บททั้งหมดของ เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน: บทที่ 31 - บทที่ 40

หรงหรงอยู่พูดคุยกับช่างไม้ฉู่ หลังจากร่างสัญญาเสร็จสิ้น ทั้งสองคนก็ลงลายมือประทับตราทันที เวลาล่วงเลยมาถึงยามพลบค่ำ หรงหรงจึงได้ขอตัวลากลับเรือนในเวลาต่อมา "หรงเอ๋อร์....เจ้าหายไปไหนมาทั้งวัน...? นางเมิงรีบไถ่ถามเมื่อเห็นใบหน้าบุตรสาว นางหายตัวไปตั้งแต่เช้าตรู จนตอนนี้หรงหรงพึ่งจะเดินกลับมาถึงเรือ

พอนึกถึงเหตุการณ์ทุกอย่างขึ้นมา หรงหรงรู้สึกว่าบุรุษตรงหน้าไม่ได้ไร้เดียงสาอย่างที่นางคิด แต่ตรงกันข้าม บุรุษผู้นี้กลับเจ้าแผนการ จัดการได้ยากยิ่ง นี้นางหลงกลเขาตั้งแต่แรกได้อย่างไร มิน่าละ....มารดาของนางถึงได้พรำบอกทุกวี่วัน ว่าบุรุษหน้าตาดี ล้วนแล้วแต่เชื่อใจไม่ได้ ยิ่งคิดนางก็ยิ่งแค้นใจ "อีกไม่

โม่เฉินฟังนางอธิบายอย่างตั้งใจฟัง ยิ่งพอได้ยินว่านางสั่งทำเก้าอี้รถเข็นขึ้นมาสำหรับเขาโดยเฉพาะ ในใจเขาพลันรู้สึกปลื้มปิติเป็นอย่างมาก "มีสตรีเพรียบพร้อมเช่นนี้ ข้ายังจะไปไหนได้อีก" *....* คำพูดนี้ทำให้หรงหรงขมวดคิ้วเป็นปมเข้าหากัน ฟังดูจากคำพูดของบุรุษตรงหน้า เขาคงไม่คิดที่จะไปจากที่นี้อย่างแน

บุรุษตรงหน้ามองดูนางตั้งแต่หัวจรดเท้า สำรวจดูอยู่สักพัก "การจะพบกับเถ้าแก่เนี๊ยะ มิใช่ว่าใครจะมาพบได้ง่ายๆ แม่นางน้อย...ข้าไม่เคยเห็นหน้าค่าตาเจ้ามาก่อน เจ้ามีธุระสำคัญอันใด ถึงต้องการจะพบกับเถ้าแก่ของข้า....? ชายหนุ่มมองไปที่หญิงสาวตรงหน้าอย่างสงสัย "หากคุยกับพี่ชายเรื่องโสมพันปี ท่านให้คำตอบข้

"หยุดนะ...ส่งสิ่งของมีค่าออกมาให้หมด หากไม่อยากตาย...เสียงเข้มเอ่ยขึ้นเพื่อเป็นการข่มขวัญคู่ต่อสู้ หรงหรงยืนบุ้ยปาก ถอนหายใจออกมาราวกับรู้เหตุการณ์ล่วงหน้า ว่าจะมีเรื่องนี้เกิดขึ้นกับนาง นางมิได้มีท่าทีหวั่นวิตกแม้แต่นิดเดียว "วันนี้สวรรค์เข้าข้างพวกเราแล้ว พวกเจ้ารีบจัดการนางเสียให้ไว ในตัวแม่น