บทที่ 18

เช้ารุ่งวันต่อมา หลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จสมกันจนหมด เหลือเพียงหอบสัมภาระลงไป แต่ดูเหมือนบรรยากาศไม่ค่อยจะน่าพึงพอใจเท่าไดนัก เมื่อเนวิลผู้แข็งแกร่งเดินลากสัมภาระถึงหลายอันกำลังจะก้าวออกไป ต้องหันกลับมามองเมื่อมีเสียงข้อความจากเฟญ่าดังขึ้นมาด้านหลัง

ตริ้ง!

#แชท

ธันวา|•

[ผมกำลังจะถึงแล้วนะครับ]

สายตาเฟญ่าจ้องมองจอมือถือพรางรอยยิ้มสดใสบนใบหน้า ทำเอาคนมองนึกหงุดหงิดขึ้นมา คุยกับไอ้หน้าไหนถึงได้ใบหน้าอมสุขเพียงนั้น เมื่ออยู่กับเขาไม่เห็นเธอจะยิ้มให้ตนเช่นนั้น

“เหอะ สัมภาระก็ให้กูลาก ยังจะมีหน้ามายืนยิ้มให้แชทใครก็ไม่รู้!”

กล่าวพูดแหย่หญิงตรงหน้าด้วยสีหน้าไม่พึงพอใจ ใบหน้าบึ้งตึงถลึงตามองหญิงสาวดั่งจะกลืนกินเธอเข้าไป เฟญ่าเงยหน้ามองชายตรงหน้า สีหน้าดังเดิมอันเต็มไปด้วยรอยยิ้มแปรเปลี่ยนเป็นเรียบนิ่ง ก่อนจะเอ่ยสั่งดั่งมาดาม

“พูดมาก ลากลงไปคนเดียวมึงเลย”

สั่งเสร็จดั่งใจ เท้าเรียวก้าวผ่านเพื่อนชายออกไปอย่างสง่า ปล่อยให้เขาลากสัมภาระเดินตามหลังมาอย่างทุรงทุรัง

“ไอวิลล่ะ”