All Chapters of ข้าคือฮองเฮาที่ฮ่องเต้ไม่รัก: Chapter 41 - Chapter 50

เมื่อท่านปู่เตรียมทุกอย่างที่นางต้องการให้พร้อมแล้วเยว่ฮองเฮาก็ออกเดินทางตามที่ได้วางแผนไว้ เยว่เฟิ่งโหวเมื่อเห็นว่าหลานสาวออกเดินทางไปแล้วแต่คนที่ควรไปกลับไม่ไปจึงเดินเข้าห้องหนังสือ และให้บ่าวไพร่ถอยห่างออกไป“เจ้ามาเพื่อปกป้องนางมิใช่หรือ ทำไมยังอยู่อีกหรือเจ้ามีเรื่องจะคุยกับข้า”เพียงสิ้นคำพูดของเยว่เฟิ่งโหวบุรุษชุดดำก็เผยกายออกมายืนตรงหน้าเขา และคอบกายทำความเคารพ“ท่านโหวรู้ได้เช่นไรขอรับว่าข้าน้อยมาเพื่อปกป้องฮองเฮา มิใช่มาเพื่อหาท่านโดยเฉพาะ”“หากเจ้าจะมาหาข้าคงไม่มาตอนกลางวันเช่นนี้ ฮ่องเต้คงมีรับสั่งให้ติดตามดูฮองเฮาใช่หรือไม่”“ขอรับ ท่านโหวคิดถูกแล้ว”“ในวังเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นอย่างนั้นหรือ จึงต้องให้เจ้าติดตามฮองเฮา”“อย่าเป็นกังวลไปเลยขอรับ ฮ่องเต้เพียงป้องกันไว้เท่านั้นท่านโหวอย่าได้ห่วงฮองเฮาเลย วันนี้ที่ข้ายังรั้งรออยู่ที่นี่เพราะมีเรื่องต้องบอกท่านโหว ฮ่องเต้ทรงส่งท่านอ๋องสามไปตรวจสอบท่านแม่ทัพที่ชายแดนแล้วนะขอรับ ข้าว่าท่านโหวควรจะบอกความจริงได้แล้ว ไม่อย่างนั้นเรื่องทั้งหมดอาจถูกคนอื่นรู้มากไปกว่านี้”“ใครตรวจเจอหลักฐานอย่างนั้นหรือ”“ฮ่องเต้ทรงมีเหล่าบัณฑิตพวกพ่อค้

ฉินหวงกุ้ยเฟยเมื่อได้ยินว่าห้าวเทียนฮ่องเต้อนุญาตก็รีบเข้ามาในห้องทันที นางสวมเสื้อคลุมหนาเข้ามาแต่ยังไม่ทันที่จะถึงหน้าพระพักตร์ของห้าวเทียนฮ่องเต้ นางก็ให้นางกำนัลช่วยถอดออก ก่อนจะเดินเข้ามาย่อกายถวายพระพรอย่างอ่อนโยน เสื้อตัวนอกสีชมพูเบาบางจนเห็นเสื้อตัวในสีแดงที่รัดหน้าอกจนนูนขึ้นเป็นลูกอย่างเห็นได้ชัด ท่าทางของนางช่างยั่วยวนจนสตรีที่อยู่หลังม่านยังต้องมองกลับกันห้าวเทียนฮ่องเต้กลับนั่งจิบชานิ่ง ไม่ได้รู้สึกอันใดกับสตรีตรงหน้า เพราะมารยาหญิงเช่นนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาได้เห็น แตกต่างจากสตรีหลังม่านที่ไม่เคยเห็นเช่นนี้มาก่อน เพราะท่านแม่ของนางติดตามดูแลท่านพ่อไปยังชายแดนส่วนท่านย่าท่านยายก็เสียไปนานแล้ว ส่วนมากก็จะเป็นท่านปู่ท่านตาที่เลี้ยงดู จริตมารยาที่ต้องใช้ในห้องหอจึงไม่มีใครสั่งสอน และไม่เคยได้เห็นจริงกับตา จะมีเห็นก็ในหนังสือที่อี้หงแอบเอามาให้นางดู แต่ตัวนางเองไม่กล้าที่จะซื้อหามาอ่านเพราะกลัวว่าห้าวเทียนฮ่องเต้รู้จะหาว่านางเป็นสตรีมากตัณหาฉินหวงกุ้ยเฟยเห็นว่าห้าวเทียนฮ่องเต้ไม่ทรงเอ่ยอันใด จึงเลิกย่อกายและเดินเข้าไปหา และยกขนมยุเหวียนเซียว(ขนมบัวลอยจีน)กับชาใบหม่อนจากนางก

ตำหนักหูเตี๋ยเมื่อฮองเฮาไม่อยู่เรื่องทุกอย่างในวังหลังจึงมีสนมฉินหวงกุ้ยเฟยคอยดูแลแทน เช้านี้นางสนมทุกคนต่างมาเข้าเฝ้าถวายพระพรสนมฉินหวงกุ้ยเฟย ทุกคนราวไม่ได้มาเพื่อถวายพระพรแต่เหมือนมานั่งกินขนมจิบชาเสียมากกว่า เพราะสำหรับพวกนางสนมส่วนมากก็มาตำหนักหูเตี๋ยกันบ่อยอยู่แล้วทุกคนต่างนั่งจิบชากินขนมพูดคุยกันอย่างเพลิดเพลิน จนมีสตรีนางหนึ่งเดินเข้ามาในตำหนัก ทำเอาคนที่อยู่ในห้องโถงรับแขกอึ้งไปตามๆ กัน คนดีใจที่ได้เจอก็มี คนแปลกใจก็มี คนตกใจและคนที่ไม่คิดว่านางจะมายืนอยู่ตรงนี้ได้ก็มี สีหน้าแต่ละคนแตกต่างกันออกไป“ถวายพระพรฮองเฮา ขอทรงอายุยืนหมื่นปี หมื่นๆ ปี” เหล่านางสนมเอ่ยพร้อมกัน“พระองค์เสด็จมาทำไมนางกำนัลด้านนอกถึงไม่แจ้ง หม่อมฉันจะต้องลงโทษพวกนางเสียหน่อยที่ทำให้หม่อมฉันเสียมารยาทไม่ออกไปรับเสด็จ” สนมฉินหวงกุ้ยเฟยเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น“อย่าลงโทษพวกเขาเลย เราเป็นคนสั่งพวกนางเอง เราเพียงอยากรู้ว่าเวลาพวกเจ้าอยู่ด้วยกันโดยไม่มีข้า พวกเจ้าทำอันใดกัน คุยอันใดกัน สนุกกันมากหรือไม่” เยว่ฮองเฮาเอ่ยน้ำเสียงราบเรียบทุกคนที่อยู่ในห้องเงียบราวไม่มีคนอยู่ บรรยากาศเปลี่ยนไปจากก่อนหน้านี้ ทุกค

บรรยากาศในห้องโถงเงียบราวไม่มีผู้คน ผู้เป็นใหญ่ทั้งสองที่นั่งอยู่ก็ไม่คิดจะเอ่ยอันใด สร้างความอึดอัดใจให้ทุกคนจนไม่กล้าแม้แต่จะยกชาขึ้นดื่ม ทุกคนต่างรอว่า เมื่อไรจะมีคนมาทำลายความเงียบนี้ลงเสียที เวลาผ่านไปเกือบครึ่งเค่อ (1เค่อเท่ากับ15นาที) ในที่สุดสิ่งที่ทุกคนรอคอยก็มา“ถวายพระพรเสด็จพี่ ถวายพระพรพี่สะใภ้”“ถวายพระพรฝ่าบาท ถวายพระพรฮองเฮา”“ทั้งสองไม่ต้องมาพิธี”เพียงเสียงของเฟยห้าวหลานและเยว่ลี่หรงดังขึ้นก็ทำให้เหล่านางสนมทั้งหลายระบายลมหายใจออกอย่างช้าๆ ความอึดอัดค่อยๆ ถูกระบายออกไปตามลมหายใจเยว่ฮองเฮาใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เมื่อทั้งสองเข้ามายืนข้างๆ เพราะทั้งสองตั้งแต่ที่พบกันระหว่างทางกลับก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะคุยดีต่อกัน แต่เพียงผ่านไปคืนเดียวทั้งสองกลับเดินหน้าตายิ้มแย้มเข้ามาทั้งคู่เลยทำให้นางอดดีใจไม่ได้ เพราะเรื่องที่ทำให้เขาทั้งสองหมางใจกันก็คือเรื่องของนางกับเฟยห้าวเทียนและแน่นอนที่เยว่ฮองเฮาเงียบไม่เอ่ยวาจาอันใด เพราะพระองค์ทรงรอการมาของเฟยห้าวหลานและเยว่ลี่หรงอยู่นั้นเอง เพราะยังมีผู้ที่มากับทั้งสองคนนี้ด้วยที่นางเฝ้ารอ“พวกเจ้ายังมีผู้ใดอยากสารภาพเรื่องอันใดอีกหรือไม่

“ท่านอ๋องสาม ท่านกำลังกล่าวเรื่องอันใดหม่อมฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลยเพคะ หม่อมฉันมีอำนาจอันใดที่จะส่งเสริมบัณฑิตถังป๋อเหวินให้เป็นขุนนางได้” สนมเหอกุ้ยเฟยเอ่ยเพื่อแก้ต่างให้ตนเอง“พระสนมเหอกุ้ยเฟยท่านยังไม่คิดจะยอมรับผิดอีกใช่หรือไม่”“หม่อมฉันก็รับผิดในส่วนที่หม่อมฉันได้กระทำแล้ว ตามที่หม่อมฉันได้ทูลให้ฮองเฮาฟังไปเมื่อครู่”“ในเมื่อเจ้ายังปากแข็ง ไม่ยอมรับความจริงเช่นนั้นข้าจะดูสิว่าเจ้าจะยังกล้าปฏิเสธอีกหรือไม่”ตอนเฟยห้าวหลานเข้ามายังตำหนักหูเตี๋ยพร้อมองครักษ์ที่หิ้วมือสังหารกับถังป๋อเหวินเข้ามา ก็พบว่านางกำนัลของสนมเหอกุ้ยเฟยมีท่าทีแปลกๆ เมื่อเห็นหน้ามือสังหารกับถังป๋อเหวิน จึงได้ให้องครักษ์พาตัวไปสอบสวน เมื่อองครักษ์เข้ามาบอกเฟยห้าวหลานว่านางกำนัลผู้นั้นยอมสารภาพ แต่จะบอกกับผู้ที่มีอำนาจมากกว่าสนมเหอกุ้ยเฟยเท่านั้น เขาจึงได้ออกไปเพื่อรับฟังคำสารภาพของนางกำนัลเฟยห้าวหลานเรียกองครักษ์ให้นำนางกำนัลผู้นั้นเข้ามา เมื่อสนมเหอกุ้ยเฟยเห็นก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นนางกำนัลของตน แต่ก็ยังทำสีหน้าราวไม่ทุกข์ไม่ร้อนอันใด“ว่าอย่างไรพระสนมเหอกุ้ยเฟย ท่านมีอันใดจะพูดหรือไม่” เฟยห้าวหลานเอ่ยถามพร้อมยกยิ