวจะละสายตาออกจากใบหน้าคมหล่อ พรางหยิบแก้วเหล้าตรงหน้าขึ้นมากระดกดื่มรัวๆสองแก้วเต็ม ตามกฏเกณฑ์ของเกมส์ “โห่ กูก็คิดว่าจะตอบ ไม่สนุกเอาซะเลย” ริกเตอร์กล่าวขึ้นท่ามกลางความเงียบสงั่น สายตาคมแหลมจ้องมองใบหน้าสง่าไม่ละ นึกคิดในใจถึงการกระทำของเฟญ่าเพื่อนสนิทจนเกิดคำถามขึ้นมาในหัว หรือเธอจะรู้สึกกับเขามากกว่าเพื่อน “พอๆ เลิกเล่นได้ละ กูคอแห้งจะตายห่า มาชนแก้วกันดีกว่า” อีกครั้งที่รีน่ากล่าวขึ้นเสียงดัง ยกแก้วเหล้าชูขึ้น จงใจทำล

“อื้อ…พ..พอแล้ว..ว..วันนี้มี.ค..คาบเรียน..เช้าย..ยันบ่าย..อ๊า” ตรั่บ! “กูเอามึงเบาเกินสินะ อ่าส์..ถึงได้ยังมีแรงนึกถึงเรื่องอื่นอีก” ปัก ปัก ปัก! สิ้นสุดถ้อยคำพูดแสนหงุดหงิด กระหนำแทงเข้าสุดออกสุดเน้นทุกดอกเสียจนคนไต้ร่างครวญครางไม่เป็นภาษา กอดรัดเอวหนาระบายอารมณ์บนแผ่นหลังกำยำด้วยความเสียวซ่านที่เขามอบไห้ “อ๊าส์ อ่า อ๊ะ อ๊า อ๊ะ..ว..วิล อื้อ อ๊าา!” ซอยเอวรัวเร็วเร่งจังหวะถี่ขึ้นเรื่อยๆ ต่างเชิ่ดหน้าควรญครางก่อนจะแตะขอบสวรรค์ ชายบนร่างรีบดึงท่อนล่างที่ไร้การป้องกันออกมาหลั่งนํ้าขุ่นเหนียวลงบนหน้าท้องแบนราบ เสร็จกิจกรรมอันเร่าร้อนก็ซบลงบนอกนุ่ม หายใจหอบถี่ด้วยความเหนื่อยกับความยาวนานของศึกรักที่ดำเนินมาจนถึงเช้ารุ่ง “แฮก แฮก…” เงยหน้ามองอีกคนก็ต้องเผยยิ้มชอบใจออกมาเมื่อเธอได้หลับไปในทันทีด้วยความเพลีย “แหม่ มาสะเที่ยงเลยเนาะพวกมึง สงสัยเมื่อคืนคงจัดหนัก”

“กูไปนั่งกับยัยเฟมันนะ เห็นละแดกไม่ลง!” รีน่าดีดตัวขึ้นจากที่นั่ง สถบคำพูดอันเต็มไปด้วยความหงุดหงิดออกมาจากปาก พรางเหลือบมองใบหน้าเสแสร้งทำเป็นใสซื่อต่อหน้าเพื่อนสนิทเธอ กล่าวจบยกถาดข้าวสบัดหน้าเดินออกไปอย่างหัวเสีย “พิณขอโทษนะคะ…ที่ทำให้พี่ต้องมีปากเสียงกับเพื่อน เพื่อนพี่ดูจะไม่ชอบพิณเอาสะเลย…” ก้มหน้ากำมือตนเองแน่นพรางบีบนํ้าตาเรียกร้องความสงสารเห็นอกเห็นใจจากชายตรงข้าง “พิณไม่ต้องขอโทษหรอก พี่เป็นคนเรียกพิณมาเองนิ ถ้าจะผิดก็คงจะเป็นพี่” “แต่ว่า..พิณก็ยังรู้สึกผิดอยู่ดีค่ะ..” “ไม่ต้องคิดมากหรอก พิณกลับไปหาเพื่อนเถอะ พี่เรียกพิณมาเพราะจะบอกแค่นั้นแหละ เรื่องที่จะชวนไปขึ้นเขา” “ก็ได้ค่ะ งั้นพิณขอตัวก่อนนะคะ” กำมือตัวเองแน่น จำใจเดินออกไปด้วยสีหน้ารู้สึกผิด ทั้งที่ในใจอยากจะกรีดร้องออกมาให้ลั่นโรงอาหาร เนวิลควรจะรั้งให้เธออยู่ต่อแท้ๆแต่กลับไล่ให้เธอกลับไปงั้นหรอ “เหอะ สมนํ้าหน้า ทำอะไรไม่คิด เป็นไงล่ะทีนี้” เมื่อเด็กสาวรุ่นน้องคณะปีหนึ่งก้าวเดินออกไป เสียงจากเพื่อนสนิทที่นั

“มึงอยากกินอะไร กูจะลงไปซื้อให้” สายตามองด้านหน้าในขณะที่ปากเอ่ยถามเฟญ่าเสียงอ่อน หลังจากที่ขับรถออกมาจากคอนโดได้นานถึงหลายนาที ในหัวเกิดนึกขึ้นได้ว่ายังไม่มีข้าวเช้าตกถึงท้อง เมื่อร้านอาหารเบื้องหน้าคือร้านข้าวมันไก่โปรดของใครบางคน “……” เนวิลผู้กำลังขับรถอย่างจดจ่อ รอฟังคำตอบจากหญิงสาวเบื้องข้างอยู่นานหลายวิ แต่สิ่งที่ได้ตอบกลับคือความเงียบสงัดจากหญิงสาว เหลือบตามองคนร่างเล็กก็เห็นเธอนั่งหน้านิ่งสายตาทอดมองออกไปยันกระจกหน้ารถ แต่กลับไม่ปริปากตอบคำถามที่มาจากความห่วงใยของเขา “เฟ กูถามมึงไม่ได้ยินรึไง” ถอนหายใจออกมาอย่างหนักอก พยายามใจเย็นเอาไว้แม้จะถูกหญิงสาวเมิน หันกลับไปมองทางเดิมก่อนจะเลี้ยวรถจอดหน้าร้านข้าวมันไก่ชื่อดัง ใบหน้าคมหล่อหันมาหาเฟญ่าที่นั่งเงียบอีกครั้ง “เฟ มึงเป็นอะไรของมึง เป็นง่อยไปแล้วรึไง” เอ่ยถามนํ้าเสียงประชด เมื่อคนตรงข้างทำท่าทางดั่งคนง่อยไม่ยอมหันมาให้ความสนใจเขาเลยแม้แต่น้อย “เออ ไม่พูดก็ไม่ต้องพูด!” อารมณ์ร้อนรุ่มขึ้นมานิดๆกับการถูกเมิน พ่นคำพูดถาถมด้วยความ